Locked

Darren had niet gemerkt dat er iemand binnen was gekomen, laat staan dat hij had gemerkt dat Adelaide naast hem stond. Hij merkte het pas toen hij iemand hoorde fluisteren. Hij wist dat hij de stem kende, toch was hij nog te slaperig om te bedenken wiens stem het was. Langzaam opende hij zijn ogen maar hij leek niet aan het licht te kunnen wennen. "Pokkelampen." Mompelde hij, toch kwam het er eerder uit als iets vreselijks onverstaanbaars. Zacht gemurmel. Na een tijdje waagde hij het weer om zijn ogen te openen, deze keer hield hij het langer vol. Toch moest hij weer opgeven. Na een derde keer proberen lukte het hem dan ook eindelijk om ze open te houden. Hij ging rechtop zitten en keek om zich heen, zoekend naar degene die hem wakker had gemaakt. Toch hadden de flesjes die hij het eerst zag haar al verraden. "Goeie, eh... Morgen? Of is het middag?" Een klein grijnsje verscheen op zijn gezicht terwijl hij zich uitrekte.

Adelaide keek ditmaal gelijk op haar iPod, de horlogeloze pols liet ze achterwegen. "Ochtend. Je ontbij is net gebracht." zei ze en ze schoof het die blad in zijn richting, waar ze een appel op had gelegd toen ze twee seconde in zijn cel stond. "Ik wist niet zeker of je wel appels lust, maar het leek me een aardige toevoeging aan.. Erhm.." ze had geen idee hoe ze het in godsnaam zou moet noemen. "...dit." besloot ze haar zin, waarin een korte pauze duidelijk weergaf dat ze even over het laatste woord har gedacht. "En ik heb wodka bij oh en dat bruine herken je vast wel als wodka." ze haalde een hand door haar haren, die nu simpel los hingen, haar slag zat voor het eerst in maanden eindelijk westerns mooi in model en het olijkste haar gezicht precies zoals ze wilde. Ze wist dat die handeling zinloos was, het viel toch op dezelfde plaats terug en het was meer een gewoonte dan een noodzakelijk iets.

"Dankje." Zei hij terwijl hij langzaam op stond en naar het dienblad liep. Hij liet de drank nog maar even staan. Hij had slechte ervaringen met drinken met een lege maag. Hij keek in de kom met het vieze papperige spul. Hij had geen idee wat erin zat, herkende dit niet. Normaal gesproken was het gewone lichtbruine pap, dit was nog eerder grijs. Hij waagte het erop en het lukte hem om een lepel met de drab naar binnen te werken. Toen het eenmaal in zijn mond was moest hij moeite doen om het niet uit te spugen en slikte hij het met veel moeite door, eindigde het in een hoestbui. Ah fijn, had hij zich ook nog eens verslikt in het spul. "Wat is dit voor troep?" Mompelde hij terwijl hij de lepel op het dienblad liet vallen. "Dit is toch niet te eten?" Klaagde hij. Hij stond weer op en zette het weer naast de deur. Toch liet hij de appel niet liggen. "Ik denk dat ik voor de appel ga." Zei hij voordat hij een hap van de appel nam en naast Adelaide ging zitten.

"Goede keus." zei ze lachend toen hij ervoor koos het smerige, drabberige goedje te laten staan en de appel te nemen. "En geen dank. Ik doe het met plezier." zei ze en ze wierp een korte blik op de kom. "Gadver wat ziet dat er smerig uit." mompelde ze, als een soort instemming met zijn eerdere opmerking erover. Ze keek opzij naar hem, meet klein lachje sierde haar lippen, maar ogen verriedden dat het een gemeende lach was, de kleine twinkeling en de manier waarop haar wangen 'vervormden', alles maakte duidelijk dag het oprecht was, net als dat ze terug naar Darren was gegaan door een oprecht gevoel dat ze hem mocht.

"Appels smaken beter." Hij nam nog een hap, hopend dat er geen worm ofzo in zat. Hij had al eens eerder een appel gehad waar een worm in zat. Gelukkig had hij uit dat gedeelte nog geen hap gehad. Toch walgde hij er nog steeds van. Het beest zat er midden in. Hij was er later pas achter gekomen toen zijn vader een stuk ervanaf wou snijden. Sindsdien hoopte hij bij elke appel die hij at dat er geen worm in zat. Toch had hij geluk met deze. Geen wormen of andere beesten. Hij merkte nu pas dat hij een beetje onderuit gezakt zat maar zo zat hij immers altijd. Het zat in ieder geval beter dan rechtop met zijn rug tegen de muur. "Zeg eens. Hoe gaat het met je?" Hij vond zichzelf klinken als een slechte psycholoog maar hij vroeg zich gewoon af hoe het ket haar ging en hij had niks anders te vertellen of te vragen. Tenminste, hij kon niet vragen wat er allemaal was gebeurr als er nog niet zoveel tijd was verstreken. Weer nam hij een hap van zijn appel terwijl hij haar aankeek.

