De slaapkamer van Darren

Hij fluisterde de woorden als een soort mantra, alsof hij geloofde dat de hallucinaties daardoor weggingen. " Het is niet echt, ze zijn er niet. Ze zijn dood." Toch zag hij hun niet verdwijnen, zijn vader bleef staan maar zijn moeder nam plaats naast hem. Hij keek weg van haar, probeerde zich te focussen op Adelaide die aan zijn andere kant zat. "M-mijn ouders." Wie had gedacht dat Darren nooit angst had gevoeld had het mis. Iets als dit was gewoon een marteling voor hem. Het zien van zijn ouders die in zijn kamer stonden. Vroeger zou hij alles gedaan hebben op zijn ouders weer terug te laten komen, om hun stemmen te kunnen horen. Nu voelde het als pijn, angst, als een marteling. Hij probeerde te luisteren naar wat Adelaide zei maar om één of andere reden kon hij nauwelijks verstaan wat ze zei. "Alsjeblieft, laat het stoppen." Hij leek het tegen de ligt te fluisteren, aan degene daarboven die alle touwtjes in handen had. Het gene wat voor deze verschijning van zijn ouders had gezorgd. Het gene wat hem gek wou maken.

Adelaide kneep zacht in zijn hand. Ze had geen idee wat ze moest doen. Ze had zelf nooit hallucinaties gehad en wilde dat graag zo houden. Ze wreef met haar duim over de rug van zijn hand. "Darren.." haar zin hield al op na zijn naam - misschien beter ook want er zou alleen onzin uit komen. Ze keek naar hem en duwde hem zacht achterover, waarna ze een deken over hem heen legde. "Ga maar even slapen.." misschien dat dat zou helpen. Ze hoopte het.

"Maar..." Ook hij zei verder niks, bang dat ze hem zou uitmaken voor gestoorde. Niet dat ze dat al kon zeggen door wat ze al had gezien. Niet dat hij niet de enige gek was. "Ze staan er echt." Hij voelde hoe ze hem naar beneden duwde en een deken over hem heen legde. Toch zat hij al snel weer rechtop, kijkend naar zijn ouders terwijl zijn ogen steeds groter werden en zijn mond steeds iets verder open ging staan. Voor anderen was het maar een muur maar hij zag toch echt zijn vader en zijn moeder. "Ze staan daar echt." Zei hij terwijl hij met een trillende hand en wijsvinger naar de muur wees waar zijn ouders voor stonden.

Adelaide schudde kort haar hoofd. "Je hallucineert, Darren." zei ze zacht en ze streelde me de achterkant van haar vinger over zijn wang. "Dat is alles." Ze stopte hem nog als in en drukte een kus op zijn koortsige voorhoofd. "Alles komt goed. Ik ben bij je." zei ze, waarna ze op de grond naast zijn bed ging zitten. "Ga maar slapen."

De woorden zorgden ervoor dat hij langzaam ontspande en dat zijn ademhaling weer iets langzamer ging. Langzaam ging hij weer op zijn rug liggen terwijl hij voelde hoe ze een kus op zijn voorhoofd drukte. Zijn ogen sloten heel even terwijl hij de stemmen van zijn ouders lo de achtergrond probeerde te zetten. Vroeger had hij gezegd dat hij ze nooit zou willen vergeten. Toch was dit te veel van het goede. Terwijl de stemmen langzaam veranderden naar zachte fluisteringen luisterde hij naar wat Adelaide zei. Misschien had ze gelijk, hij voelde zich alsof hij tijden niet had geslapen. Zijn ogen vielen langzaam dicht maar het voelde alsof het uren kostte voor hij eindelijk de slaap vatte.

Adelaide keek glimlachend naar Darren en toen hij eindelijk sliep, legde ze haar hoofd tegen de muur om zelf ook even te dutten. Haar nachten waren ontzettend kort, ze sliep niet meer dan vier uur op een nacht en de afgelopen nacht zelfs maar één. Ze probeerde wel te slapen, ze was ook moe, maar de slaap kwam niet, de bezorgdheid om Darren nam de overhand. Ze wilde wakker blijven om er zeker van te zijn dar het goed ging.

