I guess I needed a talk

Licht mokkend liep ze door de gangen waar verschillende kantoren waren. Ze was hier een keer eerder geweest, en dat was toen ze net aan was gekomen. Alsof dat een prachtige ervaring was. De koude rillingen liepen al over haar rug. Ze had inderdaad geruchten gehoord dat er een nieuwe psychiater in Lawrence was. Géwéldig. En zo lief als Elizan was, besloot ze zich netjes voor te stellen. Gaf ze tenminste een goede indruk. Ze had zelfs haar best gedaan om er leuk uit te zien ook. Ze had een shirtje uit de kast getrokken, om daarover een van de vele bloemenrokjes te doen. Misschien liet dit iets teveel zien dat ze ongewoon dun was, maar dat had ze allang uit haar hoofd gezet. Ze zou zich even voorstellen waarna ze vlug weer weg was. Voorzichtig klopte ze op de deur, waar ze na een paar seconden de deur opende.

Jalica keek op toen er op de deur geklopt werd. Ze keek even vlug in haar agenda, maar voordat ze 'binnen' kon zeggen werd de deur al geopend. Ze keek nog een keer vlug in haar agenda, waarin ze 'Elizan' zag staan. Ze trok haar gescheurde broek een stukje op en haar luchtige blouse iets omlaag. Ze glimlachte even naar het meisje en liep naar haar toe om haar een hand te geven. Ze was waarschijnlijk iets te vrolijk voor wat mensen verwachten van psychiaters, maar zij werd niet depressief van mensen die het moeilijk hadden, wat veel anderen wel leken te hebben.

Ze was verbaasd over het feit wie ze naar haar toe zag komen lopen. Ze had nooit eerder ervaring gehad met psychiaters, maar alsnog had ze het altijd het idee gehad dat het oudere mensen waren met barstens veel levenservaring wat je op het laatst dood ging vervelen. Maar dit was een vrouw die ze hoogstens ergens in de 20 schatte en erg vrolijk leek. Ze gaf de vrouw een hand, waarna een lichte twijfelende glimlach om haar lippen verscheen. “Hallo, ik ben Elizan.” Ze voelde zich nu al licht ongemakkelijk.

Jalica schudde de hand van het meisje voorzichtig - je hoefde geen genie te zijn te zien wat er mis was. "Ik ben Jalica." Zei ze glimlachend en ze liet de hand van het meisje weer los. "Ga zitten." Zei ze uitnodigend en ze ging zelf in de stoel tegenover de andere zitten. "Heb je hier al een keer een andere pshychiater gehad, of heb ik de eer de eerste te zijn?" Ze sloeg haar benen over elkaar en pakte haar schrijfblok en haar pen bij zich.

Ze liep naar de stoel welke tegenover de stoel stond waar Jalica in ging zitten. Ze had geen idee wat er te verwachten was, waardoor ze alleen maar ongemakkelijker werd. Ze schudde licht haar hoofd bij de vraag. “Nee, ik heb nog nooit eerder een andere psychiater gehad.” Opnieuw kwam er een klein twijfelende glimlach rond haar lippen. Normaal, zou ze bij het einde van iedere zin wel een glimlach laten zien. Maar nu, zelfs als ze haar best deed, lukte het niet helemaal. Misschien was het zelfs wel verlegenheid.

Jalica knikte even en schreef wat losse steekwoorden op onder de naam 'Elizan'. "Kan je me vertellen waarom je hier terecht bent gekomen?" Ze keek haar met een glimlach aan, terwijl ze een pluk haar achter haar oor stopte. Ze was gewoon vrolijk, na een half jaar vechten met je ex om alle kleine dingetjes, ben je vrolijk als eindelijk de papieren worden getekend. Ze keek naar haar vingers, de afdruk van haar trouwring was al bijna niet meer te zien - een vakantie in je vaderland met veel zon doet een mens - en de huid van die persoon - goed.

Oh wat een prachtige vraag. Ze opende haar mond even om iets te zeggen maar sloot deze weer. Ze leek net een vis op het droge. Het was iets van haar zelf. Dat wou ze niet vertellen. Oke ze had het een keer verteld, maar dat was gewoon iets anders. Dat telde niet mee. Nerveus vonden haar vingers een los draadje welke ze de hele tijd om haar wijsvinger draaide. “Ik….” Ze nam een keer diep adem waarna ze haar ogen neersloeg. Ze kon het niet.

