ORPG - Het tragische verhaal van Wuppel continues...

WANT ZE MOETEN SERGIO KRIJGEN.

'William, ben je daar?' Lucifer deed de deur achter zich dicht terwijl ze de kamer rondkeek. Geen William te bekennen. Misschien was hij in een andere kamer van het kleine huisje dat ze sinds kort samen deelden: ze waren immers getrouwd. Het was nog steeds onwerkelijk voor Lucifer, zeker als je bedacht dat hun innigste moment van affectie een kus op de wang was en dat ze nooit een officiële bruiloft hadden gehad - maar ze moesten nu eenmaal doen alsof ze getrouwd waren zodat Lapire William niet zou doden. En Lucifer durfde eindelijk aan zichzelf toe te geven dat ze dat eigenlijk helemaal niet zo erg vond.

Oh, wat was Lucifer toch aardig. William kon best voor dit plotse huwelijk zeggen dat hij op de één of andere reden dol op haar was. Niet dat dat tot een uitgebreide relatie had geleid. Dat had geleid tot een kus op de wang. Op een schommel. En toen maakte William zich uit de voeten. Een romantisch moment! Mocht hij het ooit voor elkaar krijgen dat hij haar mocht aanraken, kon hij bedenken dat hij een wel erg vreemde anekdote voor familiefeesten hadden. ”Hoe heb je haar ten huwelijk gevraagd?” “Heb ik niet gedaan. Ik heb geen flauw idee sinds wanneer ik precies getrouwd ben.” Dat leverde nog eens problemen op met de huwelijksverjaardag. ”Dat is vandaag!” “Wacht even, zijn we dan echt getrouwd?” William moest toegeven dat zulke vragen echt iets voor hem zouden zijn. Nu ja. Het was Lucifers keuze.
William vond het verre van erg dat ze blijkbaar getrouwd of we-zijn-niet-getrouwd-maar-doe-gewoon-alsof-dan-ben-je-niet-morsdood-getrouwd. Voor het gemak noemde William het getrouwd zijn. Vond hij best. Hij hield van haar. Durfde hij toe te geven. Het punt was dat er zelden iets was wat wederzijdsheid toegaf. Nu ja, ze waren getrouwd. Wederzijdsheid genoeg. ‘Ja?’kwam William een andere kamer uit. Jazeker, Lucifer was een stuk rustiger dan hij. Hem kennende zou hij gewoon elke kamer hebben uitgekamd. Zo was hij wel.

'Hé,' begroette Lucifer hem. Er kwam zowaar een glimlachje van haar lippen. Ze vond het nog steeds raar, maar besloot eerlijk tegen zichzelf te zijn. Het leven was nu eenmaal niet zo simpel meer als vroeger, toen alles logisch was: Satan, moorden en infiltreren in dorpen. Dat was het. Toen kwam William. Hij leek een tegenpool van haar, maar - Lucifer kon er niet omheen - ze voelde zich tot hem aangetrokken. Ze had hem lesgegeven, ze had hem een kus op zijn wang gegeven - en oké, eerlijk, ze had ook een mes op zijn keel gezet. Maar ze was blij met dit huwelijk. Ze was blij om William te zien. 'Heb je zin om iets te gaan drinken vanavond?' Stelde Lucifer voor. Het voelde vreemd, hoewel ze toch eigenlijk getrouwd waren en dit de dagelijkse kost zou moeten zijn.

