Blame it on the alcohol

Hij zat op een bank in één van de vele ongebruikte ruimtes van het instituut. Naast hem stond een lege fles drank, al was deze niet van de beste kwaliteit en was de inhoud al helemaal niet sterk geweest. Nu was hij bezig met een tweede fles die vol zat met één van zijn favoriete dranken: Wodka. Er was altijd plaats voor een glas wodka, al was een fles ook prima. Hij zette de fles aan zijn lippen en nam een paar slokken waarbij enkele druppels langs zijn mondhoeken stroomden. Hij veegde dezen weg met zijn mouw en nam weer een paar slokken. Het hoorde in zijn keel te branden, moest eigenlijk zijn mond in lichterlaaie zetten maar aan dat was hij al gewend. Weer nam hij nog wat slokken, daarna zette hij de fles naast zich neer. Inmiddels was de drank al enorm naar zijn hoofd gestegen, kon hij niet meer helder nadenken. Ach, dat was toch de bedoeling? Hij dronk immers om alles te vergeten.

Rossige krullen dansten door de gangen, in achtervolging op een jong meisje met smaragdgroene ogen. Een glimlach sierde haar perzikkleurige lippen, terwijl haar handen zich in de diepen zakken van haar jeans groeven en voorzichtig om het vilten beestje in één van deze zakken krulden. Het was in een oogwenk te zien dat de jeans te groot voor haar waren en de onderkant sleepte met een zacht geluid over het tapijt dat in de gangen was gelegd. Een gevlochten streng van verschillende wollen draden hield de broek nog enigszins op haar heupen, maar de hoefde wild op en neer te springen, te rennen of te huppelen en de broek lag op haar hielen. Ze voelde zich prettig in de specifieke jeans, waar ze een oorspronkelijk wit, oversized t-shirt in had gestopt. Ze de stof kortgeleden met een andere bewoonster helemaal weten onder te kladden met de textielverf waar de jongedame aan had weten te komen. Er stonden verschillende tekens op, waaronder een aantal bubbelige bloemen en een groot vredesteken op haar rug. Schuin over haar borst had het meisje het woord “free” staan. Het was gemakkelijk te geloven dat ze zich had ingelaten met de gewoontes van het meisje - Juniper als ze het zich goed herinnerde - maar eigenlijk was haar fascinatie alleen uitgegaan naar de creativiteit die ze had losgelaten op haar meubilair en nu ook haar t-shirt. Ze leek op een hippie, zoals Juni zichzelf had genoemd, maar Dream had haar verzekerd dat ze verder niets hoefde te hebben. Ze had verder alleen geknikt en haar weer de kamer uitgelaten op hetzelfde moment dat een ietwat gefrustreerde jongeman de kamer was binnengestormd. Hoe dan ook, Dream was dik tevreden met wat Juniper met haar shirt had gedaan, maar bleef voor de rest precies zichzelf.
Uiteindelijk kwam ze stil te staan voor een deur die voor de rest niet zei waar hij toegang tot gaf. Het was een gewone, gemiddelde deur in de donkere kleur van het hout waar hij van was gemaakt. Er was geen bordje op gespijkerd waar “schoonmaak” opstond, noch iets als “muziek-, vermaak- of socialisatiekamer”. Het was gewoon een deur die, behalve entree nergens voor leek te dienen. Geen geheimen waarborgde of de ruimtes waar ze ellenlange gesprekken hielden, want ook die hadden weer specifieke namen. Nieuwsgierig opende Dream de deur en gluurde naar binnen, om ergens halverwege de ruimte een bank te vinden met hierop een jongen. In zijn hand hield hij een fles die ze ergens anders ook al eens had gezien en de geur was sterk geweest. Juniper had ook zoiets gehad, wist ze bijna zeker en ze wist ook dat het haar niets had geleken. De geur had venijnig in haar neus geprikt en ook haar keel had gebrand bij de slok die haar was aangeboden - wist zij veel wat het was, op dat moment had het haar niet zo erg geleken. Ze haalde haar neus op, voordat ze alsnog naar binnen schuifelde en de deur achter zich sloot. ‘Waarom ben je alleen?’ Trapte ze vervolgens met de deur in huis, terwijl ze de jongen aankeek en langs de deur omlaag zakte.

