Wherever I will go, he will follow.

"Blijf met je poten van me af!" schreeuwde ze. Maar de jongen leek niet te luisteren. Wie was dit in godsnaam en waarom stalkte hij haar? Nog een keer voelde ze zijn vieze handen tegen haar aan. Rennen dan maar. Helaas was er geen verpleger in de buurt en het was ook niet zo dat een klap geven hielp. Dan was er nog maar 1 optie, rennen. Vlug haastte ze door de gangen heen, de hoek om, nog een hoek en toen zag ze eindelijk weer een deur. Hier maar naar binnen. Vlug opende ze de deur en sloot hem gauw achter haar terwijl ze een lichtknopje zocht die ze natuurlijk nu even niet kon vinden, wat een mazzel. Een diepe zucht gleed over haar lippen terwijl ze snel plaats nam tegen een muur. waar was ze in godsnaam? De kamer was niet groot en ze leek iets te voelen van een bezem. Fijn, verstoppen in een bezemkast voor zo'n engerd, zat ze echt op te wachten. Ach, beter dit dan die vieze handen die telkens aan haar zaten. Wat is het Lawrence toch geweldig.

Haastig liep hij door de gang, telkens weer achterom kijkend. Meerdere mensen waren naar hem op zoek, liepen nu door de gangen van het instituut. Bij elke plaats waar gangen zich kruisten moest hij weer om zich heen kijken maar net toen hij weer afsloeg zag hij iemand met de rug naar zich toe staan, diverse vloeken werden binnensmonds uitgesproken terwijl hij weer terug de vorige gang in schoot. Verdomme, daar kwam ook iemand aan. Hij kon de schaduwen op de muren zien. Hij greep de deurkruk aan zijn rechterhand maar de deur ging niet open. Hij sprintte naar de deur tegenover hem, trok 'm open en schoot naar binnen om de deur vervolgens weer te sluiten. Toch verliep het niet zo soepeltjes. Zijn snelheid was nog niet verminderd en hij voelde hoe zijn voet achter iets haakte. Hij viel voorover, probeerde zich nog tegen te houden maar uiteindelijk klapte zijn net geheelde hand tegen de muur. Verschillende vloeken werden uitgesproken in de hoop dat het de pijn zou verminderen maar toch bleef het net zo erg.

Even had ze daar gezeten en eigenlijk was ze het wel weer zat. Ze zou nog even blijven zitten en dan kon ze weer naar haar kamer. Voorzichtig kwam ze omhoog totdat de deur openvloog. Snel dook ze weer ineen zodat ze onzichtbaar zou worden in het donker en ze voelde een trap tegen haar rug aan. "Au! godverdomme!" schreeuwde ze terwijl ze steunend tegen haar rug aaide. Een luid kabaal vervolgde haar schreeuw en ze hoorde wat gevloek van een jongen. Niet de jongen die haar stalkte, maar een andere jongen die over haar gestruikeld was. Wat fijn zo, samen in een bezemkast. "Oh mijn god! Gaat het?" riep ze een beetje wanhopig en kroop naar de jongen toe die inmiddels op de grond lag te vloeken. In het donker was het moeilijk te zien dus pakte ze haar aansteker en met het chemische ding creëerde ze een klein lichtje, net genoeg om te zien wat er met hem aan de hand was. Zijn hand.

Darren deed een poging om rechtop te gaan zitten maar zijn hand werkte niet echt mee, hij kon de steken voelen. De pijn die hij enkele weken geleden ook had gevoeld. "Verdomme, niet weer." Enkele weken geleden had hij enkele botten in zijn hand gebroken en verbrijzeld en hij had geluk gehad dat zijn botten snel heelden. Toch leek het er nu op dat zijn hand misschien weer in het gips moest, hij hoopte maar dat er nu niks aan de hand was, dat zijn hand gewoon een flinke opdonder had gehad. "Jezus, klotehok." Mompelde hij terwijl hij een emmer die in de weg stond weggooide zodat hij tenminste nog rechtop kon zitten. Met moeite trok hij zichzelf naar de muur en keek hij naar zijn hand. Hij kon zijn vingers nauwelijks bewegen zonder pijn te voelen. Laat staan dat hij sowieso geen pijn voelde.

Voorzichtig bekeek ze de jongen en probeerde te zorgen voor oogcontact. Ze keek even naar zijn lippen toen ze een beetje bewogen. Hij mompelde iets alleen ze kon niet zien wat. Zijn hand zag er erg slecht uit en ze zag hoe hij overeind kwam. "Sorry, dit is mijn schuld denk ik." zei ze een beetje zacht en ze bekeek zijn gezicht. Waarom was ze altijd zo lomp? Ach nouja, hij viel over haar heen? Ze voelde nog steeds die steek die haar rug deed branden. Het was even alsof alle lucht uit haar longen werd geslagen toen hij over haar heen struikelde. "Wat moet je trouwens in een bezemkast?" zei ze een beetje fronsend en ze wist eigenlijk hoe dom het zou klinken. Misschien kon ze het niet horen maar zij was diegene die ook verstopt lag in de bezemkast. Even ontstond er een klein glimlachje door haar eigen stomheid. Ze moest eigenlijk iets doen om hem te helpen, want zijn hand zag er aardig verbrijzeld uit. Tja, moest hij maar uitkijken waar hij loopt.