Zelfs in zijn slaap trilde zijn lichaam, kon hij de stemmen van zijn ouders horen, stond er nog steeds kippenvel op zijn armen. Zelfs in zijn slaap voelde hij zich ellendig. Maar toch was het iets, hij had al dagen slecht tot niet geslapen. Toch viel hij niet in een slaap zonder dromen, het moment waar hij het diepst in sliep. Nee, hij droomde over zijn ouders. Het was eerder een nachtmerrie. Het liet hem de dood van zijn ouders zien, tenminste, hoe hij dacht dat het eruit had gezien. In de droom knielde hij bij de lichamen terwijl zijn slapende lichaam roerloos bleef liggen. Toch herhaalde hij enkele keren een zin. "ga niet dood, ga alsjeblieft niet dood." Darren sprak nooit in zijn slaap, deze keer was een uitzondering.

Adelaide pakte zacht z'n hand vast terwijl hij sliep, in de hoop dat dat hem gerust zou stellen - ze wist niet eens of hij het zou merken in zijn slaap. Ze streelde zacht met haar duim over de rug van zijn hand. "Rustig maar.." fluisterde ze, zo zacht dat hij niet wakker zou worden, maar zijn onderbewustzijn het wel zou kunnen horen, als dat werkte, hè, ze deed alleen wat ze op TV had gezien. Ze staarde naar de kast tegenover haar, nu ze erover nadacht had hij een ontzettend saaie kamer.

Alsof hij haar had gehoord hield hij op met fluisteren. Toch bleef de nachtmerrie doorgaan, uiteindelijk veranderde het in iets surrealistisch wat hem liet beseffen dat het een droom was. Vreemd eigenlijk dat je kon beseffen dat iets een droom was. Sommige mensen die keken naar wat er in hun droom gebeurde, anderen konden zelf hun acties bedenken. Het lag eraan hoe diep je sliep waarschijnlijk. Toch wist hij niet hoe het kon. Hij had wel al meerdere keren meegemaakt dat terwijl hij iemand sloeg in zijn dromen hij uiteindelijk tegen de muur sloeg of dat hij ertegen schopte. Waarschijnlijk gebeurde dat wel vaker als je niet diep genoeg sliep. Toch was dit iets anders.

Adelaide streelde met haar losse hand zacht over zijn voorhoofd. Ondanks dat hij lag te trillen als een rietje zag hij er.. Vredig uit. Een glimlach ontglipte haar lippen en ze trok haar knieën op, ze sloot haar ogen nogmaals, een poging opnieuw slaap te vatten, maar ook deze was te vergeefs. Ze was bezorgd om hem en dat viel in haar ogen te lezen, dat was zeker. Haar oogleden openden weer en de glimlach vervaagde wat, maar in haar ogen was nog altijd de twinkeling in haar ogen aanwezig. Ze legde haar hoofd op de rand van het bed en focuste zich op haar hand, die de zijne zacht vast hield.

Als hij nu gewoon wakker was geweest zou hij zich een beetje als een klein kind gevoeld hebben. Hij had er altijd al een hekel aan gehad als iemand hem gerust moest stellen. Niet dat hij het erg vond dat zij het deed. Hij had er gewoon een hekel aan als hij het nodig leek te hebben. Toch was er geen reden om zich als een kind te voelen. Hij merkte er vrij weinig van. Uiteindelijk kwam er een einde aan de droom en alles bleef uiteindelijk zwart. Prima, een slaap zonder dromen, de beste slaap die je kon hebben. De diepste slaap waar je in kon raken, op een natuurlijke manier dan.

Adelaide gaapte even en sloot haar ogen nogmaals en traag bekroop de slaap haar. Ze kreeg haar ogen niet meer open en op haar netvlies was nu een droom te zien, over Chase, een droom die ze niet wilde zien. Die ze al honderd keer har beleefd, dat hij haar belde in de auto en aan de verkeerde helft raakte en door een truck overreden werd. Het laatste wat hij had gezegd was 'ik hou van je Adelaide' en nog een hoorn van de truck en toen brekend glas en daarna de pieptoon van de vernielde gsm.

Tijdsprong.

