Follow me down.

'Ik verveel mij' Galmde June door de veel te grote lege kelder. Nergens was een hoekje waar ze haar in kon verstoppen of waar ze weed in kon verstoppen, niet dat ze iets bij had door de controle die ze had gekregen, maar het zou deze ervaring heel wat leuker maken. Verveeld schopte ze een paar stenen weg en liep ze door de grote ruimte. Elk afdalend trapje leidde naar een nieuwe en lege ruimte die even saai leek als de andere. 'Ze zouden hier drank moeten bewaren in een kluis en me dan de sleutel geven.' dacht ze in zichzelf terwijl ze met haar hand over de vochtige stenen muur ging. Toen June het beu was om rond te lopen zette ze zich ergens neer in 't midden en nam haar pakje sigaretten uit. 'Roken doe je enkel en alleen in de tuin' imiteerde ze op een bespottelijke toon. Het was 't enige dat ze mocht doen van het hoofd van deze instelling, de rest van haar voorraad moest ze afgeven. Vloeiend haalde ze haar aansteker van tussen haar borsten en stak haar sigaret aan om de aansteker vervolgens weer netjes op z'n plaats te steken. Ze nam een diepe trek van de sigaret, voelde de rook haar longen in lopen en liet deze vervolgens zachtjes uit haar mond glippen.

De regels waren hier gewoon bespottelijk, punt uit. En niemand hield zich eraan, want dit was het Lawrence gekkenhuis en in gekkenhuizen deden gekken wat ze wilden. Er was een ruimte ingepalmd dat niet echt de rokerskamer was, maar wel zo werd gebruikt. Niet dat dat zinnig was, gezien iedereen overal rookte. Nu ja, roken was een geliefde bezigheid onder de gekken. Om de één of andere reden. Maakte ook niet uit. Denk maar niet dat je de enige bent. Sowieso was Eric zijn aansteker kwijt – stomme Aanstekerneuker. Eric kon je voorbeeld niet volgen. Niet dat hij daar zin in had. Hij was bezig met door een gang te dwalen. En te praten tegen Frank. Frank was een voodoopopje. Volgens Frank waren meeuwen verschrikkelijke dieren en waren duiven veel, veel beter. Daar was Eric het niet mee eens. Eric had aan zowel meeuwen als duiven een hekel. Hij bedoelde, ze leefden allebei? En ze waren zinloos?
‘Wat is dan het nut aan duiven?’ klonk Erics geïrriteerde stem. Frank had ongelijk. Sowieso! Frank was best tof, hoor, maar hij had iets met duiven. Duiven vond Frank erg interessant en hij kon nooit uitleggen waarom.
Mensen zeiden dat pillen hallucinaties tegenhielden. M’n reet. Frank kon staan en gaan waar hij wilde.

Opeens ging er een rilling door haar lijf van angst, ze schrok van de stem die iets zei over duiven, of hoorde ze dat verkeerd? 'Holy fucking shit' riep ze uit ter gevolg van haar reactie en ze stond in geen tijd op haar voeten. Wie was er nu zo stom om hierheen te komen en haar rust te verstoren die ze duidelijk verdiend had. Iedereen zat hier al een paar dagen of weken terwijl zij even alleen wou zijn omdat ze op dit moment niemand wou kennen. Schuchter keek ze rond omdat ze niet meteen iemand zag in de ruimte en het geluid zo door alle andere ruimtes ook aan het galmen was dat ze niet wist waar ze eerst moest kijken. 'Wie is daar?' riep ze met een ietwat gefrustreerde stem terwijl ze nog een zenuwachtig trekje nam van haar sigaret. Niet dat ze schrik had van iemand, ze wou gewoon niet dat iemand in de zelfde ruimte was en zich niet liet zien, het leek wel op een stalker. June deed een paar stappen achteruit en keek rond in de ruimtes die het dichtst bij haar waren maar zag niet direct iemand lopen. Na enkele seconden begon haar gedachte af te dwalen naar het woord duiven dat ze gehoord had, waarom zou iedereen in zijn gezonde geest over duiven praten. Maar toen werd ze weer terug met beide voeten op de grond gezet met het feit dat hier geen gezonde mensen waren.

