De slaapkamer van Criss

De kamer van Criss is ingericht met leuke kleurtjes, maar er staan geen persoonlijke dingen van hem en al zeker geen foto's.

Stuk voor stuk waren de gangen in het Lawrence hetzelfde. Af en toe verschilden ze wat van breedte of lengte, maar de stenen aan de muren waren over het algemeen altijd grijs. Grijs en versleten. Nu bracht het een soort middeleeuws gevoel met zich mee dat Sareth niet echt een fijn gevoel gaf. Als je Sareth kende, zou je weten dat iets middeleeuws wel het laatste was waar ze geïnteresseerd in was. Daarbij was ze bang voor de donkere gangen. Dit alles hielp niet echt om haar op haar gemak te krijgen in het Lawrence. Momenteel liep ze door een van de gangen. Welke gang mocht God weten. Haar hakken tikten op de stenen vloer en het geluid weergalmde door de redelijk lege gang. Ja, redelijk leeg. Hij was niet helemaal leeg. Op de sombere verlichting en de foto's en schilderijen die aan de muur hingen, was er nog iets. Een persoon om precies te zijn. Dit persoon werd veel te laat opgemerkt, om precies te zijn pas toen Sareth er tegen aan knalde. Hoe Sareth deze persoon niet had kunnen zien, was haar een raadsel maar dat ze er tegen aan botste was een feit. Ergens gepaard met de botsing ontsnapten haar wat vervloekingen. Met een geïrriteerde blik in haar ogen keek ze op. Hypocriet of niet, uit je doppen kijken was toch niet zo moeilijk? Ze ving de blik van een jongen. Hé, jongen, man. Sareth haar geïrriteerde blik verdween als sneeuw voor de zon en maakte plaats voor een glimlach.

Fijn. Een botsing. Hij had dit meisje niet opgemerkt - hij had wel andere dingen om zich zorgen over te maken. Andere mensen. Andere meisjes. Drie meisjes, om precies te zijn: Celia, Iyzebel en Alli. Het was ingewikkeld en hij moest een keuze maken, maar Iyzebel was weg en Celia... Waar was Celia? Hij had haar al een tijd niet gehoord. 'Sorry,' zei Criss tegen het meisje waar hij een botsing mee had gehad. Zijn ogen schoten even omhoog en zagen een prachtige glimlach. Lief. 'Hé,' zei Criss.

Op de begroeting werd de glimlach van Sareth breder. 'Hey, het spijt me.' beantwoorde ze de begroeting. De jongen was knap, dat was een feit. Sinds Sareth hier op het Lawrence aanwezig was, had ze nog niet veel knappe jongens gezien. Normaal maakte het uiterlijk van de persoon haar niet bijster veel uit, maar Sareth had net als alle vrouwen een bepaald zintuig dat haar vertelde met wie je beter wel of niet kon 'paren' en dat zintuig was hier goed zijn best gaan doen. Sareth haar tijd van droog staan was een nieuw record en zou de geschiedenis boeken in gaan. Sareth haar langste tijd van droog staan staat op een maand en drie dagen! Nu kwam dat zintuig weer helpen. Dit keer kwam hij Sareth vertellen dat dit een geschikt persoon was om eventuele kindjes mee te maken. Nu was Sareth bijzonder goed in het maken van die kindjes, maar vond ze het deel met de kindjes vreselijk irritant. Dit deel ging ze dan ook altijd uit de weg.

'Nee, ik zat niet op te letten,' zei Criss glimlachend. Hij had dit meisje pas net ontmoet en ze zorgde er nu al voor dat hij zijn gedachten weg kon houden bij... je weet wel. Gedachten die hij liever ontweek. Bijvoorbeeld over een zeker meisje waar hij van hield maar waar hij niet samen mee kon zijn. Plotseling miste Criss Alli heel erg - nee, dat was te raar, hij miste Alli niet. Hij miste haar liefde. 'Ik ben Criss, trouwens,' zei Criss terwijl hij zijn hand uitstak.

