De slaapkamer van Darren

Adelaide beet op de binnenkant van haar wang en frunnikte aan het ringetje dat ze droeg. Ze at de druif op die hij voor haar mond hield en pakte het glas sinaasappelsap op, waar ze een slok van nam. "Maar ik vind het zo lullig voor je dat jij er voor moet zorgen dat ik eet, maar ik niets weer om terug te doen, mijn gevoel zegt dat dat moet." zei ze en ze zette het glas terug. Ze pakte een aardbei en haalde het kroontje eraf, waarna ze de aardbei voor de helft op at en een straaltje aardbeiensap van haar kin veegde.

"Je hoeft er niks voor terug te geven." De glimlach stond er nog steeds, iets zwakker inmiddels. "Het is heus niet zo dat we tachtig jaar getrouwd zijn hoor." Zei hij voor de grap. Hij wist niet waarom hij tachtig jaar zei, waarschijnlijk omdat het zijn favoriete getal was als hij dit soort opmerkingen maakte. "Dan zou ik misschien nog iets verwacht hebben. Nu niet." Ook hij pakte zijn glas op en nam een slok, al was het glas bij hem een stuk leger dan bij haar na één slok. Waarschijnlijk omdat hij alles wat hij dronk zomaar achterover gooide en misschien omdat hij dorst had. Hij zette het glas weer neer en pakte een stuk appel, iets wat hij deze keer gesneden had.

Adelaide at de andere helft van de aardbei op en veegde met haar vingers het vocht een beetje van het glas dat veroorzaakt werd door het koude sap dat erin zat. Een gaap ontglipte haar mond en ze nam vlug nog een slok. Wie was nou niet moe als je ergens midden in de nacht wakker werd en daarvoor ook al weinig had geslapen? Zij dus wel. Ze pakte een partje appel en vouwde haar voeten op het bed, waarna ze de appel in haar mond stak. Ze had altijd al een hekel gehad aan banaan, maar elke andere vrucht kon je haar ongeveer voeren.

Al snel had hij een tweede stuk appel gepakt en dat ook naar binnen gewerkt. Je kon niet bepaald van hem zeggen dat hij geen honger had want dat had hij wel degelijk. Enorme honger. Ook hij had de laatste paar dagen slecht gegeten en geslapen en vooral dat eerste was iets waar hij nodig eens wat aan mocht doen. Hij pakte een derde stuk appel. Hij hoorde haar gapen, iets wat ontzettend aanstekelijk werkte. Hij zelf kon een gaap dus ook niet onderdrukken. Hoe was het mogelijk, gapen was nog makkelijker om iemand mee aan te steken dat met een verkoudheidje. "Moe?" Domme vraag, natuurlijk was ze moe. Ze gaapte toch niet voor niets?

Adelaide knikte. "Een beetje." verduidelijkte ze haar knikje mee, waarna ze de laatste slok op dronk en nog besloot een laatste aardbei te eten. Ze pulkte het kroontje eraf en stak daarna de aardbei in één keer in haar mond, maar ook deze keer droop er een straaltje sap over haar kin. Stomme aardbeien ook. Ze keek opzij naar hem. "Zou je 'to erg vinden als ik hier slaap? Of moet ik ophoepelen?" vroeg ze, met een klein lachje om haar lippen.

"Je mag hier wel blijven." Zei hij waarna hij het dienblad pakte en het op de grond neerzette. Zodra dat op degrond stond, stond hij op zodat hij de deken goed over haar heen kon leggen. Vervolgens boog hij zich een klein beetje over haar heen om een kus op haar lippen te drukken. Hij moest echt eens een stoel hier neerzetten, zo'n leren fauteuil die altijd wel prima zaten en waar je geen moeite mee had om in slaap te vallen als je erop zat. Misschien moest hij eens proberen zo één in zijn slaapkamer te krijgen. Zou vast niemand een probleem mee hebben.