Inderdaad, geen gezonde mensen. Eric vond dat hij zich behoorlijk normaal gedroeg. Tenminste, hij gedroeg zich zoals hij zich meestal gedroeg. Ook daarvoor. Ja, ja, daar was hij zeker van. Eric was gewoon niet echt normaal als hij met Frank praatte. Niet dat hij normaal was als hij met ook maar één voodoopopje praatte. Maar hé, de meeste voodoopopjes hielden hun kop. Maar nu ja, Frank was ook een rare. Hij praatte altijd over meeuwen en duiven. Vooral over duiven. Vreemd genoeg. Nu ja, ieder z’n passie. Frank hield van duiven. Eric van voodoopopjes. Naaien vond hij best leuk.
Oh, oh, klonk dat te fout voor je? Helaas, helaas, zo is het niet bedoeld. ‘Duiven zijn prachtig! Minstens even elegant als zwanen!’ protesteerde Frank. Desondanks negeerde Eric de hallucinatie. Want hé, er was nog iemand anders. Was het hier dan serieus zo onmogelijk om even alleen te zijn? Serieus? Hij wilde met Frank praten! ‘Hé, luister je wel? Heb je weleens goed naar een duif gekeken?’ Oh fijn, Frank was verontwaardigd omdat Eric hem negeerde. Lekker dan. Boze voodoopopjes waren irritant. ’t Is maar dat je ’t wist.
‘Kan ik ook van jou vragen?’ was Erics antwoord op Spookverschijning. Vanaf nu was de stem Spookverschijning. Hij had geen flauw idee wie of wat – of waar – de stem was. Vanaf nu vond Eric Spookverschijning niet leuk. Wie hij was? Hij was Eric. Simpel toch? E-R-I-C, vier letters. Heel duidelijk. ‘Frank, zo schoon zijn duiven toch niet?’ negeerde hij de arme Frank niet meer.

June begon 't serieus irritant te vinden en nam nog een trekje van haar sigaret en duwde deze uit om vervolgens een nieuwe te nemen. Rustig liep ze blindelings naar de uitgang terwijl de haar aansteker van tussen haar borsten probeerde te vissen toen ze plots tegen iemand aanbotste. Door de botsing viel de sigaret op de grond en werd ze serieus pissig op wat er aan de hand was. 'Kan je niet uitkijken' gromde ze terwijl ze door haar knieën ging en haar sigaret opraapte om vervolgens haar aansteker te nemen en deze aansteken. 'Ben jij degene die over duiven aan 't praten is? Serieus wat is er mis met je?' zei ze gemeen in zijn richting terwijl ze een trekje nam en al kalmer werd. Vanaf ze kalmer werd merkte ze dat haar opmerking iets erger over kwam dan bedoeld. 'Sorry, ik bedoelde het niet zo, het is even verwarrend ik ben nieuw hier' probeerde ze zich te vermannen.

‘Heel toevallig ben ik niet degene die tegen mij opbotst,’ was Erics verontwaardigde respons. Het was haar fout! Sans aucun doute! Man, mensen hadden er iets mee hem de schuld te geven. Wacht even, hij had ook die neiging. Ah, maakt niet uit. Hypocrisie, c’est la plaisir. Het klonk gewoon als een reclameslogan. Maar goed.
Jazeker, Eric praatte over duiven. Hij praatte er zelfs mee met een levenloos stuk stof dat hijzelf had gecreëerd. Was hij nu de gek der gekken? Évidemment. ‘Er is niets mis met mij. In tegenstelling tot jou.’ Botte opmerking? Welke botte opmerking? Eric praatte met voodoopopjes op een gewone manier, verwoestte de helft van de voodoopopjes en voor de rest liet hij horen wat voor hekel hij wel niet had aan het feit dat jij ademde. Desondanks was er nooit iemand aan gestorven, aan die “botte” opmerkingen. Eric kon goed de “slachtoffers” goed spreiden. Misschien was Eric niet de aardigste, maar hij was wel goed in zich geen reet aantrekken dat hij in feite beledigd werd. Gewoon een aanleiding voor een “botte” opmerking, toch? Ze lokten het uit!
Frank was geïnteresseerd in Spookverschijning. Of was het Spookrijder? Vanaf nu heette ze Spookrijder. Want hé, ze ging de verkeerde kant uit? Goed, hij wist niet wat de juiste kant was, maar in ieder geval niet die van Spookrijder.