Lucifer had wel meer dan één keer een mes op zijn keel gezet. Het was haast een gewoonte geworden. En eerlijk gezegd vond hij het niet eens meer verontrustend als Lucifer dat deed. Hij vertrouwde haar. Hij vertrouwde haar genoeg om zich tot een blijkbaar schijnhuwelijk te wenden. En trouwens – ze lééfden als een getrouwd koppel. Wat voor William niet echt schijn was. Hij hield van haar. En overigens was hij behoorlijk op hol geslagen na die kus op de wang. Het was dan wel niet veel geweest – het was meer dan hij had verwacht. En dit? Dit oversteeg zijn verwachtingen. En dat vond William verre van erg.
Of hij zin had? Om een avond met Lucifer ergens naartoe te gaan? Natúúrlijk had William daar zin in! Hal-lo, moest ze dat nog vragen? William had er absoluut zin in om met Lucifer iets te gaan drinken. Sprak voor zich. Goed, William had ook gedacht dat het voor zich sprak dat Lucifer en hij iets voor een droom was. Niet dat dit nu de meest passionele relatie was die William zich ooit had voorgesteld. Maar dat was, eerlijk gezegd, ook niet bepaald zijn verwachtingen geweest, toen dit hele gedoe in een stroomversnelling terecht kwam. William kwam eerlijk gezegd uit de lucht vallen, toen er plots sprake was van een huwelijk. Maar goed. ‘Waar wil je naartoe gaan?’ Goed, hij had geen “ja” gezegd. Maar dat was duidelijk genoeg.

Lucifer glimlachte om Williams bevestiging - tenminste, ze nam aan dat dit een bevestiging was. Ze hoefden niet per se ergens naartoe te gaan, bedacht Lucifer. Ze konden ook gewoon thuis blijven, een fles drank, samen op de bank... Maar nee. Dat was niets voor haar en William. Ze kon het zich gewoon niet voorstellen. Dat was iets dat ze met Damon had gedaan - het leek jaren geleden en toch sprong het schaamrood haar nog steeds op de kaken. Om wat ze daar in Rome gedaan hadden én omdat Lucifer zich nog steeds schuldig voelde om zijn dood.
'We kunnen naar het café in het dorp gaan?' Stelde Lucifer voor, vooral om haar gedachten te ontvluchten. 'Het is wel leuk daar.'

William lette niet op Lucifers blos. Ze konden natuurlijk ook naar het café gaan, maar waarom niet thuisblijven? Het was niet zo dat ze hier niets hadden. En…hier waren ze met z’n tweeën. Iemand zou William eens moeten leren om niet zo gretig te zijn. Maar hé, het was een klein beetje niet-kloppend als hij zijn eigen – zo goed als – vrouw niet eens zou mogen aanraken. Maar goed. William had een idee. En hij kon het altijd opperen. Toevallig. ‘We zouden ook thuis kunnen blijven,’ opperde William. En het idee was de lucht in gezonden. Aan Lucifer hoe ze erover dacht. En nee, hij zou hoogstwaarschijnlijk nooit leren om behoedzaam stapje voor stapje dingen te doen. Maar stapje voor stapje was deze relatie nu niet bepaald. Van een kus op de wang waren ze plotseling – zo goed als – getrouwd en woonden ze samen. William paste zich met plezier aan.

Lucifer en William waren blijkbaar toch een stel om samen thuis op de bank te blijven, bedacht Lucifer, aangenaam verrast - zoals ook te zien was aan haar glimlach die plotseling meer ontspannen was. 'Prima idee,' antwoordde ze. De spanning - negatieve spanning - die ze bijna altijd rond William voelde, leek verdwenen en hiermee was ruimte vrij voor een ontspannen gevoel dat Lucifer meer op haar gemak stelde. De relatie - hoewel, relatie was een groot woord - die ze met William had, was altijd beladen geweest. Het was tijd om eens plezier te maken. Lucifer verwachtte niet dat ze met William plezier kon beleven aan het vermoorden van mensen, maar er waren... andere manieren.

Zo beladen was die…relatie toch niet? William had zich koest gehouden vanwege één of andere relatie – tenminste, dat had zo geleken – die ze had gehad. Wonder boven wonder was Damon plots zo dood als wat. En vreemd genoeg Williams vriendinnetje ook. Erg toevallig. Maar goed. Zo beladen was ‘m toch niet geweest? Er waren gewoon een hoop…misverstanden. Om het zo te noemen.
Prima idee? Goedkeuring van Lucifer. Op een avondje thuisblijven. Waar William hoogstwaarschijnlijk ongepaste ideeën voor had. Maar goed. Hij kreeg het vast wel in de gaten wat Lucifer onder een avond thuisblijven verstond. Dat zou hem vast snel duidelijk worden. Hij moest breed glimlachen. Dit huwelijk, pardon, schijnhuwelijk kon wel eens erg anders uitdraaien dan aanvankelijk gedacht. En dat begon William best een leuk idee te vinden. Maar eerst – dat avondje thuisblijven. Eens zien wat Lucifers idee daarvan was.

