Locked

Zelfs al zei ze dat het niks was, woede laaide in hem op. De reden waarom hij hier in deze cel zat drong tot hem door maar leek er niet voor te zorgen dat hij kalmeerde. Hij balde zijn handen tot vuisten. "Wie?" Vroeg hij, hij probeerde de toon in zijn stem kalm te houden maar zijn stem klonk net als hij zich voelde, woedend. Darren wist zeker dat degene die dit veroorzaakt had een groot probleem met hem zou krijgen. Een enorm probleem. Het maakte hem niet uit dat hij Adelaide nog maar kort kende, ze was de enige die hij hier mocht. De enige die de moeite had genomen om hiernaartoe te gaan ondanks het feit dat hij bijna iemand had vermoord.

Adelaide pakte zijn goede hand met haar beide handen vast. "Darren, laat het alsjeblieft zitten. Ik wil niet dat je om een simpel blauw oog problemen krijgt.." Ze streelde zacht met haar duim over de rug van zijn hand. "Het is nou eenmaal gebeurd." zei ze en ze keek hem recht aan. Ze wilde absoluut niet dat hij door haar wéér in de problemen zou komen. "Het is gewoon beter als je het laat rusten, het trekt wel weg." Ze ging op haar knieën voor hem zitten, iets in haar ogen smeekte hem om het te laten rusten.

Zijn woede ebde langzaam weg, al was het tegen zijn wil in. Hij kon niet tegen de blik in haar ogen waar iets smekends in was te bekennen. Hij sloeg zijn ogen neer, keek naar hun handen. Uiteindelijk knikte hij, om te beloven dat hij geen problemen zou veroorzaken. Toch was er ergens nog een vonk te bekennen, als er ook maar iets gebeurde zou die weer oplaaien en veranderen in een steekvlam. Eigenlijk zat die vonk er altijd wel, Alsof er constant twee vuurstenen tegen elkaar werden gekletterd. Een zucht verliet zijn mond, alsof het de woede met zich meetrok maar die zou er altijd blijven. Die zou nooit echt verdwijnen.

Adelaide glimlachte even naar hem. "Dat is beter." zei ze en ze liet zijn hand weer los. "Geweld lost niets op en dat klinkt een beetje hypocriet, maar dat blauwe oog is gewoon karma." Ze haalde een hand door haar haren en ze keek hem recht aan - of althans, ze zag wat wazig met haar blauwe oog, maar het gaat om het idee. Ze ging in kleermakerszit zitten, het zat namelijk wat comfortabeler en haar voeten begonnen te slapen - geen fijn gevoel voor de mensen die niet bekend zijn met dat gevoel.

Als dat al karma was, waar had hij de dood van zijn ouders dan aan verdiend? Karma was toch dat als je iets verkeerd deed je het terugkreeg? Wat had hij dan voor vreselijks gedaan dat zijn ouders hadden moeten sterven. Natuurlijk was deze cel karma voor hem, zijn hand. Maar wat was de rest dan? Wat voor slechts had hij gedaan dat iemand daarboven vond dat hij dit leven verdiende? Als er al iets of iemand daarboven was. Vroeger had hij geloofd dat er een god was maar toen het na de dood van zijn ouders steeds slechter ging met hem verbaasde hem het nog dat er mensen in iets geloofden. Hoe kon men in een god geloven als hij zijn werk niet goed deed? Want daar was hij toch voor? Het goede tegen het slechte beschermen?

Adelaide ging weer naast hem zitten en legde haar hoofd op zijn schouder, net zoals ze de dag ervoor ook had gedaan. Ze haalde een armbandje met van die Maria-plaatjes van haar pols af. Ze had er zes om, drie zwarte, twee witte en één bruine. Die laatste had ze afgedaan en gaf 'm aan Darren. "Misschien brengt 'ie je geluk, net zoals 'ie mij geluk geeft gebracht." zei ze en ze keek hem met een klein glimlachje aan - een brede glimlach veroorzaakte pijn in haar oog, dat had ze gemerkt.