'Excuseer?' June haalde haar wenkbrauw arrogant op en keek hem venijnig aan. Wie dacht hij dat hij was? 'Ik ben niet degene die praat tegen een achterlijk poppetje en dan nog rondloopt alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Laat je zelf een checken want ik denk dat er speciale witte kamers met speciale witte vestjes zijn voor mensen zoals jou' zei ze terwijl ze hem voorbij liep en nonchalant hard met haar schouder tegen de zijne botste. Toen ze hem voorbij was keek ze hem terug aan. 'Ik ben ten minste beleefd en bied mijn excuses aan terwijl jij mij blijft beschuldigen van iets dat ik al lang herkent heb. Leer eens normaal omgaan met mensen. Ik haat het hier nu al, de mentaliteit van de zieke mensen hier is al even erg als die van de begeleiding, allemaal ziek in hun hoofd, ik hoor hier niet.' sprak ze op een agressieve toon. Op dit moment besefte June niet dat de conversatie in haar hoofd helemaal terug op haar aan het uitdraaien was. Waarom ze hier was, dat ze niks misdaan had en dat ze haar vriend wel ging terugkrijgen door haar zo op straat achter te laten. Ze schudde even met haar hoofd om uit haar gedachten te komen en begon toen de jongen zorgvuldig te observeren, iets dat ze altijd deed, terwijl ze nog een trekje nam van haar sigaret.

‘Excuses aanbieden? En dat noem jij excuses aanbieden? Dat heet suggereren dat iemand krankzinnig is,’ liet Eric van zich horen. Ze moest hem niet krankzinnig noemen. Hij wist heus wel dat mensen zeiden dat hij hallucineerde. Wat niet klopte. Hallo, hij was niet geestesziek. Hij had heel goed door dat niemand anders Frank en co konden horen. Maar hij kon het wel. Betekende dat dat hij krankzinnig was? Het betekende dat zijn realiteit ietsje anders was dan de norm. Blijkbaar betekende dat dat je krankzinnig was. Maar een verblijf hier betekende dat sowieso. Het Lawrence was een gesticht. Een ordinaire kliniek. Iedereen die hier binnenkwam, hoe veelbelovend ook, zou vast en zeker problemen ondervinden met een baan te zoeken. Niemand wilde immers een gek aannemen. Tja. Maar zij was hier ook. Dus dat betekende…
‘En trouwens, jij zit hier ook. Jij moet niet gaan denken dat jij zo goed bezig bent. Je zit hier. Je bent minstens even “krankzinnig” als ik.’ Niet dat Eric krankzinnig was, maar laten we nu maar aannemen dat Spookrijder gelijk had, qua zijn mentale gezondheid. ‘En wat heb je dan wel herkend? Ik heb vooral herkend dat jij je mond in die smoel van je geen moment stil staat.’

