Locked

Adelaide dacht even na, waar woonde ze ook alweer? Twee jaar opgesloten zitten in het Lawrence en ze wist al niet meer waar ze woonde? "Euhm.. Plymouth geloof ik, ja, dat was het." antwoordde ze naar veel wikken en wegen. "Een doodsaai, ouwelullen dorpje." voegde ze eraan toe, meer dan dat was het niet, er woonde enkel oude mensen en was één middelbare school, met zo'n 100 leerlingen - precies de reden dat iedereen op school wist dat haar moeder gek was.

Darren was nooit goed geweest in topografie en het duurde dan ook een tijdje voor hij wist waar Plymouth lag. Hij had er meerdere keren van gehoord maar hij had geen idee waar het lag. Opeens schoot het hem weer te binnen, zuidwest Engeland ten zuiden van Dartmoor National Park. Hij had de kaart van Engeland meerdere keren in zijn hoofd moeten stampen en vreemd genoeg had hij een deel nog onthouden. Hoe bijzonder dat iemand zijn meest belangerijke herinneringen kon vergeten en het voor hem onbelangrijke onthield. "Zo klein zal het vast niet zijn. Tenminste, zover ik weet is het niet heel klein." Hij twijfelde nog of hij er nog iets anders bij moest zeggen. "Maar wie ben ik om dat te zeggen? Ik ben er nog nooit in de buurt geweest." Eindelijk verliep het gesprek weer redelijk goed dus hij besloot het ook maar zo te houden. "Ik ben eigenlijk nog nooit uit de buurt van Londen geweest."

Adelaide haalde haar schouders op. "Het is niet heel klein, maar er wonen vooral oudjes, die amper hun huis uit komen, dus dan lijkt het nogal klein." zei ze, gevolgd door een kuchje, dat haar minachting voor de stad weergaf - de stad Plymouth wel te verstaan. "Ik ben twee of drie keer in Londen geweest, het ligt ook niet bepaald om de hoek ofzo, maar mijn oma heeft er een tijdje gewoond en daarna kwam ze terug naar Plymouth, ze kon haar enige kleinkind niet missen." Zij en haar oma hadden een speciale band, meer een beste vriendinnen band - haar oma was dan ook nog maar net 60 en deed graag 'jeugdige' dingen, zoals shoppen en op vakantie naar Ibiza - niet om uit te gaan, maar het gaat om het idee. "Mijn beide ouders zijn enig kind, vandaar." voegde ze eraan toe, om duidelijk te maken dat het niet was omdat haar andere kinderen te lui waren zich voort te planten.

Darren had er niet veel op te zeggen, toch dwong hij zichzelf om iets te zeggen. Desnoods om iets te vragen. Hij wou niet dat ze hem vroeg over zijn thuissituatie voor het Lawrence en al helemaal niet over zijn familie. Zijn familie die geen enkele steun had getoond. Niemand had hem in huis willen nemen, al was het maar voor twee jaar. Twee verdomde jaren maar, dan zou hij volwassen zijn en kon hij een appartement huren. Allemaal hadden ze geweigerd, hij was verstoten door zijn eigen familie. Bij de gedachte aan de vreselijke mensen die hij familieleden moest noemen laaide er weer woede in hem op. Zijn gezichtsuitdrukking liet voor heel even minachting en woede zien maar toen hij zich er bewust van was dat Adelaide erbij was veranderde het al weer snel. "Hoe lang zit jij al in dit gesticht?"

Adelaide zag voor slechts enkele seconde zijn gezichtsuitdrukking veranderen, maar zei er niets van - zijzelf was ook weleens zo in gedachten verzonken dat ze niet merkte dat haar gezichtsuitdrukking gewoon veranderde. Ze dacht kort na. 2 jaar, drie maanden en 21 dagen, precies, ze telde nog steeds de dagen, maar ze wilde niet dat hij dacht dat ze een of andere gek was, ondanks dat ze natuurlijk daar zat. "Twee jaar ongeveer." antwoordde ze daarom maar na enkele seconden. Ze stak haar voeten naar voren, zodat ze niet meer in kleermakerszit zat - het gevoel van slapende voeten, was niet eentje waarvan ze erg vrolijk werd. Ze zag wel dat op die manier ze bijna hem raakte met haar voeten, maar elke andere, comfortabele manier van zitten zou alles behalve charmant zijn.