Adelaide glimlachte even en draaide zich op haar zij, met haar blik op Darren gericht. "Dankje.." zei ze en ze veegde haar haren uit haar gezicht. "Kom maar zitten hoor." zei ze met een slaperige glimlach en ze klopte naast zich op het bed. "Het is tenslotte jouw bed." Ze gaapte kort, waarnaze haar ogen kort sloot - erg moe was ze, absoluut, maar om een of andere reden wilde slaap niet komen.

Hij ging uiteindelijk toch weer zitten, deze keer weer op het voeteneinde. Hij ging expres niet naast haar zitten zodat ze wat ruimte had om te slapen. Het bed was niet bepaald het allergrootste en hij wou niet in de weg zitten. Hij pakte een deken van de grond en gooide die over zichzelf heen. Hij zelf kon eigenlijk ook wel wat meer slaap gebruiken. Je kon nooit te veel slaap hebben gehad toch? En trouwens, wat moest hij anders doen? Suffe sport tijdschriften lezen die hij inmiddels al uit zijn hoofd kende? Dat had ook geen nut, dan lag hij liever te slapen.

Adelaide keek even naar hem en sloot haar ogen opnieuw. "Weltrusten, Darren." zei ze zacht, waarna ze zich omdraaide en eigenlijk als een blok in slaap viel - Adelaide had nooit veel moeite met slapen, dat kon ze eigenlijk overal. Ze belandde in een droomloze slaap - voor het eerst in een jaar - misschien wel anderhalf. Ze laatste maanden droomde ze constant over Chase' ongeluk, het was ontzettend fijn dat ze nu gewoon kon slapen. Het hielp waarschijnlijk dat ze zich veilig voelde dat hij erbij was en ze niet bang hoefde te zijn dat - waar was ze eigenlijk bang voor? De ouders van Chase? Die konden toch nooit in de buurt komen.

"Welterusten, Adelaide." Zei hij nadat zij hem een goede nachtrust had toegewenst. Hij keek toe hoe ze in slaap viel en vocht toen niet meer om wakker te blijven. Hij gaf de strijd tegen de vermoeidheid op, liet het 't gevecht winnen. Zijn ogen vielen al snel dicht en terwijl hij wat onderuit zakte viel ook hij langzaam in slaap. Hij had geen dromen die hij niet wou vergeten, geen nachtmerries die hem wakker maakten tegen zijn wil in. Het was gewoon zwart, rustig, stil. Het was een perfecte nachtrust.

Adelaide mompelde vlak voordat de slaap haar had overmeesterd nog iets dat op een combinatie tussen 'trusten' en een gaap leek, maar waarschijnlijk eerder een maf geluidje was. Ze was dolblij met haar rustige nacht, dat zou er misschien voor zorgen dat ze eindelijk een keer écht uitgerust was.

TIJDSPRONG

Adelaide opende haar ogen en stapte stilletjes onder de dekens vandaan. Ze haalde een hand door haar warrige haren en keek naar het licht dat door het gordijn viel. Het was overduidelijk al dag, maar hoe laat? Ze had geen flauw idee. Ze haalde een hand door haar warrige haren en zocht in de zak van haar vest naar haar bril - 's ochtends móést ze dat ding dragen, anders liep ze over tegenaan. "Gelukkig." mompelde ze en ze zette het ding op nadat ze deze zo goed en kwaad als dat kon schoonmaakte. Ze zette de bril op haar neus en haalde haar iPod uit haar broekzak, waarna ze 'coin dozer' aanzette - het geluid zette ze echter op nul. Ze ging gewoon rustig zitten wachten op zijn bed todat hij wakker zou worden.