Jalica stond op en hurkte voor het meisje neer. "Hè, als je het niet wil vertellen is het prima, Elizan." Ze glimlachte naar haar, het leven in een instituut leek haar niet bepaald simpel en je zat er niet voor je zweetvoeten. Ze ging weer terug in haar stoel zitten en legde het blok op haar bovenbenen, waarna ze er nog een paar woorden op krabbelde.

Ze glimlachte naar Jalica, en waardeerde dat ze het niet hoefde te vertellen. Haar vingers lieten het draadje los, waarna ze diep adem nam. “Bedankt.” Alsnog nam dit het gevoel niet weg dat ze zich ongemakkelijk bleef voelen. Ze praatte nooit over haar eigen leven of over zijzelf, tenzij het belangrijk was om iemand anders te helpen. Maar als ze nu zou vertellen waarom ze in het Lawrence was belandt, zou ze niemand helpen. Alleen zijzelf. Maar daar had ze geen behoefte aan. Nog niet.

Jalica sloeg haar benen over elkaar en haalde een hand door haar haren. "Wil je misschien iets vertellen over vriendschappen hier in het Lawrence?" Het leek haar een beter idee om het niet over problemen te hebben nu, maar over de positieve dingen te praten, om haar vertrouwen te winnen. Niet alleen daarvoor, ze was niet het type dat een band op leek te bouwen maar eigenlijk geen ene fuck om die persoon gaf.

Haar vriendschappen op Lawrence. Nou dat was geen lange lijst. “Ehm, Allen..” Nadat ze zijn naam zei verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht. “ Adelaide, Noah en ik let een beetje op Wynne.” Het lijstje was niet heel lang. Maar ze was gewoon niet zo goed in vrienden maken met mensen hier. Ergens was ze ook wel bang voor de meeste mensen. Je kon op het eerste gezicht immers nooit zien wie wat had. Ze vond dit onderwerp dan ook fijner om over te praten dan waarom ze hier was. Van de vriendschappen was ze voor een groot deel zeker. Al was Allen meer.

Jalica knikte en krabbelde wat op het kladblok, de steekwoordenlijst werd al redelijk lang - maar dat was niet bepaald raar. "Heb je eerder in een instituut of kliniek gezeten?" Vroeg ze, ze had een streep getrokken en schreef onder die streep 'Medische Geschiedenis', daarbij had ze het niet over ziektes, maar dus over klinieken en opnames. Ze bond haar haren bij elkaar in een rommelige staart met het elastiekje om haar pols - die had ze altijd bij. Op die manier kon ze er ook even aantrekken als ze te veel last kreeg van zucht.

De nieuwe vraag verbaasde haar niet. Dit leek eerder op een intake gesprek dan een normaal gesprek wat je met een psychiater zou hebben. Het was dan ook dat ze zich op een vreemde manier steeds meer op haar gemak ging voelen. "Nee, ik heb nog nooit eerder in een kliniek of instituut gezeten. Lawrence is de enigste." En hopelijk de laatste ook. Nog steeds vond ze Lawrence niet super en dat zou ze waarschijnlijk ook nooit gaan vinden.

Haar hand krabbelde wat woorden op het blaadje, terwijl Jalica knikte. "Mag ik vragen hoe je leven eruit zag voordat je hierheen kwam? Verslavingen, of iets dergelijks?" Ze had nogmaals een streep getrokken, maar ditmaal schreef ze niets onder die streep, het bleef nog steeds blanko.

Haar leven voordat ze naar Lawrence kwam? Het was normaal. Heel normaal. "Ik eh, was denk ik het gewone schoolmeisje was met rijke ouders en de juiste vrienden." ze bloosde licht nadat ze dit had gezegd en ze sloeg haar ogen neer. Het was wel waar, maar om dit nu zo te zeggen leek het alsof ze nu iets anders was, alsof ze een ander leven leidde. Misschien was dat nu ook wel zo.

Jalica knikte, haar hand pakte de pen weer goed vast en schreven een paar woorden op. "En wat is er veranderd waardoor het niet meer 'normaal' was?" Ze merkte dat ze met de minuut meer vriendschappelijke affectie voor het meisje begon te voelen, waarom, Joost mag het weten. Oké, misschien was het professioneel niet verantwoord om vriendschappelijk om te gaan met 'patiënten', maar Jalica was een geval apart en mensen moesten dat maar accepteren.

