Locked

Adelaide glimlachte naar hem. "Je moet je niet zoveel focussen op de mening van anderen, Darren.." zei ze, ondanks dat dat vreselijk hypocriet was, want dat was precies wat zijzelf deed. Het was de reden dat ze nu in het Lawrence zat, zelfs. "Wat jijzelf vind is veel belangrijker. Dat is namelijk ook de persoon die ik zie als goede vriend, ondanks dat ik hem pas twee dagen ken." Ze glimlachte naar hem en ging weer met haar rug tegen de kussenwand aanzitten. "De persoon achter al die meningen van anderen. Op een gegeven moment ga je geloven wat ze allemaal zeggen, als je het maar vaak genoeg hoort."

"Zo lang je het maar vaak genoeg hoort ga je het inderdaad zelf geloven." Hij kon een zucht niet onderdrukken voordat hij verder sprak. "Mensen kunnen elkaar soms op zo'n vreselijke manier manipuleren." Hij had ze geloofd, had gevonden dat ze gelijk hadden en om eerlijk te zijn vond hij dat nog steeds, Hij vond nog steeds dat ze gelijk hadden, de dingen die je geloofde kreeg je vaak maar moeilijk uit je hoofd. Je geloofde hun en zo lang je dat deed geloofde je jezelf nog als je zei dat je een klootzak was. Mensen geloven was als jezelf uitschelden in de spiegel. Je sprak tegen jezelf, je begon jezelf te minachten. Begon van je eigen gedrag te walgen. Je kon er niks aan doen, het gebeurde nou eenmaal.

Adelaide keek hem recht aan en drukte een kus op zijn wang, zoals de de dag ervoor ook had gedaan. "Nu mag je mij geloven; je bent geen klootzak, je bent een vreselijk lieve jongen." zei ze en ze glimlachte naar hem, geen geforceerde lippen-lach, maar een echte, waar je aan haar ogen kon zien dat het oprecht was, die kleine twinkeling, geen ondeugende twinkeling ofzo, nee, een liefkozende twinkeling. Ze meende die woorden, hij was geen klootzak - hij had er alleen een handje van zich vaak zo te gedragen.

Voor de tweede keer voelde hij een kus van haar op zijn wang, wetend dat het een vriendschappelijk gebaar was. Toch kon hij de glimlach die wou verschijnen niet onderdrukken. Hij wou 'm niet onderdrukken, vooral niet toen hij die van haar ook zag. Hij glimlachte maar weinig voordat Adelaide was gekomen. Hij had geluk gehad dat ze niet uit zijn buurt wou blijven, had geluk gehad dat ze heb geen klootzak vond. Integendeel, ze vond hem zelfs lief. Iets wat maar weinig tot geen mensen ooit tegen hem hadden gezegd. Natuurlijk, hij vond haar ook lief. Hoe ze tegen hem sprak, hoe ze was, dat ze tegen hem durfde te spreken ondanks het feit dat anderen zeiden dat hij een vreselijk mens was.

Adelaides glimlach werd breder toen ze zijn glimlach zag. Lachen werkte voor haar net als gapen. Deed een ander het, dan deed zij het automatisch ook, zonder er iets tegen te kunnen doen. Ze keek even naar de ongeopende flesjes drank, dat hij ze niet meteen leeg had gedronken, zoals de dag ervoor, gaf haar een goed gevoel. "Volgens mij was alles dat jij nodig had iemand die om je gaf, Darren. Ik weet niet hoe je leefde voor het Lawrence, maar ik kan me niet voorstellen dat het zo fantastisch voor je was. Ik kan me zelfs goed voorstellen dat het zwaar klote voor je was. Mijn leven zal niets zijn in vergelijking, maar ik heb altijd mensen om me heen gehad die om me gaven en ik geloof dat dat is wat jij hebt gemist." Ze hoopte dat ze hem met die woorden niet zou kwetsen ofzo, dat was namelijk absoluut niet haar bedoeling. Ze bedoelde het zeker weten goed, maar soms was ze gewoon een beetje een naïve flapuit.

