De slaapkamer van Victoria

Victoria had bij haar aankomst haar kamer al zo overhoop gegooit dat hij op haar kamer thuis leek. Hij is nogal paars met wit, en alles staat netjes en geordend op zijn eigen plaats.

Spoiler:

Toegang: Alleen met toestemming, laat ook duidelijk in je stukje merken of je eraan komt of niet.
Personen: Niet meer dan 2 vreemde.

Victoria liep door haar kleine kamer heen. Ze pakte een klein oud klokje van haar nachtkastje en draaide de tijd precies twaalf uur en een halve minuut terug. Ze mompelde wat onverstaanbaars tegen haarzelf en zetten het klokje toen zacht neer. Ze zat kort aan haar paarse haar. "Ik moet het binnenkort weer verven" zei ze een beetje lacherig tegen haarzelf. Ze liep naar haar bed en ging er wat droogjes op zitten. Ze zou zo meteen een koprol over de grond moeten maken, zoals altijd op woensdagmiddag. Ze wist dat sommige van haar zo genaamde rituelen nergens op sloegen, maar ze moest ze gewoon doen. Ze zuchtte van opluchting, dat ze vandaag waarschijnlijk alles weer kon uitvoeren.

Criss had besloten dat hij wel eens kennis mocht maken met de mensen die hun kamer hadden in dezelfde gang als hij. Dus daar stond hij dan: voor de deur van de kamer naast de zijne. Hij klopte aan, niet wetend wat hij moest verwachten. Zijn eigen kamer was nog kaal en onpersoonlijk, maar hij had wel doorgekregen dat je je eigen kamer mocht veranderen en inrichten zoals je wilde - beperkt door een aantal voorwaarden, natuurlijk.

Victoria keek op, klopte er nou echt aan? Ze stond op en liep naar de deur toe. Ze wist niet wie het zou zijn, zouden het mensen zijn die haar medicijnen door haar strot zouden duwen totdat ze ze door zou slikken? Victoria deed wat droogjes de deur open en keek toen wat verbaasd naar de jongen voor haar. "Eh.. Hallo?" zei ze wat verbaasd en deed de deur verder open. "Kan ik je ergens mee helpen?" Haar ogen vlogen over het lichaam van de jongen, ze leek hem niet echt iemand die haar medicijnen kwam voeren. Ze keek op haar horloge, wat was dit ook weer een pracht timing van de jongen, ze zou elk moment dus een koprol door haar kamer moeten gaan maken.

'Ik, ehm...' Net iets te laat bedacht Criss zich wat een ontzettend slecht idee dit was. Wat had hij dan gedacht: gezellig op de thee gaan bij de andere gestoorden in dit gekkenhuis? Maar nu kon hij niet meer terug. 'Ik ben een paar dagen geleden in de kamer hiernaast gekomen, ik wilde me even voorstellen. Ik ben Criss.' Hij stak zijn hand uit en glimlachte met een zekerheid die hij vanbinnen niet voelde.

Victoria trok haar wenkbrauw op en haar blik verzachte zich. Ze nam de hand aan en schudde hem. "Ik ben Victoria" zei ze vrij luchtig. "Ik weet niet of je binnen wilt komen? Het kan alleen wel zo zijn dat ik zo even over de grond rol." Ze had een wat droog lachje op der gezicht. Ze zou nu van hem verwachtten dat hij haar heel vreemd aankijkt en niet eens naar binnen zou willen. Ze zetten een stapje opzij zodat hij de kamer al deels kon zien en eventueel naar binnen zou kunnen komen.

Criss bedacht zich net dat dit meisje - op haar haarkleur na - best normaal was, toen hij haar opmerking over het over de grond rollen hoorde. Hij verborg zijn bevreemde uitdrukking zo goed mogelijk en stapte glimlachend naar binnen terwijl hij een schaterende Celia vertelde dat ze stil moest zijn. Dit is nu eenmaal een gekkenhuis, Celia, dacht hij, maar wel met een klein lachje.

Victoria deed de deur achter hem dicht en liep vervolgens achter hem aan verder de kamer in. (Niet dat deze erg groot was.) "Ik zal ook meteen even uitleggen waarom ik zo meteen dat ga doen." zei ze vrij simpel. "Ik heb een flinke dwangneurose, en als ik het niet uitvoer word ik blijkbaar suïcidaal." Ze zei het allemaal alsof het niks was, haar uitdrukking was ook vrij rustig. "Naja dat is me in ieder geval verteld." Ze haalde haar schouders op en keek naar de klok. Met een soepele beweging liet ze haarzelf naar de grond toe vallen, maar ze ving haarzelf om met haar handen om daarna ene koprol te maken en weer recht te staan. Ze keek de jongen vragend aan, als een soort vraag wat hij er nou allemaal van vond.

