Rains made mirrors of the earth.

Wandelend door de gangen, zoekend naar iets wat hij maar niet kon vinden. Zijn ogen gleden langs de muren en deuren. Namen van mensen stonden op sommige deuren, de deuren van de kamers waar mensen sliepen. Nacht was het. Felle TL lampen verlichtte de gang angstaanjagend terwijl sommige al zo oud waren dat ze knipperde. Een spookachtige nacht was het. Een soort van adrenaline schoot door Allen heen. Hij moest en zal nu iets moeten innemen, als hij dat niet deed zou hij doodgaan. Ja, dat was zeker, hij zou hier neervallen en dood zijn. Hij rilde als een bezetene. Meerdere dagen had hij nog niets ingenomen, nu was het noodzakelijk. Dit waren symptomen van afkickverschijnselen maar hij bleef volhouden dat hij anders doodging. Alles draaide voor zijn ogen en langzaam probeerde hij zich vast te pakken aan de muur. Even liet hij zijn hand gaan langs zijn ogen en zag alleen een wazige vlek. In slome bewegingen zakte hij in tegen de muur en trilde als een bezetene. "Godverdomme!" Schreeuwde hij, een schreeuw wat al zijn emoties eruit gooide.

Ze wou dat het regende. Gewoon zodat het zacht tikkende geluid van regen op een raam te horen was. Het zou haar vast wel kalmeren. Het was ongeveer de vijfde keer deze avond, of nacht? Dat ze – inmiddels geïrriteerd – uit bed stapte en haar dagelijkse kleding weer aantrok. Ze kon gewoon niet slapen. Wat ze ook probeerde. En vast en zeker waren slaapmiddelen ten strengste verboden. Alleen al bij die gedachte had ze de neiging om haar ogen te rollen. En het was net toen ze een boek in haar handen had toen plotseling iemand begon te schreeuwen. Van schrik viel het boek uit haar handen, welke met een luide klap op de grond terechtkwam. Wat krijgen we nou. Wie ging er nou schreeuwen. Ze wist niet eens wat diegene schreeuwde. Maar het was luid genoeg om haar te laten schrikken. Nog steeds lichtelijk geïrriteerd deed ze haar kamerdeur open, om vervolgens haar hoofd om de hoek te steken. De lichten waren fel, waardoor al gauw haar ogen tot spleetjes waren getrokken. Een gedaante zat tegen de muur aan op de grond. Ze had de neiging om te vragen of alles goed was, maar dit onderdrukte ze. Natuurlijk was het niet goed. Wie ging er dan ook zomaar schreeuwen. Alleen een volslagen idioot.

Iets van een glimp van rode lokken kwam in zijn zicht. Met een lege blik leek hij op te staan, naar haar toe te lopen. "Rose?" Een verbaasde stem vol verdriet klonk. Hij was aan het hallucineren, dat was duidelijk. Moeizaam zetten hij stappen terwijl hij aan de muur voor steun zocht. Voorzichtig stond hij voor haar, legde zijn hand op haar wang en streelde het. "Rose..." fluisterde hij. en voorzichtig liep hij langs haar heen de kamer binnen. Keek rond en zocht naar datgene waar hij zo om had geschreeuwd. Zijn handen trilde en hij zocht op kastjes tussen spulletjes die daar op stonden. "Pillen." mompelde hij wanhopig en hij keek haar recht in de ogen. Geen blik van herkenning. Het meisje met de rode lokken was niet diegene wie hij dacht dat ze was, wie zijn hallucinaties dacht dat ze was. "Jij bent Rose niet!" riep hij en hij moest weer even tegen de muur leunen. "Oh eh sorry." mompelde hij vervolgens. Even kwam weer de realiteit voor ogen. "Ik zit hier denk ik erg verkeerd." Zei hij schuldbewust en met een blik vol angst keek hij om zich heen. Niet wetend wat hij nu moest doen.

Ze wist bijna 100% zeker dat de persoon die tegenover haar stond niet helemaal alles op een rijtje had. Logisch natuurlijk, je kon dit bijna een gekkenhuis noemen. Maar toch vond ze het niet fijn dat hij haar Rose noemde en haar wang ging strelen. Ze had de neiging om hem weg te duwen. Weg uit haar kamer vooral. Was het niet dat hij veel groter was dan haar. Om hem aan te kijken moest ze gewoon omhoog kijken. Dus ze liet hem zijn gang maar even gaan. Toen hij zei dat ze Rose niet was kon ze het niet laten om met haar ogen te rollen. Hij meende het. "Ik geloof het ook, ik ben nieuw hier. Mijn naam is Elizan." Ze stak haar hand naar hem uit en kreeg het ook nog voor elkaar om een kleine glimlach op haar gezicht te toveren. Kon hij alsjeblieft haar kamer uit?

