De slaapkamer van Ciara

Een simpele kamer zoals iedereen. Witte muren om de kleine ruimte groter te laten lijken, een klein bed waar ze net oppast alleen met witte lakens die voor warmte horen te zorgen in de koude nachten met een wit kussen aan het hoofdeind. Naast het kussen ligt een heel klein beertje die ze kreeg van haar ouders. Onder het witte kussen ligt een tekenboek wat ze mee had genomen van huis weg, een prachtig boek met allemaal tekeningen van haar erin (A3 Formaat). Van de sterren die snachts aan de hemel staan tot gezichten van mensen staan er in, op elke tekening zie je hoe het met passie is gemaakt. Naast haar bed hangt een oude plank gemaakt van houd. Op de plank liggen wat pennen, potloden en kwastjes die ze ook mee had genomen van huis. Als je op het bed zit kan je net bij de oude plank om zittend te schrijven of te tekenen zoals zij doet. Voor de rest staat er nog een lage kast met daarop nog een stapel oude papieren met tekeningen, verhalen en meer creatieve dingen. In het kastje liggen voornamelijk kleding en haar toilet spullen, want echt veel meer heeft ze dan ook niet.

Achter het hoofd van het bed, waar het bed tegen de muur aan staat is een klein raampje te vinden waar het licht schemerig naar binnen toe valt, overdag is het net genoeg licht om te kunnen schrijven. Op donkere dagen is toch het lampje wat op de oude plank staat nodig om een goed overzicht over de kleine kamer te hebben.

Op verschillende plekken van de kamer vinden we ook een tekening terug die aan de muur hangt, ergens op de grond ligt of nog niet afgemaakt op de oude plank ligt tot Ciara er weer mee verder gaat. Haar kamer is de enigste plek waar ze haar rust kan vinden, er niet op los hoeft te rammen en dat hij zo klein is vind ze helemaal niet erg, ze vind de rust in haar kamer met haar tekeningen en dat is belangrijker voor haar dan een grote kamer met veel meubels.

Rustig, met haar benen over elkaar heen geslagen. Met haar haren over haar schouder heen vallend zat ze daar dan met een stukje verband om haar been heen. Haar blik was niet meer nors, maar rustig en tevreden zoals altijd als ze kon tekenen. Om haar lichaam zat een dood normaal blousje met een strakke spijkerbroek, heel anders dan men haar kende. Op haar zelf, rustig terwijl haar handen de mooiste dingen schetsten en tekenden. Het gezicht, ze maakte het gezicht van 1 van de mensen hier die ze ooit had gezien, waarom ze het precies maakte wist ze zelf amper. Ze hield er van om mensen te tekenen, gezichten en natuurlijk veel en veel meer, het was haar uitting net zoals er op los rammen. Maar dat was een andere kant van haar, de kant wanneer je haar aanraakte.

'Nana, nanana. Na, na, na-nanana.' neuriede Dawn. Ze was bijna bij haar kamer. Nog steeds neuriënd duwde ze de deur open - dit was dus niet haar kamer. Dit was de kamer van zo te zien een heel rustige jonge vrouw. Dawn had eigenlijk nog steeds niet zoveel vrienden, en dit meisje zag er erg aardig uit. 'Het spijt me, ik dacht dat dit mijn kamer was.' zei Dawn opgewekt. 'Maar dat was dus niet zo. Sorry als ik stoor!'

Met een vragende blik draaide Ciara zich om, het meisje wat er nu stond kwam haar niet bekend voor maar Ciara wist 1 ding zeker: ze had geluk dat ze in een goede bui was. 'is niet erg' murmelde ze zachtjes waarna ze haar potlood rustig neer legde. 'Zolang je me niet aanraakt mag je binnenkomen' Het leek haar niet zo'n meisje wat zal schelden, mensen verrot zal maken dus stond ze het toe om binnen te komen. Het meisje een klein beetje vertrouwen te gunnen.

Dawn knikte heftig en liep binnen. Ze was niet van plan om iemand die ze helemaal niet kende zomaar aan te raken. Eerlijk gezegd durfde ze dat niet eens echt. Dawn keek om zich heen. Haar blik viel op een tekening. 'Wauw! Wat mooi!' zei ze verrukt. Ze deed een kleine stap naar rechts om beter te kunnen kijken. Vervolgens draaide ze zich naar de vreemde vrouw. 'Het spijt me, ik moet me eigenlijk eerst voorstellen. Mijn naam is Dawn.'

Heel even, maar zeker voelde Ciara een beetje blijdschap, wat anders dan de angst die haar dag en nacht overspoelde door het jongere meisje wat dus Dawn heette. 'Ik ben Ciara, hoe oud ben je als ik vragen mag?' sprak ze ten slotte. Voorzichtig pakte ze haar potloden op, deed ze ze in een zelf gemaakt bakje wat op het oude plankje stond en klopte haar handen af aan haar broek waardoor er een paar zwarte vegen over bleven op de stof. Maar dat boeide haar niet bepaald heel erg veel.

'Veertien.' zei Dawn opgewekt, terwijl ze vol bewondering naar alle tekeningen van Ciara keek. Dit waren tekeningen waar ze nog heel wat van kon leren! 'Hoelang teken je al?' vroeg Dawn geïnteresseerd. Zijzelf tekende ook wel, en ze had de muren van haar kamer geschilderd, maar haar werk was echt kinderwerk. Wat eigenlijk best logisch was, aangezien ze zelf nog een kind was, maar Dawn zag het niet zo. Als je ergens goed in was, was niks kinderwerk, zo dacht Dawn.

Ciara volgde de blik van het meisje, vragend waarom ze eigelijk naar haar werk keek. Kort haalde ze haar schouders op, ja hoe lang tekende ze nou al? 'Ik teken nu zo'n vier of vijf jaar, dat weet ik niet zeker. Teken jezelf ook?' was haar vraag, ze vroeg dingen uit beleefdheid. 'Zoals je ziet heb ik geen stoel, maar als je wilt zitten mag je op het bed neer ploffen' sprak ze zachtjes. Nog nooit had ze iemand uitgenodigd om op haar bed te gaan zitten, meestal omdat ze dan bang werd en dat omzette in woede, maar dit keer. Omdat het meisje wat jonger was wist ze zelf ook wel dat ze geen kwade bedoelingen had.

'Ja... Maar niet zo heel erg lang.' mompelde Dawn verlegen. Ze had dan wel haar muren geschilderd, het was niet erg mooi en erg amateuristisch. Een glimlach verscheen op Dawns gezicht toen ze op het bed ging zitten. Ze voelde zich eigenlijk meteen op haar gemak met het oudere meisje, alsof ze bij een oude kennis op visite was of zoiets.

'Het gaat er om of je het leuk vind of niet' sprak Ciara met een bedenkelijke blik op haar gezicht. 'Als het je aanspreekt, je hebt er gevoel voor dan boeit het niet hoelang je het al doet' Haar stem was zachtjes, bedenkzaam en er verscheen opnieuw een klein glimlachje rond om haar volle lippen. Kort haalde ze haar hand door haar haren heen waardoor het weer over haar schouders heen viel, over haar shirtje.