Sareth was vast vereerd geweest als ze had vergeten dat ze zijn gedachten wel tien seconden van een bepaald meisje had kunnen houden. Maar dit wist ze niet en dus bleef ze gewoon bij de glimlach. Ook zij stak haar hand uit en legde deze in de zijne om hem te schudden. 'Sareth.' beantwoordde ze zijn naam. Want dat verwacht je meestal als je je naam noemt, dat die andere persoon zich ook voor stelt. Vervolgens schudde ze haar hoofd. 'Ik lette ook niet op. Geen idee hoe ik je niet heb kunnen zien.' Vooral die laatste zin was ietswat doordacht, want ja, zo was Sareth. Sareth keek niet snel over leuke mannen heen. Dat had ze nu wel gedaan en dat speet haar. 'Nogmaals sorry.'

Criss hield Sareths hand net iets te lang vast. Ze had een zachte hand, merkte hij op. Hij glimlachte nog steeds, iets breder. 'Ik kan ook niet geloven dat ik jou niet heb opgemerkt,' reageerde hij op een waarderende toon. Sareth was aardig, dus hij was aardig. En oké, misschien had hij ook wel behoefte aan liefde. Het liefst van Iyzebel, maar als dat niet ging...

Oh, Sareth merkte het heus wel op hoor. Het kind had jaren ervaring en dit was niet de meest subtiele hint. De jongen vond haar wel.. interessant. Hij hield haar hand langer vast, zijn manier van spreken. Het was redelijk duidelijk. Sareth genoot van deze aandacht. Het was precies de soort aandacht waar ze op in speelde, de aandacht waar ze steeds meer van wilde. Toen ze zijn hand los liet, gleed haar hand nog even over die van hem heen. Zacht, voorzichtig. Vervolgens haalde ze de hand door haar haar, om het uit haar gezicht naar achteren te vegen. 'Ach, je merkt me nu op.' zei ze met weer diezelfde glimlach.

'Dat is helemaal waar,' grijnsde Criss. Een rilling trok over zijn rug toen de hand van Sareth over de zijne gleed. Opeens merkte hij zijn kamerdeur op - nu wist hij eindelijk die van hem te onderscheiden van andere deuren. 'Hier is mijn kamer,' meldde hij. 'Wil je binnenkomen?' Criss hoopte dat ze het wilde.

Hey, dit ging heel gemakkelijk. Wat fijn. Sareth knikte. Tuurlijk wilde ze binnen komen. Eigenlijk was dat een overbodige vraag. De laatste keer dat ze seks had gehad, was nog vóór ze hier werd opgenomen. Dat was met haar huidige en tevens ook haar eerste vriend geweest. Zij was vreemdgegaan, hij had het uitgemaakt en dat was dan end of story geweest. Sareth was er kapot van geweest. Haar eerste echte liefde had het uitgemaakt en Sareth had zich geen raad geweten met zichzelf. Vandaar die drank en drugs. Die hadden haar goed geholpen. Maarja, seks was nog altijd iets wat bij haar hoorde en nu ze zo openlijk de kans ertoe kreeg, herinnerde ze zich weer wat ze miste. Wat ze al een hele tijd miste. 'Tuurlijk.' zei ze met een glimlach.

Criss opende glimlachend de deur van zijn kamer en liet Sareth binnen. 'Het is nog een beetje leeg,' legde hij uit. 'Ik ben hier nog niet zo lang. Maar je kunt op het bed zitten, als je wilt.' Criss besefte iets te laat dat dit wel een beetje, tja, beladen was, maar nam toch plaats op het bed en klopte naast hem op het bed.

Sareth volgde de jongen de kamer in. Ze kon niet anders. Eén, ze had sowieso al gezegd dat ze dat zou doen en twee, ze werd gedreven door een enorme lust naar.. ja, naar dat. Dus nam ze braaf plek waar de jongen, Criss, had hij haar weten te vertellen, op het bed tikte. Ze sloeg haar ene been over haar andere en draaide zich weer naar de jongen. 'Hoe lang zit je hier al?' De vraag was zo onschuldig als mogelijk, maar de context en haar stem maakten hem zelfs zonder dubbelzinnige woorden nog ietswat 'fout'. Ach. Meer verwachten we ook niet van Sareth.

