De slaapkamer van Darren

Het was niet koud in de kamer maar voor Darren voelde het alsof de thermometer tien graden onder nul aangaf. Zijn lichaam rilde alsof hij in de sneeuw lag terwijl hij eigenlijk in zijn bed lag met meerdere dekens over zich heen. Zweet droop over zijn gezicht, viel uiteindelijk op het matras. Zijn lichaam deed vreselijk veel pijn, voelde alsof iemand er een kudde neushoorns over had laten stormen. Toch lag hij nog steeds in bed, zijn lichaam was bloedheet, waarschijnlijk kwam het langzaam in de buurt van oververhitting. Hij wou zo graag eens slapen, was zo ontzettend moe. Toch vielen zijn ogen maar nooit dicht, slaap werd niet toegelaten. Met zijn lichaam naar de muur toe gericht lag hij daar te rillen, rillen van onzichtbare kou. Hij bewoog verder niet, was bang dat hij de weinige warmte die hij voelde zou kwijtraken als hij bewoog. Zijn kaken klapperden op elkaar, was maar zacht te horen maar voor hem klonk het alsof iemand een heavy metal concert naast zijn oren speelde. Elk geluidje werd versterkt, voelde als een volgende steek in zijn hoofd, telkens weer.

Adelaide had enkele dagen met een knoop in haar maag gezeten - ze had spijt van haar actie gehad. Ze stond nu al een minuut of tien voor Darrens kamerdeur en had al een keer of tien ook de neiging gehad om te kloppen, maar aangezien dat niet werkte, besloot ze gewoon de deur voorzichtig te openen, hopend dat hij was aangekleed want dan kon ze niet terug. Haar hand lag op de klink en ze deur de deur een stukje, nu kon ze niet terug. "Erhm.. Darren? Ik ben het.. Adelaide.." zei sprak de woorden zacht uit, misschien hoopte dat hij haar niet zou horen of - als hij vreselijk boos op haar zou zijn - zou het hem er van weerhouden te schreeuwen. Ze wist het niet precies, maar ze wist wel dat ze niet had kunnen doen wat ze had gedaan, dat was zeker.

Hij hoorde de deur opengaan, hoorde iemand binnenkomen, hoorde hoe iemand zijn naam uitsprak. De geluiden sneden door zijn gedachten heen, sneden door alles in zijn hoofd, lieten niets anders achter dan pijn en echo's. "Wat moet je?" Snauwde hij. Als hij bij zinnen was geweest had het heel anders geklonken maar in zijn situatie kon hij niets anders. Hij verlangde niet naar een goed gesprek, hij moest drugs hebben, pillen. Hij moest drank hebben. Hij klemde zijn kaken op elkaar, probeerde zich op de kamer om zich heen te concentreren maar alles leek te draaien. Als hij niet beter had geweten had hij gedacht dat er een aardbeving aan de gang was. Een aardbeving in slowmotion die langzaam de aarde liet trillen. Langzaam, subtiel.

Adelaide liep zacht zijn kamer in en sloot de deur achter zich. "Ik.. Ik wil m'n excuses aanbieden." Ze had die ochtend de moeite niet genomen om schoenen en sokken aan te doen - de hele dag al liep ze rond op blote voeten. Ze liep naar hem toe en ging naast hem op de grond zitten. Ze streelde met haar duim zacht over zijn bezweette voorhoofd. "Het spijt me heel erg dat ik weg liep, zonder ook maar te zeggen waarom.." Wat had ze moeten zeggen? Dat haar enige partner in een auto-ongeluk was omgekomen en dat ze hem niet uit haar hoofd kreeg? Dat klonk zo ontzettend stom, vond ze zelf.