'Hebben we nog drank in huis?' Het deed Lucifer even denken aan een periode dat ze veel dronk, té veel. Maar toen was Damon net dood. Toen had ze William nog niet zo bij zich als ze nu had. Toen was alles tussen hen twijfelachtig, nu was het echt. Of nou ja, in ieder geval deden ze alsof het echt was en daar hoefde Lucifer weinig moeite voor te doen. Bovendien, ze had weinig vertrouwen in Williams liegkunsten. Het was onmogelijk dat hij zo goed kon doen alsof... dus zou hij dan toch iets voelen?

God man, vroeg ze zich dat serieus over? Allemachtig, als William ook maar doorhad dat Lucifer eraan twijfelde, zou hij het haar vertellen totdat ze er horendol van werd. William kennende zou hij er geen genoeg van krijgen. Maar goed – dat was William gewoon. Je kon niet zeggen dat William nu zo’n intelligente jongen was. Wat het beeld van de diepzinnige romanticus jammerlijk wat verpeste. Overigens – de eerste die dacht dat William diepzinnig was, had een verschrikkelijk beoordelingsvermogen. William was veel – oké, dat was niet waar, maar anders verpeste het de zin -, maar niet diepzinnig. Absoluut niet. William was niet eens een denker. Laat staan dat hij een morbide droedel tekende in de les, terwijl hij droomde van eeuwigdurende liefde met een of ander paranormaal wezen. Overigens was het niet bepaald een verstandig idee om op school te gaan dromen. Maar goed – William zat niet meer op school. Altijd leuk.
‘Vast wel. Ik kan het wel nakijken, als je wil?’ Desnoods kon je nog altijd naar de supermarkt racen. Tot hoe laat was die open? Tot zeven uur, geloofde William. En het was nog niet eens zeven uur. Voor zover William op de klok keek. De vorige keer was wel enkele uren geleden. Nu ja. Maakte niet uit.

'Laten we het er dan bij pakken,' stelde Lucifer voor met een twinkeling in haar ogen. Ze herkende zichzelf haast niet meer, zoals ze nu was. Je zou haast denken dat ze al dronken was. Maar nee, dat was ze niet - nog niet. Lucifer zou er geen problemen mee hebben als dat in de loop van de avond wel het geval zou worden. Misschien... Nee. Nu ging ze te ver, ze moest zich inhouden. Ze moest niet te veel verwachtingen hebben, die leidden alleen maar tot teleurstelling. Lucifer was dan wel getrouwd met William, in dit geval betekende dat nog niets.

Betekende dat niets voor Lucifer dan? Misschien waren ze nog niet wettelijk getrouwd – William woonde samen met Lucifer. En allemachtig, dat was best leuk. Voor zover Lucifer dat begrip kende. Goed, nu zijn we te hard voor haar. Jammer voor je. Ik spreek graag hard over Lucifer, want Williams zeemzoete gedoe over Lucifer was zo saai als wat. Haast misselijkmakend. Maar goed. William was dol op haar – laten we hem die vreugde niet ontnemen.
Oh, William maakte met plezier haar verwachtingen waar. Niet dat hij die kende. Hij kende vooral zijn eigen verwachtingen. Die hij ook best wilde waarmaken. Maar in die verwachtingen speelde Lucifer een grote rol. En verdomme, hij wist niet wat hij met haar aanmoest. Hij wilde geen blauwtje lopen – oké, dat was raar om dat over je eigen – bijna, ja, ja – vrouw te kunnen zeggen. Maar toch – het kwam erop neer dat William niet afgewezen wilde worden. Allemachtig, hij had geen flauw idee hoe ver hij kon gaan. En of hij nu wel in haar buurt mocht komen. Dat was een tijdje een vraagstuk geweest.
Maar goed – het kwam erover dat William het absoluut met haar eens was. In de late namiddag – hoe laat was het? Half zes? – met Lucifer alleen thuis zitten? Met als gezelschap drank? Hell yes! En dat was gewoon toepasselijk. Geef maar toe!