Wat was er veranderd dat het niet meer normaal was? Simpel. Ze kreeg anorexia. Maar was het net zo simpel om dit te zeggen, alsof het haar niks scheelde? Nee. Dat was het niet. Maar ze zou het wel proberen. "Ik, kreeg... kreeg, anorexia." Ze was nog trots op haarzelf ook. Ze had verteld wat haar de hele tijd dwars zat. Maar of ze zo blij was dat ze het had verteld? Nee, want ze was er niet trots op dat ze anorexia had.

Jalica knikte even en schreef wat dingen op. "Hé, dat is niets om je voor te schamen, Elizan. Iedereen hier wil je helpen." Ze glimlachte even naar haar legde haar schrijfblok weg. "Er is een fase in je leven waar je doorheen moet, sommige meiden krijgen een eetstoornis maar het komt écht goed Elizan." Ze veegde een pluk haar uit haar ogen en keek naar het meisje, ze leek er een beetje bij te zitten als een hoopje ellende, Jalica was er van overtuigd dat ze haar wilde helpen.

Elizan beet op haar lip waarna ze Jalica aankeek. Het zou best kunnen dat het een 'fase in haar leven' was waar ze doorheen moest. Maar die fase was dan behoorlijk klote. "Ik weet dat ook wel, of tenminste ik hoop het. Maar het voelt gewoon zo.. zo klote." waarna dit woord uit haar mond kwam sloeg ze onmiddellijk haar hand voor haar mond in een verontschuldigend gebaar. Haar ouders hadden haar altijd zo opgevoed dat ze haast niet vloekte. Dat dit er nu uitkwam was echter een uitzondering.

"No worries, je mag gewoon schelden, wat denk je wat ik heb gedaan toen ik erachter kwam dat mijn ex-man al vier jaar vreemd ging?" Zei ze, waarna ze naar Elizan toe liep. "Die fase duurt even, maar als je hulp van mensen accepteert dan komt 't goed." Zei ze en ze legde haar hand zachtjes op haar schouder. "En ik wil je absoluut helpen." Ze glimlachte naar het meisje, ze wilde absoluut helpen.

Wat ze zei bleef even in haar hoofd hangen, gewoon als een random feit. Maar ze knikte alleen maar op wat ze zei over schelden. Ze zuchtte toen ze hoorde dat ze de hulp van mensen moest accepteren. Ze hielp heel veel mensen, maar ze vond dat ze het zelf verder wel kon. "Ik kan het ook wel zonder hulp, maar het heeft gewoon tijd nodig." Ze wist ook wel dat het misschien niet waar was. Maar dit was iets waar ze altijd aan vast hield.

Jalica schudde haar hoofd. "Elizan, hier moet je met hulp doorheen, ik heb meer dan eens een meisje met anorexia kapot zien gaan, Elizan, dat wil ik bij jou niet zien." Als psychiater had ze vaker meisjes binnengekregen, allemaal zeiden ze dat ze geen hulp nodig had, degenen die uiteindelijk geen hulp hadden gekregen overleefden het bijna nooit, degenen die hulp hadden aangenomen eigenlijk allemaal.

Ze zuchtte toen ze Jalica haar woorden hoorde. Ze nam nooit zomaar hulp aan. Maar zou het dan echt slechter worden? Natuurlijk wist ze wel dat ze meer moest eten en minder moest overgeven. Dat was haar al vaak genoeg verteld. Maar als ze hulp aanvaardde was ze zwak toch? Of was ze dan precies hetzelfde als de mensen die zij had geholpen? Ze raakte in de war van haar eigen gedachten. "Maar ik wil niet zwak lijken.." Ze wilde echt niet zwak lijken. Want zij was immers het meisje welke altijd out-going was.

"Het is niet zwak. Het is juist sterk als je hulp aan durft te nemen. Ik weet hoe eng het is." Probeerde ze haar gerust te stellen en ze hurkte bij de stoel neer. "Ik heb zelf in een kliniek gezeten voor een drugsverslaving, ik wilde ook geen hulp, ik wilde alles zelf doen, want hulp was zwak. Maar ik realiseerde me dat ik wil hulp wilde, want anders was ik niet naar de kliniek geweest. Elizan, het is echt goed."

Ze knikte, op de woorden van Jalica en probeerde de tranen terug te dringen die zich in haar ooghoeken vormden. Waarom moest ze nu huilen? Het was niet alsof ze plotseling het licht zag om van haar probleem af te komen. Het feit dat als ze geen hulp hoefde ze niet naar een kliniek hoefde te gaan was waar. Maar alsnog betekende het niet dat ze hoefde te huilen? Met haar hand veegde ze de tranen weg die langzaam over haar wangen rolden. "Je hebt misschien wel gelijk."