Criss bleef een moment stil, zich afvragend wat hij moest zeggen. Misschien dat het rot voor haar was? Dat het niet erg was? Dat het de beste kon overkomen? 'Oké,' besloot hij uiteindelijk maar, waarna hij weer zijn hoofd brak, over een nieuwe kwestie dit keer: moest hij ook zeggen waarom hij hier was? Hij keek toe hoe Victoria een koprol maakte en besefte dat ze misschien iets meer dan "oké" verwachtte toen ze hem aankeek. Wat maakt zij een goede koprol! Dat lukte mij nooit, merkte Celia op. Criss glimlachte om haar woorden en haalde hier inspiratie uit toen hij tegen Victoria zei: 'Mooie koprol.'

Victoria knikte kort naar hem en glimlachte naar hem. "Dank u, dank u." Ze maakte een kort buiginkje. En keek hem toen aan. "Dus je bent je nieuwe buren aan het ontdekken?" vroeg ze simpeltjes toen ze op haar bed ging zitten. "Trouwens, wat doe jij hier eigenlijk?" Haar stem was duidelijk nieuwschierig. Ze boog haar hoofd een stukje naar de rechterkant en keek hem recht in zijn ogen aan.

Criss lachte om het buiginkje. Hij vond Victoria sympathiek. Op een paar puntjes na was ze best normaal. 'Ja, het leek me wel handig om in ieder geval te weten wie er bij mij op de gang slaapt.' Hij vroeg zich af of Victoria 'normaal' genoeg was om een grapje te maken over psychopaten die misschien wel naast hem sliepen, maar hij besloot het toch maar niet te doen. Voor de zekerheid. Hij viel stil toen Victoria hem vroeg waarom hij hier was. Zijn glimlach verdween. Wat moest hij zeggen? Moest hij de reden geven waarom hij hierheen gestuurd was, of de reden waarom hij hier misschien wel thuishoorde? 'Ik moet de rest van mijn buren maar eens langsgaan voor het avondeten,' zei hij uiteindelijk terwijl hij langzaam naar de deur schuifelde.

Victoria pakte zijn pols vast en keek hem begripvol aan. "Het geeft niet.. Ik bedoel.." Ze zuchtte kort. "Het spijt me ik had het niet moeten vragen en het was niet de bedoeling om je te kwetsen. Maar als je er een bent die ’s nachts gaat liggen schreeuwen vind ik het handig om te weten voor m’n nachtrust." Ze lachte kleintjes, bang om hem weer te beledigen. Victoria observeerde hem, wat zou hij kunnen hebben? Hij leek zo, normaal? Maar hier was alles mogelijk, wie weet stal hij wel haar van mensen en verzamelde die hij het?

Criss keek vernietigend naar de hand om zijn pols. Het kwaad was al geschied. 'Ik moet gaan,' hield hij vol, maar voordat hij bij de deur kon komen sprak Celia hem bestraffend toe. Je moet het haar niet kwalijk nemen. Ze heeft gelijk. Zijn blik verzachtte en hij zocht Victoria's ogen. 'Sorry,' zei hij terwijl hij zijn glimlach probeerde te herstellen. 'Je hoeft niet te vrezen voor je nachtrust, ik ben geen schreeuwer,' voegde hij er met een lachje aan toe.

Victoria knikte en lachte vriendelijk naar hem. "Mooi, dan hoef ik niet hele nachten wakker te liggen." zei ze op een lacherige toon en liet zijn pols los. Ze was alsnog benieuwd, waarom was hij hier? Waarom veranderde zijn hele houding? Victoria schudde de gedachten van haarzelf af, hij zou het haar wel vertellen waarom hij hier was als hij dit wou en hier aan toe was. Victoria keek hem kort recht in zijn ogen aan. "Ik zie je denk ik vanzelf nog wel een keer voorbij komen? En je kan gewoon aankloppen." Haar stem was warm en vriendelijk van toon.

Dat was duidelijk een "ik vond het allemaal heel gezellig maar rot nu maar op", dacht Criss. Hoewel... Zou Victoria zoiets denken? Ze leek Criss aardig. Grappig, vriendelijk en bovenal normaal. Bijna normaal, dan. 'Jij kunt ook bij mij aankloppen als je wilt, ik zit hiernaast,' zei hij glimlachend, terwijl hij langzaam naar de deur liep. 'Dus...' Zei hij toen hij bij de deur was en hem opende. 'Ik zie je wel weer..?'

Victoria knikte en glimlachte naar hem. "Ik zal zeker een keer langskomen." zei ze vrolijk en keek naar hoe hij naar de deur liep. Had ze hem nou weggejaagd met der opmerking? "En je ziet me sowieso nog wel, of je het nou wil of niet." ze zetten duidelijk en nep ernstige stem op en achtte toen weer. Criss was de eerste persoon waar het op leek dat ze hier een vriendschappelijke relatie mee kreeg, vooral ook omdat hij vrij normaal was.

Criss lachte en kreeg er iets meer vertrouwen in dat Victoria hem niet per se weg wilde hebben, maar zette toch een stap achteruit door de open deur, waarna hij weer op de gang belandde. Hij zou nog wel eens langskomen. Of Victoria bij hem - het maakte niet veel uit. Voor het eerst sinds hij hier was had Criss het gevoel dat hij een vriend - vriendin in dit geval - had.