Allen - die inmiddels weer bij zinnen was - haalde een hand door zijn haar en bekeek een beetje beschuldigd naar het meisje. Voorzichtig keek hij rond in haar kamer. Typisch ingericht zoals alle andere kamer, nog een beetje leeg door het korte verblijf van het meisje. Hij hoorde haar stem klinken, zag haar ogen rollen. Een diepe zucht gleed over zijn lippen. Hij hoorde haar denken: 'weer zo'n debiel in een gekkenhuis.' En even schaamde hij zich voor zijn acties. Hij zag haar uitgestoken hand en nam hem aan. "Allen, sorry voor mijn ongepaste acties." En hij glimlachte zwakjes naar haar. Zijn ogen stonden kil, zoals gebruikelijk, alsof er zoveel in hem rondging maar er niks te vertellen was. De omslag van hallucinatie naar weer de echte realiteit ging bij Allen zo plotseling. Hij maakte zijn pas naar de deur en wou eigenlijk vertrekken, niet wetend wat hij nog meer moest zeggen.

Ze glimlachte toen hij zich verontschuldigde en weg liep. Ze bleef even aarzelend staan waarna ze zijn arm beet pakte. "Het maakt niet uit Allen." Haar glimlach werd een beetje breder toen ze zijn naam zei. "Je mag wel blijven als je wilt. Ik kon toch niet slapen." Mentaal kon ze haarzelf wel voor haar hoofd slaan. Zei ze nou serieus tegen een pillenverslaafde dat hij nog wel even kon blijven? Maar hij was zo sneu... niemand zou zo willen leven. Serieus ze had het idee dat ze zelf gek aan het worden was. Ze had met zichzelf immers voorgenomen om zelf beter te worden en dan zo snel mogelijk weg te komen. Toch? Maar oke een paar vrienden ging haar heus niet slechter maken. Ze wou niet de hele tijd alleen blijven.

Slanke vingers pakte zijn arm beet en verbaasd keek hij opzij. Ze vertelde hem dat het niet uitmaakte en een oprechte lieve glimlach lag om zijn lippen. Hij heeft zich hier net als een achterlijke lopen gedragen en ze vond het niet erg. Natuurlijk vond ze het erg, maar wat moet ze dan in een gekkenhuis? Hij was immers wel niet goed bij zijn hoofd, maar daar kon hij toch niks aan doen? Ach, wat maakte het uit. Nog meer was hij verbaasd toen hij hoorde dat hij mocht blijven. Hij was psychisch gestoord en toch wou ze hem in haar kamer? "Wil je echt zo iemand als ik bij je hebben?" vroeg hij verbaasd, hij maakte geen grap. Waarom zou zij in godsnaam heb bij haar willen houden. Misschien mankeert ze wel helemaal niks en is ze zo weer weg, in ieder geval, dat hoopte hij voor haar.

Een zachte lach verliet haar lippen toen ze hoorde dat hij vroeg of ze zo iemand als hem bij haar wou hebben. "Zo erg kan het toch niet zijn?" En hij was serieus de eerste waarmee ze echt praatte. En het was haar eigen schuld dat ze niet gewoon naar een instelling was gegaan voor alleen haar probleem toch? Dan zou ze net zo goed voor een tijdje met de gevolgen kunnen leven. Ze liep terug naar de kastjes waar hij zo straks nog had gezocht en zette alles weer terug waar het oorspronkelijk stond. Er was niet veel, aangezien ze alles nog niet had uitgepakt.

Haar stem deed klinken, ze zei hem dat hij vast niet zo erg was. Even keek hij naar beneden. "Je moest eens weten." Zei hij met een zwakke glimlach en hij keek omhoog. Hij had het er wel moeilijk mee dat hij zo was, met de drugs had hij geen last van die hallucinaties en nu waren soms hele dagen ermee vol gepropt. "Misschien een botte vraag, maar ik ben nieuwsgierig waarom jij je hier bevind. Op het eerste gezicht lijkt er toch echt niks mis met je." Misschien was hij te gewillig, vroeg hij gauw teveel. Zo was Allen, hij was erg nieuwsgierig naar mensen en wilde het liefst alles van hen weten zodat hij wist wat hem te verwachten stond. Misschien had hij die vraag beter niet kunnen stellen, ze had hem net in haar kamer vertrouwd.