Adelaide haalde haar schouders op bij die vraag. Ze wist niet precies wat ze moest zeggen, moest ze sociaal wenselijk antwoorden en zeggen dat alles prima ging, of eerlijk zijn en toegeven dat ze in de afgelopen drie vier dagen leefde op water en niets meer dan dat, dat ze zo b zoek voelde als mensen vroegen waarom, terwijl ze zich eigenlijk dik voelde. Ze twijfelde, 'ik heb me weleens beter gevoeld' kon natuurlijk ook nog. Ja, besloot ze, dat zou een goed antwoord zijn. "Ik heb me weleens beter gevoeld." antwoordde ze, het was dan ook geen leugen. Ze voelde zich zwak en slapjes, maar de buitenwereld zag alleen die vrolijke, opgewekte Adelaide die ze wilde dat iedereen zag.

"Hoe bedoel je." Een zeldzaam moment brak aan, voor de eerste keer in een hele lange tijd klonk hij bezorgd. En gemeend, niet sarcastisch. Hij was bezorgd omdat ze zei dat het beter kon. Terwijl hij wachtte op antwoord probeerden zijn gedachten hem te kalmeren. Ze fluisterden woorden als: misschien voelt ze zich gewoon niet goed. Misshien is ze alleen een beetje grieperig. Maar in dit gesticht wist je maar nooit waar je mee te maken had. Al dacht je het nog zo goed door te hebben. Ze zag er in ieder geval niet ziek uit. Maar hij had geen idee van hoe ze zich voelde en wie zei dat je door uiterlijk kon oordelen?

Adelaide beet op de binnenkant van haar lip. Toch het verkeerde antwoord, maar ze wilde niet tegen hem liegen, dat lag sowieso niet heel erg in haar aard - af en toe loog ze wel, maar wie niet? Ze besloot 'open kaart' met hem te spelen en volledig eerlijk naar hem toe te zijn. "Ik ben hier opgenomen vanwege boulimia, in combinatie met anorexia. Ze keek naar haar hands. Terwijl ze sprak, ze durfde niet bepaalde mensen in de ogen te kijken, bang voor hun reactie. "En het eerste anderhalf jaar ging het eigenlijk heel goed, ik kwam netjes volgens plan aan en hield me netjes aan m'n dieet.." ze pauzeerde even, niet voor een dramatisch moment, maar om haar stem en emoties de baas te blijven. "Maar sinds ongeveer een half jaar, volg in mijn doet niet of nauwelijks meer, komt m'n eten er net zo hard weer uit en ben ik weer flink afgevallen. Ik heb de afgelopen drie dagen ook niets anders in mijn maag zitten dan water, dus ja, het kan beter." besloot ze haar 'verhaal' en ze wierp een korte blik op Darren, zonder hem in zijn ogen te kijken, waarna ze haar ogen neersloeg, als een kind dat een koekje had gestolen terwijl ze wist dat dat niet mocht.

Darren leek niets te kunnen zeggen, alsof hij gewoon niet wist wat hij moest zeggen. Om eerlijk te zijn wist hij ook niets. Hij luisterde naar wat ze zei maar bij elk woord kostte het hem steeds langer om te verwerken. Iets als dit had hij niet verwacht en toen zijn hoofd langzaam naar beneden kon te zakken en hij de appel in zijn hand zag voelde hij zich een enorme idioot. Hij zat hier te snaaien terwijl zij de laatste drie dagen helemaal niks had gegeten. Hij snapte niet hoe ze het vol kon houden. Hij hield een dag zonder al nauwelijks vol.