Darrens glimlach verdween, veranderde in een lichtelijk verbaasde uitdrukking. Hoe wist ze dat hij niemand had gehad de laatste acht jaar. Hoe wist ze dat hij geen familie had die om hem gaf, hoe wist ze dat hij geen mensen om hem heen had gehad waar hij om gaf en wederzijds? Had hij haar ooit eens iets daarover verteld? Had hij haar ooit eens verteld dat niemand om hem gaf toen zijn ouders waren overleden? "Hoe..." Het was het enige dat eruit kwam, alsof er een enorme brok in zijn keel zat. Hij probeerde het weg te slikken maar toen besefte hij dat er niks in zijn keel zat. Het zat tussen zijn oren, het gevoel dat iets zijn spraakvermogen belemmerde was er niet, het was nep. Toch leek hij niks te kunnen zeggen, het duurde lang voordat hij de zin die hij wou uitspreken pas echt goed kon uitspreken en zelfs toen onderbrak hij zichzelf weer. Alsof iemand hem de mond snoerde en hem pas liet spreken als hij het belangrijkste deel achter de rug had. Hij leek niks over zijn ouders en familie uit te kunnen spreken. "Hoe wist je dat... Ik heb je nooit iets verteld daarover. Tegen niemand hier."

Adelaide schudde haar hoofd. "Nee, dat klopt. Maar je hoeft het niet te vertellen. Je kan het lezen.. In wat je zegt en hoe je het zegt.." Ze legde haar hand op zijn wang. "Ik heb geen uitleg nodig om te kunnen horen dat je liefde tekort bent gekomen, maar lieve Darren, dat valt nog in te halen.." Ze haalde haar hand weer weg. "Er is iemand ergens die je alle liefde kan en wil geven, dat weet ik zeker." zei ze en ze keek op haar iPod, bijna tijd. "Ik moet zo weer gaan.." Ze zuchtte en zette de twee flesjes voor hem neer. "Zorg ervoor dat ze me niet pakken voor de flesjes."

"Ik zal je beloven dat je niet gepakt wordt." Waarschijnlijk zouden ze haar toch niet verdenken en zelfs dan zou hij nog steeds degene zijn die in de problemen zou komen. Niemand had bewijs dat zij hem drank had gegeven. "Ze hebben geen bewijs, dus dat houdt je wel uit de problemen." Zijn glimlach verscheen weer, klein deze keer, geruststellend. Hij zou niet beginnen over wat er zou kunnen gebeuren als hij niet voorzichtig genoeg was, als ze er toch achter zouden komen. Ach, ze hadden bewijs nodig en hij was de enige die het zou kunnen vertellen en er was een grote kans dat hij dat niet zou doen. Hij zou haar niet verraden, aan niemand.

Adelaide glimlachte naar hem en stond op van de kussen vloer. "Je bent een schat Darren.." Ze sprak zacht, maar dat zei niets over wat de woorden betekenden. "Ik kom je morgen weer opzoeken met wat drank en een appel.. Of in ieder geval iets te eten." Ze bukte voorover en drukte een kus op zijn wang, net zoals ze de vorige dag had gedaan. "Ik kom zo snel mogelijk terug.." Ze glimlachte naar hem, hij was echt een schat, althans; tegen haar was hij dat, dat was het belangrijke.

Tijdsprong.