De vraag zorgde ervoor dat haar glimlach onmiddellijk verdween en plaats maakte voor een dunne streep. Haar ogen keken hem zoekend aan, bang misschien. Een diepe zucht verliet haar lippen en haar blik gleed naar de grond. "Ik...." Ze voelde de tranen al meteen in haar ogen prikken. Verdomme. Haar handen begonnen te trillen en haar blik draaide een andere kant op. Ze wou het wel maar ze kon het niet. Haar handen balden zich tot vuisten om te zorgen dat ze niet trilden. Ze voelde zich schuldig dat ze diep van binnen zo flipte.

Haar reactie had hij misschien niet verwacht, het zat haar te diep. Waarom was hij ook zo stom? Ze vertrouwde hem net door hem in haar kamer te nemen en hij krijgt het meteen voor elkaar haar zo van streek te maken. Lekker bezig Allen. Voorzichtig pakte hij haar handen, die tot vuisten gebald waren en maakte ze open terwijl hij ze vasthield. Hij probeerde haar doordringend aan te kijken, hopend op oogcontact. "Het spijt me, het gaat me helemaal niks aan." hij wreef geruststellend met zijn duimen over har handen en keek er even naar. "...Wat het ook is, hier kan je het beter maken." Probeerde hij hoopvol en hij bloosde even want hij wist dat sommige gevallen niet meer te redden waren. zoals hij. Aarzelend keek hij naar beneden. "En andere zullen je daarbij helpen..." Misschien klonk het standaard maar hij was oprecht en het liefst wou hij het meisje helpen die hij net van streek had gemaakt. Hij had dan een soort schuldgevoel op zich en hij wou geen schuld voelen, zo zat hij gewoon niet in elkaar.

Ze schudde haar hoofd toen hij zei dat het hem niks aanging. "Het maakt niet uit, als ik hier ben zal ik moeten leren het aan mensen te vertellen, toch?" Het lukte haar niet eens om haar stem niet eens te laten trillen. Een enkele traan gleed over haar wang. Nadat ze een keer diep adem had gehaald keek ze hem aan. "Ik, ging een vriendin helpen met afvallen alleen dat ging zeg maar, een beetje te ver." Nadat dit eruit was durfde ze hem niet meer aan te kijken. Het was gewoon pure domheid wat ze had gedaan.

Een trillende stem deed klinken. Voorzichtig tilde hij een hand omhoog en hij haalde de traan weg van haar wang terwijl hij haar bleef aankijken. Nog steeds schuldig over het van streek maken een het meisje met de rode lokken. Hij glimlachte zwak. "Nu ga ik een vriendin helpen aan te komen." Hij probeerde weer contact te maken. Het was niet heel erg, hij kwam hier misschien niet meer weg. "Ik ga je helpen hieruit te krijgen, dan kan tenminste één van ons verder met het leven buiten deze muren, ik kom hier niet meer weg.." probeerde hij te zeggen zonder emotie in zijn stem maar toch was het een beetje verdrietig. Misschien had hij niet veel buiten deze muren, maar hij zal alles geven voor wat vrijheid.

Ze glimlachte toen ze hoorde wat hij zei. Het was inderdaad een goed idee geweest om hem te laten blijven. Maar deze glimlach verdween opnieuw toen hij vertelde dat hij niet meer weg kwam. Waarna ze opnieuw licht haar hoofd schudde. "Nee, als je mij helpt, help ik jou. We komen hier samen weg." Haar stem had een soort van vastberadenheid gekregen. Alsof hiervoor nooit iets was gebeurd en ze gewoon zomaar had gehoord wat zijn probleem was. Maar het lag niet in haar aard om haarzelf voorop te stellen. Ze stelde anderen voorop.

Hij was blij met deze steun, ze steunde elkaar. Misschien deed hij altijd maar kil en gemeen maar hij voelde zich anders nu, liever en fijner. Hij was blij dat hij Elizan had ontmoet. Haar vastberaden blik deed hem grijnzen. "Ik zou het dolgraag willen, maar ik vrees dat ik een moeilijker geval ben. Hallucinaties, verslavingen." Hij moest er wel lachen, hij was best wel fucked up. Ach, hij moest hier maar het beste ervan maken en hij zou een goede daad doen, iemand hier weg krijgen. Hij gaat haar helemaal volproppen en haar naar huis zien gaan. Misschien was dit wel een afleiding voor al zijn problemen.

