Rains made mirrors of the earth.

Ze merkte vaag dat iets naast/onder haar bewoog, maar ze had het niet genoeg door om opnieuw wakker te worden. Ze was gewoon zo moe, alsof haar lichaam elke strohalm pakte die het kon krijgen om weer op te laden. Wat ook wel logisch was aangezien ze rond het middag uur alweer doodmoe was en het liefste haar bed weer in wou duiken. Toch maakte het geluid van iets dat op haar kastje werd gezet haar wakker, waarna ze opnieuw haar ogen opende. En er waren dingen veranderd. De zon scheen niet meer in haar gezicht, en het gene waar ze eerst op lag was weg. Pas toen ze overeind ging zitten merkte ze Allen op. Een kleine glimlach verscheen. "Goeiemorgen." Al was haar stem nog erg duf door de slaap.

Een lieve glimlach lag om zijn lippen terwijl hij het vlindertje bekeek dat zonet ontwaakte. De Rood/oranje lokken waren warrig en ze keek vermoeid naar hem. Een glimlachje lag om haar lippen terwijl ze hem aansprak. "Goedemorgen schoonheid, lekker geslapen?" klonk het zachtjes door de kamer heen. Hij keek even naar het dienblad en pakte het ijzer met beide handen op. Voorzichtig plaatste hij het op het bed en ging ernaast zitten. Hij schoof een bordje met een broodje naar haar toe en zette een glas jus d'orange ernaast. "tast toe." Een grijns lag om zijn lippen, trots was hij op deze ochtendmaaltijd die hij zonet had gecreëerd.

Ze keek naar het dienblad welke op het bed werd gezet. Haar glimlach viel onmiddellijk. Normaal at ze nog niet eens de helft van wat er nu op het bord lag. Ze keek Allen aan, welke een grijns op zijn gezicht had. Ze zou er nu maar aan moeten wennen, sinds hij had gezegd dat hij haar ging helpen. Voorzichtig, en met grote tegenzin begon ze aan het broodje. Nadat ze ongeveer de helft op had legde ze het met een zucht weer neer. "Ik kan het niet.." Ze voelde zich schuldig. Maar het was echt zo. Op dit moment kreeg ze geen hap meer door haar keel.

langzaam had zij gegeten, terwijl hij het broodje binnen een mum van tijd op had. Hij hoorde haar stem toen hij een slok nam van zijn jus d'orange. Ze voelde zich schuldig. Dacht ze nou echt dat Allen zo slecht was dat hij het erg vond dat ze niet het broodje opat? "het geeft niet, ik ga jou gewoon om het halfuur wat in je mond douwen, het hoeft niet veel te zijn, als het maar wat is. Zo kom je elke dag weer een klein beetje aan, en als ik jou was zou ik maar niet weigeren!" zei hij met een glimlach. Hij zou haar helpen terwijl het absoluut niet één van zijn dagelijkse bezigheden waren. Ach, hij was eenzaam hier en had wel wat afleiding meer nodig dan alleen maar meer stoned worden.

Ze glimlachte toen ze hoorde wat hij zei. "Dus voor de komende tijd zit ik aan je vastgeplakt?" Er zat een humoristische ondertoon in haar stem. Ze vond het eigenlijk helemaal niet zo erg als ze inderdaad de rest van de dagen met hem opgescheept zat. Kon ze er in ieder geval op letten dat hij zelf ook niet aan de drugs of drank ging. En als het wel gebeurde sloeg ze het eventueel wel uit zijn hand.

Haar antwoord deed hem twijfelen, zoveel zin had hij niet om hele dagen met haar opgescheept te zitten aangezien hij nooit zo lang kan volhouden om zo lief te zijn. Normaliter was ij nooit, maar dan ook nooit zo liefdevol tegen mensen. Helpen oke, maar ook nog hele dagen bij haar blijven vond hij toch ietsjes te ver gaan. "Tja, ehm, nee." zei hij een beetje droogjes. "Ik wil niet dat je nog meer kanten van me leert kennen, want dan verzeker ik je dat je niet meer iets met me te maken wilt hebben." Tijdens het uitspreken van de woorden was hij uitermate serieus, maar toen ze eenmaal gezegd waren kwam toch weer even dat glimlachje. het kwam niet door haar hoor, absoluut niet. Het was gewoon een klein tenger meisje die nogal onzeker was en erg lief. Hij integendeel was misschien wel té zeker van zichzelf al was het geen doorzetter. Hij had niks kleins en liefs over zich.