Voor de zoveelste keer viel hij weer in slaap, niet wetend hoe laat het is. Blijkbaar was hij gezegend, hij kon overal en altijd slapen. Het was iets dat perfect was voor een kamer als deze. Het enige dat hij wist was dat hij hier al minstens vijf dagen zat maar hij hield de tijd voor de rest niet bij. Dat kon hij immers ook niet, een uur slaap voelde als vijf minuten en hij zou het hier niet volhouden als hij wakker bleef. Voordat hij in slaap was gevallen had hij nog overwogen om wat te drinken maar na vier slokken gaf hij het toch op en ging hij weer slapen. Toch duurde het lang voordat hij in slaap viel, het enige geluk was dat hij in een droomloze slaap viel. Geen slechte dromen over wat hij allemaal had meegemaakt, geen dromen over wat hij allemaal niet had gemist. Gewoon duisternis, zijn gedachten waren alleen in de duisternis terwijl hij zelf in de hoek van een fel verlichtte kamer lag.

Adelaide keek in de spiegel die in de hal hing.. Haar blauwe oog, het was paars. Ze raakte het met haar vingertoppen aan en slikte, het was niet te verbergen met foundation, want dat zat er ook nu op, maar nog steeds wat het duidelijk dat haar oog dik en blauw was. Ze keek naar de bewaker die voorbij Darrens isoleercel liep en nadat hij weg was gelopen en de hoek om, liep ze naar de kamer. Ze klopte zachtjes en opende deze daarna met de sleutel, waarna ze die zo ver mogelijk sloot, zonder zichzelf buiten te sluiten natuurlijk. "Goedemorgen lieve Darren." fluisterde ze in zijn oor en ze ging naast hem zitten tot hij wakker werd, een appel legde ze naast hem neer evenals een flesje Jack Daniels.

Net toen hij een minuut of vijf had geslapen werd hij weer wakker gemaakt door een stem. Wow, Darren moest zijn slaap beter timen. Het kostte hem net zoals de vorige keren weer veel tijd voordat hij zijn ogen goed kon openen, dat verdomde licht ging ook nooit uit. Ze moesten waarschijnlijk een torenhoge energierekening betalen hier. Hij keek naar wat er naast zich lag, zag een fles drank en een appel staan. Hij wou lezen wat er op de fles stond maar de vlekken die het licht hadden achtergelaten belemmerden zijn zicht. Toch herkende hij het etiket, onmisbaar. Het was overduidelijk Jack Daniels. "Goeiemorgen." Zei hij met een klein glimlachje op zijn gezicht terwijl hij rechtop ging zitten en zich uitrekte. Hij wou haar gezicht zien maar de lichtvlekken zaten in de weg. Hij begon zich eraan te irriteren, pokkelicht.

Adelaide had haar capuchon inmiddels opgedaan, van haar ruime vest, in de hoop dat hij haar oog niet zou zien - in films werkte dat toch? Ze glimlachte even, maar de twinkeling was weg uit haar ogen, zichtbaar was dat toch niet want de schaduw van de capuchon viel over haar ogen. Ze keek naar haar handen, haar blik was gericht op de appel. Waag het niet, zwakkeling! riepen haar gedachten en meteen wendde ze haar blik af richting de muur. Ze hoorde haar maag knorren. "Stil, stomme maag." Het klonk fluisterend, maar de stilte in die kamer verraadde wat ze zei, als hij het niet zou horen zou hij waarschijnlijk doof zijn ofzo.

Ook Darren had het knorren van haar maag gehoord, zelfs de woorden die ze uitsprak om haar maag het zwijgen op te leggen. Hij verwachtte niet dat het hielp maar haar wat hij hoorde liet hem naar de appel grijpen. Niet om 'm op te eten maar om naar Adelaide uit te steken. Hij verwachtte dat ze 'm waarschijnlijk niet op zou eten maar zelfs dan zou hij haar dwingen om het op te eten. Ze had het harder nodig dan hij, ook al dacht ze misschien van niet. Hij zou er persoonlijk op toekijken dat ze het opat. Natuurlijk had hij zelf ook honger maar hij had liever dat zij at. Desnoods zou hij die smerige pap opeten. Ze waren waarschijnlijk flink aan het bezuinigen vanwege de rekening voor deze kaler alleen al.

