ORPG] The epic Epic

Je zou Eric in het kamp moeten kunnen terugvinden. Maar daar zou je hem niet terugvinden. Eric zat in het noorden. Het noorden, waar een deel van de soldaten vandaan kwam, maar waar de oorlog nog niet erg hard te zien was. Hij nam aan dat ze zich er wel mee bezig hielden, maar je zag het niet. Als mensen uit de toekomst deze oorlogen gingen bestuderen, zouden ze zich raad moeten weten met het noorden dat zich relatief afzijdig hield, het zuiden waar er redelijk weinig mensen waren die het ook echt kon schelen. En oost en west dat er dan weer wel in verwikkeld was. Bespottelijk eigenlijk. Goed, Eric begon zich af te vragen wat je aan militair inzicht had, als het zo simpel voor de bewoners was om zich bezig te houden met feestdagen godbetert. Fééstdagen. Sowieso, ze begonnen er vroeg mee. Dat was toch pas over een paar maanden? Het was onzin dat ze dat deden. Verspilling van de moeite. Een huiselijk gevoel creëren in het midden van een oorlog leek hem een vrij onmogelijke opdracht. Ah, wat maakte het ook uit? Feestdagen. Bespottelijke ideeën van bespottelijke figuren. Een korte omschrijving van de essentie van feestdagen. Gelul over vrede en wederzijds respect door commercieel directeuren, die hoopten op een verhoogde omzet.

Waarom was het noorden zo verdomd koud? Zelfs als je 3 jassen, - gevoerd en met bont nog wel - aan had voelde je de kou naar binnen dringen. Gevoelstemperatuur noemden ze dat. Nou bij deze werd 'gevoelstemperatuur' tot in de hel vervloekt. Met de groeten van Lapire. Als ze dood ging kwam ze er toch wel. Ging ze dan echt dood? Ze had immers van die belachelijke geruchten gehoord dat 'miss' Lapire onsterfelijk zou zijn. Alleen omdat de duivel dat haar had gegund. Maar Lapire zelf wist beter dat als de duivel voor haar neus stond ze hem ook een kopje kleiner zou maken. Ze hoefde geen gunsten van andere mensen. Zij wel van haar. Niet dat ze ernaar luisterde.

Als bepaalde mensen het niet koud wilden hebben, moesten ze niet in het midden van de herfst naar het noorden komen. Eric vroeg zich af hoe dat in hartje winter zou zijn. Vast een stuk minder vrolijk. Hij nam aan dat er dan geen kerstversiering in de etalages van winkelketens zou liggen. Kerstmis was serieus zo zinloos als wat. Feest van de vrede, m’n reet. Trouwens, het was niet eens Kerstmis. Je zou nog eerst enkele bespottelijk commerciële feesten hebben vol mensen die op hun luie reet zaten en ondertussen een slogan bedachten die zei dat ze meewerkten aan de wereldvrede alsof ze meer deden dan dingen verkopen.
Om eerlijk te zijn had Eric het niet eens zo verschrikkelijk koud. Misschien had dat ermee te maken dat Eric meer over de zinloosheid van het bestaan van dit en dat en hem en haar en vooral dat irritante bestaan van jou nadacht dan over het feit dat het koud was. Wacht – “nadenken”? Dat was het verkeerde woord. Het juiste woord was “zich eraan ergeren”. Want dat deed hij. Hij ergerde zich aan het feit dat mensen constant deden alsof er echt geen oorlog aan de gang was, aan het feit dat het oorlog was, hoewel hij er zich op dit aan ergerde dat hier juist helemaal geen oorlog was en blablabla. In feite kwam Eric hier vandaan. Nu ik erover nadenk, dat kon ook wel een reden zijn dat hij het niet zo koud was. Wacht, hij kwam niet uit deze stad vandaan. Uit één of ander uit de kluiten gewassen district, daaruit kwam hij. Nu ja, het kwam op hetzelfde neer. Uiteindelijk. Noorden was noorden, punt uit. In ieder geval was het in ons fantastisch districtje even koud als hier.