"Ik was op de vlucht voor idioten die denken dat ze me kunnen helpen door me mijn hele levensverhaal te vertellen." Het laatste zei hij alsof hij geen levensverhaal had maar waarom zou hij het vertellen aan ieder mens dat dacht hem te kunnen helpen? Ze zouden hem niet kunnen helpen, niemand zou hem kunnen helpen. Net zoals alles in zijn leven moest hij het zelf op zien te lossen. Hij wou de gedachten weg laten waaien met een zucht maar toen hij het probeerde bleven ze hangen. Ondertussen probeerde hij uit te zoeken wat er met zijn hand was maar hij wist al wat er was. Zodra aan hij zijn wijs-, middel- en ringvinger voelde en voelde hoe de pijn door zijn hand schoot wist hij al wat er aan de hand was. "Godverdomme." zei hij terwijl hij zijn achterhoofd tegen de muur liet leunen.

Hij was dus op de vlucht voor de psychologen. Zijn toon kon ze niet achterhalen want het enige wat op zijn gezicht was af te lezen was dat hij veel pijn had. Waarschijnlijk was het gebroken aangezien zelfs in het kleine lichtje van de aansteker het blauwe zag van de kneuzingen. Voorzichtig toen ze was opgestaan liep ze langs de muur. "Ik ken het wel, alleen als ik het niet wil weten kijk ik gewoon weg. ben ik er ook van af." zei ze met een kleine glimlach en ze vond eindelijk een knopje dat iets van een lichtknopje leek. "Ah, eindelijk." zei ze en het licht flitste aan. Het hok was kleiner dan ze verwacht had en ze vond een schone doek op een soort rek met allemaal schoonmaakdoeken. Voorzichtig knielde ze weer naast hem. "Hier, bind om." Zei ze zachtjes en ze bond het doek als een mitella om zijn nek en keek hem vervolgens aan. Hij wou zijn arm niet aanraken, bang om hem pijn te doen.

"Dankje." Zei hij terwijl hij zijn arm voorzichtig door de opening stak. Bij elke aanraking met de stof vloekte hij een keer en vertrok zijn gezicht van pijn. "Jezus, zijn m'n botten net weer geheeld. Kan ik verdomme weer in het gips. Gaat lekker hier." Irritatie was in zijn stem te horen terwijl hij de woorden uitsprak. Ondertussen verschoof hij de knoop een beetje aangezien die niet echt op een comfortabele plek in zijn nek zat. Toen de geïmproviseerde mitella eindelijk goed zat, zakte hij iets onderuit zodat hij in ieder geval nog een beetje comfortabel zat. "En waarom zit jij in dit hok?" Het kwam er iets botter uit dan bedoeld, de pijn kreeg er de schuld van.

Ze moest even lachen om zijn reacties overal op en ze nam voorzichtig plaats naast hem. Voorzichtig pakte ze haar pakje sigaretten en liet er één tussen haar lippen haken. De aansteker die ze nog steeds in haar andere hand had liet hem aansteken en ze nam een grote hijs. Ze had hem de hele tijd aangekeken voor het geval hij iets zei. "Éen of andere psychopaat wou aan me zitten en ging me achterna. Zat ik ook echt op te wachten." De sarcasme droop van het laatste zinnetje af en ze grijnsde even. Ze telde de sigaretten die nog in het pakje zaten. zes. "Moet je er ook één?" vroeg ze en ze hield het pakje voor zijn goede hand terwijl ze in zijn grijsgroene ogen keek.

Heel even schoot Darren in de lach maar na een tijdje zorgde de pijn er weer voor dat hij zich stil hield. "Graag." Antwoordde hij terwijl hij een sigaret uit het pakje haalde. Het was niet het merk dat hij meestal haalde maar het was in ieder geval iets. Je kon hier niet verwachten om het gene te krijgen waar je naar verlangde of waar je het meest van hield. Helaas had Darren geen aansteker bij zich. In het halve uur dat hij had gekregen om zijn tas in te pakken had hij er niet aan gedacht sigaretten en aanstekers mee te nemen. Natuurlijk kon hij wel iets stelen, hij had verdorie niet voor niets bij die slotenmaker gewerkt en hij zou vast niet slecht in zakkenrollen zijn aangezien hij met stelen zijn geld had verdiend voordat hij hier belandde. Toch viel zakkenrollen een stuk meer op als je in dit instituut rondliep.

Even had hij gelachen om wat ze zei, maar gauw was hij het lachen alweer zat aangezien je zag dat hij er pijn bij had. Een zwak glimlachje was ontstaan toen hij vertelde dat hij graag een sigaret wou en er één uitpakte. Ze klapte het pakje dicht en zag dat hij geen aansteker bij de hand had. Ze pakte zijn sigaret en hield de hare even in haar andere hand. Ze stak de zijne aan en nam een grote hijs. "Alsjeblieft." Zei ze nuchter terwijl ze de sigaret weer in zijn hand stopte. Een flauw glimlachje speelde om haar lippen. "Best gezellig hier hé?" Begon ze maar aangezien het gesprek wel erg stil viel. Uitdagend keek ze hem aan terwijl ze zocht naar een antwoord.

"Dankje." Zei hij terwijl hij de sigaret aanpakte en vervolgens zelf ook de rook inhaleerde. Toch blies hij het niet veel later uit terwijl hij weer wat zei. "Redelijk. Het is in ieder geval beter dan een isolatiecel." Een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij daaraan dacht. De eerste paar dagen waren vreselijk. Daarna kwam Adelaide en toen ging het weer goed. Als ze later of totaal niet was gekomen zou hij gek geworden zijn. Ach, als hij gek werd zat hij in ieder geval op de goede plek. Niemand zou hem naar een gesticht kunnen sturen want hij zat er al in. Het slechtste gesticht van Engeland. Misschien wel van de hele wereld.