Hij voelde haar duim op zijn voorhoofd. Juist niet wat hij nodig had, het maakte die ontiegelijke hoofdpijn alleen nog maar erger. Uiteindelijk greep hij haar pols, waarschijnlijk iets te hard, vast en trok hij haar hand weg, zo ver mogelijk bij zijn hoofd vandaan. Hij kreeg de neiging om haar te vragen waarom ze het dan had gedaan maar zelfs al dacht hij dat hij haar iets vroeg, er kwam geen geluid uit zijn mond. Hij sprak geen woord uit, vroeg geen enkele zin. In plaats daarvan bleef zijn mond openstaan en kwam er een lange hoestbui uit. Fijn, kon hij ook niet gebruiken. Bij elke hoest schoot de pijn weer met een steek door zijn hoofd die lichtelijk bleef hangen. Nog steeds rilde hij, hij kon het niet helpen. Klote afkickverschijnselen, klote gesticht, klote mensen hier. Goh, dit moest hem beter maken maar toch kwam hij in steeds meer ellende. Geweldig.

Adelaide voelde hoe hij haar pols stevig vast greep en probeerde deze los te trekken, maar heb je ooit een meisje met polsjes die misschien half zo dik waren als die van Darren zich los kunnen trekken? Met andere woorden; ze kreeg haar pols niet los en zijn greep begon pijn te doen. "Darren.. Laat alsjeblieft los.. Je doet me pijn." Ze klemde haar kaken op elkaar en keek hem met smekende ogen aan, omdat ze geen woord meer kon uitbrengen - het kon wel, maar ze wilde niet dat de pijn doorklonk in haar stem, niet nog erger dan kort daarvoor.

Darren zei niks, leek niks te kunnen zeggen. Zijn ogen stonden wijd open maar hij leek de dingen niet te kunnen zien alsof hij erbij was. Verloren in woede. Hij leek geen controle te kunnen hebben over zijn eigen lichaam maar toch voelde hij hoe hij in haar pols kneep. Toch voelde het voor hem maar als een zacht kneepje, iets waar ze makkelijk aan kon ontsnappen. Het leek alsof hij zijn eigen kracht niet kende, terwijl hij dat zeker weten wel deed. Al kon hij het nu niet zien, hij leek zijn kracht nu niet te kennen. Hij leek zichzelf nu niet te zijn. Hij zou het de schuld geven van dit gekkenhuis, dat het hem ook gek had gemaakt. Hij zou de schuld geven aan het afkicken, wie liet een verslaafde nou op deze manier afkicken? Dit was toch te gruwelijk voor woorden? Hij deed iemand pijn die hij niet pijn wou doen. Hij kon horen hoe ze hem vroeg of hij los wou laten maar zijn lichaam luisterde niet en deed het tegenovergestelde. Elk signaal wat zijn bewustzijn gaf, elke oproep om op te houden werd genegeerd. Hij bleef in haar pols knijpen, harder dan daarvoor.

Adelaide voelde haar hand van de pijn verkrampen en zag haar hand verkleuren, van normaal roze naar geel. Dat betekende dus dat de bloedcirculatie werd beperkt. "Darren.. Toe.." Haar stom stond op breken en klonk schor, een beetje zoals wanneer je wakker wordt, maar dan van pijn en wellicht ook wel omdat ze in tranen was uitgebarsten - ook dit viel natuurlijk te wijten aan de pijn. Ze probeerde zijn hand met haar losse hand los te wrikken, maar ook deze poging leek tevergeefs. Was dit nou karma, want dan zou ze vanaf nu nooit meer iets doen wat niet mocht of niet goed was.

Darren zag de tranen in haar ogen, kwam weer bij zinnen. Gedachten schoten door zijn hoofd, hij leek wel gek te kunnen worden. Hij wou zeggen hoeveel spijt hij had dat hij zich had laten gaan maar hij leek niet te weten hoe hij de woorden moest uitspreken. Hoe had hij haar dit aan kunnen doen? Hoe had hij zo gek kunnen zijn? Hoe kon hij zo gek worden om dit te doen? Hij liet haar pols los en ging rechtop zitten met een schuldige blik in zijn ogen. "Het spijt me. Het spijt me zo. Ik..." Hij leek de woorden alleen te kunnen fluisteren, hoopte dat ze het zou kunnen horen. Toch zei hij niks toen hij zichzelf had onderbroken. Hij had kunnen zeggen dat hij gek was geworden hier, dat het door de ontwenningsverschijnselen kwam, dat het hem allemaal teveel begon te worden. Niets was minder waar maar toch vond hij dat hij geen excuus had voor zijn gedrag. Hij was een klootzak, een idioot, hij had haar pijn gedaan.

