Lieve mensen lezen en beoordelen dit ja.

Wanneer zijn ogen in het niets tastten, speelden de echte beelden zich af in zijn hoofd. Wanneer zijn woorden niet aansloten met het gesprek dat er werd gevoerd, gaf hij antwoorden op vragen die lang geleden waren gesteld. In zijn hoofd herlas hij brieven die hij na ontvangen altijd had verbrand telkens over. Bewijzen wissen, geen sporen achter laten maar nooit vergeten. Hij kende elke conversatie uit zijn hoofd. Hij wist op de woorden nauwkeurig wat hij had moeten doen. De zwakke plekken van zijn slachtoffers hadden een plek in zijn geheugen gekregen en geen enkele andere herinnering had hen van hun plaats kunnen stoten. Hoewel de personen aan wie de zwakke plekken toebehoorden al lang waren gestorven, stonden deze gegevens in zijn hersenen gegrift als zijn mes in hun borst. Wanneer hij deze brieven en telefoongesprekken herleefde, balde zijn hand zich tot een vuist en slaakte hij een zucht die zowel verlangen als afgrijzen uitte. Met gesloten ogen haalde hij dan het gevoel van macht terug, voelde hij hoe het lemmet in zijn vuist geklemd was en hoe het snijvlak keer op keer diep in vlees zonk. Soms wilde zijn anonieme opdrachtgever dat het slachtoffer pijn leed. Dit waren Abel zijn favoriete opdrachten. Dit waren de opdrachten die hem een gevoel in zijn onderbuik gaven wat gelijk stond aan verliefdheid. Met dit gevoel terug in zijn onderbuik, krulden zijn mondhoeken op. Waar het bij jonge mensen een tevreden glimlach zou lijken, werd zijn glimlach verdoezeld door de vele plooien van huid die er omheen lagen.
Precies zo, met het prettige gevoel van een glimlach op zijn gezicht, met zijn vuist gebald en een onbetaalbaar gevoel van macht door zijn hele lichaam gierend zat hij nu op zijn stoel voor het raam. De stoel was donkergroen en werd bedekt met licht- en donkerbruine ruiten. Over zijn schoot lag een nog opgevouwen deken, die hetzelfde print droeg. Het enige verschil met de deken en de stoel, was dat de kleuren waren omgewisseld. Het was een fleecedekentje en had ooit op zijn schoot gelegen tijdens een lange vlucht naar een ver, warm werelddeel. Onderweg was er veel turbulentie geweest en de toen nog jonge handen van de nu oude en versleten man hadden zich aan de stof geklemd alsof zijn leven er vanaf hing. Echte doodsangsten had de man nooit gevoeld, maar hoogtes, en dan vooral die in een vliegtuig, kon hij niet echt prettig noemen.
Een luid gerinkel doorboorde de rust. Abel zijn vingers ontspanden, zijn glimlach verdween en maakte plaats voor een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen. Helaas was ook deze niet te zien door de vele rimpels die zijn gezicht en persoonlijkheid tekende. Het gezicht van Abel leek eeuwig verdrietig te staan. De hangende ooghoeken en de rimpels rond zijn lippen benadrukten dit extreem. Opvallend was het gebrek aan lachrimpels. Waar veel oude mensen vaak plooien in hun ooghoeken hadden, was Abel zijn huid nog egaal. Een sombere uitstraling tekende de man.
Abel zijn ogen vlogen weer open. Na al die jaren was hij nog altijd zo alert als tijdens een klus. Zijn blik schoot de ruimte rond op zoek naar de oorzaak van het geluid. Erg lang hoefde hij niet te zoeken. Het was die deurbel die hij minstens een keer per dag hoorde. Hij rinkelde nooit omdat er iemand op bezoek kwam, of omdat er post was. Er werd nooit aangebeld omdat iemand ook maar suiker van hem wilde lenen. De enige personen die aanbelden, waren die van rond de zeven jaar oud. Met hun stepje meestal nog aan de hand en een teddybeer onder de arm maar toch alles behalve schattig.
De kinderen waren net zo duivels, walgelijk als ieder ander mens op de wereld. Lief was een karakter dat geen enkel persoon had. Zelfs kinderen van zeven jaar niet. Abel perste zijn lippen op elkaar toen hij zichzelf overeind drukte uit zijn stoel. In de loop der jaren was het sterk achteruit gegaan met zijn gewrichten, maar zo goed en slecht als het ging werkte hij zich naar een ladekast. Zijn gerimpelde en versleten vingers sloten zich om te knop van de bovenste la en schoven deze open. De la maakte een kreunend geluid toen hij werd geopend. Abel zijn vingers vonden direct waar ze naar hadden gezocht. Tussen de oude documenten en vergeelde transactiebonnetjes vond hij hetgeen waar hij jaren naar had verlangd. Zijn vingers sloten zich rond het koele lemmet van het mes. Rond de punt tekende bruin opgedroogd bloed zich af. Zodra Abel het mes tussen zijn vingers had genomen, had het voorwerp bezit van hem genomen. Alle moorden die hij hiermee had gepleegd draafden door zijn hoofd en zijn gedachtes sloegen op hol. De vrije hand sloot de la weer en de arme man strompelde naar de voordeur. Voor goed zou hij een einde maken aan het gepest. Hij zou tonen wie hij was en wat er gebeurde met de mensen die hem dwars zaten. Abel was medogenloos. Nu sloten zijn vingers zich rond de deurklink. Hij drukte deze omlaag, opende de deur en stak zijn hoofd buiten de post. Doodse stilte vulde de gallerij waar zijn deur op uitmondde. Abel zijn ogen spuwden vuur, zijn gezichtsvermogen werd belemmerd door zijn eigen woede. Emoties die hij jaren niet had gevoeld kwamen boven drijven. Voortgedreven uit wraak stapte hij de deurpost uit. Stil bleef hij staan. Zijn blik speurde links en rechts. Niks.
De giechel verraadde het meisje. Haar positie, haar veiligheid. Het was de giechel van een jong, onwetend kind. Een duivel, een del. Het meisje dat over tien jaar achter in de bioscoop de piet van haar zoveelste vriendje zou bewerken met haar lippen. Het duurde niet lang voor Abel de hoek had bereikt. Hij trof het meisje geknield op de grond. Ze was gehuld in afschuwelijke kledij. Een zachtroze jurkje bezaaid met minuscuule, rode, groene en oranje bloemetjes. Hieronder een wit shirt met lange mouwen, witte kousjes en die zelfde kleur zachtroze schoentjes. En, inderdaad, die teddybeer onder haar arm. Abel greep het meisje bij haar schouder. Haar ogen hadden verschrikt opgekeken toen hij om de hoek was komen lopen. Haar ogen waren groot geweest en de paniek toen hij haar beetpakte was in de twee kleine, met wimpers omheinde exemplaren te lezen. Abel bukte en bracht zijn gezicht heel dicht bij die van het meisje. Spoedig was het meisje gehuld in zijn lichaamsgeur. Ze wendde haar gezicht af.
'Stoute kinderen worden bestraft. Ben jij een stout kind?'
Het meisje schudde heftig haar hoofd.
'Leugenaars worden ook bestraft!' blafte de bejaarde man op een krankzinnige toon.