Haar blik viel van humoristisch naar serieus voor een moment. "Maar hoe kan ik jou helpen als ik de andere kanten van jouw persoonlijkheid niet zie?" Om eerlijk te zijn werd ze echt gek ervan dat hij maar bleef zeggen dat als ze de andere kanten van hem leerde kennen ze niks meer met hem te maken wou hebben. Hoe kon hij dat nou weten? Hij kende haar evenmin. "En trouwens zo gauw wordt ik niet afgeschrikt." Ze wist dat het oneerlijk was om zo te doen, maar op een gegeven moment werd ze gewoon geïrriteerd.

Hij spoorde niet, hij zou alles doen voor een beetje drugs, en eigenlijk deed hij dit omdat hij zich voor zichzelf schaamde tegenover een meisje als Elizan die alleen maar niet eet. Hij zat aan de drugs, was seksverslaafd, leefde als een junk en dat zou haar niet afschrikken? Als hij een bad trip had wou hij het liefste alles vermoorden wat hij om zich heen zag. "Ik wil heus wel aan je vast zitten, maar ik ben zo bang dat ik je op een gegeven moment pijn doe. Ik zit hier niet voor niets." Zei hij met een stem vol schaamte. Hij wou haar dus absoluut geen pijn doen en zat daar dus ook niet op te wachten. En als hij bij haar zou zijn zou dat betekenen dat het nog meer van die aanvallen zou worden aangezien hij niks dan in handen zou kunnen krijgen. "Ik schaam me gewoon voor mezelf en.." hij zuchtte even. "..Ik wil jou geen pijn doen." Hij durfde haar niet aan te kijken. Nee dat wou hij dus absoluut niet.

Hij was bang dat hij haar op een gegeven moment pijn zou doen? Alsof ze niet genoeg pijn had. Ze onderdrukte een schampere lach. Maar alsnog voelde ze zich schuldig toen hij de laatste twee zinnen zei. Een idee welde op in haar hoofd, maar het bleef twijfelend hangen. Het was totaal niet iets voor haar als ze het wel zou doen. Pech gehad. Ze legde haar hand op zijn wang, waarna ze vervolgens haar lippen op die van hem drukte. Je mocht haar nu best slaan en schoppen als je wou, want dit was echt niks voor haar. Misschien kreeg ze er ook wel spijt van. Slecht idee Elizan, slecht idee.

Plots voelde hij de zachte lippen van het meisje en haar warme hand op zijn wang gedrukt. Wauw, dit had hij absoluut niet verwacht. dat onzeker meisje had lef zeg en dat deed hem wel glimlachen. Hij hield wel van meisjes met wat lef. Hij proefde haar zoete lippen en vorzichtig opende hij de zijne voor een klein stukje terwijl hij met zijn tong over haar lippen streelde. Langzaam liet hij een arm naar haar lokken gaan en speelde met haar prachtige rood/oranje plukken. Wauw, dit vond hij wel wat.

Hij zoende terug. Was dat fout of goed? De stress begon bij Elizan toch aardig te komen. Want ze kende hem nog maar een avond. Of was het een nacht? In ieder geval, ze kende hem nog niet zo lang, en nu zat ze op haar bed, en zoende ze hem. Maar ze was ook al in slaap gevallen terwijl hij naast haar lag. Wat veel erger was. Toch? Oke dan had ze nu besloten, dat hem zoenen niet zo erg was en dat ze vervolgens niet meer zoveel zorgen moest maken. Dus ze verplaatste beide haar handen naar zijn nek, en opende haar mond een klein beetje, toen zijn tong over haar lippen streelde.