Dat was inderdaad toepasselijk. En als de ene verteller zo ging verteller, ging de andere verteller dat lekker ook doen. Eigenlijk was het wel tragisch dat Lucifer en William eigenlijk hetzelfde wilden, maar beiden te onzeker waren over de gevoelens van de ander.
Maar goed, terug naar de personele vertelsituatie van Lucifer. Ze liep naar het kastje waar gewoonlijk een aantal flessen sterke drank in stonden - en ja hoor. Daar was het. Binnen handbereik. Lucifer haalde willekeurig een paar flessen uit het kastje en bestudeerde vluchtig het etiket. Daarna pakte ze twee chique glazen en schonk wat van elke fles in beide glazen. 'Proost,' zei ze terwijl ze een glas aan William overhandigde. Bijna had Lucifer "op ons huwelijk" gezegd, maar technisch gezien was het nog altijd een nephuwelijk en daarom durfde ze het niet aan om dit te zeggen.
Oké, misschien was Lucifer toch al wel dronken. Hoe anders kon dit gedrag verklaard worden?

Het was haast tragisch. Nu ja, we moeten toegeven dat dit ergens gewoon een komedie was. Maar goed – komedie voor de goden en een tragedie voor de mensheid. Heel simpel verdeeld van paranormale machten. En ja, laten we maar even aannemen dat die er waren. We zijn even aardig voor onszelf en zien ons, als scheppers van deze twee sukkels, als goden. Het was haast komisch – voor ons. Vind je niet?
William vond het verre van grappig. Om eerlijk te zijn. Allemachtig, zelfs áls het niet eens een echt huwelijk was – het was belachelijk dat hij te schijterig was om zijn eigen bijna-vrouw aan te raken. Goed, daarmee werd meestal verloofde mee bedoeld, maar dit was even bijna-vrouw, en nee, geen commentaar op het feit dat William geen goesting had om elke keer weer de situatie uit te drukken. Maar allemachtig, hij wilde niet die bespottelijke afstand die er tussen hen bleek te bestaan. Waarom eigenlijk? Waarom voelde dit zo verschrikkelijk afstandelijk aan? Waar sloeg dat op? Ze waren praktisch getrouwd!
Hij nam het glas aan, mompelde een instemmend antwoord en nam een slok. Eigenlijk kwam hij niet eens zo vaak aan de drank. Hij hield absoluut de voorraad niet bij, had geen flauw idee wat hij binnenkreeg. Nu ja, het smaakte niet slecht. Voldeed aan de criteria. Niet dat William die stelde.
Misschien was ze al dronken. Als ze met zulke voorstellen kwam dan, voerde William haar wel vaker dronken. Hij had Lucifer niet vaak dronken meegemaakt. Nooit eigenlijk. Nu ja, voor alles een eerste keer.

Tragische komedies waren ook de specialiteiten in de Oudheid, of waren dat nu twee verschillende genres? Ja, het is haast komisch. Haast komisch dat Lucifer en William zo dicht bij elkaar waren, er telkens de gelegenheid én de wil voor hadden en dat er nog steeds werkelijk niets gebeurd was, afgezien van een kus op de wang. Daar moest vanavond maar eens verandering in komen...
We houden het erop dat Lucifer dronken was. Maar ze was nog steeds Lucifer en geen dronken gangmaker die altijd wist wat ze moest zeggen. Hoewel Lucifer vaak wel op een aantal woorden kwam, had Williams aanwezigheid een gekke invloed op dit talent en wilde het niet echt werken. Lucifer nam een flinke slok uit haar glas en plofte op de bank. 'We hebben eigenlijk nog nooit zoiets gedaan. Toch gek, als je bedenkt dat we officieel getrouwd zijn,' sprak ze eindelijk de collectieve gedachte die al de hele tijd in de ruimte hing uit.