Alle woorden kwamen als een sneltrein op haar af en even wist ze niet goed wat te antwoorden. Ze was normaal snel in comebacks maar het lukte haar even niet. 'Ik zit hier niet omdat ik gek ben, ik zit hier omdat ik verslaafd was.' zei ze kalmer dan haar vorige woede-uitbarsting. Zo ging het met June, de ene moment was ze kalm en de andere moment kon ze je wel villen. June nam nog een trekje van haar sigaret en duwde deze uit tegen de muur en keilde hem dan ergens weg in de verte. June had amper idee van de schade die ze kon aanrichten met haar woorden en probeerde zichzelf te kalmeren door een trucje met haar vingers, iets dat ze geleerd had van een van de zovele psychologen dat wél werkte. 'Ik ben niet krankzinnig..' stamelde ze terwijl haar blik afdwaalde in de verte en ze precies recht door de jongen heen staarde.

Oh, oh, ons schatje was kalm. Wat snoezig toch. Het ene momentje was ze woedend op hem en het andere moment stamelde ze gewoon. Als Eric van snoezige dingen hield, had hij haar uit pure vertedering geknuffeld. Helaas, helaas, Eric was niet zo van de snoezige dingen. Hij vond dingen heus wel schattig. Desondanks vertederde een klein katje hem niet, hij was niet eens dol op kittens. Zo was hij ook niet echt een knuffelbeer. Eric besloot dat hij het liever had als ze boos op hem was. Zette de conversatie voort. Gemakzucht? Misschien. Eric hield gewoon van ruzie. Was hij goed in. In de vrede bewaren was hij geen held in. Hij verpestte die vrede echter. Maar hé, hij had zijn genen niet uitgekozen. Die genen hadden gewoon gedomineerd, einde verhaal. Eigenlijk was het best toepasselijk – de temperamentvolle genen domineerden. Toepasselijk, toepasselijk.
‘Verslaafd is nog erger dan gek zijn. Aan gek zijn kan je niets doen, bij een verslaving is het je eigen schuld,’ antwoordde Eric. Hallo, zijn hersenen hadden besloten te gaan overwerken en dingen op te vangen die er zogezegd niet waren. Als je verslaafd was, was je afhankelijk van iets. Dik je eigen schuld. Eric was gewoon het slachtoffer. Niet de dader. Tenminste, hij had er in ieder geval niet voor gekozen. Als hij had mogen kiezen, was hij nu bezig met wiskunde studeren en was er nooit wat gebeurd. ‘Natuurlijk niet. Daarom zit je natuurlijk in een gekkenhuis.’

June deed een stap achteruit en haar ogen werden opeens groot en verdwenen dan tot spleetjes van verwarring. Het gebeurde wel vaker als June haar controle verloor over haar emoties en ze een evenwaardige tegenstander vond die amper te manipuleren was. Het liefst zou ze nu weggaan en de jongen niet meer tegenkomen maar ze wist dat het te laat was. In haar hoofd galmden zijn woorden 'Het is je eigen schuld.' Opeens schoot ze naar voor met haar arm tegen z'n borstkas, duwde hem op de grond en verplaatste haar arm naar z'n nek. 'Je kent me niet. Waar haal je het lef vandaan zo over mij te spreken en te zeggen dat het mijn eigen schuld is terwijl je mij niet eens kent.' siste ze. Dit was niet haar eigen fout, neen, allesbehalve. In dat milieu was ze terecht gekomen door slechte vrienden, de nood om te overleven en het feit dat ze weggelopen was. Waar haalde die gek 't lef vandaan om haar te beoordelen terwijl hij geen haar beter was.