Noah liep door de gangen en was behoorlijk geërgerd. Nu had hij zijn katapult gerepareerd, was hij dat ding kwijt. Die katapult had pootjes. Zonet was het fantastische idee in hem ontwikkeld dat hij Elizan ging vragen om mee te zoeken. Bij Allen moest hij daar vast niet mee aan komen. Sowieso, het was Allen. Dus hij deed Elizans kamerdeur open – ja, ja, die kende hij, Noah had research gedaan - en overtrad de kloppen-jij-misbaksel-dat-je-bent-regel.
Nu begon hij zich af te vragen of die regel een bepaald nut had. Kijk, het was heel leuk, hoor, voor Elizan dat ze Allen blijkbaar heel scherp kreeg, maar als toeschouwer was het ronduit awkward. Eh, ja, hoi Allen. Noah had het al raar gevonden dat Allen toch fijntjes hierin was opgesloten. Moet je je indenken hoe toevallig het wel niet was dat Allen precies op het moment dat Noah Elizan ging opzoeken eruit zag alsof hij heel veel zin had om Elizan uit te kleden. En zelfs als Allen dat van plan was, mocht hij daarmee wachten totdat Noah de kamer uit was. Sorry, hoor, maar dat hoefde Noah niet te zien. En niet te horen ook. ‘Ik kom zeker ongelegen?’

Het was dat ze Allen niet beet hield, - en nog wat andere redenen - maar anders was ze serieus omhoog geschrokken van de schrik door de stem die ze hoorde. Maar dat het niet te zien was door haar lichamelijke acties betekende niet dat ze was geschrokken. Onmiddellijk haalde ze haar lippen van die van Allen, en haalde ze haar handen bij zijn nek weg. Haar gezicht kreeg een lichtrode kleur die steeds meer naar de kleur van een tomaat neigde. "Noah.. je" Ze keek Allen en Noah beide niet aan, en keek in plaats daarvan naar haar handen die in haar schoot lagen. Ze schaamde zich dood.

Hij hoorde een stem, een stem die zeker niet van Elizan kwam. Hij voelde haar zoete niet meer en geschokt keek hij omhoog. Hij verwijderde zijn hand uit haar lokken en ging naast haar zitten. Noah. Waarom kwam hij Noah op de gekste plaatsen tegen. Eerst komt hij erachter dat hij hier opgesloten zit, net als hij. En dan zit hij te zoenen met Elizan en komt hij binnen stormen. Hij hoorde de beschamende woorden van Elizan en hij keek Noah een beetje fel aan. "..Komt aardig ongelegen ja." maakte hij haar zin af en hij maakte een beweging dat hij weg moest gaan toen Eli het niet zag. Whatthefuck deed hij hier?

Eh, ja, dat had Noah door. Het speet hem, hoor, dat hij Allens hevige plannen met Elizan onderbrak. Ja, sorry, hoor, maar hoe had Noah moeten weten dat die twee precies op dit moment besloten elkander te bespringen? Ja, sorry, hoor, Noah was niet alwetend. Toevallig, toevallig.
Hé, Noah had evenveel recht om hier te zijn als hij, hoor. Het grote punt was dat Allen Elizan kuste en Noah zich in de deuropening schuil hield. Oh, man, Elizan kon zich dan wel schamen – Noah had zin om zichzelf te slaan voor zijn fantástische timing. Oh, man, de volgende keer klopte hij eerst. Bespaarde hem deze situatie. Oké, nee, als die twee in eenzelfde kamer zouden zijn en Noah dan even langskwam, dan had hij wel door wat er zonet was gebeurd. Zeker na dit. Ja, hallo, zo achterlijk was hij niet.
‘Heb ik door,’ was Noahs antwoord. Misschien was het beter als hij nu even wegging. Hé, daarmee had hij zijn katapult nog niet terug. Aan de andere kant, het was best idioot om nu doodleuk aan Elizan te vragen of ze mee ging om zijn katapult te zoeken. Hoogstwaarschijnlijk kon ze zich wel wat leukere activiteiten indenken.

Ze hoorde hoe Allen haar zin afmaakte. Of in ieder geval, een zin afmaakte die ze zelf niet had bedacht. Nog steeds schaamde ze zich voor het feit dat Noah binnen was gekomen toen ze met Allen aan het zoenen was. Voorzichtig nam ze een keer diep adem waarna haar rode kleur voldoende van haar gezicht verdween om Noah en Allen weer aan te kijken. "Waarom ben je hier Noah?" Zoals gewoonlijk was er een lieve ondertoon in haar stem, maar de glimlach die meestal aan het einde van de zin kwam bleef uit. Was ze serieus geïrriteerd dat Noah hun had gestoord?