Ze haalde haar schouders op toen hij vertelde dat hij een moeilijker geval was. "Niks is onmogelijk. Met een beetje geduld tenminste." En haar glimlach was weer terug op haar gezicht. Ze schaamde zich nu over haar vooroordeel. Allen was helemaal niet zo slecht. Aardig zelfs. Al kwam ze er nu pas achter dat hij haar handen had ontvouwd en beet hield. Voor het eerst had ze het gewoon verteld en ze was er nog redelijk goed vanaf gekomen. Maar ze beloofde haarzelf een ding. Ze ging niet naar huis voordat hij net zo genezen zou zijn als haar.

Zijn ogen deden rollen. Niks was onmogelijk, behalve het feit dat het wél onmogelijk was om hem te genezen. Hij had een groot probleem wat niet snel verholpen zou zijn. Ze zou hem gaan vertrouwen, maar achter haar rug zal hij nog harder de dingen doen die hij nu doet dan ooit. Verslaafd, afkicken kan hij niet. Hij deed alleen maar knikken, wou niet de woorden zeggen dat ze gelijk had omdat hij het tegendeel wist. Ze was vasthoudend, lief. Hij was alles daar tegen in. Hij gaf snel op met dingen omdat hij nooit genoeg motivatie had, hij was kil en gemeen. Misschien heeft zij hem wel wat vrolijker gemaakt nu, totdat ze hem ziet als hij de gebruikelijke Allen is, dat wou hij niet. En wat dacht je van geduld? een woord waar Allen nog nooit van gehoord had, hij en geduld zijn als vuur en water. En trouwens, wat moest hij nu zeggen? Hij wou niet tegen haar liegen.

Haar glimlach viel toen ze zag hoe hij zijn ogen rolde. Hij geloofde het niet. Maar ze wou hem echt helpen, en dan was het niet eens echt uit medelijden. Maar hij was aardig tegen haar en had haar getroost, en ze vertrouwde hem gewoon. En omdat hij haar ging helpen moest ze iets terug doen. Toch? Ze trok haar handen voorzichtig terug uit die van hem, en liep vervolgens naar haar bed, waar ze op ging zitten. Vlak daarna gaapte ze lichtjes. Ohja, ze zou ooit gaan slapen. "Maar hoe ben je ooit dan verslaafd geraakt?" Haar stem klonk wat zachter, haar ogen wat meer bezorgd. "Als je het niet wilt vertellen is het ook prima hoor..." Ze beet even op haar lip. Ze vond van zichzelf nu dat ze gemeen bezig was.

Hij voelde haar handen niet meer in de zijne. Oh dat was ook nog zo, hij had haar handen vast. Hij volgde haar met zijn ijsblauwe blik en zag haar gaan zitten op het bed. Langzaam liep hij naar haar toe en ging naast haar zitten, dichtbij. Een glimlach om zijn lippen gekruld, was hij high ofzo? nooit was hij zou rustig en zachtaardig als nu geweest. En anders was het wel voor seks geweest. Ach, misschien was hij wel moe. Toen hij haar vraag hoorde aarzelde hij even. Nu kwam zijn lange verhaal die hij toch weer kort zou afronden. "Me moeder is vermoord door mijn vader die ons mishandelde. Hij was weg en ik heb nu nog maar één levensdoel, alleen daarom al wil ik hier weg." Het klonk nuchter, ongeïnteresseerd. Diep in hem waren het nog wonden die erg brandde, maar hij had geen zin in dat psychologische gelul van al die mensen en zorgde er maar voor dat ze wisten dat hij geen band had met beiden ouders, een leugen. Hij dacht nog vaak aan zijn moeder en hij zou er alles voor opgeven om zijn vader te vermoorden.

Opnieuw leek het alsof haar gezicht verdrietiger werd met elk moment. Ze voelde zich schuldig dat ze het had gevraagd, natuurlijk werd je niet zomaar van het ene moment op het andere verslaafd. De meesten hadden een zwaar verleden. "Het spijt me.. Ik had het niet moeten vragen." Ze keek hem aan, terwijl ze opnieuw op haar lip beet. Zachtjes hoorde je hoe haar buik rommelde, maar ze drukte gauw haar armen ertegen aan. Een middel welke erg effectief bleek te zijn. Ze wist dat haar verleden niet echt prachtig was geweest, aangezien haar ouders meer met het miljoenen bedrijf bezig waren dan met haar, - en met de vele personele trainers en secretaresses ahum - maar alsnog had ze wel mensen die voor haar zorgden.