Darren zat nog iets onderuitgezakter dan hij had gezeten toen hij in slaap was gevallen. Enkel zijn schouderbladen raakten nog de muur en zijn kin lag op zijn borst. Het was niet de meest comfortabele positie die er was en daar zou hij nog wel wat problemen van krijgen wanneer hij eenmaal wakker was. Helaas voor hem duurde dat niet lang. De pijn was in zijn slaap al te voelen. De pijn wekte hem maar zijn ogen bleven nog gesloten, alsof ze nog geen licht wouden zien. Toch ging hij rechtop zitten en hield hij zijn hoofd zo alsof hij recht vooruit keek. De pijn in zijn nek was vreselijk, was zelfs bij zijn voorhoofd te voelen. langzaam opende hij zijn ogen terwijl hij met zijn hand in zijn nek wreef. Veel hielp het niet, totaal niet eigenlijk. Uiteindelijk gaf hij het op en keek hij opzij om vervolgens Adelaide te zien. "Goeiemorgen." Zijn stem klonk niet heel vrolijk maar het klonk in ieder geval niet alsof hij behoorlijk chagrijnig was. Toen hij naar haar keek merkte hij dat er iets anders aan haar was. Toch duurde het lang voordat hij het wist. Het was in ieder geval iets bij haar gezicht. Toen schoot het hem te binnen. "Ik wist niet dat je een bril had."

Adelaide glimlachte naar hem. "Goeiemorgen." Haar stem klonk vrolijk, opgewekt - het was echter wel duidelijk te merken dat ze net wakker was, het schorre randje dat ze 's ochtends altijd had, bevond zich nu ook in haar stem. "Ik draag 'm eigenlijk alleen 's ochtends. Anders het ik 'm eigenlijk niet nodig. Mijn ogen hebben wat langer nodig om op te starten zeg maar." Het was iets familiairs. Haar beide ouders en grootouders hadden het. De spieren in haar ogen werkten nog niet zo goed 's ochtends. Vergelijk het met 100 kilo proberen te tillen zonder warming up. "Dus niet veel mensen weten het, maar ik draag 'm vaak bij me in de zak van een vest ofzo." Ze stopte intussen haar iPod weg en glimlachte naar hem. "Heb je lekker geslapen?" vroeg ze, aangezien hè haar wel zo netjes leek dat te doen, daarnaast was ze ook werkelijk geïnteresseerd.

Hij luisterde naar wat ze zei over haar ogen waarna hij lichtjes knikte om te bevestigen dat hij het dan wel snapte waarom hij haar bril nooit had gezien. "Hij staat je goed." Zei hij met een klein glimlachje op zijn gezicht voordat ze weer verder sprak. "Jawel." Op de positie die hij had aangenomen in zijn slaap na had hij prima geslapen. Toch deden zijn nek en rug behoorlijk pijn. Hij kon de wervels in zijn nek en rug nog net niet horen kraken. Toch zou het hem niet verbazen als zij het wel zou horen. "En jij?" Vroeg hij nieuwsgierig. Hij hoopte dat ze geen nachtmerries had gehad, dat ze niet had gedroomd over slechte dingen.

Adelaide knikte. "Ik heb heerlijk geslapen." antwoordde ze en ze wreef - onder haar bril door - wat slaap uit haar ogen. Ze ging naast hem zitten en ze keek naar haar voeten, de paarse nagellak op haar teennagels begon af te bladderen. "Heb je enig idee hoe laat het eigenlijk is?" Ze nam aan dat ze het ontbijt waarschijnlijk al gemist hadden - niet dat dat haar eigenlijk iets uitmaakte - en dat het ergens tussen het ontbijt en de lunch was. Maar ze kon er ook gruwelijk naast zitten, dat het pas 8 uur was, of al 3 uur 's middags.

"Mooizo." Zei hij waarna hij een kus op haar voorhoofd drukte. Hij was blij dat ze goed geslapen had, nachtmerries waren vreselijk. Vooral als ze zich herhaalden zoals ze bij hem hadden gedaan. Haar vraag liet hem merken dat zijn maag verlangde naar eten. Het knorde om zijn aandacht te krijgen zodat hij misschien nog iets zou eten. "Één uur 's middags." Was zijn antwoord nadat hij een blik op zijn horloge had geworpen. "Als we snel zijn kunnen we nog eten halen. Of heb je liever wat anders dan het gore spul dat ze eten durven te noemen." Hij had niet veel meer te klagen over het eten sinds hij dat in de isoleercellen had geproefd. Sinds toen zou hij van alles wat eetbaar was en wat hem voorgeschoteld werd zonder klagen opeten. Vooral als hij honger had en al helemaal als het beter smaakte dan dat in de isoleercellen.