Waarom was hij hier? Hij had zijn katapult nodig. En die katapult was niet hier. Hal-lo, hij leefde zowat met zijn katapult. Maar nu was hij weg. Weg! Noahs wereld was gewoon op zijn kop gezet. En ze namen het hem kwalijk dat hij ernaar zocht? Dat kussen kwam later wel. Desnoods sloot hij ze op totdat ze er genoeg van hadden en niet naar hem keken alsof hij een indringer was. Natuurlijk, ze hadden er het recht toe, maar hé, Noah had gewoon geen fantastische timing. Wen er maar aan.
‘Eh, ik zoek mijn katapult. Ik vroeg me af of jij die had gezien.’ Laten we maar verhullen dat de grote boze Noah Elizan zelfs uit haar kamer wilde halen om mee te zoeken. Stelden ze vast niet op prijs. Wacht eens even, Noah was niet groot. Ach, boeie. Details, details. Kijk, nu ze toch opkeken, kon Noah de vraag net zo goed stellen, toch? Ze waren toch al verstoord in die allesomvattende zoen van ze. Ja, ja, stoute Noah. Hij zou in de hoek moeten staan. Wacht, nee, hij wilde niet in de hoek.

Allen had de hele tijd toegekeken, niet wetend wat hij nou moest zeggen. Voorzichtig sloeg hij een arm om Elizan heen en beek Noah. toen hij de vraag van het meisje beantwoorde, kwam er een klein spottend lachje bij Allen vandaan. Licht - erg licht - deed hij naar beneden kijken. Dus, om even alles op een rijtje te zetten, Allen en Elizan zijn aan het zoenen, Noah komt binnen en vraagt om een katapult. "Ik heb geen katapult gezien" Atwoorde hij droogjes en hij keek naar Noah alsof hij water zag branden. Voorzichtig streelde hij met zijn vingers Elizan haar arm en wachtte op de reactie van haar over de 'magische verdwenen katapult.'

Ze voelde hoe Allen een arm om haar heen sloeg, waarna er opnieuw een lichte blos op haar wangen kwam. Haar wenkbrauwen fronsten zich licht, toen ze hoorde hoe Noah vertelde dat hij zijn katapult kwijt was. "Ik heb ook geen gezien, misschien ligt hij buiten of ergens..." Nog steeds schaamde Elizan zich over het feit dat Noah hun had betrapt terwijl ze aan het zoenen waren. Wat zij had gestart. Zelfs dat had ze niet verwacht.. Ze had de neiging om zijn hand beet te pakken, maar dat zou er waarschijnlijk veel raarder uit zien, aangezien zijn hand pas tot de helft van haar arm kwam. Dus in plaats daarvan verplaatste ze haar handen opnieuw naar haar schoot.

Verdomme toch. Zoveel katapulten waren hier toch niet? Waarom zag niemand er dan één? Een katapult viel toch op? Maar blijkbaar niet, nee. Nee, onze lieverds waren te druk met zoenen. Fantastisch. Kijk, als die twee wilden kussen, moesten ze dat vooral doen, maar ze moesten niet naar hem kijken alsof hij een aliën was die hen verstoorde in één of ander magisch ritueel. Ja, sorry, hoor, hoe had hij het moeten weten?
Kijk, Noah had zich niet gerealiseerd dat hij ermee rekening moest houden dat Allen aka Die pillen liggen hier vast wel ergens, wacht even! en Elizan aka Laat ik maar even naar een raampje lopen! op eenzelfde kamer zaten en op precies het moment dat Noah zijn katapult kwijtspeelde, besloten hadden elkander te zoenen. Ze moesten een bordje maken en die aan hun deuren hangen. Neen, Noah, we weten niet waar je katapult is en niet storen, jij, we zijn met elkaar bezig! Dat was een stuk duidelijker. Hoe had hij het moeten weten?
‘Daar heb ik al gekeken,’ meldde Noah. Ja, daar had hij al gekeken. Maar daar lag hij niet. Niet dat Noah had gezien, in ieder geval. Straks ging hij nog weleens terug, om eens te controleren. Hij had dat ding nodig.