Oh, dat wilde William zeker. Allemachtig, hij wilde veel. Veel met haar doen. Om het op zo’n manier te zeggen. William wilde die vervloekte afstand niet en hij vond deze plotwending niet echt onaangenaam. Ah, we kunnen het ook een stuk minder verwoorden. We kunnen letterlijk zeggen wat William soms gefrustreerd dacht. Maar dat gaan we niet doen. Want William is niet altijd even aardig als hij gefrustreerd is. En allemachtig, zowat alles wat hij met Lucifer had gedaan tot nu toe had hoop opgewekt om dat daarna de grond weer in te zien gedrukt. Het had een hoop frustraties bij William teweeggebracht. Om het zo te zeggen. Soms was hij gewoon boos van het idee op zich geworden. Hij hield van een vrouw en diezelfde vrouw leek geen interesse in hem te hebben. Maar hij wist het niet – hij wist absoluut niet hoe het zat. Ze was zo onvoorspelbaar, gewoon.
William besloot dat het geen kwaad kon om naast haar op de zetel te gaan zitten. Oké, nee, dat was niet zo. Hij was gewoon naar de zetel komen lopen, was naast haar gaan zitten en had daarna even bedacht dat hij dit niet zo vaak deed. Nu ja, dingen moest je leren.
Dit hadden ze inderdaad niet echt gedaan. Hij was vooral nooit op het idee gekomen om met Lucifer te drinken. In feite was dat vooral omdat hij het niet aan had gedacht. En overigens – hij had nooit echt een idee van hoe Lucifer zou reageren. Het tijdperk der messen op de keel leek voorbij. Vast niet definitief. William had dit weleens eerder gedacht. Maar goed. ‘Zolang zijn we toch nog niet…”getrouwd”?’ Hij vond het raar om te bedenken dat hij getrouwd was met iemand die hij niet eens enorm lang kende. En hij voelde zich nog niet eens getrouwd. Om eerlijk te zijn. Hij voelde zich nog altijd die klunzige leerling, die niet wist wat hij moest verwachten en compleet viel voor een bijleslerares die zonder te knipperen een mes op zijn keel zette.

Eén mondhoek van Lucifer krulde geamuseerd omhoog. 'Vanwaar die aanhalingstekens?' Vroeg ze op een uitdagende toon, hoewel ze deze woorden meteen vervloekte en haar toon zeker. Slim, Lucifer, slim. Die aanhalingstekens zette hij natuurlijk bij het woord omdat hij het zag als een nephuwelijk en niets meer. Nou, dat was het dan. Lucifer had de kans op een gezellige avond verpest. Maar ze liet niets zien aan haar gezicht en glimlachte alsof er niets gebeurd was.

Waarom die aanhalingtekens? Misschien was dat omdat William nog altijd niet zeker was of dit een huwelijk was of niet. Hallo, hoelang hadden ze elkaar gekend toen het plotseling zo enorm belangrijk was dat niemand doorhad dat dit niet meer dan een schijnhuwelijk was. Nu ja, schijnhuwelijken waren over het algemeen gedaan door een allochtoon en een autochtoon. Wat niet bepaald zo was. Nu ja, “schijnhuwelijk” was misschien een groot woord. Maar het was geen echt huwelijk. Niet echt. Er was geen relatie geweest – iets wat meestal wel vrij belangrijk is om de stap naar een huwelijk te zetten. Misschien was een huwelijk niet meer dan een stuk officieel document, maar een huwelijk betekende toch dat je bereid was om elkander bij te staan? Om te delen wat je voorheen misschien niet altijd deelde? Dat je bereid was om zelfs na je dood alles na te laten aan de ander? Goed, voorál na de dood. Niet dat er zo enorm veel te halen was bij William. Hij was te jong om veel te hebben opgebouwd. Niet te jong om een relatie te hebben opgebouwd, normaal. Nu ja, dat had hij gedacht. Het had gebleken dat hij blijkbaar in ieder geval te jong was om te begrijpen wat er nu in feite aan de hand was. Hij bedoelde – het was niet echt uitgebreid besproken. Eigenlijk was het amper besproken. Het was gewoon gebeurd. Eigenlijk was dat een goede omschrijving voor zowat elke situatie die zowel Lucifer als William in zich had – het was gewoon gebeurd. Of dat nu zo geweldig was? Geen flauw idee. Zoals gewoonlijk.
‘Je kunt toch niet zeggen dat dit een…echt huwelijk is?’ Hij had geen flauw idee hoe hij het nu echt moest verwoorden. Nu ja, William was er verrassend goed in – in geen flauw idee hebben. Hij had nu niet bepaald een spraakgebrek, mocht je dat soms denken – hij had gewoon geen flauw idee hoe hij moest uitleggen waarom hij het woord “getrouwd” niet in zijn oorspronkelijke waarde had gelaten. Maar hé, het was nu niet bepaald dat iemand het hem kwalijk nam. Uiteindelijk had Lucifer hem goed genoeg gekend om te beseffen dat William niet echt de slimste was.