Dat er iemand de deur had geopend had Darren niet gemerkt. Nee, hij was te druk bezig met het bedenken van wanneer hij weer een slok zou nemen. Hij pakte de fles weer vast maar deed dit niet om te drinken. Hij hield het vooral vast om iets vast te kunnen houden. Hij probeerde de woorden en letters op het etiket te lezen maar zijn zicht was niet al te best meer. Natuurlijk kon hij enkele letters onderscheiden maar de woorden leken van een andere taal te zijn. Hij leek ze niet te herkennen dus hij stelde vast dat het Russisch zou zijn. Het was immers wodka, dat kwam toch meestal uit Rusland? Ach, het was in ieder geval goed spul. Alle drank uit Rusland moest wel sterk zijn, die Russen dronken niks anders. De dingen waar Rusland om bekend stonden waren de kou, de drank en de kaviaar. Voor die eerste zou Darren voor geen goud naar Rusland gaan, voor die derde ook niet. Hij had het niet zo op de eieren van een vis, laat staan dat hij zin had om te bevriezen. Nee, als hij ooit naar Rusland toe zou gaan, dan kwam hij voor de drank. Want wanneer had hij nou geen zin in een glas of een fles drank? Uiteindelijk nam hij nog een slok van de drank, het leek steeds beter te smaken. Al zou dat misschien komen omdat hij al te veel op had, dan zou alles best zijn. Plotseling hoorde hij een stem welke niet van een man zou kunnen zijn. De woorden die werden uitgesproken lieten hem lachen. Ja, hij barstte in lachen uit want Darren die was niet echt een gezelligheidsdrinker. Hij dronk niet omdat er mensen om hem heen waren, hij dronk om alles te vergeten. Om af te zijn van dit gesticht, om af te zijn van alles om hem heen. Hij zat aan de alcohol om voor heel even het gevoel te krijgen dat hij vrij was, al wist hij diep van binnen dat hij zo afhankelijk als wat was. Hij was afhankelijk van alcohol en drugs, ze gaven hem het gevoel dat hij vrij was maar in werkelijkheid was hij dat niet. Hij was vastgeketend aan deze verslavende middelen, zou nooit meer echt vrij zijn. 'En waarom zou ik niet alleen moeten zijn?' Zijn gelach was nog steeds in zijn stem te horen maar de dubbele tong nam de overmacht. Het was het duidelijkst te horen van allemaal.

Dream was geduldig, hoewel ze niet altijd deze indruk gaf, kon ze toch een behoorlijke tijd wachten voordat iets haar begon te vervelen. Ze spendeerde deze tijd meestal met het bestuderen van de omgeving of de desbetreffende persoon waar ze tegen sprak en had deze keer bepaald dat ze hem aan het onderzoek zou onderwerpen. Zijn houding was, wel een houding die je kon verwachten bij iemand die dronken was en het feit dat hij dronken was, bleek niet alleen uit de half volle - of half lege fles, voor de pessimisten onder ons - fles waar zijn vingers zich enigszins krampachtig om klemden, maar ook uit de blik die in zijn donkere ogen stond. Zijn ogen waren leeg en als ze al gevuld waren, was dit met de dronken, sluimerige roes die de alcohol nu eenmaal met zich meebracht. De geur prikte zelfs aan de andere kant van de kamer nog in haar neus en ze twijfelde een moment of ze dichterbij zou komen, voordat ze weer opstond en halverwege de kamer liep. Hier bleef ze weer stilstaan en sloeg haar armen over elkaar, waardoor ze het typische beeld van een koppig kind creëerde. Haar smaragdgroene ogen fonkelden terwijl ze hem aankeek en ze deed kort een stap achteruit toen een schaterlach over zijn lippen kwam. Een moment twijfelde ze of hij haar uitlachte of niet, waarna ze besloot de alcohol maar de schuld te geven.
Haar gezicht betrok bij zijn woorden, waarna ze de andere helft van de ruimte overstak en voor zijn neus ging staan, waarbij haar armen weer langs haar lichaam vielen. Ze boog naar hem voorover en staarde een moment in zijn ogen, voordat ze haar vinger tegen zijn wang drukte. Zijn wang voelde warm en stoppelig, concludeerde ze, waarna ze haar hand weer liet vallen en weer overeind kwam. Ze plofte naast hem neer en trok haar benen op, waar ze vervolgens haar armen omheen sloeg. ‘Dat is stom,’ mokte ze zachtjes, terwijl ze haar kin op haar knieën liet rusten. She blamed it on the alcohol.