Adelaide keek naar Darren en schudde haar hoofd. "Nee, neem jij maar.. Ik euhm, kan er altijd eentje pakken.." zei ze, ze kon het wel, maar deed het absoluut niet. Maar hij moest haar maag gehoord hebben. Ze slikte en legde haar hoofd tegen de kussenwand aan. "Jij moet het doen met die pap, ik krijg beter eten." Dat ze het dan weg schoof, was niet een zin die uit haar mond kwam, maar hij kon dat waarschijnlijk wel plaatsen, één en één is twee, right? Ze keek even naar haar handen en toen naar hem.

"Kom op, eet nou maar gewoon. Het is maar een appel." Zei hij toen hij haar excuus hoorde om het niet te eten. "Je hebt honger en ik hou pas op als je die appel opeet." Hij kon ook excuses bedenken. "En de pap is prima. Dus daar heb ik geen problemen mee." Dat laatste was een leugen, de pap was zoals altijd weer smerig geweest maar dat zou hij niet aan haar vertellen. Hij wou dat ze die appel opat, niet dat ze wou dat hij dat ding opat. Hij stak de appel nog steeds naar haar uit maar zijn arm begon te voelen als een uithangbord. De appel was niet zwaar maar als je 'm te lang in de lucht hield begonnen je spieren te verzuren en dan voelde je arm niet al te best meer. Toch liet hij zijn arm niet zakken, niet voordat ze de appel had gepakt.

Adelaide pakte aarzelend de appel aan en beet op haar onderlip. "Ik.." Ze wilde iets zeggen, maar kreeg het niet voor elkaar om haar zin af te maken, ze wist dat hij zou wachten tot ze de appel op at. Ze zette haar tanden in de appel en met flinke moeite - niet omdat haar kaak niet sterk was, maar omdat ze liever niet wilde - beet ze er een stuk uit. Ze kauwde erop en slikte het daarna door. "Blij?" Ze stak haar arm uit naar hem, de appel in haar hand, hij zou haar toch niet dwingen om die hele suikerbom te eten? Toch?"

Ergens was hij blij haar te zien eten, aan de andere kant voelde hij zich een klootzak omdat hij haar tegen haar wil in dwong om te eten. Toch was het voor haar eigen bestwil. Te veel eten was dan wel niet gezond, te weinig al helemaal niet. Daarom schudde hij ook zijn hoofd toen ze vroeg of hij blij was. Blij? Natuurlijk was hij dat niet, ze had maar een hap gehad. Ook weigerde hij de appel aan te nemen en bleef hij naar haar kijken met een blik die zich aan de ene kant verontschuldigde voor zijn gedrag en aan de andere kant wou zien dat ze meer at. Het was maar een appel, niks meer, niks minder. Ze zou er niet dood aan gaan.

Adelaide voelde zich ergens een klein kind dat haar groentes niet wilde eten en na één spruitje denkt klaar te zijn en dan op haar donder krijgt, daarom zette ze haar tanden nogmaals in de vrucht. Als klein meisje at ze eigenlijk niets anders dan appels.. Tot de erachter kwam hoeveel suiker erin zat. Ze keek opzij, onder haar capuchon door naar hem en nam nog een hap, haar vinger leken te trillen, maar dat was waarschijnlijk slechts haar verbeelding. Ze beet op de binnenkant van haar wang en keek Darren recht aan, waarna ze eigenlijk gelijk weer weg keek en haar capuchon verder over haar hoofd trok.

"Waarom heb je eigenlijk een capuchon op?" Vroeg hij nieuwsgierig. Zelf begon hij al een antwoord in zijn hoofd te bedenken. Een schatting, hij raadde wat ze zou gaan zeggen. Toch was het enige antwoord dat hij kon bedenken dat haar haar niet goed zat ofzo. Hij had vele keren meisjes met capuchons op zien lopen, zeggend dat ze hun capuchon ophadden omdat hun haar niet zat. Of het regende buiten, toch leek dat onwaarschijnlijk. Haar capuchon leek niet nat te zijn van de regen. Misschien had ze iets te verbergen. Zijn enige reactie daarop was alweer dat het onwaarschijnlijk was.