Langzaam gingen zijn ogen open terwijl hij zich afvroeg hoe laat het was. Op momenten als deze vervloekte hij het feit dat hij geen wekker had, toch bedacht hij zich ineens dat hij een horloge om had. Waarom merkte hij noot dat dat ding daar zat. Hij had 'm altijd om, behalve in de isoleercel natuurlijk. Toen hadden ze 'm afgenomen, tijdelijk. Toch hoefde hij niet op zijn horloge te kijken om te weten dat het nacht was. De hele lamer was donker en er scheen geen licht door de gordijnen. Wanneer was hij ooit begonnen met slapen? Vroeg hij zich af. Hij ging rechtop zitten terwijl hij voelde hoe zijn lichaam protesteerde. De pijn liet hem bijna opgeven, tot hij Adelaide zag. Had ze de hele dag naast hem op de grond zitten slapen? Terwijl hij op bed lag? Het zag er niet bepaald comfortabel uit. Terwijl een gaap zijn mond verliet stond hij op en schoof hij langzaam en voorzichtig zijn armen onder haar lichaam om haar op te tillen en op het bed te leggen. Weer protesteerde zijn lichaam, voelde hij weer de pijn in zijn spieren en botten. Toch negeerde hij die en legde hij haar neer met een deken over haar heen.

Adelaide merkte wel wat van de verplaatsing, maar werd niet wakker, haar droom liet het niet toe. Ze werd steeds terug gezogen naar het laatste telefoongesprek, de beschuldigende blik van zijn ouders, het was haar schuld, hij was tenslotte met haar aan het bellen. Ze sprak wat onverstaanbare woorden in haar onrustige slaap - en al kon je de woorden verstaan zou er geen zin van te maken zijn, het waren losstaande woorden. Ze leek het over en over te beleven, tot vijf of zes keer toe en de laatste keer schrok ze wakker. Ze schoot overeind en keek om zich heen, maar haar ogen waren niet gewend aan het donker en de hoofdpijn van het snelle rechtop zitten liet haar haar ogen weer sluiten.

Terwijl Darren een broek en een trui aantrok omdat hij het stervende koud had zag hij hoe Adelaide wakker werd. Om eerlijk te zijn schrok hij heel even van hoe snel en plotseling ze omhoog schoot. Het gebeurde net toen hij de capuchon afdeed die hij automatisch op kreeg gedrukt toen hij de trui aantrok. Hij liep naar het bed toe en ging naast haar zitten. Zijn hand streelde heel even haar wang maar ging daarna al snel weer weg. "Nachtmerrie?" Het klonk lichtelijk bezorgd, al wist hij dat hij niks kon doen om haar van een nachtmerrie af te helpen.

Adelaide knikte even en trok haar knieën tegen haar borst aan. Ze sloeg haar armen er omheen en keek naar haar tenen. "Ik droomde over.. over.. over Chase." zei ze en ze sloeg haar ogen neer. "Heb je goed geslapen?" vroeg ze, om van onderwerp te veranderen. Ze had geen zin om haar gedachten nog op haar nachtmerrie te focussen en dan was zíjn nacht een handig overstapje.

"Kon beter maar het kon altijd slechter." Zei hij, duidend op hoe hij had geslapen. Om eerlijk te zijn had hij redelijk goed geslapen. Toch begon het niet bepaald fijn. Blijkbaar hadden ze precies hetzelfde. Zij droomde over Chase, hij droomde over zijn ouders. Allebei droomden ze over mensen die ze waren verloren. Terwijl hij rilde voelde het alsof er een kudde spinnen en kakkerlakken over zijn rug naar beneden liepen. Toch wist hij dat, dat niet kon. Hoewel hij het instituut er wel voor aanzag om enorm veel vieze beesten tussen zijn muren te hebben wandelen, konden ze nu moeilijk plotseling op zijn rug zitten. Tenzij ze wisten hoe ze moesten teleporteren.

Haar hoofd bewoog in een soort 'knikbeweging' en ze legde haar armen zacht om heen en trok hem zacht tegen zich aan. Ze beet op haar lip en legde haar hoofd op zijn schouder. "Ik ben bang.. Darren. Ik ben bang dat er iets fout gaat, net als bij Chase.." zei ze zacht en ze keek hem met grote ogen aan. Ach ja, Adelaide was nou eenmaal iemand van het rampenscenario, dat krijg je er toch niet uit.

"Maak je maar geen zorgen. Hier kan niks gebeuren." Zei hij met een geruststellend glimlachje op zijn gezicht terwijl hij zijn arm om zich heen sloeg. Eigenlijk had hij zelf al het tegendeel bewezen. Er kon hier wel degelijk iets gebeuren. Iedereen zou hier een moord kunnen plegen al zal hij daar niet ongestraft mee wegkomen. Alsnog, hij was de enige die iets in die trant heeft gedaan sinds hij hier kwam en zelfs dat schrikte haar blijkbaar niet af. Hij probeerde de gedachte te vergeten en drukte een kus op haar voorhoofd. "De kans dat hier iets gebeurt is enorm klein."

