De slaapkamer van Darren

Adelaide glimlachte even - zo goed en kwaad als dat ging met hoofdpijn - en legde haar hoofd tegen hem aan. "Probeer nog even te slapen." Haar stem klonk angstvallig normaal voor iemand met een grote kater. Ze gaapte en sloot haar ogen volledig. Ze sliep met enkele seconden, doodop was ze, door het gebrek aan eten had ze tevens een gebrek aan energie en dan merkte ze nu. Het was ook niet het beste voor haar lichaam, maar wat wil je dan van iemand van 21? Verbazingwekkend genoeg had ze er niet aan gedacht kleding te pakken - het zou de hoofdpijn wel zijn.

Hij trok zijn arm tussen de muur en het bed weg en legde deze naast zich op het bed. Wéér kon hij een gaap niet onderdrukken. Hij was behoorlijk moe maar hij leek maar niet in slaap te kunnen vallen. Die verrekte koppijn dan ook. Moest die nou echt altijd komen? Kon die niet gewoon één keer overslaan? Één keer maar. Hij zuchtte, sloot zijn ogen weer en focuste zich op haar ademhaling die luid en duidelijk te horen was. Toch luisterde hij liever naar die van haar dan dat hij naar zijn eigen luisterde. Zijn ademhaling was onregelmatig, veel te luid. Nee, dan was die van haar beter om naar te luisteren. Hij trok de lakens iets meer over zich heen maar zelfs het geritsel klonk alsof hij midden in een storm stond. Het was vreselijk en het deed verdomd veel pijn.

Adelaide werd opnieuw wakker, dit maal van een felle zonnestraal in haar gezicht. "Godverde.." Haar zin kreeg geen einde, omdat de hoofdpijn toesloeg en omdat ze zich realiseerde dat ze geen kleding droeg. Ze stond moeizaam op van het bed, alles ging nog trager dan het leek te gaan, door de hoofdpijn weigerde ze snelle bewegingen te maken. Ze pakte voorzichtig haar kleding op en trok als eerste haar ondergoed aan - haar t-shirt en broek weigerden goed te zitten in plaats van binnenstebuiten. Ze kon zich dan ook niet bepaald concentreren met die hoofdpijn.

Het duurde niet lang voor hij had gemerkt dat Adelaide op was gestaan, de geluiden van haar voetstappen waren al genoeg om zijn hoofd te pijnigen. Niet dat de geluiden luid waren, ze waren gewoon tachtig keer sterker door die hoofdpijn. Hij opende zijn ogen weer en ging rechtop zitten. Hij zag hoe ze een poging deed om haar kleren aan te trekken, zag hoe ontzettend mager ze was. 'Jezus, Adelaide,' was het enige dat hij uit kon brengen. Dit was gewoon niet gezond meer, niet normaal. Hoe hield ze dit ooit vol? Een golf van bezorgdheid overspoelde hem, vragen lieten hem verdrinken. De drang om haar te helpen werd groter maar hoe? Hij kon er toch niet altijd zijn om ervoor te zorgen dat zij te eten kreeg?

Adelaide trok vlug het t-shirt in haar hoofd dat ze eindelijk goed had gekregen. "Darren.. Ik.." Ze beet op haar lip en stapte moeizaam in haar broek. Ze had geen idee wat ze kon zeggen, ze kon moeilijk excuses bedenken voor waarom, dat wist hij al. Het was niet haar bedoeling geweest dat hij haar ooit zo zou zien en dat was niet helemaal gelukt. Ze frunnikte aan de mouwen van het vest dat ze inmiddels aan had getrokken. Ze schaamde zich, ze schaamde zich helemaal kapot. Haar blik vestigde zich op haar voeten, bijna het enige deel van haar lichaam dat nog ontbloot was.

Hij had verwacht dat het erg was maar niet zo erg. Hoe kon hij zo dom zijn? Hoe kon hij zo blind zijn dat hij niet eens zag dat ze bijna alleen maar uit bot en vel bestond. 'Jezus, dit is echt niet gezond Adelaide.' De woede die hij voelde omdat hij nergens op had gelet probeerde hij te onderdrukken maar het ging moeizaam. Het voelde als een onmogelijke opdracht. Toch nam de bezorgdheid de overmacht in zijn stem. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hij was zo onoplettend geweest, zo blind.

Adelaide ritste haar vest dicht en keek naar de muur achter Darren. "Weet ik.." Haar onderlip begon te trillen en haar ogen vulden zich met tranen. Ze ging naast hem op zijn bed zitten. "Maar aankomen is niet zo makkelijk als het lijkt." Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen er omheen. Een traan biggelde over haar wang en om haar betraande ogen en wangen te verbergen legde ze haar hoofd op haar knieën. "Sorry.." piepte ze, alsof ze zich moest verontschuldigen, in films zag je vrouwen zich zo verontschuldigen als ze waren vreemdgegaan, maar zij verontschuldigde zich voor haar lichaam.

