En de titel moest nog verzonnen worden

Blijkbaar was het dak begaanbaar. Daar was Myan al achter, want anders had hij er nu niet gestaan. Met zijn blik op de hemel die langzaam rood kleurde en een sigaret in zijn hand vond Myan deze plek zo slecht nog niet. Het was nog steeds het Lawrence, maar het was stukken beter dan binnen of de miezerige tuin waarin iedereen zat die huilde om het feit dat ze zich zo opgesloten voelden en omdat ze claustrofobie hadden en gek werden van de lange, witte gangen en hun tijd het liefste doorbrachten in de buitenlucht. Nou, dan was Myan toch liever hier, op het dak, waar niet veel te beleven was maar waar tenminste geen huilende kindertjes, agressieve gekken - ja, hij was er zelf een, maar who cares? - of getraumatiseerde gevallen waren die hem af zouden leiden. Want Myan was snel afgeleid. Dat was duidelijk.

Een grote stap deed ze zetten op de koude tegels van de vensterbank. Het dakkapel was niet heel groot en met een beetje moeite stond ze eindelijk met haar blote voeten en enkel en alleen een joggingbroek met een shirtje erboven op het grote dak van het Lawrence. Ze was al die drama wel zat met de mensen die niet spoorde, en alleen maar als een stel psychopaten - die ze immers ook waren - in het rond zaten te schreeuwen. Nee, zo was Camille zeker niet. Ze kon misschien het geschreeuw amper horen aangezien er alleen harde geluiden haar konden bereiken, het geluid die hun uitbrachten gaven haar een harde piep in haar oren waarvan ze barstende hoofdpijn kreeg. Ach, wat maakte het uit, nu was ze eindelijk op het dak waar ze niet het geschreeuw aan hoefde te horen en alleen de koude wind kon voelen snijden over haar wangen. Eindelijk had ze een beetje rust op nachten als deze wanneer ze niet kon slapen door gedachtes die maar door haar hoofd bleven gaan. Nu deed zij lopen, lopen naar een gedaante die in de verte zat, een soort aantrekkingskracht had zij hierdoor aangezien er niet vaak mensen op een dak zitten. Eenmaal dichterbij, zag zij de jongeman met donkere lokken, en het rode puntje van de sigaret die hij in zijn handen geklemd had. "Hallo?" klonk haar stem, verbaasd met een erg licht raar accentje die de meeste dove mensen hadden.

Hij blies zijn rook uit in de koele avondlucht en toen hij een enigszins aparte stem hoorde draaide hij behoedzaam zijn hoofd naar het meisje toe. Blijkbaar waren er wel mensen die naar het dak toe kwamen, iets waar hij niet op had gerekend. Hij liet zijn blik kort over het meisje gaan en richtte zijn ogen toen weer op de roodgekleurde lucht. 'Hallo,' was zijn reactie. Hij wist niet wie het meisje was, hij wist ook niet waarom ze hier zat en daarom wist hij ook niet of hij haar aan moest kijken als hij antwoord gaf. Hij ging ook geen vragen stellen. Hij was het type niet om vragen te stellen. Nee, hij werd liever niet door anderen gestoord - uitzonderingen daargelaten.

Mijn excuses. Dit was een fout.

Een zucht rolde over haar lippen. Zei hij nou wat of niet? hier zat zij bepaald niet echt op te wachten en wou weten of hij nou wat zei. Voorzichtig liep ze over wat oude dakpannen en probeerde ze hem te bereiken. "Kan je me aankijken als je tegen me praat?" een tikkeltje brutaliteit klonk er terwijl hij zocht naar oogcontact met hem. Ze bleef hem aankijken, wou geen enkel woord missen van wat hij zei. Ze haalde een hand door haar blonde lokken. Ze droeg een hemdje met daaronder geen BH. Dat had hij toch niet gezien he? ze wou niet overkomen als het eerste en het beste neukobject. Voorzichtig drukte ze haar armen over elkaar op borsthoogte zodat het niet bepaald zichtbaar was. Zij had ook niet bepaald gerekend op meerdere mensen hier.

Haar opmerking deed hem wat verbaasd zijn wenkbrauwen opkijken. Haar aankijken als hij praatte? Oké dan, ook goed. Wist hij veel dat hij met een één of ander goed opgevoed en beleefd kind te maken had. Die waren hier over het algemeen niet veel te vinden. Veel van "hen" zaten hier vanwege problemen en als je een probleem had was het meestal geen groot drama als iemand je niet aankeek, maar er waren natuurlijk altijd mensen die zich niet aan dat stereotype hielden. Hij keek haar dit keer wél aan toen hij, misschien wat sarcastisch zei: 'Natuurlijk kan ik dat.' Misschien was het tactloos, maar hé, Myan kende haar niet. Hij wist niet dat ze hem niet kon horen. Wist hij veel.