Wie was ook alweer degene die de ander krankzinnig noemde? Wie velde ook alweer als eerste een oordeel? Ja, ja, dat was hij echt geweest. Eric wachtte meestal niet lang met zijn oordeel, maar hij wachtte er wel mee totdat hij iemand had gezien. Hij bedoelde, duiven waren een volledig acceptabel onderwerp om over te praten. Maar nee, natuurlijk niet - daardoor was hij blijkbaar krankzinnig. Hal-lo, Eric was inderdaad krankzinnig. En hij was niet heel erg aardig. Maar het was voornamelijk dat laatste dat maakte dat mensen hem niet mochten. Krankzinnig? M’n reet. Erics karakter maakte juist dat mensen hem vreemd aankeken. Allemachtig, wat een gedoe.
Ze duwde hem tegen de grond. Oh, oh, ons schatje had ervaring met mensen tegen de grond duwen. Eric vroeg zich af hoe ze aan die ervaring was gekomen. Maar goed, maakte niet uit. Het punt was dat hij degene op de grond was. En dat vond Eric, om eerlijk te zijn, niet leuk. Want hé, hij lag niet graag op de grond. De grond was niet echt zijn beste vriend. Heel leuk, hoor, om erop te staan en zo, maar op de grond liggen was zijn hobby niet bepaald. Vooral niet als hij op de grond lag, doordat hij werd geduwd door een bepaalde persoon. Eric werd niet graag geduwd door personen. Zeker niet als ze beweerden dat hij krankzinnig was en daarna gingen klagen dat hij in de verdediging schoot.
‘Ik hoef je niet eens te kennen om te weten dat het je eigen schuld is. Je maakt het redelijk duidelijk,’ vond Eric echter. Overigens, zijn reactie op een arm om zijn nek hield af van de situatie. Er waren situaties dat het Eric niets kon schelen dat het zo was, maar er waren ook situaties dat Eric ze stante pede wegduwde. Het is aan jou om je hersens te gebruiken en eruit te komen bij welke categorie deze situatie hoorde.

June werd achteruit geduwd en zette zich in een keer recht. Had die -jawel- krankzinnige jongen nu nog niet door dat ze haar met rust moest laten? Ze haatte hem nu al maar vond de uitdaging te groot om gewoon weg te lopen, ze moest en zou haar gelijk krijgen ook al moest hij hem daarvoor pijnlijk van de trappen duwen. 'Je moet me niet kennen als ik dat niet wil, maar vel dan ook geen oordeel over me.' sneerde ze. Rustig haalde ze nog een sigaret uit haar pakje en viste weer de aansteker op om deze aan te steken. Ze inhalleerde diep en blies de rook toen onbewust zijn richting in. 'Liever een drugsprobleem dan iemand die tegen poppen praat. En daar blijf ik bij.' zei ze kalmer. De jongen had wel lef om zo tegen haar te beginnen alsof hij ook maar iets tegen haar kon beginnen. Van 't aanzicht te zien kon ze hem wel aan en dat had ze nog eens mooi bewezen door hem op de grond te duwen. Rustig trok ze nog eens van haar sigaret en keek weg.

‘Zegt degene die zonet verkondigde dat ik krankzinnig ben, ‘spotte Eric. Inderdaad, geen oordeel vellen. Heel logisch natuurlijk. Oh, man, ze zou het woord “hypocrisie” aan haar vocabulaire moeten toevoegen. Het zou een zeer interessant woord kunnen zijn. Eric zelf had dat woord met open armen verwelkomd, toegegeven dat hij hypocriet was en einde van het hartverscheurende verhaal. Blijkbaar was het nog niet tot ons schatje doorgedrongen dat wat ze zei belachelijk was.
‘Oh, is het een drugsprobleem? Wat leuk, toch. Kun je er fijntjes voor kiezen om tegen popjes te praten.’ Bepaalde drugs wekten hallucinaties op, schat, je was geen haar beter af dan hij. Oh, wacht even – je koos er zelf voor. Wat ironisch toch, ze vond zijn hallucinaties slechter dan drugs. Ja, kijk, hallucinaties gaven geen roes of gelukzalig gevoel, al hadden ze Eric wel in hun midden verwelkomd en had hij vrienden in de popjes gevonden, maar uiteindelijk was er een groot verschil tussen ergens voor kiezen en ergens voor gekozen worden, om het zo te zeggen. Niet dat het lading dekte, maar je wist vast wel wat hij bedoelde.
Wacht eens, ze had haar aansteker nog? Schattig. Over een paar dagen stal Aanstekerneuker ‘m. Just sayin’. Als ze een junk was, was ze vast geen Aanstekerneuker. Aan de andere kant…het kon best zo zijn. Nu ja, Schatje kauwde zowat alles voor en maakte het enorm gemakkelijk voor hem om een respons te verzinnen. Hij zou er vast wel achterkomen.