Hij was blij dat ze hem niks vroeg over zijn ouders of familie maar aan de andere kant zou de vraag nog altijd gesteld kunnen worden. Hij leek niet tevredengesteld te zijn met die feit en stelde weer een vraag voor zij het kon doen. Ook al wist hij niks, hij was alsnog nieuwsgierig naar de vraag. Niks persoonlijks, iets algemeens, simpel. "Hoe laat is het eigenlijk? Ik heb hier echt totaal geen besef hoe laat het is. Het blijft altijd licht in dit stinkhok." Zei hij waarna hij er nog iets anders achterna gooide. "Het lijkt wel een casino. Maar dan zonder de kaartspellen en fruitmachines." Weer was hij even stil, toch mompelde hij er iets achterna. "Een leeg, saai casino." Om eerlijk te zijn had hij wel behoefte aan een kaartspel, had hij tenminste iets waarmee hij zichzelf af kon leiden. Ook al was het maar Patience, desnoods een kaartenhuis bouwen. Het kon hier toch. De kaarten zouden toch niet omvallen. Er stond geen wind, niemand liet de grond trillen. Perfecte plek.

Adelaide keek op haar horloge, of eigenlijk naar haar pols, ze droeg geen horloges. "Waarom kijk ik in godsnaam nog?" verzuchtte ze en ze haalde haar iPod uit haar zak - enkel speelde ze hier nog spelletjes op, de muziek stond er al drie jaar niet meer op. "Half acht." antwoordde ze en ze stond op, waarna ze naast hem ging zitten en traag een hand voor zijn ogen deed, om geen schrikreactie te kunnen veroorzaken. "Zo is het wel donker." zei ze met een lachje in de ondertoon van haar stem. "Ik heb jammer genoeg niet iets van een fruitmachine in mijn achterzak zitten, ondanks dat ik daar wel een flesje wodka in had zitten." zei ze lachend en ze haalde haar hand even traag weer weg.

Darren probeerde zijn lachen in te houden maar het lukte niet bepaald. Het resulteerde in licht schokkende schouders en een zacht gelach. Zijn lachen hield even op toen hij luisterde naar hoe laat het was. "Zo wel, ja." Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht. Op zich miste hij wel dekens en een kussen. De vloer lag ellendig en hij moest zijn arm over zijn ogen heen leggen om in slaap te kunnen vallen. Weer zei ze iets en hij kon niets anders dan luisteren naar wat ze zei. "Jammer, ik had op zich wel zin om te gokken." Het gelach was ook in zijn stem te horen. "Nog even en ze zullen denken dat ik zo gek ben geworden dat tegen mezelf zit te praten." Zijn lachen was weer nauwelijks horen, het was meer zacht gegrinnik maar toch stond er een glimlach op zijn gezicht. Ze had haar handen weer bij zijn ogen weggehaald en het licht scheen weer in zijn ogen. Kon het niet gewoon uit? Vroeg hij zichzelf af terwijl hij verder sprak. "Ach, één voordeel. Misschien laten ze me dan eerder vrij."

Adelaide kon niet, niet lachen toen hij moest lachen, dat had ze wel vaker, dat ze gewoon wel mee móest lachen, puur en alleen omdat iemand anders dat ook deed. "Zozo, het onbekende fenomeen; de lach van Darren. Die heb ik nog nooit eerder gezien." zei ze met een glimlach, die haar donkerrode lippen sierde, niet dat ze haar lippen kleurde, dat deed ze vroeger wel, maar dan maakte ze ze juist lichter, ze had een hekel aan de vraag 'draag je lippenstift' dat ze besloten had haar lippen een natuurlijke kleur te stiften. Maar genoeg over haar verleden en lip-issues, terug naar de isoleercel en Darren. "Tsja, sorry, ik kan er niets aan doen dat gokken hier verboden is." Alcohol was dat ook, maar toch, een fruitautomaat was wat moeilijker naar binnen te smokkelen dat wat wodka of iets anders vloeibaards. "En dat doe je officieel toch ook. Officieel ben ik hier niet en officieel ben ik nu aan het eten, maar ik doe momenteel geen van de drie, dusja, dat zijn de officiële dingen."