Adelaide pakte vast zijn handen vast en ging naast hem op zijn bed zitten. "Het is oké Darren.." fluisterde ze en ze kneep zacht in zijn handen. Ze veegde zijn haren zacht uit zijn gezicht en glimlachte naar hem. "Het geeft niet." Ze zou misschien woedend moeten zijn, dat hij haar pols bijna had gepureerd, maar hij moest ook boos op haar zijn geweest toen zij weg was gerent, dus ergens begreep ze het wel. Ze drukte haar lippen zacht op zijn mondhoek en glimlachte even naar hem. "Je bent cold turkey aan het afkicken, dan krijg je dat.." Ze had het vaker gezien, bij mensen in het instituut, maar daar had ze het niet van zo dichtbij meegemaakt.

"Nee, het is verdomme niet oké. Jezus, hoe kan het dat ik je pols zowat breek en dat je gewoon zegt dat het oké is?" Woede laaide weer in hem op en deze keer was hij zich er bewust van. Toch was hij niet boos op haar, hij was boos op zichzelf. Omdat hij zich zo had laten gaan, omdat hij zichzelf gek liet maken door het gebrek aan drugs. Hij voelde haar lippen op zijn mondhoek, zag haar glimlach maar hij glimlachte niet terug. Hij schaamde zich voor zijn gedrag tegenover haar, schaamde zich omdat hij zich had laten gaan, omdat hij haar had pijn gedaan. Zijn blik liet nog steeds woede zien, al was het niet naar haar gericht. Het was naar zichzelf gericht, hijzelf die nog steeds rillend en zwetend op bed zat. Hijzelf die voelde alsof hij op een bakplaat had gelegen maar hij voelde zich niet meer dan een ijsblokje.

Adelaide beet op haar lip en richtte haar aandacht op haar schoot, op de gescheurde jeans die ze droeg. "Weet ik niet.. Ik.." Ze wilde haar zin afmaken, maar ze zou niet weten met welke woorden. "Omdat ik echt om je geef, denk ik.." zei ze zacht en ze keek hem aan, de dagen dat ze had rondgelopen met de knoop in haar maag hadden de twinkeling in haar ogen opgevreten. Die was niet meer zichtbaar, verdwenen alsof het verdween in een zwart gat. En het enige dat dat gat achterliet was verdriet en een schuldgevoel.

Ze zei dat ze dacht dat ze om hem gaf. Maar hoe kon hij het echte antwoord weten? Hoe kon hij weten of ze het echt of niet was? Een gedachte was nooit zeker, het was als een mening. Het kon waar zijn of niet maar het kon nooit gecheckt en vastgesteld worden. Hij gaf het deze keer het voordeel van de twijfel. Als ze het dacht, dan zou het maar waar zijn. Wat kon hij anders zeggen? Hij draaide zich iets naar haar toe, drukte een kus op haar lippen. Toch raakte hij haar voor de rest niet aan. Hij was bang, bang om weer gek te worden, bang om haar pijn te doen.

Adelaide glimlachte naar hem nadat hij een kus op haar lippen had gedrukt. Ze was allang blij dat ze weer kon glimlachen, aangezien haar blauwe oog al bijna helemaal weg was. Ze pakte zijn hand met haar beide handen vast en glimlachte oprecht naar hem. "Darren.. De reden dat ik weg liep, was omdat.. Omdat ik moest denken aan Chase.." Ze liet zacht zijn hand los, waarna ze haar blik richtte op haar handen die ineen gevouwen op haar schoot lagen. "Hij was mijn enige vriend, van mijn veertiende tot mijn achttiende en.." Een brok vormde zich in haar keel terwijl ze het over Chase had. Ze veegde een opkomende traan direct onder haar oog weg.

