Oké, dit moeten jullie lezen.

Ik heb kritiek nodig, oké. Er klopt iets niet aan.
__
Sorrow of the Innocent
Ze keek nieuwsgierig de kloof in. Het gapende gat was nieuw hier en het had mensen opgeslokt. Zouden ze daar een nieuwe kolonie stichten? Ze wist het niet en ze betwijfelde of ze dat zouden doen zonder haar. Beide ouders hadden zich erin geworpen of, zoals haar broer het zei, erin gevallen. Maar dat laatste geloofde ze niet. Het gat was vast erg vriendelijk, zachtaardig ook. Haar broer zei dat het niet zo was, dat papa en mama weg waren, voor eeuwig. Dat ook geloofde ze niet. Ze zouden terugkomen. Dat deden ze altijd. Ze hielden toch van hen? Waarom zouden ze dan weggaan? Haar broer loog. Daar was ze zeker van. Dat deed hij wel vaker, al zag hij er dan niet zo emotioneel uit. Maar hij was haar grotere broer – hij was er vast al wel goed in geworden, in dingen te veinzen. Zoals emoties. Haar broer was vrolijk en lachte vaak. Waarom zou hij dan zo plots veranderd zijn? Nee, haar broer loog. Dit was gewoon een grap. Zoals altijd. Maar ze was groter geworden! Dat had mama zelf gezegd. Nu ze al vijf jaar was, was ze een grote meid. Dat zeiden ze toch tegen haar? En dan glimlachten ze. Ze waren altijd heel aardig tegen haar, vond ze. Soms zeiden mensen dat mensen onaardig waren, niet te vertrouwen. Dat klopte niet. Vijf jaar was genoeg om te weten dat ze heel erg aardig waren. Er waren natuurlijk wel gemene mensen, slechte mensen. Maar zij waren in de minderheid. Zo zat het volgens haar. De grote mensen zouden moeten luisteren naar haar. Zij wist heel goed hoe het in elkaar zat! Ze was immers al vijf.
Haar knuffelbeer hield ze in haar vuistje geklemd. Erg grote handen had ze niet en de knuffel had nooit goed in haar hand gepast. Desondanks hield ze hem meestal aan het armpje vast. Maar dit keer niet. Dat paste niet bij een vijfjarige. Vijfjarigen waren al groot! Zij droegen hun knuffels aan het lijfje. Dat wist ze zeker. Ze was immers al twee maanden vijf jaar. Ja, ze was een grote meid. Daar was ze zeker van. Maar ze was niet groot genoeg, vond ze. Ze wilde het einde van de kloof zien. Ze wilde zien hoe mama een luchtzoentje naar haar stuurde en zij het dan zou opvangen. Ze wilde zien hoe papa vrolijk zwaaide, riep of ze zou springen. Hij zou haar wel opvangen. Dat deed haar papa. Haar papa was de sterkste man die ze kende. Papa zou haar altijd opvangen! Altijd! En haar mama zou altijd klaarstaan met een kusje of een knuffel. Waarom zeurde haar broer dan zo over dat ze weg waren? Ze waren helemaal niet weg. Absoluut niet. Het was onzin, wat haar broer zei. Maar waar waren ze dan nu? Ze kon ze niet zien. Ze zag alleen maar de enorme wallen van de kloof, het gat vol duisternis. Ze zag niets en het einde al helemaal niet.
Terwijl ze voorover leunde, voelde ze hoe haar knuffel door haar vuistje glipte. Ze slaakte een gil wegens het enorme verlies. Haar knuffel! Haar knuffel was erg belangrijk voor haar. Hij luisterde altijd, was er altijd voor een knuffel. Bovendien was haar knuffel nooit chagrijnig, stond hij altijd klaar met een brede glimlach op haar gezicht. En hij was weg! Hij ging naar mama en papa! Nee! Niet zonder haar! Ze grabbelde naar haar knuffel. Ze huilde bijna. Maar grote meisjes huilen niet. Grote meisjes houden zich sterk. Haar broer loog, als hij geërgerd zei dat ze een kleuter was met haar vijf jaar. Dat was niet zo! Ze was groot. Maar ze voelde zich nu zo klein, zo ongelooflijk klein. Haar knuffel was weg. Helemaal weg. Ze moest hem terughebben. Dat moest gewoon. Anders…ze wist niet wat er anders zou zijn, maar ze moest hem hebben. Dus ze sprong. Ze sprong de kloof in, op naar haar knuffel. Op naar mama. Op naar papa. Op naar iedereen waarvan ze hield.
De twee armen om haar middel hoorden er niet te zijn, maar ze waren er. De armen trokken haar uit de kloof en draaide haar kleine lijfje om. Haar ogen staarden betraand in het geschrokken gezicht van haar broer. ‘Je gaat niet weg,’ zei hij, meer om zichzelf te overtuigen dan zijn veel jongere zus. Hij was geschokt dat ze was gesprongen en was enorm opgelucht dat hij haar had kunnen opvangen. Dat wist ze. Ondanks alles hield haar broer van haar. Dat zei mama altijd. Dat hij het zichzelf nooit zou vergeven als ze wegging, hoe hij haar ook treiterde. Hij meende het niet, zei ze altijd. Maar haar broer treiterde haar nu niet. Hij deed iets veel ergers. Hij weigerde haar te laten gaan. Maar ze wilde naar mama, naar papa. Naar haar knuffelbeer, ook. Waarom mocht dat niet? Ze moest! ‘Maar ik moet,’ antwoordde ze halsstarrig. Ze hadden haar nodig. Daar was ze van overtuigd. Sowieso, hij kon haar wel missen. Maar haar knuffelbeer kon dat niet. Haar knuffelbeer had haar nodig. Altijd! ‘Jij moet hier blijven,’ besliste hij. Zijn stem straalde meer autoriteit uit dan hij ooit had gedaan. Waarom klonk hij nu alsof hij papa was? Dat was hij niet! Papa was daarbeneden! Desondanks wist ze dat haar grote broer haar niet zou laten gaan. Gekke grote broer zou haar hier houden. Gekke grote broer met zijn veranderende stem, met zijn ochtendhumeur, met zijn flauwe grapjes. Gekke grote broer zou voor haar zorgen, totdat mama en papa terugkwamen. Gekke grote broer had dat hen vast beloofd. En ze wist dat er voor haar gezorgd zou worden. Hoe, wist ze niet. Maar het zou gebeuren. Gekke grote broer zou ervoor zorgen.

Er is niks mis mee. I like it.

Exactly I like it too. Ik vind het wel sneu voor het meisje omg

Ik zat met het idee al enkele dagen in m'n kop. Knuffelberen ftw.

Awh, poor girl. But I like it too. ^^

Me likes

Ik zette de nood aan kritiek er voor iets bij. (AA)