Hij keek naar het meisje met haar rode haren en haar houding die er in zijn ogen uitzag alsof ze een twaalfjarige was die haar zin niet kreeg. Hij vond haar houding eruitzien alsof hij haar zojuist had verboden om naar een pretpark te gaan. De houding die ze aan had genomen liet hem weer lachen, deze keer iets zachter. Toch was het een overduidelijk gelach, iets wat hij altijd deed als hij te veel ophad. Hij zou zelfs om niks kunnen lachen, elk woordje, elke beweging, alles zou lachwekkend voor Darren kunnen zijn. Het was alsof hij niet kon lachen als hij nuchter was maar alles liet gaan als hij aan de drank zat. Het was alsof drank ervoor zorgde dat hij een totaal ander mens werd, dat hij het tegenovergestelde van hoe hij normaal gesproken hoorde te zijn. Hij keek hoe ze dichterbij kwam, voelde hoe ze zijn wang aanraakte. Al snel was haar hand weer verdwenen en moest Darren zoeken om haar weer terug te vinden. Dat was dan ook weer iets, te snel afgeleid zijn. Voor hij het wist lette hij op een geluid in de verte, een tijdschrift dat op tafel lag, de woorden op het etiket van een fles wodka. Uiteindelijk had hij haar gevonden, naast hem op de bank. Ze vond het stom en om eerlijk te zijn vond hij het woord stom heel stom. Het klonk zo kinderachtig, iets waar hij haar nu wel voor aan begon te zien. De houding die ze had aangenomen, de woorden die ze uitkoos om uit te spreken. Weer schoot hij in de lach. Hij had altijd al een hekel gehad aan het woord stom maar nu klonk het gewoon lachwekkend in zijn oren. 'Misschien voor jou wel, voor mij is het een ander verhaal.' Weer die dubbele tong als hij sprak. Toch maakte dat hem niet uit, in plaats van dat nam hij nog een paar slokken uit de fles wodka. Om eerlijk te zijn mocht dit gesprek wel lang duren van hem, kon hij in ieder geval lachen.

Dream hield zich voor dat zijn gelach kwam door het teveel aan alcohol in zijn bloed en het feit dat de verdovende stof zijn heldere denkvermogen en logische reactievermogen uit had geschakeld, wat waarschijnlijk ook zo was. Ze besefte echter ook dat het net zo waarschijnlijk was dat hij haar simpelweg uitlachte en met die gedachte nam ze minder graag genoegen; ze werd niet graag uitgelachen. Ze kon niet veranderen wie ze was, alleen maar proberen, maar uiteindelijk zou ze toch wel terugvallen op haar gebruikelijke gedrag. Daar kon ze ook niets aan doen, dat was nu eenmaal zo en hoewel ze zich onwetend en naïef gedroeg, wist ze heus wel dat er iets met haar aan de hand was. Ze zat hier immers niet zomaar, maar dan nog, kon ze niet zomaar veranderen. Ze beet kort op haar onderlip, terwijl ze een halve slag draaide om zo haar rug tegen de armleuning te duwen en hem vanuit deze positie beter aan te kunnen kijken. Toen hij sprak, was het alweer met een dubbele tong die zijn spraak onduidelijk maakte, het was lastig te begrijpen en een moment fronste ze, al teken dat ze moeite had met het ontcijferen van zijn dronken gebabbel, toen er achter hem een andere persoon verscheen - duidelijk deel van de waanbeelden die ze zag - en zijn woorden op fluistertoon herhaalde, waardoor ze knikte en glimlachte. De persoon ging op de leuning aan zijn kant zitten en sloeg haar benen over elkaar, waarna ze haar bruine haren zorgvuldig uit haar gezicht sloeg. Haar grijzige ogen keken voor zich uit en ze keek alleen op of om als zij - Dream - of de jongen sprak.
‘Nie-.’ Opnieuw beet Dream op haar lip, waarna ze haar hoofd schudde. ‘Nou en, alleen zijn is niet leuk en het wordt er niet leuker op als je dronken bent,’ merkte ze toen op, met een scherpe klank in haar stem. ‘Alleen zijn maakt je alleen verdrietig. Daar wordt je niet beter van,’ mompelde ze toen, waarna ze haar kin weer op haar knieën ruste en langs hem heen, naar de vrouw keek die haar duim naar haar opstak. Dream glimlachte een halve glimlach, voordat ze weer naar de jongen keek.