Adelaide slikte en ze wreef over haar koude armen, ze merkte dat zolang ze minder at, ze het ook makkelijker koud had. Maar dat zou wel haar verbeelding zijn, maakte ze zichzelf achteraf wijs. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen er omheen, haar hoofd legde ze op haar knieën. Ze wilde hem wel aankijken, maar iets weerhield dat, de emotie die men schaamte noemt. Ze was bang dat hij nu van haar zou walgen, precies zoals al haar klasgenootjes hadden gedaan om wie haar moeder was, dat was precies wat ze niet wilde. Ze dacht aan Chase, hoe hij haar nooit had veroordeeld, hoe hij haar had vastgehouden, elke keer weer, alsof het hun laatste dat samen kon zijn, uiteindelijk kwam die laatste dag. De dag dat alles anders werd, dat haar ouders duidelijker begonnen te merken dat ze dunner werd, het laatste jaar ging het dan ook een stuk sneller dan toen ze Chase nog had. Ze knipperde een paar keer met haar ogen om de tranen tegen te gaan. Ze wilde niet nog zwakker overkomen dan ze al deed.

Darren walgde niet van haar, hij had medelijden met haar. Toch wist hij niet wat hij moest zeggen, hoe hij moest doen. Hij had nog nooit eerder een situatie als deze meegemaakt maar toch wou hij niet dat ze zich rot voelde omdat hij niks deed of zei. Zijn blik ging langzaam weer naar haar toe, zijn gezichtsuitdrukking straalde iets van hulpeloosheid uit. Hij wou helpen, wou iets doen. Maar was er iets dat hij kon doen? Kon hij haar helpen? Hij wist niet hoe, wist niet wat. Hij zette zijn appel naast zich neer, hij zou zich een klootzak voelen als hij nog een hap zou nemen.

Adelaide haalde diep adem en haalde even een hand onder haar ogen door, om er zeker van te zijn dat haar innerlijke huilbui geen uiterlijke sporen had achter gelaten. "Sorry.. Ik kwam hier niet om je lastig te vallen met mijn problemen.." zei ze en ze keek hem vluchtig aan, heel eventjes maar, niet lang genoeg om zijn reactie te kunnen pijlen, maar ze kon zien dat áls hij van haar walgde hij het verdomde goed kon verbergen. Ze keek naar haar paars gelakte nagels en pulkte wat aan een afgebladderde nagel. Ze pakte een van de flesjes op - niet om te drinken, bad trips waren niet bepaald haar ding - maar om iets in haar handen te hebben.

"Het maakt niet uit, jij kan er ook niks aan doen. En ik vroeg er zelf naar." Zei hij met een toon waarvan hij meende dat hij troostend klonk. Darren had nooit iemand hoeven troosten, de mensen die hij kende hoefde hij niet te troosten. Dat hadden se niet nodig. Hij kende de meeste mensen ook niet goed genoeg. Hoe zou hij mensen waar hij niks van wist kunnen troosten?
Hij keek naar wat ze deed, keek toe hoe ze het flesje pakte. Toch nam ze geen enkele slok, iets waar hij blij mee was. Hij was niet blij omdat er zo meer voor hem overbleef. Hij was blij dar ze niet zo dom was als hij om haar zorgen weg te drinken. Het was iets dat hij regelmatig deed, zij waarschijnlijk niet. En gelukkig maar, Van drank kwamen problemen, hij kon het weten. Hij was de expert en toch trapte hij er iedere keer weer in. Altijd trapte hij weer in de val van de drank.

Adelaide zette het flesje terug. Ze wilde zichzelf niet in de verleiding brengen. Haar ogen gleden over de vloer. Ze haalde haar schouders op, ze had net zo goed kunnen liegen, dus het was haar eigen schuld. "Je bent heel lief.." zei ze zacht, waarna ze wat aarzelend haar hoofd op zijn schouder legde. Ze wist ook wel dat dat een vreselijk naïve opmerking was, maar dat maakte haar niet uit. Tegen haar was hij lief en daar ging het uiteindelijk toch om? Hij hoefde niet aardig tegen de hele wereld te doen voordat ze hem lief kon noemen, toch?

Hij voelde hoe ze haar hoofd op zijn schouder had gelegd en voor hij het wist had hij een arm om haar heen geslagen. Hij hoorde de woorden die ze uitsprak, woorden die maar weinig mensen tegen hem uit hadden gesproken. Misschien was zij wel ee eerste die het zei. De woorden toverden een glimlach op zijn gezicht. "Jij ook." Fluisterde hij zachtjes. Hij kon het zelf nauwelijks verstaan maar hij had het gezegd, zou het niet terug willen nemen. Heel even straalde zijn glimlach niets anders meer uit dan geluk. Toch verdween het langzaam weer. Elke glimlach zou ooit eens verdwijnen, toch voelde hij zich nog steeds zo goed als toen hij wel glimlachte.