'Nog niet heel lang, misschien iets meer dan een week. Het is lastig om tijd bij te houden als er niets interessants gebeurd.' Of als je ontzettend depressief was omdat de liefde van je leven je niet wilde en je vreemdging terwijl je dat haatte, natuurlijk. Maar dat zei Criss maar niet tegen Sareth - hij wilde haar niet afschrikken. 'En hoe zit het met jou?' Vroeg hij.

Sareth knikte. In deze uitspraak kon ze zich wel vinden. Zelf wist ze ook niet precies hoe lang ze hier was. 'Langer dan een maand.' Dat wist ze wel. Het was inderdaad heel lastig om dat bij de houden. Ze had er ook geen moeite voor gedaan, trouwens. Ze moest hier toch wel blijven, minstens een jaar. Die eerste paar maanden maakten daarom niet uit. Een maandje meer of minder rekenen, ach. Ze kon zich trouwens ook vinden in zijn mening over vreemd gaan. Vroeger was dat wel anders geweest. En dat had ze geweten, ja. Nu maakte het niet meer uit. Als ze nu seks zou hebben met iemand, was het niet langer vreemd gaan. Want onze lieve Sareth had helaas geen relatie meer. Shocking, right?

Criss hoorde niet veel van wat Sareth zei - afgeleid, sorry - en knikte maar gewoon. Hij keek naar haar en herkende plots de ogen van Celia. Zij had een minder lichte huid gehad dan Sareth, maar de ogen waren onmiskenbaar hetzelfde. 'Je bent mooi,' zei Criss tegen Sareth. Hij wilde nu niet plotseling emotioneel worden, dus glimlachte hij.

Dat wist Sareth wel. God, Sareth had een erg realistisch zelfbeeld. Hierin wist ze dat ze mooi was en dat ze in bepaalde dingen heel goed was. Zelfs zonder bevestiging van anderen was ze zich daar van bewust. Toch vond ze die bevestiging wel heel prettig. Ze voelde zich gevlijd. Omdat hij glimlachte, deed Sareth hetzelfde. 'Dankje.' Vervolgens liet ze haar blik kort over zijn gezicht heen glijden. Ze had het al eerder besloten, maar vond nu het juiste moment om het ook te melden. 'Jij ook.'

In tegenstelling tot Sareth had Criss dit niet vaak gehoord of gedacht. Hij liet een verlegen glimlachje zien en keek omlaag, naar het kleine stukje bed tussen hen in - plotseling zou Criss het niet erg vinden om die ruimte te verkleinen. Hij schoof iets dichter naar Sareth toe, zocht bevestiging in haar ogen. Zijn gezicht was nu heel dichtbij het hare...

Sareth moest toegeven dat ze verlegen glimlach echt enorm schattig vond. Dat kwam niet veel voor, dat ze iets schattig vond. Kleine hondjes, of baby's vond ze bijvoorbeeld echt niet schattig. Eerder irritant. Wanneer ze iemand schattig vond, had dat meestal de maken met een volwassen persoon. Of iets in die richting. Wel, Criss vond die bevestiging welzeker in Sareth haar ogen. Over het algemeen kon iedereen die in haar ogen vinden. Sareth was zeer gewillig. De enige afstand die nu tussen hun lichamen restte was die van hun gezichten. Aangezien Criss de eerste afstand har overbrugd, vond Sareth het zeer beleefd om hem de moeite te besparen en die laatste afstand te overbruggen. Sareth was zo makkelijk. Het klopt, ze kuste hem.

Hoewel dit toch min of meer was wat Criss had bedoeld met deze beweging, hij was toch verrast toen Sareth hem kuste. Het was moeilijk om deze kus niet te vergelijken met die met Iyzebel, maar Criss wist het uit zijn hoofd te zetten: Iyzebel zei dat het niet zou werken. Ze hield niet van hem. Ze wilde hem niet. Sareth wel. Dus kuste Criss haar gewillig terug.