Oh. Dus. Daar was het. Lucifer voelde het schaamrood op haar kaken lopen. "Je kunt toch niet zeggen dat dit een echt huwelijk is?" Misschien niet. Maar ze wílde het wel. In één teug dronk Lucifer haar hele glas drank voor de rest op en verzamelde al haar moed - in dit geval werd deze moed vooral verschaft door de alcohol, maar laten we Lucifer vooral lekker laten geloven dat ze erg moedig was - om William te vragen wat ze zichzelf al een geruime tijd afvroeg: 'Maar...' Oké, misschien toch niet. Als dit een negatief antwoord had, zou de hele avond sowieso verpest zijn. Maar Lucifer wilde het wel weten... 'Zou jij niet soms willen dat het een echt huwelijk was?' Oh, nee. Wat had ze gedaan?

Dat wilde William wel. Heel graag zelfs. Misschien keek William naar bepaalde aspecten van het huwelijk uit dan naar andere, maar over het algemeen? Ja! En we gaan niet uitweiden over welke aspecten. Dat mogen jullie met jullie maar zelf uitvinden. Zijn jullie toch zo goed in?!
Maar goed. Het kwam erop neer dat William niet van plan was om een negatief antwoord te geven. Eerlijk gezegd kende hij enkele andere dingen die gedaan konden worden met de mond die een stuk leuker waren. Maar dit was Lucifer en William had geen flauw idee wat hij nu wel of niet mocht doen. Lucifer zou een regellijst moeten opstellen. Zou handig zijn.
‘Ik…Eigenlijk wel.’ En dat was eruit! Het kwam dicht genoeg in de buurt van Hé, Lucifer, heel toevallig hou ik van je, weet je dat ook alweer!.

Wauw. Dat was eindelijk opgehelderd. Het mocht tijd worden! De tragische relatie van William en Lucifer nam eindelijk een iets minder tragische wending. Lucifer was er dan ook erg blij mee. Niet dat je dat aan haar kon zien, afgezien van een glimlachje - want laten we eerlijk wezen, dit was nog steeds Lucifer. Maar hoewel ze er nog niet veel van liet merken, was het daar wel het moment voor. Het was tijd voor actie. Een kus! Of misschien toch maar op zijn wang. Of ze pakte gewoon zijn hand vast. Of ze keek hem zwoel in de ogen... Of ze deed niets. Dat was de veiligste optie. Dit was een deel van Lucifer dat haar dronkenschap niet veranderde: ze nam op emotioneel vlak geen risico's. Of misschien toch wel, dacht Lucifer terwijl ze haar lippen op die van William drukte.