"Volgens mij heeft niemand me hier eens zien lachen." Het was waar, hij was nooit verder gekomen dan een grijns of een glimlachje. Als hij eens lachte was het geen echte lag, hij lachte door puur leedvermaak. Maar had hij ooit om iets anders gelachen? Waarschijnlijk had hij hier nooit om een grap gelachen, nooit om iets wat echt gemeend was. Tot nu dan.
"Wat officieel zeg." Zei hij vervolgens. "Dan denk ik dat ik officieel gek ben geworden. En dat al na drie dagen. Ik had gehoopt dat ik het langer vol zou houden zonder compleet gestoord te worden."

Adelaide keek hem met een glimlachje aan, ze was allang vlij dat hij haar niet even had weggestuurd omdat ze de zoveelste, irritante instituutgangeling was. "Dan ga ik het speciale gevoel van die lach koesteren." zei ze, het klonk ergens een beetje lachwekkend, maar ze mee de het weldegelijk, hoe vreselijk cliché dat waarschijnlijk ook klinkt. "Arme jij, helemaal alleen gek aan het worden met een denkbeeldige Adelaide naast zich." zei ze met een scheef lachje en ze speelde met het ringetje daf ze droeg, met andere woorden; ze draaide het zo vaak rond haar vinger dat ze er zelf bijna duizelig van werd.

"Je weet maar nooit wanneer 'ie terugkomt." Zei hij, toch was hij nog niet uitgepraat. "Ik zou toch zweren dat je echt was." Zei hij, waarna hij zachtjes met zijn wijsvinger in haar bovenarm prikte. "Ik ga in ieder geval niet door je heen. Tenzij ik in een onzichtbare muur zit te prikken" Hij trok zijn arm weer terug en liet die naast zich vallen op de vloer. "Ik ben in ieder geval blij dat een bepaOald denkbeeldig persoon niet naast me zit in plaats van een denkbeeldige Adelaide." Met de bepaalde persoon bedoelde hij overduidelijk Sareth. Wie moest hij anders bedoelen? Hij was blij dat Adelaide naast hem zat en niet een of andere willekeurige gek. Hij was blij dat het gesprek een minder persoonlijke wendig had aangenomen en was blij dat het niet dood was gelopen.

"Ik hoop binnenkort. Het staat je goed." Ze meende wat ze zei, het sto d hem goed, een lach. Het maakte hem op een of andere manier menselijker en minder nou ja... angstaanjagend. Ze keek naar de vinger die in haar arm prikte en ze kon de gedachte niet tegenhouden dat het vast leek alsof hij door tien kussens tegelijk heen moest. Een fractie van een seconde vertrok haar gezicht, maar net zo snel was het al weer in de plooi. "En ik ben blij dat ik stiekem toch echt ben." zei ze lachend en ze prikte met haar wijsvinger in zijn zij, als een soort kleine plagerij.

"Dankjewel." Zei hij met een glimlachje op zijn gezicht. Ergens was er weer een spoor van de oude zorgeloze Darren te zien. Een deel van hem dat hij lang geleden was kwijtgeraakt. Hij had gedacht dat die Darren niet meer terug zou komen maar nu was hij er toch. "Ik wist het wel. Ik wist wel dat je echt bent." Zijn glimlach was nog niet verdwenen en die veranderde al snel in gelach. Blijkbaar had hij een zwakke plek in zijn zij ofzo, want hij leek er niet goed tegen te kunnen. "Ach, je bent niet de enige die blij is." De glimlach leek niet te verdwijnen, al begonnen zijn wangen er pijn van te doen.