Adelaide haalde haar schouders op. "Gewoon.." antwoordde ze, haar blik op de appel in haar handen gericht. Ze frunnikte aan het uiteinde van de vlecht die ze in haar haar had zitten. Ze wilde niet dat hij haar blauwe oog zou zien, ze wilde niemand verraden en al helemaal niet bij Darren. Ze was bang dat hij zich teveel op zou vinden en dat wilde ze al helemaal niet. "Niets bijzonders.." voegde ze er aan toe en om niets meer te kunnen zeggen wat zou kunnen verraden dat het niet zomaar was, nam ze nog een hap van de appel - Darren wilde toch dat ze hem helemaal op at.

Darren probeerde een enkele keer onder haar capuchon te kijken maar de schaduw was te donker om haar blauwe plek ten kunnen zien. Uiteindelijk gaf hij het dan ook maar op, dwong hij zichzelf om maar te geloven dat het niks was. Toch lukte dat hem niet. Hij wou haar wel geloven maar al zijn gedachten vertelden dát er iets mis was. Hij bleef naar haar kijken omdat iets hem dwong om te zoeken wat er aan de hand was. Uiteindelijk vond hij toch iets, een klein stukje paarse huid kroop onder de schaduw van haar capuchon door. Als automatisch rijkte zijn arm naar haar capuchon en schoof hij die van haar hoofd af, toekijkend hoe de blauwe plek steeds groter werd. "Wat is er gebeurd? Hoe kom je daaraan?" Vroeg hij terwijl hij zijn hand terugtrok, bang om haar pijn te doen.

Adelaide draaide haar hoofd weg. "Niets.. Het is niets." Ze keek naar haar handen en speelde met de appel die ze vast had. "Ik ben gewoon tegen een deur aangelopen." Ze pulkte wat onder haar nagel vandaan. Ze beet op haar onderlip, kort daarna beet ze in de appel die ze nog steeds vast had. Hoe moest ze dan gaan uitleggen dat ze ruzie had gehad met Eric en zij hem had geslagen en hij toen haar en nu had ze een blauwe plek. Ze legde het klokhuis neer. "Kan iedereen gebeuren.." Ze stond op en frunnikte aan haar kettinkje.

"Je liep tegen een deur." Het klonk alsof hij het niet geloofde en dat deed hij ook niet. Als ze de waarheid had gesproken had ze hem toch recht aan kunnen kijken? Hij luisterde naar wat ze zei. Ze was tegen een deur gelopen, de woorden zouden hem de neiging om te lachen geven als ze waar waren, als ze niet gelogen waren. "En wat is het echte verhaal?" Hij wist nu al dat degene die dit veroorzaakt had een groot probleem met hem zou krijgen. Tenzij het echt een voorwerp was maar dat leek hem onwaarschijnlijk. En zelfs al kende hij die persoon niet, hij zou er wel achter komen. Zou vast niet lang duren, men vertelde hier toch van alles door over iedereen, als hij zou vragen wie degene was die het had gedaan zou hij er gauw genoeg achter komen.

Adelaide sloeg haar ogen neer, ze moest echt leren om beter te gaan liegen. "Ik euhm.. Kreeg ruzie met een jongen omdat hij vond dat schrijven belachelijk was en ik was zeg maar aan het schrijven en.." Ze had alles in één, enkele ademteug gezegd en die was nu op. Ze nam een korte adempauze en keek hem recht aan. "En toen sloeg ik hem op z'n wang en toen sloeg hij terug.. Dus het was soort van mijn eigen schuld." Ze legde nadruk op de laatste zin. Ze voelde even aan haar oog, godver wat was haar oog gevoelig. "Echt niets bijzonders, dat zweer ik je."