Natuurlijk was ze hypocriet bezig, zo was ze nu eenmaal. Ik haar hoofd werd het opeens een warboel en dan kwamen er dingen uit waar ze niet over nadacht. Zo was ze nu eenmaal en daar kon ze niks aan veranderen, en waarom zou ze veranderen? Als hij een probleem had met haar kon hij maar een eindje opzeiken. 'Ik heb nooit last gehad van hallucinaties of toch geen blijvende last.' zei ze rustig terwijl ze nog een trekje nam. Het was waar, aan hallucinaties heeft ze geen gebrek gehad met alle drugs die ze genomen had maar nooit is ze echt tegen voorwerpen beginnen praten, ander zouden haar vrienden haar dat wel gezegd hebben. Op dit moment stonden ze allebei in een kelder tegen elkaar te roepen zonder enig nut maar ze bleef het leuk vinden. Trouwens hoe in godsnaam zou je personen zien in objecten die niet leefden? Het is toch een gek idee om zomaar tegen alles te beginnen praten.

‘Tweede jaar humaniora,’ reageerde Eric. Of was ze te hard met haar geliefde drugs bezig geweest om dat jaar te volgen? Oh, schattig, toch. Eric had om eerlijk te zijn niet echt gevolgd wat ze aan het vertellen waren. Hallo, hij was veertien geweest – oud genoeg om te weten wat drugs waren. Ja hallo, hij had ze zelf uitgeprobeerd. Voor één keer was dat best tof geweest, maar een tweede keer had er niet meer in gezeten. Voornamelijk omdat hij er niet meer aan was gekomen. Nu ja, maakte niet uit. Eric was niet verslaafd. Leuk toch?
Eric praatte niet met levenloze objecten. Voodoopopjes waren niet levenloos. Hij was er zeker van dat naaien – in mijn betekenis, jij idioot, niet het naakte, zweterige lijvengedoe – als creatief werd gezien. Want naaien was toch zo enorm artistiek, alsof je niet gewoon een naald en een draad in je handen moest hebben en die twee dingen gewoon moest combineren. Heel simpel eigenlijk. Maar het was cultuur, joepie. En zelfs iemand die niet in dit zottenhuis zat, maar er wel mee bezig was, zou een hele monoloog afvoeren over dat cultuur in feite leefde en blablabla. Voor Eric was het gewoon waar. Op een krankzinnige manier. Dat wel, maar hé, het kwam op hetzelfde neer.

'Ik ben niet achterlijk. Ik weet wat drugs met je doen maar ik heb het gewoon nog niet zo hevig gehad' zuchtte ze. Ze werd moe van zijn gedrag, niet zomaar moe nee, doodop van z'n continue gezeur. Ze was zelfs al vergeten waarover het ging ook ondertussen dus dat was een leuk extraatje. Drugs was gemakkelijk, ze hoefde maar bij een paar vrienden gaan en er was altijd wel iemand die haar iets te bieden had. Rustig trok ze nog even van haar sigaret en duwde deze uit om vervolgend naast de andere te gooien. Zou de hele ruzie niet gekomen zijn zou ze best nog geinteresseerd geweest zijn in zijn popje, ergens vond ze het niet zo raar maar no way in hell dat ze dat zou toegeven, nu zeker niet.