Hij luisterde maar half naar wat ze zei, keek ondertussen naar de fles in zijn hand. Toch was zijn blik al snel weer afgewend. Deze keer had hij weer de drang om te lachen toen ze de woorden uitsprak, toch hield hij het op wat gegrinnik. Het gesprek zou waarschijnlijk snel voorbij zijn als hij steeds bleef lachen en daar had hij natuurlijk geen zin in. Het begon net zo leuk te worden, hij was wel toe aan wat vermaak. Je moest toch de tijd hier zien te doden en waarom dan niet door te lachen? Toch was het moeilijk om hem aan het lachen te krijgen al was hem dronken voeren een hele goede zet. 'Alles wordt beter als je wat op hebt.' Waarschijnlijk was ze niet vaak dronken geweest, of het verschilde bij iedereen. Darren was vooral heel erg blij voor zijn doen. Voor hem was alles beter als hij dronken was, het leven werd net weer iets beter in zijn geval. Weer een extra lichtpuntje in de duisternis, een reden om blij te zijn al maakte het hem niet uit wat er zou gebeuren. Het was voor hem een moment om zorgeloos te zijn. Hij hoefde nergens aan te denken en het zou hem niet uitmaken wat er gebeurde. Hij was, als hij eens goed door had gedronken, alles de volgende ochtend alweer vergeten en waarschijnlijk zou deze avond als alle anderen zijn. Uit zijn geheugen verdwenen zodra hij wakker werd. Het was als een vage droom, zo één waarin alles geweldig was maar die je niet kon onthouden. Ach, sommige nachten waren het onthouden niet waard en gelukkig onthield hij de meesten ook niet. Toch zat er een slechte kant aan drank. De volgende ochtend was niet al te best en aangezien hij hier geen toegang had tot pijnstillers waren ze nog erger dan normaal. Waarschijnlijk zou hij het daglicht niet meer kunnen verdragen als hij de volgende dag wakker zou worden.

Ze beet opnieuw op haar lip, maar was allang blij dat hij zijn gelach voor een zacht gegrinnik had weten om te ruilen. Hij leek naar haar te luisteren - of dit nu met een heel of half oor was, maar het met haar eens zijn deed hij niet, hoefde ook niet. Het was immers zijn eigen - dronken - mening waar hij voor stond en als zestienjarige wist ze er ook weinig van, dat was waar. Ze raakte alcohol niet zo snel aan, noch zag je haar snel met een sigaret tussen haar lippen. Ze was clean, ze gebruikte niet en was niet verslaafd; daarom zat ze hier niet. Ze zat hier, omdat het alleen maar leek alsof ze onder invloed was, omdat het leek alsof geschift en totaal van de kaart was - en misschien was dat ook wel zo, maar opnieuw, zo ervoer zij het niet. Ze had het nooit zo ervaren, zíj had het nooit ongewoon gevonden. Het was de mening van anderen die haar naar deze inrichting hadden gebracht en misschien verweet ze haar ouders wel, hoeveel ze ook van hen hield en zij op hun beurt van haar. Misschien had ze wel willen blijven, thuis. Het feit dat ze alles iets anders zag dan de meesten, dat ze liever in een droomwereld leefde dan in de werkelijkheid, dat maakte dan toch niet uit? Ze was heus wel instaat zich te redden, zelfs al waren er mensen die anderen niet zagen, ze zag ook heus wel wat er om haar heen gebeurde. Ze zag hem toch? Ze zag hem in zijn dronken glorie, hoorde zijn dubbele spraak, maar ze zag hem. Ze wist dat hij er was, net zoals het meisje - of de vrouw - achter hem. Ze wist dat ze er waren, dat ze een beetje door elkaar liepen, maakte voor de rest toch niet uit?
Plots parelden er tranen over haar blanke wangen, verdrietige en verwarde tranen die ze zelden huilde. Plots voelde ze zich verraden door haar ouders, hoewel ze ook wel wist dat ze haar alleen gelukkig probeerde te maken. Ze wilden ook alleen maar dat ze veilig was, maar zo voelde ze zich niet. Ze voelde zich elke keer maar weer bedreigd - al was het vaker door het duister dan iets anders, maar wat deed je eraan? Ze voelde zich niet gelukkig, dat had alleen maar zo geleken. Het was maar alsof en ze had zichzelf er goed mee om de tuin geleid. Ze was niet gelukkig, in feite had ze niemand meer; thuis had ze haar ouders tenminste nog gehad. De mensen van haar droomwereld was er, de jongen die al sinds haar kindertijd bij haar was, was er nog, maar er was niemand écht. Ze wilde échte vrienden, besefte ze en een zacht gesnik kwam over haar lippen, terwijl ze het uit haar zak geviste knuffeltje tegen haar wang duwde.