"Dankje, maar ik denk dat ik in dit hok niet echt veel geluk nodig zal hebben." Zei hij met een grijns terwijl hij het armbandje aannam. Hij deed het niet om, keek slechts naar de plaatjes op het armbandje, bewoog het in zijn hand. Helaas was de motoriek in zijn linkerhand minder goed dan die van zijn rechterhand en het armbandje viel bijna uit zijn hand als hij zijn hand niet op tijd de andere kant op had gekanteld. Heel even verdween het armbandje toen hij zijn arm terugtrok om die vervolgens om Adelaide heen te slaan. Daarna verscheen het weer alsof er niks aan de hand was geweest.

Adelaide haalde haar schouders op. "Maar het gaat om het idee dat het je heel misschien wel geluk brengt." zei ze en ze keek naar haar handen. Ze sloot haar ogen, eigenlijk was ze doodop - ze had de hele nacht niet geslopen omdat haar gedachten bij haar blauwe oog gehad en ja, nou, het komt er op neer dat ze niet geslapen had. Ze opende haar ogen weer, nu begon de slaap te komen. Midden op de dag. Gewoon fantastisch. Ze sloot haar ogen weer en merkte dat ze langzaam begon weg te dommelen. Misschien moest ze beter proberen te slapen, 's nachts. Wanneer het daarvoor bedoeld was. Maar voor nu moest ze gewoon slaap inhouden.

Tijdsprong.

Heel even had hij zijn ogen dicht gedaan, had hij heel even een dutje gedaan. Nog steeds had hij zijn arm om Adelaide geslagen, er was maar weinig aan hun posities veranderd. Nog steeds slaapdronken keek hij om zich heen. Het wit van de kamer leek paars door de vlekken die het licht achter had gelaten. Heel even wou hij weer slapen, tot hij gerommel hoorde. Iemand leek met sleutels te prutsen bij de deur. Zijn ogen schoten weer open en ondanks de pijn in zijn rechterhand schoof hij zijn arm onder haar benen en tilde hij haar naar het hoekje achter de deur die net open ging toen hij haar neer had gelegd. Waarschijnlijk zou ze nu wel wakker worden maar dat maakte niet uit. Zo lang ze maar niet bewoog en zo stil mogelijk was vond hij het prima. Hij keek toe hoe een verpleger het dienblad opraapte en toen snel de deur weer dichtdeed. Terwijl hij opgelucht zuchtte leunde hij tegen de muur aan en liet hij zich langzaam langs de muur naar beneden vallen.

Adelaide opende haar ogen toen ze wakker werd van de verplaatsing, maar sloot ze meteen weer. Ze wreef in haar ogen en keek naar Darren, de felheid was al minder en de vlekken verdwenen langzaam. "Huh?" Ze had een beetje een schorre stem, te vergelijken met de stem van iemand die 's ochtends wakker werd - voor haar was het dan ook net als 's ochtends wakker worden. Ze hoorde de voetstappen op de gang wegebben en ze stond traag op - ze wist van zichzelf dat als ze snel op zou staan ze allemaal zwarte vlekjes zou gaan zien en ze waren net weg. Ze haalde een hand door haar haren, die niet meer zo goed zaten als daarvoor, omdat ze op zijn schouder had gelegen. Ze knipperde een paar keer met haar ogen, waarna een gaap aan haar lippen ontsnapte. Die slaap die ze had was gelukkig al een stuk minder.

"Sorry, ik wou je niet wakker maken maar er kwam iemand binnen en ik wil niet dat je door mij in de problemen komt." Zei hij toen hij zag dat ze opstond. Hij keek even om zich heen en merkte toen dat de fles Jack Daniels nog in de hoek van de kamer stond. Weer verliet een opgeluchte zucht zijn mond terwijl hij onderuit zakte. "Jezus, dat hij dat ding niet had gezien." Hij had een enorm goede reden om opgelucht te zijn. Ze zouden namelijk niet bepaald blij zijn als ze die fles zagen.

Adelaide knikte even en ging weer naast hem zitten. "Ze zijn hier een beetje blind." Ze trok haar knieën op en keek naar hem. "Ik voel me misselijk.." Ze leek wel te fluisteren, maar in die kamer leek alles veel harder te klinken. Ze beet op haar onderlip en staarde naar de muur tegenover haar. Ze keek op haar iPod. "Misschien moet ik gaan.. Dan kan ik ook nog wat slapen en gaan ze me niet misschien." zei ze glimlachend en ze veegde een plukje haar voor zijn ogen weg.