Even deed hij zuchten, een lamlendig zuchtje gleed over zijn lippen terwijl hij Noah geërgerd aankeek. Was het nou weer nodig dat Noah binnen kwam, en het weer moest verpesten? Hij moest een kinderachtige katapult hebben, natuurlijk. Nu wist Allen wel waarom hij hier was opgenomen, hij acteerde als een jongetje van negen die steentjes naar mensen hun ramen schoot met een katapult. Voorzichtig stond Allen op. "Ik denk dat hij jou nodig heeft." zei hij geërgerd. De magie die even was ontstaan tussen Elizan en hem leek plotseling helemaal verdwenen te zijn. Dankjewel Noah. Hij maakte zijn pas richting de deur en keek nog even fel naar Noah, om duidelijk te maken dat hij niet bepaald blij was met zijn komst. "Ik ga maar, gaan jullie maar een katapult zoeken." Een lichte sarcasme klonk. Natuurlijk kon Eli er niks aandoen maar wat moest hij dan? Een beetje door blijven zoenen terwijl Noah niet bepaald aanstalten maakte om te vertrekken?

Elizan zuchtte, en voelde zich inmiddels net als een moeder van 40 jaar oud die haar kind het liefst de deur uit wou hebben. Ze stond op vanaf haar bed, waarna ze zijn hand beetpakte, om te zorgen dat Allen niet weg ging. Ze wou niet dat hij weg ging. "Blijf..." Vervolgens draaide ze zich om tot Noah om hem met een licht geërgde gezicht aan te kijken. "Misschien ligt hij ook wel bij iemand anders op de kamers, vraag andere mensen maar." Vervolgens maakte ze een gebaar dat Noah haar kamer uit moest gaan, en ze duwde hem nog licht ook.

Oké, Noah begreep de hint. Ze hadden elkaar nodig, ja, ja, konden ze ook gewoon zeggen. Noah had heus wel door dat het een verkeerd moment was, maar hé, dat het zo dringend was, kon hij ook niet ruiken. Sorry, hoor. Dus Noah besloot om gewoon weg te gaan. Zoals ze het wilden. Aardig toch?
‘Dag, hoor,’ mompelde hij, terwijl hij de deur uitging en ‘m sloot. Noah was niet heel blij met de manier waarop ze het hem meldden. Het speet hem, oké? Hij was verontwaardigd, geërgerd ook. Hij wist het niet, oké? Ze konden niet van hem verwachten dat hij het had geweten, dat hij kon ruiken of het een verkeerd moment was. Maar nee, natuurlijk niet. Ze hadden alleen door dat hij hen stoorden met een redelijk bespottelijke vraag. Ja, ja, wat een tragedie. Ja, sorry, hoor, die katapult was belangrijk voor hem. Niet voor anderen, maar wel voor hem. Hij vond het ergerlijk dat ze zo reageerden, alsof hij het had moeten weten. Sorry, oké?
In feite was Noah niet hier, omwille daarvan. Hij was hier door een allegaartje aan probleempjes. Slapeloosheid maakte Noah gek, hormonen hielpen niet echt. Ze vermoedden psychische problemen, hoewel Noah het daar niet mee eens was. Maar goed, het kon natuurlijk. Het was redelijk moeilijk vast te stellen.

Hij was verrast door de reactie van Elizan. Het lieve meisje stuurde hem zomaar haar kamer uit. Voor een moment bleef hij verrast staan terwijl hij Noah volgde met zijn blik, wat einde met een gesloten deur. Even deed hij daar naar blijven kijken maar daarna draaide hij zich om richting Elizan. Ach, die arme Noah, zomaar een kamer uit gekickt. Allen had weer wat hij wilde en daar hield hij van. Voorzichtig pakte hij haar handen vast en drukte zijn hoofd tegen de hare waardoor hun neuzen licht met elkaar botste. "Zo, waar waren we?" Fluisterde hij waarna hij zijn lippen zachtjes op de hare drukte. Hier waren ze.

Ze zag hoe Noah de deur sloot, en een licht gevoel van schuld schoot even door haar lichaam. Maar toen Allen voorzichtig haar handen vast pakte, om vervolgens zijn hoofd tegen de hare te drukken vergat ze algauw het schuldgevoel. Hierom, had ze Noah juist weggestuurd. Zijn woorden zorgde ervoor dat ze licht bloosde, wat alleen maar erger werd toen zijn zachte lippen opnieuw op die van haar werden gedrukt. Het was op zich een wonder te noemen dat ze hem niet tegenhield, aangezien ze dat bij ieder ander persoon wel had gedaan. Maar hij was aardig, en bijna voorzichtig. Het was alsof haar hart bijna automatisch hem vertrouwde. Voorzichtig maakte ze haar handen los uit die van hem, om ze rond zijn middel te leggen.