Hij keek toe hoe tranen langzaam verschenen, keek toe hoe ze naast hem ging zitten. Vrijwel meteen had hij een arm om haar heen geslagen, trok hij haar tegen zich aan al was de angst om haar pijn te doen nu nog groter. Het gevoel dat ze fragiel was werd groter, zorgde voor deze angst. Hij hoorde hoe ze haar excuses aanbood, maar zij was niet de persoon om dat te doen. Hij had niet opgelet, hij was degene die zijn woede niet kon onderdrukken. Zelfs al wou hij medeleven tonen, wanneer zou de volgende vlaag woede weerklinken in zijn stem? Wanneer zou de volgende keer zijn. 'Het spijt mij juist.'

Adelaide keek omhoog naar hem, haar ogen bloeddoorlopen van het huilen. "Jamaar jij hebt niets gedaan..?" Ze veegde met haar mouw haar wangen af en veegde een pluk haar voor haar ogen weg. Haar lippen raakten zacht zijn wangen en ze legde haar hoofd op zijn schouder. "Ik ben echt heel blij dat ik je heb leren kennen.." fluisterde ze, na het huilen kwam de hoofdpijn in één klap terug, also iemand een kanon naast haar hoofd had laten afgaan.

'Ik heb meer verkeerd gedaan dan jij.' Zei hij, hopend dat ze geen verkeerde dingen over hem dacht. Dat zou wat zijn. 'Dus jij hoeft je excuses niet aan te bieden.' Hij dacht heel even haar lippen op zijn wangen te voelen al waren dezen verdwenen voor hij het zeker wist. Al snel lag haar hoofd op zijn schouder, iets waarbij hij meestal een kus op haar voorhoofd bij drukte. Ook deze keer drukte hij deze op haar voorhoofd. De woorden die ze uitsprak gaven hem een warm gevoel van binnen, lieten een glimlach op zijn gezicht verschijnen. 'Ik ben ook blij dat ik jou heb leren kennen.'

Adelaide veegde een laatste traan van haar wang weg op het moment dat hij zei dat hij ook blij was dat hij haar had leren kennen. "Gelukkig." Ze sloot haar ogen, het felle licht leek haar huid te branden, haar hoofdpijn te verergeren. "Ze moeten drank uitvinden waar je geen kater van krijgt." Ze was bloedserieus, ze had een hekel aan katers, maar niet aan drank. Karma. Ze pakte met haar rechterhand zijn linkerhand vast en kneep er zachtjes in.

'Als ze dat zouden kunnen uitvinden dan zou ik vooraan in de rij staan om het te kopen.' Als dat zou bestaan zou het revolutionair zijn, het beste idee dat er was. Het zou miljoenen euro's op kunnen leveren. Toch zou hij helaas niet degene kunnen zijn die het echt waar zou kunnen maken. Hij had er de kennis niet voor en zelfs als hij die had zou hij hier met geen mogelijkheid wegkomen. Wie zei dat hij hier maar voor een paar jaar zou zijn. Voor hetzelfde geld wouden ze hem hier houden.

Adelaide keek naar hun handen. De hare was misschien half zo dun als die van hm en haar vingers leken in het niets te vallen. "Darren.. Wat zou er gebeuren als een van ons hier weg mag?" Haar tanden beten het vel van haar onderlip kapot, waardoor de metalen smaak van bloed zich in haar mond voegde. Ze wist niet zeker of ze dat eigenlijk wel wilde weten, dus nog voor dat hij antwoord kon geven, drukte ze haar lippen teder op die van hem, de tederheid ondermijnde echter de passie en het gevoel niet.

Hij wou niet denken over wat er dan zou gebeuren, al wist hij dat ze haar eerder weg zouden laten gaan. Ze zouden gek zijn als ze hem eerder lieten gaan. Darren was niet christelijk opgevoed maar één verhaal had hij onthouden. Het verhaal over de keuze van het volk. Ze mochten één persoon vrij laten gaan, de ander werd gekruisigd. Het volk koos voor de zogenaamde verlosser om te sterven, een onschuldig persoon. De misdadiger mocht gaan. Was dat verhaal hier niet precies hetzelfde? In het bijbelverhaal werd het volk ook gemanipuleerd. Als ze hem vrij lieten gaan zou er sprake zijn van precies hetzelfde. Veel tijd om na te denken gaf ze hem niet. Ze drukte haar lippen op de zijne en de gemengde smaak van haar lippen en het bloed dat eruit stroomde drong zijn mond binnen. Toch negeerde hij het bloed, ging hij toch gewoon door.

Adelaide sloot haar ogen en haar vingers raakten zijn wangen, zacht, alsof niet zij, maar hij de breekbare was. Nee. Ze wilde het niet weten; dat was zeker. Het zou wel komen met de tijd. Misschien. En anders zouden ze later ergens anders terecht komen, te oud, je kent 't wel. Één ding stond vast; ze zouden voor een bepaalde periode gescheiden zijn, ze wist nieteens of ze dan nog samen zouden zijn, ze hoopte van wel, maar dat had je niet voor het zeggen. Wat is het nut van vooruit kijken naar een onzekere toekomst als je ook in het nu kon leven?

