Because it needed to be cosy

Haar ogen keken voorzichtig rond in de tuin. Natuurlijk had ze wel eens vaker tuinen gezien, maar dit voelde zo anders, zo opgesloten. Op haar lippen waren enkele kloven te vinden, welke gemaakt waren door haar tanden. Ze wou hier niet zijn, was meerdere keren in haar hoofd herhaald. Met haar vingers gleed ze voorzichtig over een paar bloemen. Het kalmeerde haar. Enigszins. Haar oranje haren hingen los zoals gewoonlijk, een enkel vlechtje naar achteren gebonden. Nog meer normaler was het lichte jurkje welke ze aan had. Het was eentje die ze het meest waardeerde, ondanks dat je makkelijk zag dat het vaak genoeg was gewassen om zijn oorspronkelijke kleur kwijt te raken. Wat ooit een zachtroze was, was nu niet meer dan een lichtroze, bijna witte kleur. Het maakte haar niet uit. Het ging om de waarde. Ze had het ooit gekregen op een van haar verjaardagen, toen iemand het had gekocht in een winkel toen zij het niet meer wou kopen omdat het zo duur was. Een enkele zucht verliet haar lippen, terwijl ze nog steeds rustig door de tuin liep.

Ze zat tegen een boom aan, haar ogen gesloten, maar haar oren gespitst. Haar zintuigen waren scherp, sterk, omdat ze daar jaren op had kunnen trainen. Zo had ze al snel geleerd de voetstappen van haar broer te herkennen, wist wanneer hij haar weer zou misbruiken en wanneer niet. Ze luisterde graag, omdat ze dingen kon horen aankomen.
Ze was in gedachten, om eerlijk te zijn. Ze dacht na over veel dingen, over haar ontmoeten met Thane, haar ontmoeting met Viënna, over alles wat zich had afgespeeld. Ze zuchtte en haalde even een hand door haar lange, rode lokken, waarna ze haar ogen opende. De zon scheen fel, liet haar haar ogen dicht knijpen, tegen de felle stralen. Toch was het nog fris buiten. Niet koud, maar gewoon fris. Daarom had ze, zoals gewoonlijk, een vest aan gedaan en een simpele jeans. Jurken droeg ze niet, nooit. Ze wilde geen aandacht op zichzelf vestigen, bleef het liefst één met de grijze muren van het spuuglelijke instituut. Ze wilde niet opvallen, zonderde zich liever af, hoewel er in zo'n gesticht als deze, natuurlijk geen ontkomen aan was. Mensen drongen zich aan je op, wilden contact met je, zelfs als je dit niet wilde. Ze kon het hen niet kwalijk nemen.

Elizan haar bewegingen bevroren voor een moment, toen ze het geluid hoorde wat op een ander persoon duidde; ademhaling. Niet dat ze zich ooit ongemakkelijk had gevoeld bij mensen. Ze was niet mensenschuw. Nooit geweest. Hoogstens wat gesloten. Maar dat waren de meesten als ze hier waren toch? Nou dan. Ze draaide zich om, om een meisje te zien zitten tegen een boom. Haar ogen gesloten. Ze had helrood haar, wat prachtig lang was. Diep vanbinnen was ze jaloers. Haar haar was altijd een grote pluizebol. Voorzichtig liep ze op het meisje af, om op een paar meter afstand te blijven staan. Wat moest ze doen? Voor hetzelfde geld sliep ze. En misschien had ze wel een slecht humeur als ze plotseling werd wakker gemaakt. Nadat haar tanden weer heel even op haar onderste lip te vinden waren, hakte ze de knoop door. “Ehm… hoi?” Haar stem was aarzelend, maar luid genoeg om te horen. Het zou pas echt beschamend zijn als het meisje echt sliep en ze te zacht aan het praten was. Waardoor ze niet wakker werd. Dus dan praatte ze alles voor niks. Alleen het idee al…

Een stem liet haar haar ogen openen, waardoor ze de roodharige dame voor haar zag staan. Een ongemakkelijk gevoel bekroop haar, maar ze wist het van zich af te schudden. Voor meiden had ze niet zo'n angst als voor mannen. 'Hallo,' antwoordde ze, haar stem ook zacht, maar vriendelijk. Een glimlachje krulde rondom haar rozige lippen en ze haalde even een hand door haar lange haar. Ze beet enkele seconden twijfelend op haar lip en duwde zichzelf toen iets omhoog, zodat ze wat minder nonchalant tegen de boom aan zat. 'Kan ik je ergens mee helpen?' Vreemde vraag, zeker uit de mond van Sally, maar hier in dit gesticht kon ze mensen niet ontlopen. Haar angst voor haar mede-geslacht was minder geworden, maar haar angst voor het andere geslacht juist veel groter. Het was vreemd, maar Sally kon er vrij weinig aan veranderen. Ze probeerde niet eens meer haar angsten te snappen. Ze waren er. Punt. Klaar. Uitroepteken.