Hij hoorde haar stem en moest lachen. Hij ging languit op het bed liggen met zijn hoofd op haar kussen en glimlachte. "Het geeft niet hoor, ik heb ermee leren leven omdat je toch niks anders kan." Hij zorgde er gewoon voor dat hij er niet aan dacht. Het waren standaard woorden die hij tegen mensen zij, alsof hij op automatische piloot drukte. Hij wou nu niet emotioneel worden, zo zat hij niet in elkaar. Hij zette het om in woede en dat was echt een slechte kant van hem. Lang heeft hij gehuild om zijn moeder en sindsdien heeft hij nooit meer een traan laten vallen. "Ik heb sinds me moeders dood niet meer gehuild." zei hij zacht. Het kwam er opeens uit. Misschien moest hij een beetje afstand nemen van het meisje met de betoverende lokken. Hij heeft nog nooit iemand zo vertrouwd, en dat in zo'n korte tijd. Waar ben je mee bezig Allen?

Ze snapte niet helemaal waarom hij moest lachen, dus heel even zag je verwarring op haar gezicht. Ze keek hoe hij ging liggen op haar bed, met zijn hoofd op haar kussen. Maar ze was algauw afgeleid door wat hij zei. En vooral het laatste. Ze voelde zich echt schuldig nu. Voorzichtig ging ze naast hem liggen, en legde ze haar hoofd op zijn borstkas. "Het spijt me echt..." Opnieuw ontsnapte er een gaap haar lippen, deze keer wat luider. Ze was echt moe. En ze kwam er nu pas achter. Al gauw begonnen haar oogleden te zakken, en na een paar minuten werd haar ademhaling langzamer. Ze was in slaap gevallen. En om eerlijk te zijn, is dat nog nooit eerder gebeurt bij mensen die ze net een avond kende. Maar ze vertrouwde hem. En dat zei genoeg.

Toen hij lag volgde hij haar bewegingen en voelde hoe haar hoofd op zijn borst kwam. Hij sloeg een arm om haar heen en streelde haar schouder zachtjes. Hij rook de zoete geur die van haar afkwam. Zijn andere arm legde hij om haar middel en hij hoorde de laatste woorden die ze zei. Spijt had ze, waarvoor? Voor zijn verleden? voor hoe hij nu is? Het speet hem ook dat hij niet op tijd thuis was, niet had ingegrepen, geen kogel tussen zijn ogen had geschoten. Natuurlijk had hij spijt, de meeste spijt van de wereld, maar wat had je eraan? je voelde je er niet beter door. Lang bleef hij naar het plafond staren terwijl hij nog een laatste gaap hoorde van Elizan. Hij dacht aan het knappe gezicht van zijn moeder die onder de blauwe plekken zaten, haar vrolijke momenten die ze had als zijn vader een weekend weg was. 'zakenreis' Yeah sure. Eigenlijk wist hij wel waarom hij Elizan zo vertrouwde, zijn moeder had hetzelfde lieve karakter en het knappe gezichtje. Een vlinder was ze, een vlinder die niet te doden was.

Woejj tijdsprong.

Je zou het niet kunnen geloven eerst, maar geloof me, het eerste wat uit Elizan haar mond kwam toen ze wakker werd was een scheldwoord. Maar dan vooral omdat de gordijnen niet dicht waren en ze daardoor de zon vol op haar gezicht kreeg. Terwijl ze elk kleine beetje slaap wou hebben die ze kon krijgen. Maar ze was te moe om op te staan, dus in plaats daarvan besloot ze te blijven liggen en desnoods haar kussen over haar hoofd te trekken. Maar ze was moe, dus in plaats van wakker te worden werd haar ademhaling al gauw weer langzamer.

De zonnestralen gleden over het gezicht van Allen en de warmte deed branden op zijn gezicht. Een diepe zucht gleed over zijn lippen en langzaam opende hij zijn ogen. Zijn arm, nog steeds om Elizan heen, en zijn blik op haar gericht. Gelijk verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Ze zou vast honger hebben, en al had ze dat niet, ze moest gaan eten. Heel voorzichtig trok hij zijn arm van haar weg en stond hij op uit het bed om vervolgens de gordijnen dicht te doen. langzaam en stil liep hij de kamer uit om beneden in de groepskeuken wat te eten te gaan halen en toen hij aankwam pakte hij wat sinaasappels en wat brood en begon een sandwich te maken en de sinaasappels te persen. Toen hij klaar was had hij twee glazen jus d'orange en twee sandwiches en een vaasje met een kleine roos allemaal op een dienblad staan. Een tevreden grijns op zijn gezicht, hij liep terug naar de kamer terwijl hij het dienblad op een kastje zette, nam plaats op een stoel en bekeek hoe het lieve meisje tevreden sliep.