Watte? William had even niet eens door dat dit een overduidelijk teken was dat het mogelijk was om dichter dan een meter bij Lucifer te komen en jazeker, Lucifer kende het fenomeen der kussen. Nee, wacht, daar had hij nooit aan getwijfeld. Het had gewoon gebleken dat Lucifer zo dol als wat op Damon was en zo – dat hele gedoe. William had nooit geweten waarom ze er dan zo’n probleem van had gemaakt toen ze erachter kwam dat William met Kelay had gekust. Hoe was ze daar in feite achtergekomen? William had het haar zelf niet verteld, daar was hij zeker van. Serieus, sinds wanneer was een lerares zo geïnteresseerd in Williams doen en laten? Maar goed – laten we Williams onbegrip dat zowat begonnen was sinds Lucifer op hem was komen afstappen laten voor wat het was.
Want er gebeurde op dit moment iets veel interessanter. Laten we Gossip Girl spelen. Volgens bronnen kuste L in een dronken bui W. En we kennen allemaal W – W vond dat absoluut niet erg! Begint hier een romance, beste mensen? Komt er schot in de zaak? Ik zoek het uit! Je weet dat je van me houdt. Maar goed, we zijn Gossip Girl niet, maar ze heeft gelijk, beste mensen – William vond het absoluut niet erg dat Lucifer een identiteitscrisis bleek te ondergaan. Mocht ze vaker doen. Als Lucifer dan wonder boven wonder dan zulke dingen ging doen – waarom niet?
Maar goed, laten we verdergaan met Williams haast onmiddellijke reactie. Ja, ja, William had de neiging om dingen te doen zonder dat hij ze begreep. Hij bedoelde, wat kon het hem schelen dat Lucifer zo goed als dronken was? William was niet bepaald dronken. Natuurlijk, hij had wel wat alcohol tot zich genomen. Wonder boven wonder bleek hij er beter tegen te kunnen dan Lucifer. Nu ja, laten we er vaart achter zetten. William is William en hij had zo goed als maanden naar dit moment uitgekeken. Hij had diverse scenario’s gemaakt, maar eh…Die waren net ietsje te gênant om te vertellen. Dat is val-in-slaap-jij-stom-rund-van-een-brein-gedoe. Ken je vast wel. Dat van jou is vast net ietsje minder braaf dan bepaalde van William waren geweest. Ja, ja, ik ken jou wel! Komt erop neer dat William haar terugkuste. En niet bepaald onenthousiast. Om het zo te zeggen. En ik hou m’n kop, want ik zeg teveel. Volgens mij doet William me wat aan als ik alles ga vertellen. Nu ja, ik kan hem vast wel aan. Hoop ik. Oké, nee.

Je kunt William wel aan, denk ik. Anders help ik je wel. Maar goed, Gossip Girl verwoordde het goed, ze vergat alleen te vertellen dat Lucifer deze kus ook erg plezierig vond. Oké, zij was er ook mee begonnen, maar ze voelde zich hier beter bij dan bij Damon - alleen een stuk zenuwachtiger. Laten we zeggen dat Lucifer een beetje stress had over het feit dat dit de eerste échte kus was tussen haar en William en dat ze - om het eerlijk toe te geven - erg naar dit moment had uitgekeken, maar dat ze eigenlijk al had geaccepteerd dat het gewoon een loze fantasie was. Hoewel ze getrouwd was, had Lucifer al bedacht dat liefde misschien gewoon niets voor haar was. Maar nu... misschien was het toch wel iets voor haar. Voor haar én William.

Het is Gossip Girl, het is niet zo dat ze elk detail weet, ze kan niet weten wat er in dat hoofdje van Lucifer omgaat. Dat ik dat weet, is geheel toevallig. Telepathische gaven. Nu ben ik nooit zo goed geweest om William van dezelfde gaven te laten profiteren. Hij moest het doen met de normale vijf zintuigen, die, als ze al iets interessants oppikten, meestal toekeken hoe zijn rationele verstand er een potje van maakte. Het moest vast een hoop facepalms opwekken. Jij, idioot! Denk een keertje logisch na! Het is toch overduidelijk dat die twee dingen een verband hebben? Maar goed, die zintuigen kregen meestal geen gehoor. Jammer dan!
Nu dacht William eveneens ook niet echt rationeel. Ik bedoel, je echtgenote – ja, ja, dat hele gedoe en zo, maar William had geen zin om er aan te denken, oké? – kuste je voor de eerste keer. Wat behoorlijk vreemd was. Eigenlijk. Meestal was dat een stuk eerder gebeurd. Zoals enkele weken na de kennismaking. Maar goed, daar spreken we niet over. Ja, dat huwelijk is zo fucked up als wat. Maar goed, ze deden wat ze wilden.