Adelaide zei niets, dat was ook niet nodig. Het voelde wel fijn zo, de stilte, maar het was absoluut geen akelige stilte. Dat was de stilte die er gevallen was nadat haar ouders haar hadden uitgelegd dat ze naar Het Lawrence moest. Ze zou daarnaast ook niet weten wat ze zou moeten zeggen. Ze had niet meer zo met iemand gezeten sinds.. Ze moest er even over na denken. Sinds drie jaar. Sinds Chase zo abrupt uit haar leven was weggerukt en ondanks haar gevoel van verdriet voelde ze ook voor eventjes datzelfde gevoel van geluk als ze drie jaar geleden bad gedaan. Maar ditmaal deed ze het af als 'het is gewoon fijn dat hij me troost'. Punt. Einde discussie.

Darren had nooit veel problemen gehad met stiltes maar met deze al helemaal niet. Deze stilte was bijna... Aangenaam. Hij kon het niet anders beschrijven. Hij kon haar ademhaling horen, net zoals zijn eigen. Allebei in hun eigen ritmes. Hun ademhalingen waren de enige geluiden die die stilte verstoorden maar zelfs dat leek hij nu niet erg te vinden. Die van haar versmolt bijna met de stilte, die van hen was nog redelijk duidelijk te horen. Misschien omdat je altijd je eigen ademhaling duidelijk kon horen. Misschien omdat zijn ademhaling luidruchtig was. Toch koos hij voor de eerste optie, die leek een stuk logischer.

Adelaide wilde aan de ene kant iets zeggen - wat zou ze wel bedenken, maar aan de andere kant was het zo de. Zonde van het moment. Zonde voor hem, ze nam namelijk niet aan met zijn reputatie dat dit hem elke dag gebeurde. Ze kroop stilletjes tegen hem aan en voelde hoe zijn warme huid aanvoelde als wanneer je net met blote handen sneeuwballen had gemaakt en daarna een kop warme chocolademelk vastpakte. In deze metafoor was haar huid uiterwaard de koude handjes en was die van hem de warme kop chocolademelk. Ja, dat vond ze de correcte vergelijking. Het verschil in warmte gaf haar kippenvel, de positieve soort. Niet het soort dat je krijgt als je een horrorfilm kijkt, nee het soort dat je krijgt als je een prachtig nummer hoort.

Hij voelde hoe ze tegen hem aan kroop, had er totaal geen problemen mee. Toch was Darren niet echt iemand die goed om kon gaan met dit soort momenten. Alleen als hij gewoon niet beter wist, als hij straalbezopen was en meestal was hij het de volgende ochtend vergeten. Meestal onthield hij maar vlagen en zelfs alle herinneringen bij elkaar vormden niks volledigs. Het sloot niet aan. Hij liet de gedachten gaan met een geluidloze zucht en keek weer naar haar. Hij moest niet denken aan wat was geweest, hij zou waarschijnlijk nooit meer terug kunnen keren naar dat leven. Dit instituut zou hem hier houden of ze zouden hem wegsturen. Maar niet voordat hij enorm was veranderd. Niet voordat men vond dat hij weer tussen de gewone mensen kon lopen. Alsof hij niet gewoon was, hij was een mens. Niet een beest.

Adelaide zuchtte diep, ze wilde niet gaan huilen, dat bleef ze in haar gedachten herhalen. 'Niet huilen, zwakkeling' weerklonk het steeds opnieuw en opnieuw. Ze keek op haar iPod, ze was hier nog geen kwartier, maar het leek veel langer, waarschijnlijk door de stiltes. "Darren.. Ik snap niet waarom sommige mensen je niet aardig vinden.." Ze wist het eigenlijk wel, maar zij zelf zag het niet. Ze ging wat recht op zitten en strekte haar benen weer uit, ze merkte dat ze zich al wat beter voelde, wat minder duizelig en minder.. Down, zou je dat zo kunnen noemen? Nee, dat was niet het juiste.. Neerslachtig, dat was het juiste woord.