Adelaide lachte even en haalde haar schouders op. "Geen dank. Ik zie mensen gewoon graag lachen." zei ze en veegde een plukje los haar dat irritant voor haar ogen hing weg. "Dan heb je gelukkig niet gedacht dat je écht begon te hallucineren." Toen ze bedacht had om naar hem toe te gaan, om een beetje te ontsnappen aan de lunatics daarbinnen, had ze absoluut niet verwacht dat het zo gezellig - zo wilde zij het wel noemen ja - zou worden. "Gelukkig maar, samen blij is dubbelblij." zei ze, waarna ze hem nog een keer kort in zijn zij prikte, toen ze merkte dat het een beetje z'n 'zwakke punt' was.

"Stiekem niet, nee. Al weet je hier maar nooit wanneer je gek begint te worden." De glimlach was iets afgezwakt maar stond er nog steeds. Weer schoot hij in de lach toen hij hoorde wat ze zei en vervolgens voelde dat ze in zijn zij prikte. Niet heel veel later stierf zijn lachen weer weg. Hij keek weer naar haar en de nieuwsgierigheid begon weer op te komen. Hij vroeg zich af waarom zij in het instituut zat. Voor zover ze had verteld leek ze niet iemand met agressie problemen, verslavingen of iemand die gestoord was geworden. Toch had hij onthouden dat ze geen zin in een gesprek over problemen had, dus hij begon er ook niet over. "Ik kan niet wachten tot ik weg uit dit hok kan, ik denk dat het niet lang duurt voor ik echt gek word."

Adelaide knikte. "Nee, daar heb je denk ik gelijk in, hier weet je het maar nooit." Ze kon dat niet ontkennen, dat was absoluut niet te ontkennen, mensen die hier te lang zaten zouden waarschijnlijk spontaan gek worden, het zou haar niet verbazen dat ze de mensen die écht gek werden of al waren ergens beneden in een kelder zouden opsluiten, maar ze besloot dat achter te houden. "Begrijpelijk. Als het zou kunnen zou ik gewoon weg gaan uit dit instituut, maar zolang er mensen zijn met wie ik kan praten of gewoon een lolletje mee kan hebben overleef ik het wel, maar de isoleercel zou ik niet op een fatsoenlijke manier uithouden."

"De eerste twee dagen vallen wel mee. Die kan je nog bijhouden. Daarna raak je compleet in de war, weet je niet meer wanneer het dag of nacht is en dan... moet je, je maar niet zien te vervelen en proberen om niet krankzinnig te worden." Hij nam een korte pauze om even rustig adem te halen. Natuurlijk had hij nauwelijks de tijd genomen om adem te halen tijdens het praten. Hij was het ook niet gewend. Meestal zei hij maar korte zinnen. Hij was meestal kortaf tegenover de mensen om hem heen. "Gelukkig ben ik nog niet krankzinnig geworden. Maar ik zou zeker niet expres proberen om hier te komen."

Adelaide knikte, dat wilde ze wel geloven, dat je het op een gegeven moment niet meer weet, welke dag het is, hoe laat. Je zou waarschijnlijk bijna het verschil tussen onder en boven zou vergeten, bedacht ze zich. "Ik was ook niet bepaald van plan om hier expres terecht te komen, niet als het is om iemand hier te bezoeken." Ze bedoelde natuurlijk Darren met 'iemand', wie anders, de mensen met wie ze omging, waren niet bepaald mensen die daar terecht zouden kunnen komen. "Heb je enig idee hoe laat ze hier komen binnenvallen of heb ik zo meteen gewoon een groot probleem?" vroeg ze, ze was bloedserieus, maar ergens zag ze het wel als een grap.

"Ik heb eigenlijk geen idee. Volgens mij checken ze om de vier uur. Tenminste, ik heb ze eens drie keer zien binnenkomen, altijd zat er even veel tijd tussen maar het duurde wel lang voor ze terug kwamen. Al denk ik dat als je te lang blijf je inderdaad in de problemen komt. De laatste check was voor mijn gevoel iets minder dan vier uur geleden." Hij was teleurgesteld dat ze misschien al weer moest gaan. Had er geen problemen mee als ze langer bleef. Toch wou hij haar niet in de problemen hebben. Straks werd zij ook nog in een isolatiecel gedumpt of propten ze haar ook in een dwangbuis, net zoals dat andere meisje. De haren in zijn nek gingen al rechtovereind staan als hij eraan dacht. Een dwangbuis was waarschijnlijk erger dan een cel. Hier kon je tenminste nog bewegen.