Darren luisterde naar wat ze zei, keek toe hoe ze haar traan wegveegde. Hij wist niet wat hij moest zeggen, wist niet wat hij moest doen. Hij zat daar maar, probeerde iets te bedenken om te zeggen of te doen. Toch sloeg hij in plaats van dat zijn ogen neer. Niet wetend hoe hij ook maar iets kon doen. Darren was nooit goed geweest met dit soort situaties, wist niet wat hij moest doen of zeggen. Meestal was hij degene met dit soort situaties, al zei hij nooit iets over wat men wou dat hij vertelde. Hij hield zich meestal stil en dan zou het zo snel mogelijk voorbij zijn. Maar nu was hij niet degene die aan het woord hoorde te zijn.

"..En toen kreeg hij een auto-ongeluk.." Ze vervolgde haar zin nadat ze de brok in haar keel had weggeslikt. Ze keek hem aan, maar hij had zijn ogen neergeslagen. "En ik moet je eigenlijk niet met mijn problemen vermoeien." zei ze en ze stond op van zijn bed. "Daarnaast moet jij je rust pakken tijdens het afkicken." zei ze en ze boog voorover om een kus op zijn wang te drukken. "Ik geef echt om je Darren, onthoud dat alsjeblieft.." Ze sprak de woorden oprecht uit, ze gaf ook daadwerkelijk om hem. Ze glimlachte even naar hem - ze wist niet eens of hij dat wel door zou hebben.

Nadat hij de kus op zijn wang had gevoeld stond hij op en sloeg hij zijn armen om haar heen. Iets zei hem dat ze het wel kon gebruiken maar wie was hij om dat te zeggen? Wie was hij om te beslissen of ze het wel of niet nodig had? Hij drukte een kus op haar voorhoofd terwijl hij zijn lichaam in bedwang probeerde te houden. Het trillen van zijn lichaam was steeds erger geworden, het klapperen van zijn kaken iets luider. Hij probeerde zijn gewrichten op slot te zetten, probeerde zijn kaken op elkaar te klemmen. Toch was het moeilijker dan gedacht. De kamer draaide nog steeds en hij wist niet hoe hij zijn evenwicht goed kon bewaren op deze manier. Telkens als hij dacht zijn evenwicht te verliezen leunde hij heel even op haar, al was het tegen zijn wil in. Toch leunde hij niet met zijn volle gewicht, probeerde hij het nog grotendeels zelf te doen.

Adelaide legde haar hoofd zacht tegen hem aan en sloeg haar armen om hem heen. Ze sloot haar ogen, ze hoorde enkel nog haar ademhaling, die van hem en zijn hartslag, die recht in haar oor klonk. Ze opende haar ogen weer en keek hem aan. Ze beet op haar lip. "Ik heb het fruit niet uitgespuugd, toen ik wegrende.." zei ze en ze veegde een lok haar achter haar oren. Ze had de neiging wel gehad, maar het enige wat ze had gedaan was de rest van de avond janken, meer janken en nog meer janken.

Hij sloot zijn ogen terwijl hij luisterde naar wat ze zei. Het klonk maar zacht, was nauwelijks te horen door de geluiden die op de achtergrond klonken. Ondertussen ging zijn hand door haar haar. Een zwakke glimlach die breder was geweest als hij zich niet zo slecht had gevoeld verscheen op zijn gezicht toen wat ze had gezegd tot hem doordrong. "Da's goed van je." Hij wist niet hoe hij het anders moest zeggen maar het was prima zo toch?

Adelaide glimlachte naar hem en beet op de binnenkant van haar wang. Ze voelde hoe hij zijn hand door haar haren gleed. Het gaf haar een prettig gevoel. De gedachte aan dat Chase dat ook deed, schoof ze per direct aan de kant. "Dat heb ik aan jou te danken." zei ze, ze had in haar hoofd gezeten met wat hij er van zou vinden als ze het zou uitspugen en kwam tot de conclusie dat ze liever niet had dat hij boos op haar was, dan dat ze wat grammetjes aan zou komen. Ze keek hem aan, waarna ze op haar tenen ging staan en een kus op zijn lippen drukte. Als ze erover nadacht, was het maf, ze had hem leren kennen in een isoleercel en een paar dagen daarna had hij haar gekust en nu stond ze praktisch tegen hem aan geplakt op zijn slaapkamer. Het is maf hoe het leven soms loopt - maar in het Lawrence was tenslotte iedereen maf, gek, of gestoord. Of alledrie.

