I just want to be perfect.

Haar handen klemden rond het kleine theekopje welke ze in haar handen hield. Nadat ze een paar seconden in het niets had gestaard, kwam er een vraag naar boven. Zou ik dik kunnen worden van thee? Vast niet. Niet als ze er suiker in had. Maar thee met suiker was altijd zo lekker… Ze beet op haar lip waarna ze de inhoud van het kopje in de tuin gooide. Ze had een klein theehuisje gevonden in de tuin, waar ze nu zat. Overdekt tijdens een stortbui. Dit nam niet weg dat ze het koud had, maar het deerde haar niet. Al was het waarschijnlijk 20 graden dan had ze het alsnog koud, omdat ze geen vet had op haar botten. Niet dat ze het erg vond. Ze zette het kopje neer op de tafel, om vervolgens haar hand tegen het licht in te houden. Haar huid was bijna doorzichtig, en haar botten waren duidelijk tegen de huid te zien. Perfect. Een lichte glimlach krulde om haar lippen. Maar was het wel genoeg? Nog steeds stond ze ’s ochtends op om vervolgens in huilen uit te barsten als ze in de spiegel keek. Haar zelfbeeld was verknipt. Maar dat wist ze zelf niet. Volgens haar was ze pas perfect als zelfs de laatste grammetjes eraf waren. Volgens anderen was ze eng dun. Schattig, lief, maar eng dun. Ze luisterde nooit naar de woorden. Ze at niet. Dan hoefde ze het er na die tijd ook niet uit te kotsen. Effectief toch? Elizan vond het in ieder geval het beste idee tot nu toe. De wonden op haar knokkels, gemaakt door haar tanden vervaagden. Andere mensen zouden misschien denken dat ze beter werd. Integendeel. Niet dat het haar wat uit maakte. Nog steeds keek ze vol bewondering naar haar arm. Ze was op de goede weg.

Noah zat erg vaak buiten. Over het algemeen vroeg hij zich af waarom hij in godsnaam buiten zat. Meestal wist hij even later het antwoord op deze dringende vraag – omdat de taferelen binnen niet voor zijn oren en ogen bestemd waren. Nu vroeg hij zich af waarom Elizan buiten was. Zo vaak zag hij haar niet buiten. Sowieso had hij haar de laatste tijd proberen te ontlopen, gezien hij zich was beginnen schamen voor zijn binnenkomst, nu toch een dikke week geleden. Twintig graden? Zoiets, ja. Het was warm voor de herfst. Het soort dag waarvan je wist dat het morgen niet meer zou zijn, einde van het mooie liedje. Broeierige herfstdagen – waarom ook niet? Maar dan nog – zo vaak zag Noah Elizan niet buiten. Laat staan in een huisje, dat hij weleens had gezien, maar waar hij nooit binnen was geweest. Het was zo’n geval waarin je zogezegd beschut was tegen weersomstandigheden, hoewel Noah dat sterk betwijfelde. Hij had het idee dat het er verdomde koud kon zijn en er niet bepaald erg veel warmte in zou blijven zitten. Niet met van die vreemde openingen die erin zaten. Beschut? In zo’n ding? Nee, Noah betwijfelde het. Maar Elizan zat erin. Zoiets zag je, of iemand erin zat, weet je. Noah was niet blind. Je kon veel slechte dingen over Noah zeggen, maar niet dat hij blind was. Hij zag dingen. Toevallig.
Zo zag hij dat Elizan binnen zat. Of iemand die op haar leek. Hij zag ook een kopje met een vloeistof die eruit werd gekieperd. Wat een verspilling van drank! Nu ja, maakte niet uit. Maar hij nam dus aan dat het Elizan was. Dus Noah liep naar het ding dat zogezegd nut had. Noah begreep het nut van dat ding echt niet, eigenlijk. Maar ah, wat maakte het ook uit? Elizan zat erin en Noah besloot zich bij haar te voegen. En, om recht voor de raap te zijn voor een keertje, ‘wilde je dat niet?’ vroeg Noah, wijzend op de lege mok.