Adelaide knikte even. "Dan ben ik bang dat ik binnnenkort moet gaan.." zei ze, duidelijk klonk haar stem wat teleurgesteld, ze vond het wel gezellig met hem, waarschijnlijk was ze de enige die dat vond - een van de weinigen in ieder geval. "Aangezien ik als ik vast zit in een isoleercel ik je ook niet zomaar even wat drank kan komen brengen ofzo. En ik wil niet zoals dat anorexia-patiëntje in een dwangbuis zitten ofzo en gevoerd worden, dat idee staat me absoluut niet aan."

"'t Is beter dat je gaat voordat dat kan gebeuren." Er was een kleine glimlach op zijn gezicht te zien, toch zag het er lichtelijk teleurgesteld uit. Van hem zou ze nog wel even mogen blijven maar hij wou haar niet in de problemen zien komen. Niet als het door hem kwam, om eerlijk te zijn sowieso niet. Dit wenste hij vele mensen toe maar haar niet. "Dwangbuizen en Isoleercellen zijn waarschijnlijk toch niet zo jouw ding." De teleurgestelde glimlach was veranderd in een grijns terwijl hij sprak. Toch was het nog steeds zichtbaar dat hij het jammer vond. Toch kon je niet alles mee hebben in het leven. Je kon niet altijd de wind in de zeilen hebben.

Adelaide knikte even, hij had gelijk, het was beter als ze zou gaan voordat er mensen kwamen, ze kon zich ook niet bepaalde verstoppen in de vierkante ruimte. "Ik kom binnenkort nog wel eens langs." zei ze terwijl ze zichzelf overeind hees. "Met een paar flesjes." zei ze en ze pakte het lege flesjes op en ze drukte een kusje op zijn wang - niet iets ongebruikelijks voor haar, maar ze zou het absoluut niet doen als ze die persoon niet mocht. "Nee, ik denk niet dat dat iets voor mij is, inderdaad." zei ze en ze opende de deur op een kier, om te kunnen zien of er iemand langs liep, waarna ze nog een blik wierp op Darren en naar hem glimlachte.

De grijns veranderde weer terug, een glimlach verscheen. "Dan zie ik je dan..." Hij was nog niet uitgesproken, zou eigenlijk nog iets erbij zeggen. Toch was het niet belangrijk, zijn verbazing was toch al te groot. Hij voelde hoe ze een kus op zijn wang drukte, iets wat er voor zorgde dat zijn gezicht langzaam rood aanliep. Gelukkig was het meestal niet zo erg bij hem.

Tijdsprong.

Darren lag in het midden van de witte kamer, zijn witte shirt was nauwelijks van de grond te onderscheiden al vormden zijn donkerbruine haren een enorm contrast met de zachte vloer en muren. Hij lag op zijn rug te slapen, zijn shirt was tijdens het draaien in zijn slaap wat omhoog getrokken waardoor de schroeiplek die de taser een paar nachten geleden had achtergelaten zichtbaar was. Zijn mond stond een klein beetje open maar er was geen gesnurk te horen. Zijn haar stond alle kanten op maar er was nu toch niemand die het kon zien. Niet dat hij zich zorgen maakte over zijn haar.

Adelaide haalde de sleutel uit haar achterzak, ze had gewacht tot de bewaker was weggelopen en was daarna naar Darrens isoleercel geslopen. Ze had met zo min mogelijk geluid de deur geopend en daarna op een mini kier na gesloten. Ze had een minuut, misschien twee, naar de slapende Darren staan kijken en was toen op haar hurken naast hem gaan zitten. "Hé, slaapkop." fluisterde ze in zijn oor, waarna ze twee 'water'flesjes op de grond zette. "Wakker worden." voegde ze, er op diezelfde fluistertoon, aan toe. Ze ging met haar rug tegen de muur aan zitten, haar blik op hem gericht, wachtend tot hij wakker zou worden.