Adelaide moest toegeven dat ze liever goed eten had dan troep - nog liever at ze niet, maar ze wilde 'beter' worden; voor hem. "Laten we kijken of er ergens eetbaar voedsel valt te vinden." Zei ze daarop en ze blies een losse pluk van haar warrige haren uit haar gezicht. "Trouwens.. Heb je hier toevallig iets van een kam of een borstel ofzo?" Ze had er een hekel aan als ze haar haren niet kon doen - ook al wist ze dat het vreselijk zou gaan pluisden omdat ze het niet nat had gemaakt en gewassen, haar slag veranderde dan in een kapsel dat je krijgt als je je vingers in een stopcontact steekt, maar godzijdank had iemand de fantastische ontdekking genaamd haar elastiekje gedaan.

'Eh, nee sorry.' Als hij niet op tijd was geweest met het op elkaar klemmen van zijn kaken was hij nu in een lachbui uitgebarsten. Natuurlijk had Darren geen borstels en kammen in zijn kaler, om eerlijk te zijn deed hij nauwelijks iets met zijn haar. Zelfs als het rechtovereind stond liet hij het zo zitten. Het was deels gemakzucht. Want hé, Darren besteedde niet graag tijd aan onnodige dingen. Alhoewel, het meeste wat hij deed was onnodig. Hij sloeg vooral de belangrijke dingen over omdat hij er simpelweg geen zin in had. Als hij iets moest doen was hij liever lui dan moe, hij hield er sowieso niet van als hij iets moest doen.

Adelaide schudde lachend haar hoofd. "Had ik eerlijk gezegd ook niet verwacht." Zei ze, waarna ze de warrige haarboel in een zo net mogelijke knot deed, maar stel je eens voor hoe je zulk lang haar, volledig in sleep-mode in een knot doet; ziet er slechts een fractie beter uit. Ze zette haar bril af en legde deze op het bed naast zich neer. "Zullen we dan op zoek naar iets eetbaars? Of in ieder geval een poging doen tot want ik zou zo nog een dag kunnen slapen dus aan mij heb je niet zo veel." Ze lachte, een klein lachje, waarbij de kleine kuiltjes in haar wangen lichtelijk zichtbaar zijn, niet op zo'n Cheryl Cole manier, die lijkt wel gaten in haar wangen te hebben, in plaats van kuiltjes. Bij die gedachte verbreedde haar glimlach. Lang leve de binnenpretjes.

Hij liet ook een glimlach op zijn gezicht verschijnen toen hij die van haar had gezien. Haar glimlach en de kuiltjes in haar wangen lieten hem ook lachen, het werkte aanstekelijk. Uiteindelijk knikte hij. 'Laten we dan maar gaan voordat je straks in slaap valt.' Hij schoof een stukje van het bed af en boog voorover om zijn schoenen aan te trekken. Met de tijd waren de kleuren vaal geworden en bestonden de veters nog maar uit een paar dunne draadjes. Toch gooide hij ze niet weg, hij had maar twee paar schoenen hier en hij had hier nog geen schoenenwinkel gezien. Laat staan een kledingwinkel. Als deze kapot waren zou hij wel rond gaan lopen in zijn andere schoenen maar voor nu nog niet. Al zou het nooit lang kunnen duren.