‘Jij bent niet achterlijk? Zou ik maar niet al te zeker van zijn.’ Madam was niet achterlijk? Daar was Eric niet echt zeker van. Eric zag madam wel als achterlijk. Ons schatje scheen hem niet al te intelligent. En irritant. Oh, man, als hij over duiven wilde praten, was dat zijn punt.
Kijk, Eric had onderhand wel door dat niet iedereen zijn voodoopopjes kon horen, en er al helemaal nooit naar luisterde. Maar dat deed hij wel. Hij zag de creaties als zijn vrienden. Uiteindelijk hadden ze hem nooit laten vallen – niet dat ze dat konden. Het had Eric meermaals gerustgesteld dat er altijd stemmen zouden zijn, die tegen hem praatten. Ook al probeerden ze hem over te halen krankzinnige dingen te doen. Ook al haatten sommigen hem. Ook al praatten ze over duiven, meeuwen en andere niet al te veel gebruikte onderwerpen. Maar uiteindelijk, was het dan zo verkeerd dat hij er zo af en toe in het openbaar mee praatte? Ze waren beter dan mensen. Mensen waren allemaal zo irritant en achterlijk als ons schatje.
Oh man, als mensen geïnteresseerd waren in zijn voodoopopjes vond Eric ze meestal, vreemd genoeg, een stuk toffer dan als mensen de conversatie begonnen met “hé, je bent krankzinnig”. Je moest tactiek hebben.

Nu, door al deze ruzie begon het haar nog meer te irriteren, het hele voodoo gedoe, de duiven en zijn krankzinnige manier van denken. June was niet krankzinnig, daarvoor was ze hier niet en daar was ze ook van overtuigd. Ja, ze was niet helemaal normaal, maar dat wou niet zeggen dat ze zoals andere mensen in deze ruimte beter hoorde met een witte vest in een dwangbuis. Als iedereen in deze instelling even gemeen was als Eric zou ze er niet lang meer blijven, dat had ze vastbesloten aangezien ze ook geen zin had om nog veel haar woorden vuil te maken aan een klein jongentje die dacht dat ze haar aan kon. Ze had natuurlijk al aangetoond dat ze hem op de grond kreeg dus een klein gevechtje zou ze ook wel aankunnen. 'Alsjeblieft hou er mee op, ik vind dit meer entertaining dan dat 't me ook daadwerkelijk kwetst.' Ze wist dat als ze hier morgen terug op zou kijken dat ze het hilarisch zou vinden. Nu? Not so much. Ze haatte de arrogantie die hij dacht te hebben en vond hem simpelweg mentally challenged.

Ja, Eric was arrogant. Heel toevallig keek Eric niet naar zichzelf als emotioneel kwetsbaar, al beweerde men wel dat hij dat was, want er was natuurlijk geen andere reden dat je vatbaar was voor hallucinaties en al die bullshit die ze hem vertelden. Wat wilde ze nu met dat besef? Wilde ze nu Erics respect? Daar was meer voor nodig dan een besef dat voor de hand lag. Eric had een grote dunk van zichzelf, was snel verontwaardigd en weigerde iets zomaar te laten gaan. Een korte beschrijving van Erics gedrag. Eric had geen identiteitscrisis en had heel goed door wat voor klotevent hij wel niet was. Kon het hem iets schelen? Nah. Helaas, helaas, Eric was niet van plan er iets aan te veranderen. Hij zat in een gekkenhuis, allemachtig. Dat ze ermee leerde leven. Hij praatte over duiven. Boehoe, wat een drama.
Eric rolde met zijn ogen. Natuurlijk, het schatje wilde dat hij ermee ophield. Het was toch zo entertainend? Fuck off. Het was net zo’n bullshit als wat ze hier beweerden. Beweringen in het Lawrence waren over het algemeen bullshit. Ze dwongen je haast om een hoge dunk van jezelf te krijgen, als je nog niet helemaal je verstand was verloren. Kijk, Eric kon nog zo ongeveer normaal functioneren. Fantastisch! Eric functioneerde meestal wel zo. Helaas voor je.
‘Zeg je ook nog even wat ik wel of niet mag zeggen, of is dit het einde van de censuur?’ spotte Eric. Hij vond haar eis bespottelijk. Ze had het moeten zien aankomen dat Eric ermee zou spotten. Eric spotte met alles.