Langzaam verdween de smaak van het bloed al kwam het af en toe heel even terug. Toch werd hier nog steeds geen aandacht aan besteed. In plaats van dat sloot hij zijn ogen en leek hij even van het moment te genieten, misschien had ze gelijk. Wie zei dat dit voor eeuwig zou duren? Wanneer zou dit alles voorbij zijn? Hij hoopte natuurlijk dat ze niet op zo'n manier gescheiden zouden worden maar niks was onmogelijk. Aan alles kwam een einde, al hoopte hij dat dit einde werd uitgesteld. Het zou zonde zijn om dit snel te eindigen, het zou verboden moeten worden om hier een einde aan te brengen.

Adelaide beëindigde traag de kus, hoe graag ze ook zou willen dat het langer zou duren, ze zat niet bepaald in de handigste positie, naast hem. Ze wreef met haar duim over de rug van zijn hand die ze weer had vast gepakt. "Weetje, dat is voor later zorg." zei ze zacht en ze streek met haar losse hand zacht door zijn haren. "Dat zien we dan wel." Haar stem was zacht, maar voor haar leek het nog steeds alsof iemand direct in haar oor schreeuwde.

Hij knikte toen hij hoorde wat ze zei, ze had gelijk. Het was nu niet bezig, misschien zou het niet gebeuren. Het was niet de toekomst maar het heden en wie kon de toekomst echt voorspellen? Je kon beter in het heden leven, niet nadenken over morgen of over wat er later zou gebeuren. Het heden was de beste tijd om in te leven. Geen zorgen over morgen, geen zorgen over gisteren, alleen over vandaag.

Adelaides vingers gleden zacht over zijn borst. "Leven voor vandaag, daar gaat het om." fluisterde ze in zijn oor en ze drukte een kus op zijn wang, vlak naast zijn oor. "Alleen voor vandaag." Ze liet haar vingers op zijn onderbuik rusten en drukte een kus op zijn mondhoek. Ze liet zijn hand zachtjes los en veegde een pluk haar uit haar ogen, ze wilde dat hij haar niet zou behandelen als een porseleinen pop, dat had hij ook niet gedaan toen hij dronken was en nu hij nuchter was hoefde dat van haar ook niet. Ze was verdorie toch nog heel?

Het was een wonder dat zijn gezicht niet vertrok van pijn toen hij hoorde hoe ze fluisterde in zijn oor. Het waren maar fluisteringen maar toch klonken ze zo luid, het deed gewoon pijn. Hij kon de woorden nauwelijks verstaan, alsof ze allemaal werden vervaagd. Alsof alle letters door elkaar werden gegooid. Hij probeerde te luisteren naar wat ze zei maar hij leek geen zinnige woorden te kunnen vormen. Zijn vrije hand ging naar zijn voorhoofd, wreef er even overheen maar de pijn werd er niet minder op. Die verdomde koppijn ook.

Adelaide duwde hem zacht achterover en ging voorzichtig op zijn onderbuik zitten. "Zet die hoofdpijn uit je hoofd." Bij haar duurde een kater nooit vreselijk lang, als ze al een kater had. Ze boog zich voorover om hem te kussen, in een paar seconden drukte ze haar lippen dan ook op die van hem. Ze gooide haar vest uit, dat ze niet veel eerder had open geritst en legde daarna haar handen in zijn nek. Toen ze met Chase samen was en wel eens een kater had, werkte dat voor hen ook het beste.

Op deze manier hoefde hij de kater niet eens uit zijn hoofd te zetten. Als ze zo door zouden gaan was die in no-time verdwenen. Hij voelde hoe zijn rug het bed raakte en hoe ze op zijn buik ging zitten, voelde haar lippen en haar handen in zijn nek. Zijn handen gleden langs haar lichaam naar de zoom van haar shirt en trok deze omhoog zodat ze het uit kon trekken. Al ging dat niet makkelijk als ze zo met haar handen in zijn nek bleef zitten. Hij zelf had trouwens ook niet veel om uit te trekken. Toen hij wakker was geworden had hij niet de moeite en de tijd genomen om ook maar iets aan te trekken.

Adelaide haalde haar handen weg om haar shirt uit te kunnen trekken - wat jammer genoeg ook betekende dat de kus tijdelijk beëindigd zou worden. Zodra ze echter haar shirt uit had kwamen haar lippen al gauw weer op die van hem terecht. Zoals gewoonlijk was dat nou eenmaal de remedie tegen een kater. Ze legde haar handen niet gelijk terug in zijn nek - eerst moest haar broek los en uit. Hoewel ze er normaal gesproken lang over deed, ging het ditmaal erg soepel. Ach, wat hangover-seks wel niet met een mens deed.