"Maar je hebt het wel zelf gedaan." Zei hij. Het klonk als een conclusie, een feit. En om eerlijk te zijn, klonk hij trots. Hij was trots op haar dat ze besloten had haar eten er niet uit te gooien. Zijn ogen waren weer geopend, keken naar haar. Hij was blij om haar weer te zien, was blij dat hij eindelijk haar reden wist. De reden waarom ze weg had gerend. Zelfs al was het geen leuke reden, dat waren zulke dingen meestal nooit, hij was blij om het te weten. Nu wist hij in ieder geval waar hij niet over moest beginnen.
Zijn gedachten werden onder broken door haar lippen die de zijne raakten en hem meesleepten in een kus. Hij verzette zich niet, totaal niet. Er was geen reden voor. Zijn hand ging weer door haar haren en bleef uiteindelijk op haar schouder rusten.

Als gedachten een glimlach konden hebben, zouden die van haar ontzettend breed aan het glimlachen zijn. Hij was trots op haar - niemand had meer zo geklonken sinds ze in Het Lawrence zat. Ze verplaatste een van haar handen van zijn rug naar zijn nek. Deze keer was er geen schuldgevoel dat haar besloop, geen nare gevoelens en geen bedenkingen. Ze maakte traag haar lippen los van die van hem en keek hem glimlachend aan. Ze voelde zich.. Vrolijk, ze was allang blij dat hij niet boos op haar was - niet meer althans.

Hij kneep zijn ogen heel even dicht, dacht dat hij het zich verbeeldde. Toch was het beeld zo helder. Plotseling had hij zijn ouders zien staan achter Adelaide. Hij probeerde zich rustig te houden, opende zijn ogen weer. Toch bleef het beeld staan, het liet hem achteruit deinzen totdat hij uiteindelijk op zijn bed viel. "Dit kan niet..." Fluisterde hij. "Dit kan verdomme niet." Meerdere keren probeerde hij zijn ogen te sluiten, probeerde hij het beeld weg te halen. Hij hoorde de stem van zijn moeder.
"Darren, let op je woorden." Het was dezelfde zin die ze altijd uit had gesproken als hij schold. Hij werd er bang van.
"Jullie horen dood te zijn." Hij kreeg het gevoel dat hij gek werd. Dit kon niet waar zijn, dit moest komen door het afkicken. Toch bleef de angst van zijn gezicht af te lezen, alsof hij werd achtervolgd door een personage uit een of andere horrorfilm. "Dat zeg je toch niet over je ouders." De stem van zijn vader liet hem ineen krimpen. Het klonk zo echt, alsof hij weer zestien was. Alsof zijn ouders hem hadden betrapt op roken, iets waar ze altijd streng op tegen waren geweest. Alsof zijn ouders boos op hem waren. "Dit kan niet waar zijn."

Adelaide keek Darren schuin aan. "Wat is er?" vroeg ze , met haar zachte, bezorgde stem. Ze liep naar hem toe en ging op haar knieën naast hem zitten. Ze kon gewoon voelen dat er iets niet goed was. Ze voelde het vanuit haar buik. Een onderbuikgevoel ook wel genoemd. Ze keek de kant op waar zijn blik op was gebrand en voorzichtig pakte ze zijn hand. Ze kon uit zijn woorden opmaken dat hij iets of iemand zag.. die er niet hoorde te zijn. Die dood hoorde te zijn. "'t Komt goed.." fluisterde ze. Ze vroeg zich af of dat het kwam door het afkicken of door haar... Ze beet op haar onderlip, twijfelend of ze iets zou moeten zeggen, maar de juiste woorden schoten haar niet te binnen.