"Tja... Waarschijnlijk hebben ze een pesthekel aan me en sommigen hebben daar ook een goede reden voor." Het was zijn enige verklaring. Hij wist zelf ook wel dat de meeste mensen een verdomde hekel aan hem hadden en natuurlijk andersom. Maar zo was hij en zo zou hij ook nog wel een tijdje blijven. Hij was niet het jochie meer van vroeger waar niemand een hekel aan kon hebben al treiterde hij je veel te vaak. Hij was binnen een seconde veranderd, zodra hij de dode lichamen van zijn ouders had gezien was hij op slag veranderd. Een verschil van dag en nacht, zwart en wit, vuur en ijs. Het was alsof hij nog steeds zichzelf was maar dan gespiegeld. Hij was een spiegel van zichzelf. Hij was een spiegel van het leuke joch dat altijd in de winkel van zijn ouders werkte als hij vrij was. Hij was volwassen, sommigen noemden hem een klootzak, hij had meer dan genoeg problemen. Hij was niet meer jong en aardig met een perfect leven.

Adelaide pakte met haar beide handen zijn hand vast. "Maar ik niet.. Ik vind je een ontzettend lieve jongen.. En er iets niemand die me wijs kan maken dat je een klootzak bent in hard en nieren, want dat ben je niet.." Ze kneep even in zijn hand. "Je hebt gewoon een.. Hoe noemen ze dat..? Een pantser.. Ja, dat is het, een pantser. En niemand neemt de moeite die lieve, leuke jongen te leren kennen die daaronder zit. Misschien omdat ze dat tijd verspilling vinden en misschien omdat je dat niet toe laat, maar hij zit er wel, dat weet ik zeker." Oh god, ze klonk wel als een psychiater. Bah, dat wilde ze absoluut niet.

Ze zei dat hij geen klootzak was maar als zij de enige was wie dat vond. Wie moest hij dan geloven? De mensen die hij niet mocht, of juist de persoon die hij hier het meest mocht? Hij zei niks, kon niks zeggen. Haar woorden galmden rond in zijn hoofd, werden telkens weer herhaald. Hij kon haar stem in zijn hoofd horen, hoorde de echo. Het klonk zo helder, alsof ze het telkens weer herhaalde maar dat deed ze niet. Ze had het een keer gezegd en hij had het onthouden. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht. Hij was blij, was blij dat zij hem in ieder geval geen klootzak vond. Dat zij hem niet minachtte, dat zij niet over hem leek te denken alsof hij een monster was. Hij had wel degelijk mensen over hem horen praten, naar hem zien kijken. Allemaal deden ze alsof hij een vreemd iets was, iets wat op zijn punt stond hun te pijnigen met woorden en kracht. Ze zei dat de oude hij er nog was maar waar. Waar was die dan? Hij had 'm nooit kunnen vinden, hij had acht jaar lang gezocht en had 'm nog nooit tegengekomen. Hoe hard hij het ook probeerde, hoe wanhopig hij op zoek was geweest. Hij kon zijn oude hij niet terug krijgen en als hij het niet kon, wie dan wel?

Adelaide streek zacht met haar vingers door zijn haren. Ze keek met een vluchtige blik naar haar armen, haar polsen, maar zo vluchtig dat ze aannam dat Darren het waarschijnlijk niet doorhad - 100% zeker zijn kon ze niet, maar het was meer een hoop. "En ookal zie jijzelf misschien ook alleen maar die klootzak, ik zie die lieve jongen, elke seconde dat ik hier ben. Ik zie die klootzak waar ze het over hebben niet." Ze wist dat het waarschijnlijk ontzettend cliché klonk, maar ze kon het niet bepaald op een andere - correcte - manier verwoorden. Ze veegde een pluk haar achter haar oor en keek hem met een vertederende glimlach aan, ze begon het als een steeds betere vriend te zien, hoe raar dat volgens velen ook zou klinken.

Haar glimlach liet ook een glimlach op zijn gezicht verschijnen, toch bleef er iets hangen. Een triest randje bleef achter. Een klein beetje, het was een glimlach dat het had moeten verbergen maar in werkelijkheid vermengde het zich alleen maar met elkaar. Toch was hij blij met de woorden die ze uitsprak. Langzamerhand begonnen ze steeds anders voor hem de klinken. Eerst geloofde hij niet wat ze zei maar hoe meer ze zei, hoe meer hij het erop waagde om haar te geloven. Hoe meer hij haar durfde te geloven. Bij elk woord begon hij er steeds minder negatief over na te denken. Zijn glimlach veranderde, werd iets meer gemeend. De lichte triestheid in zijn blik verdween langzaam. "Misschien heb je gelijk. Ik moet niet alleen maar luisteren naar wat ze zeggen dat ze zien. Ik moet niet alleen naar hun luisteren."