Oh, Sareth hield ook niet van hem hoor. Sareth ging het niet van uit dat hij dit verwachtte. Daarom maakte Sareth zich er geen zorgen om. De enige persoon van wie Sareth ooit gehouden had, was van Dane. En daar had ze nu niks aan. En omdat ze er niks aan had en het dus maar had geaccepteerd. En omdat ze het had geaccepteerd, had ze dus totaal geen problemen met het feit dat ze hier met een wildvreemde zat te zoenen. Daarbij, hoorde ze er sowieso geen problemen mee te hebben. Sareth was immers Sareth. Sareth deed het met onbekenden, regelmatig. Daar was niks nieuws aan. Toch voelde het nu anders dan normaal. Maar ach, dat betekende niet dat het fout voelde.

Criss had er ook weinig problemen mee. Dat wilde zeggen, zolang hij zijn ogen gesloten hield en zich voorstelde dat dit Iyzebel was. Niets persoonlijks voor Sareth, het ging automatisch. Criss legde zijn hand op Sareths wang en trok zich even terug uit de kus om "Iyzebel" aan te kijken. De waarheid drong weer met een klap tot hem door toen hij Sareth zag en daarom sloot hij zijn ogen weer en drukte zijn lippen op die van Sareth, harder dit keer.

Arme Sareth. Ze had geen flauw idee van de gedachtegang van de jongen. Ze had geen flauw idee van het feit dat hij fantaseerde over een of ander ander meisje terwijl hij zijn lippen op die van haar drukte. Als ze dat had geweten, was Sareth zeker weten gekwetst geweest. Sareth was nou eenmaal snel gekwetst op dat vlak. Kijk, wanneer iemand haar uit schold voor hoer of iets in die context, was dat nooit zo'n probleem. Sareth kon dan wel boos worden, maar echt pijn deed het haar niet. Maar zodra iemand een ander knapper, leuker of opwindender vond dan dat ze Sareth vonden. Ja, dan was het mis. Godzijdank dat ze dit nu niet wist. Nu konden we haar wel betrappen op gedachtes die af en toe naar een zeker persoon af dwaalden. Een zeker persoon die ze toch wel heel erg miste.

Het was toch tragisch, hoe Criss en Sareth dit allebei liever met iemand anders zouden doen. Maar ze waren op elkaar aangewezen. Ze kusten en streelden elkaar, niet die ander waarnaar ze verlangden. Het kon niet altijd gaan zoals Criss het wilde. Nu was het de laatste tijd totaal niet gegaan zoals hij het wilde, maar daar hield het lot geen rekening mee. Zelfs de ontmoeting met Iyzebel leek hem nu een wrede actie van het lot. Zij kon het vergeten, maar Criss... hij was vervloekt met een goed geheugen. Pijnlijk goed.

Sareth had het lot altijd als een persoon gezien die spelletjes met haar wilde spelen. Blijkbaar speelde het lot niet alleen spelletjes met haar, maar ook met de jongeman met wie zij nu op een bed zat. Het lot speelde trouwens wel zo ongeveer de zelfde spelletjes met beide personen. Sareth wist niet precies hoe het met Criss zat, maar in haar geval vond het lot het bijzonder grappig om haar en een bepaalde jongen een relatie te laten krijgen. Vervolgens zou het lot die jongen toefluisteren dat Sareth vreemd was gegaan. Daarop zou de jongen het uitmaken. Hierna zouden meerdere ontmoetingen volgen. Ongemakkelijke ontmoetingen die het onmogelijk maakten voor Sareth om de jongen in kwestie te vergeten. En nu zat ze hier te rotzooien met een of andere jongen die dit net als zij, eigenlijk met de verkeerde persoon deed.

Wij zijn nu inmiddels wel tot de conclusie gekomen dat dit geen goed idee is, maar Criss was nog niet zover. Hij was ook niet veel bezig met denken, eerlijk gezegd. Hij verloor zich gewoon in het moment, in de kus. Het voelde fijn. Dit gevoel had hij erg gemist en daarom was Criss niet van plan om goed na te denken en te bedenken dat dit onhandig was.