Bebloede handen gleden over het mes. Rood spoelde weg in de gootsteen, bruin mengde zich met het rood. Een volkomen schoon mes werd teruggestopt in de la. De sleutel werd omgedraaid. De sleutel werd weggegooid. Het lichaam lag nog op zijn bed. Het kleine meisje had gegild onder de messteken. Gesmeekt om haar leven en later om de dood. Het roze jurkje was rood geworden en de luchtwegen en mond van het meisje waren volgestopt met de pluchen vulling van de teddybeer. Abel nam weer plek in zijn stoel, zijn ogen gleden weer dicht. Glimlachend voegde hij een nieuwe en laatste hoofdstuk toe aan het bloederige, sombere verhaal van zijn leven.

Ik kan wel gaan muggenziften, maar meer kritiek heb ik ook niet.

Ik las het begin zo van ABELLL

Yay =D

Maar Abel is ook zo enorm snel te herkennen dat zelfs een oen die niet meedoet allang doorheeft dat iedereen Abel gebruikt.

AWESOME, ik heb echt een totaal ander Abel verhaal.

Toevallig ben ik die oen en had ik bij de eerste zin al door dat je Abel had gebruikt. HAHA

Wat een zelfkennis Margaux.

Ik heb enorme zelfkennis, hoewel dat geregeld als onwaar wordt beschouwd.