Adelaide trok haar schoenen ook aan en stond op van het bed. "Ik wil een paar dikke sokken.." mompelde ze, thuis droeg ze ze altijd, ze waren lekker warm en comfortabel. Ze realiseerde zich pas na een paar seconden dat ze dat hardop gezegd had en pakte haar bril weer op om haar aandacht een beetje af te lijden van de beschamende opmerking die ze had gemaakt. "Maar voordat we op etensjacht gaan, nog even dit." Zei ze, alsof ze iets ging zeggen, maar in plaats daarvan drukte ze haar lippen zacht en teder op die van hem. Het was niet het soort kus zoals ze in films beschrijven, alsof het de laatste keer was dat ze elkaar zouden zien ofzo, maar het was een kus gevuld met emoties. Maar alleen de goede. De slechte had ze voor de komende tijd waarschijnlijk mooi opgeborgen in het 'niet gebruiken'-doosje.

Er verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht toen hij hoorde dat ze een paar dikke sokken wou. Waarschijnlijk had ze koude voeten, iets waar de meeste mensen rond deze tijd van het jaar last van hadden. Toen hij zijn schoenen had aangetrokken keek hij haar weer aan, zag dat ze haar bril weer had gepakt en weer begon te praten. Hij wachtte op wat ze nog meer wou zeggen maar uiteindelijk verraste ze hem met een kus. Een kus die hij gewillig beantwoorde, een kus waarvan hij vond dat 'ie daar wel aan kon wennen. Hij schoof iets dichter naar haar toe, legde zijn hand voorzichtig op haar rug. Hij voelde haar ribben, vond haar zo fragiel aanvoelen. Hij was bijna bang dat hij haar pijn deed maar toen hij voelde dat hij totaal geen kracht op ook maar iets zette stelde dat hem weer gerust. Hij deed haar niet onbewust pijn, tenminste hij dacht van niet. Het voelde in ieder geval niet zo voor hem.

Adelaide legde haar handen in zijn nek en ging een beetje op haar tenen staan - ze was niet klein, maar ook zeker niet groot of zo. Ze voelde hoe voorzichtig hij deed, alsof haar botten met de druk van zijn duim zouden breken - iets wat waarschijnlijk niet eens zo ongeloofwaardig was - of dat hij bang was om haar pijn te doen. Ook al kwam dat ongeveer op hetzelfde neer. Dankzij zijn lippen, de zachte aanraking en zijn warmte, vergat ze volledig dat ze stiekem wel heel erg honger had en zelfs een beetje dat ze in het Lawrence zat. Als ze dát vergeet, kan je wel zeggen dat het positief is, aangezien ze dat nog niet eerder gevoeld had, voordat ze Darren beter had leren kennen.

Zijn ogen waren gesloten maar hij wist dat ze er was, wist dat ze niet weg was. Hij hoefde nergens voor te vrezen. Niet dat hij bang was om haar te verliezen. Natuurlijk was hij bang om haar te verliezen maar nu niet, niet nu het juist zo goed ging dat er weinig te vrezen viel. Hij hoefde niet bang te zijn om haar kwijt te raken, niet nu. Hij wist niet wanneer wel, hij zou het misschien wel zien aankomen als de tijd daar was. Het was raar om over die dingen te denken maar in een bepaald moment van je leven moest je toch los zien te laten. Zijn andere hand ging naar haar gezicht, streelde zachtjes haar wang. Zodra zijn hand haar gezicht raakte verdwenen de gedachten, sloot hij deze buiten. Nog steeds was hij bang haar pijn te doen, nog steeds was hij voorzichtig.

Adelaide voelde de zachte aanraking op haar wang, een aanraking die haar leek te verdoven. Ze zou willen dat het moment eeuwig kon doorgaan - ontzettend cliché, maar dat is Adelaide nou eenmaal - maar toen haar maag begon te knorren realiseerde ze zich dat ze écht honger had. Met tegen zin maakte ze haar lippen los van die van hem en opende haar gesloten, violet-kleurige ogen. "Ja, volgens mij wil mijn maag me duidelijk maken dat er eten in moet en wel nu." Ze lachte - voor het eerst in jaren had ze werkelijk zín in eten.