Ik weet geen titel :D

Gewoon ergens random in de school, god ik ben zo saai.

Criss keek om zich heen. Hij was nu in een gang van het Lawrence die hij nog niet eerder had gezien - ach ja, het was hier vast groot. Hij kon niet verwachten dat hij alles al had gezien. Spannend, op verkenningstocht in een gekkenhuis, merkte Celia in zijn hoofd op. Criss lachte, hardop. Dat klonk vast raar, bedacht hij. Maar hij was in een gekkenhuis, hardop lachen tegen jezelf was vast niet het raarste dat iemand hier deed.

Hannah zat op de grond, met haar rug tegen een van de muren en met haar benen omhoog getrokken. Haar armen had ze om haar benen heen geslagen en haar hoofd rustte op haar knieën. Ze had een pruillipje getrokken en keek verdrietig naar de andere kant van de hal. Enkele tranen begonnen zich al te vormen in haar ogen. Het zou ook niet meer lang duren tot deze over haar bleke wangen zouden rollen. Wat ze zag? Geen idee, dat wist alleen zij.

Criss merkte een meisje op dat tegen de muur aan zat. Ze zag er niet al te best uit. Criss' zorgzame kant nam hem meteen over en hij liep snel naar het meisje toe. 'Hallo? Gaat het wel goed?' Vroeg hij. Er was iets vreemds aan dit meisje dat Criss en Celia allebei niet konden benoemen. Maar opnieuw: daar zou hij niet zo verbaasd over moeten zijn, gezien dat hij in een gekkenhuis was. Criss had de neiging om het te vergeten.

Hannah merkte eerst helemaal niet dat er iemand in de gang was, iemand die zelfs tegen haar praatte. Toen ze opzij keek en een paar benen zag keek ze echter geschrokken op. Met grote ogen keek ze de jongen aan. Ze trok een moeilijk gezicht. Al het verdriet leek opeens weer verdwenen. 'Ja hoor!' Waarom zou het überhaupt niet goed gaan?

Criss had door wat het vreemde aan het meisje was: het leek wel of ze niet aanwezig was. Hij schrok dan ook toen ze reageerde op zijn woorden. Het ging goed. Zo. Dat was onverwacht. 'Weet je het zeker?' Vroeg Criss. 'Je leek nogal, eh. Verdrietig.' Door de onverwachte reactie was hij plots niet zo zeker meer.

Hannah knikte. 'Hmmhm! Ja hoor!' Ze liet haar hoofd naar de zijkant hangen en keek hem verbaasd aan. 'Verdrietig?' herhaalde ze. Ze lachte. 'Waarom zou ik verdrietig moeten zijn?' Er was hier helemaal niks om verdrietig over te zijn! Als er nou een dooie voor haar neus zou liggen, ja, dan was het een ander verhaal geweest.

'Oh,' reageerde Criss. 'Nou, in dat geval... Oké.' Hij stak zij handen in zijn zakken terwijl hij even ongemakkelijk stil was. Gelukkig herpakte hij zich snel en glimlachte vriendelijk. 'Ik ben Criss, trouwens. Hoe heet jij? Ik heb je geloof ik nog niet eerder hier gezien - maar dat kan ook komen omdat ik hier nog niet zo lang ben.' Hij compenseerde de stilte met een overvloed aan woorden.

'Criss..' herhaalde Hannah, terwijl ze zijn gezicht bestudeerde. Puur om het beter te kunnen onthouden. Hannah was geen held in namen. De naam was geen probleem, maar het gezicht dat erbij hoorde.. Dát was lastig. Ze knikte toen ze hem eenmaal in haar systeem geplant had. 'Ik ben Hannah. Ik heb jou ook nog nooit gezien, dus dat zal het zijn, ja.' Ze glimlachte vriendelijk terug. 'Waarom ben jij hier?' vroeg ze nieuwsgierig.