'Wat heb ik nú weer gedaan?' mompelde hij toen hij zag hoe de ogen van het meisje zich met tranen vulden. Hij had toch niks verkeerd gezegd? Laat staan dat hij wat had gezegd. Hij had alleen gezegd dat drank alles beter maakte. Misschien moest hij haar wat drank aanbieden? Hij wist niet wat hij anders zou moeten doen. Misschien huilde ze omdat ze ook wat wilde hebben? Nee, zelfs hij met zijn dronken kop wist dat ze niet daarom ging huilen. Ze was dan wel klein, ze was toch geen kleuter? Toch leek zijn lichaam niet te luisteren en stak hij al gauw zijn arm met de fles naar haar uit. Hij zou het niet erg vinden als ze het aan zou nemen, had hij wel minder drank maar als ze daardoor ophield met huilen vond hij het best. Hij was totaal het tegenovergestelde van normaal gesproken. Nu wou hij proberen om haar op te vrolijken, normaal gesproken zou hij gezegd hebben dat ze zich niet moest aanstellen. Toch was hij nog steeds enorm slecht in het opvrolijken van mensen. Dat was dus blijkbaar wel een overeenkomst. Zijn antwoord op alles was gewoon drank en drugs. Zelfs nu.

Zijn woorden zorgde ervoor dat ze met betraande ogen opkeek en zijn blik probeerde te vangen. Ze wilde eigenlijk zeggen dat hij helemaal niets had gedaan of nou ja, niet meer dan haar uitlachen en het steeds met haar oneens zijn. Maar daar hoefde ze niet om te huilen - voor deze keer. Andere keren zou ze er waarschijnlijk wel om huilen, want ze vond het niet fijn als ze werd uitgelachen. Dat hij het niet met haar eens was, maakte voor de rest niet uit, mocht hij zelf weten. Het was zijn mening, zoals wat zei haar mening was. Dat maakte echt niet uit en hoewel ze zijn gelach dus niet echt had gewaardeerd, moest ze daar helemaal niet om huilen. Ze huilde, gewoon omdat ze eigenlijk verdomde alleen was en ja, dat moest ze nu net in zijn bijzijn beseffen. Kon hij voor de rest ook niets aandoen, want eigenlijk was het toch wel een beetje haar schuld. Zíj was immers begonnen met de vraag waarom hij alleen was en van het één kwam het ander en van dat moest zij dan weer huilen. Ze schudde jaar hoofd, terwijl ze met haar handen probeerde duidelijk te maken dat hij niets had gedaan. Haar stem liet haar namelijk aardig in de steek, ook weer zoiets raars dat haar nu net vandaag moest overkomen. Ze raakte nooit zodanig verstikt door haar tranen, dat ze niets meer kon zeggen, maar blijkbaar zat deze huilreden haar blijkbaar in de weg. Het kwam harder aan dan ze had verwacht.
Ze keek een moment verbaasd naar de fles alcohol die hij haar uiteindelijk voorhield, terwijl ze de tranen van haar wangen poetste en weer naam zijn gezicht keek. Ze beet op haar lip, terwijl er van alles en nog wat door haar ogen leek te flitsen, voordat ze een bevende hand naar de fles uitstak. Ze twijfelde, want tja, ze had net helemaal niets met drank gehad. Ze twijfelde, omdat het niet iets was wat ze gewoonlijk deed; het was niets voor haar, maar toch pakte ze de fles aan. Ze zette de fles aan haar lippen en dronk enkele slokken, voordat ze haar lippen afveegde en de fles weer aan hem teruggaf. ‘Dankje,’ mompelde ze beduusd.