De uitdrukking op zijn gezicht vertelde haar dat hij een beetje sarcastisch was. Even deed ze met haar ogen rollen. Hij zei iets over dat hij dat wel kon en ze knikte fronsend. "Aha, voortaan even doen, anders weet ik niet wat je zegt." Zei ze nogmaals en ze nam plaats naast hem. Nu ze immers hier toch was kon ze het toch niet maken om op een ander plekje te gaan zitten. Een beetje onbeleefd misschien. Soms was het erg komisch om mensen dingen wijs te maken, maar nu was het avond en had ze er niet echt verlangen naar. Hij zou vanzelf wel merken dat ze doof was, en hij kon er toch niks aan doen. Doof bleef ze toch wel, het blijft haar probleem. Ze baalde dat ze geen BH aanhad aangezien ze nu naar haar sigaretten moest graaien in haar broekzak. Toen ze het pakje had geopend en er een sigaret uitpakte, trok ze ook gelijk de aansteker uit haar zak. Ze deed de sigaret tussen haar lippen haken en hield geconcentreerd het vuurtje eronder. Een grote hijs nam ze en ze glimlachte even naar de jongeman naast haar, waarnaar ze een wolkje rook uit haar mond deed toveren. "Camille." Zei ze kalm. Weer zo'n onwetende horende.

Myan nam een hijs van zijn sigaret en blies de rook langzaam uit, waarna hij haar opnieuw aankeek. 'Geen probleem,' zei hij. Hij bleef het meisje aankijken met een soort interesse. Hij wist dat het een rede had, dat hij haar moest aankijken. Ergens moest het te verklaren zijn. Hij kon er alleen niet op komen. 'Myan,' zei hij toen ze zich voorstelde. Ja, het was ergens wel handig als je iemand met een naam aan kon spreken.

Ze luisterde naar zijn woorden en naar de antwoorden op haar vragen, zijn blik leek erg geïnteresseerd te zijn en het deed haar wel glimlachen. Het was donker en nu begon je al wat sterren te zien. Een vallende ster zag ze voorbij komen en er was maar een wens die haar nog interesseerde: Laat me alsjeblieft weer horen. Ze wenste dit tijdens een grote hijs van haar sigaret waarbij ze even haar ogen sloot. Langzaam opende ze haar ogen weer en keek even naar Myan. "Dus, Myan, vanwaar die geïnteresseerde blik?" zei ze een beetje uitdagend. Ze had wel zin om er een soort van spel van te maken, hij zou het waarschijnlijk immers toch nooit raden, toch?

Oké, dit meisje, Camille dus, was blijkbaar bijzonder goed in het lezen van iemands blik. Hij keek even naar de lucht, die ondertussen donkerder geworden was en keek haar daarna weer aan. 'Ik probeer te bedenken wat de reden kan zijn dat ik je aan moet kijken,' antwoordde hij naar waarheid, want ja, wat had het voor zin om daar omheen te draaien? Nog steeds had hij het gevoel dat het erg voor de hand liggend was, maar hé, het was avond, hij was al aardig moe en zijn hersenen werkten niet meer op volle toeren.

Ze deed even lachen na zijn opmerking. Het was eerlijk moest ze toegeven en de meeste mensen waren nooit zo recht voor hun raap. Nee die deden research en vroegen het aan anderen. Heeft ze nooit van gehouden, dat soort mensen. Camille was geen een of ander monster en zou wou ook absoluut dus niet dat mensen het via een omweg vroegen. "Ik zou graag willen horen hoe je stem doet klinken, alleen kom ik daarvoor niet in aanmerking. Ik ben doof en lees gewoon de lippen van de mensen. Dus ik waarschuw je, behandel me niet anders nu." Ze klonk erg serieus maar moest bij haar laatste zon wel lachen. Haar sigaret, die inmiddels alweer afgebrand was tot het filtertje, wierp ze van het dak af.

Ja, het was erg voor de hand liggend geweest. Hij had het op zich wel zelf kunnen bedenken. 'Ah, ik zal het proberen om te onthouden, voor als ik je de volgende keer tegen kom.' Zijn toon klonk nu wat speelser, door haar laatste opmerking waarin ze duidelijk maakte dat hij haar niet anders moest gaan behandelen. Hij was ook niet van plan om haar nu met heel veel medelijden te behandelen, want Camille leek Myan niet een soort meisje dat voortdurend huilde omdat ze niet kon horen - al kon hij dat natuurlijk verkeerd geïnterpreteerd hebben.

Ze glimlachte toen hij antwoordde en staarde weer naar de sterren. Het was best wel koud hier op het dak en nu ze geen sigaret meer had, - dus ook geen afleiding - het wel kouder te hebben. Camille dacht na, iets wat ze vaak deed, over hoe haar leven nou was. Aardig fucked up als je het goed bekeek. Ze was zogenaamd depressief, was doof en heeft geen herinneringen. Al haar opvoeding qua normen en waarden verdwenen en het enige waar ze nog interesse in heeft zijn de foute dingen die het leven haar bied. haar ouders, die vonden dat Camille zo veranderd was, stuurde dit onhandelbare kind naar het Lawrence. Want ze hadden oh zoveel medelijden met haar. Ach, dat vroeg ze ook niet, medelijden was alleen maar irritant. "Dat zou ik zeer op prijs stellen." Een iets wat uitdagende glimlach speelde rond haar lippen. Ze voelde zich wel op haar gemak bij hem.