Adelaide zuchtte even en sloeg haar ogen neer. "Maar dadelijk dan gaat 't wel fout.." zei ze en ze frunnikte aan de mouw van haar vest. "Ik bedoel.. Het ging bij jou ook bijna fout.." Deze woorden klonken fluisterend, alsof ze bang was dat ze hem met de woorden zou kwetsen, alsof de woorden voor niemand hoorbaar hoorden te zijn dan voor hem - wat op zich ook wel zo was. Ze keek even naar zijn kamer deur en toen 'door' zijn gordijnen, waar geen enkel lichtje doorheen scheen, wat duidelijk maakte dat het nog steeds ergens midden in de nacht moest zijn.

"Dat was mijn eigen schuld." Zei hij voordat hij ook eens zuchtte. Soms vervloekte hij zijn slechte woede beheersing. Eigenlijk altijd wel, het was nou eenmaal een vervloeking. Je kon er niet tevreden mee zijn. "Maar het zal niet nog eens gebeuren." Tenminste, dat hoopte hij. Hij hoopte dat het niet nog eens zou gebeuren, zeker niet bij Adelaide. Adelaide was degene die het nog wel het minst verdiende om hem ooit eens woedend mee te maken. En dan zonder dat hij een excuus had. Gewoon omdat iets of iemand hem op zijn zenuwen werkte.

Adelaide glimlachte flauwtjes en drukte een kusje op zijn lippen. "Je bent echt heel lief Darren.." Ondanks dat hij haar pols enkele uren eerder ongeveer had fijn geknepen, vond ze hem nog steeds lief, waarschijnlijk een ontzettend rare tik van haar - zoals zovelen. Ze legde haar hoofd weer tegen hem aan en liet een diepe adem ontsnappen - ze wist niet eens dat ze die in had gehouden.

Opeens schoot er iets in zijn hoofd. "Wil je hier even wachten? Ik kom zo terug." Zei hij terwijl hij zijn schoenen aantrok. Het was niet bepaald handig om hier te gaan lopen op blote voeten, je wist maar nooit wat er hier op de grond lag. Voor hij haar de kans had gegeven om te antwoorden stond hij op en liep hij de kamer uit, op weg naar de keuken.

Tijdsprong.

Na heel wat gezocht te hebben naar eten kwam hij uiteindelijk weer uit op fruit. Uiteindelijk had hij dan ook een dienblad met een bord vol fruit en twee glazen sinaasappelsap meegenomen. Nu maar hopen dat ze van sinaasappelsap hield. Al leek dat wel goed te zitten, ze hield toch ook van mandarijnen? Met zijn elleboog opende hij de deur om te voorkomen dat alles omkieperde en liep hij naar binnen. Met zijn elleboog sloot hij de deur weer voordat hij het dienblad naast Adelaide neerzette en vervolgens naast haar ging zitten.

Adelaide trok een wenkbrauw op en knikte even, maar hij was al weg voor ze geknikt had. Ze haalde een hand door haar warrige haren en ging in kleermakerszit zitten, afwachtend op zijn terug keer.
Een glimlach ontsnapte haar lippen toen hij terug kwam met een dienblad vol fruit en twee glazen sinaasappelsap. Ze stond even op en legde haar handen in zijn nek. "Je bent een schat." zei ze zacht waarna ze een kus op zijn lippen drukte. "En ik heb niets voor jou gedaan, nu voel ik me echt heel lullig." zei ze met een lachje en ze ging terug op het bed zitten.

"Je hoeft niks te geven. Ik ben al blij als je me meehelpt met het opeten van dit alles." Zei hij met een kleine glimlach lo zijn gezicht. De spieren in zijn gezicht protesteerden weer, begonnen pijn te doen. Toch verdween de glimlach niet. In plaats van de glimlach te laten verdwijnen plukte hij een druif van het takje waar het aan vast had gezeten en hield hij deze voor haar mond. Ondertussen stopte hij ook één in zijn mond. Wat bleek, ze waren prima te eten en smaakten beter dan ze eruit zagen.