De slaapkamer van Iyzebel

Onderwerp: Re: De slaapkamer van Iyzebel zo sep 02, 2012 8:52 am

'Zeg dat niet,' reageerde Criss. Hij trok zijn hand zachtjes terug en kuste Iyzebel op haar lippen - mooie Iyzebel. Het meisje waar hij opeens, plotseling, na een enkele kus, van hield. Hij voelde het tot in het diepst van zijn ziel. 'Ik wil bij je zijn. Wat ik daar ook voor moet doen. Alsjeblieft, Iyzebel. Het komt goed, ik beloof het je.'

Onderwerp: Re: De slaapkamer van Iyzebel zo sep 02, 2012 9:09 am

Op de één of andere manier wisten zijn woorden haar tranen te remmen, tot ze stopten met over haar wangen stroomden en enkel met enige aanwezigheid in haar ooghoeken prikte. Ze had niet het idee dat haar tranen waren opgeraakt, wist dat ze niet waren opgeraakt, omdat tranen vaker vloeide dan ze voor zichzelf kon tellen. Kleine feiten maakten haar ongelukkiger dan anderen nodig zouden achter, zeker gezien ze al jaren met het feit op haar smalle schouders liep. Haar zwakke schouders droegen al jaren het verlies van haar langetermijngeheugen, maar de pijn was er met de jaren niet minder dragelijk op geworden. Het was slechts makkelijker geworden het te verstoppen in de holtes van haar gedachten, het tussen al haar andere gedachten opzij te schuiven en te negeren, tot het gewicht hiervan door haar schouders zakte en ze de druk niet langer op zich kon houden. Ze huilde hierdoor om kleine dingen, al waren sommigen van geluk - omdat ze dit wist, ze kende het, al moest ze het elke keer uit dagboeken leren. Opnieuw kwam een belofte over zijn woorden en in de eerste instantie wilde ze haar hoofd schudde, was het niet dat zijn woorden zo helder en zeker klonken, dat ze hem wilde geloven - durven was een ander punt. ‘Het doet pijn,’ fluisterde ze opnieuw, terwijl ze hem in zijn donkerblauwe ogen bleef kijken. ‘Ik wil je geen pijn doen, dat verdien je niet.’ Het verbaasde haar dat ze dit tegen hem kon zeggen, terwijl ze nog geen minuten eerdere verschillende namen en verwensingen naar zijn hoofd had gegooid. Ze had hem willen doen beseffen, ze had hem pijn gedaan - verward, maar ze wilde het niet - niet meer in ieder geval. Ze wilde hem niet meer pijn doen dan ze al had gedaan, dan ze al deed. Ze beet op haar onderlip, waarna ze hem aankeek. ‘Wat weten we nu echt van elkaar?’ Vroeg ze uiteindelijk, er zeker van dat het de pijn niet waard was - ze kenden elkaar niet, niet écht. Wat was het dan nog waard?

Onderwerp: Re: De slaapkamer van Iyzebel zo sep 02, 2012 9:15 am

Criss trok zich plots terug, al keek hij ervoor uit om niet te ruw te zijn. Hij wilde Iyzebel voor geen goud weer aan het huilen maken. Maar ze had gelijk: ze wisten nauwelijks iets van elkaar. Alleen wat ze elkaar hadden toegeschreeuwd toen ze ruzie stonden maken. Was het allemaal een illusie geweest? Waren het gewoon Iyzebels zachte lippen en haar warmte die hij hield voor liefde? Nee, nee! Dat kon niet. Daar was hij weer, terug bij die verwarring die slechts enkele minuten weg was geweest. Hij wist niet eens iets van zichzelf, laat staan van Iyzebel.

Onderwerp: Re: De slaapkamer van Iyzebel ma sep 03, 2012 7:50 am

Ze verpestte het, zoals ze de gewoonte had alles te verpesten wat enigszins intiem of geborgen leek te worden. Vriendschappen liet ze in scherven vallen, als ze haar buien en stekelige karakter al wisten te weerstaan, te doorstaan. Ze snikte dan ook zacht toen hij zich plotseling terug trok, al bleven de tranen dapper op haar oogleden balanceren. Ze wisten niets van elkaar - buiten de dingen die ze eerder naar elkaars hoofd hadden geschreeuwd, maar ook dit waren kleine en onbelangrijke feiten. Hier en daar zelfs leugens, om zichzelf te redden uit de situatie waar ze in waren verkeerd - al had niets ook maar enigs effect gehad. Ze hadden nog minuten tegen elkaar kunnen schreeuwen, was het niet dat ze was gevallen en een ongelukkige kus op zijn lippen had geplant. Het was onbedoeld geweest - al kon ze niet ontkennen dat ze er achteraf niet van had genoten - en ze keek hem dan ook somber in de ogen, toen hij enige minuten stil was. ‘Wie ben jij Criss?’ Vroeg ze toen, alsof de vraag alles kon beantwoorden - wat hij waarschijnlijk ook kon, als hij zich de vraag op de juiste manier kon voorstellen, als hij haar op de juiste manier kon begrijpen. Wie was hij? Ze geloofde nog altijd niet in het feit dat hij normaal was, zo normaal als hij beweerde te zijn. Er was iets aan hem, al kon ze niet ontdekken, niet zeggen wat het precies was. Ze wist niet wie hij was.

Onderwerp: Re: De slaapkamer van Iyzebel ma sep 03, 2012 7:56 am

'Ik...' Criss viel stil. Dat was een goeie. Wie was hij? 'Ik ben...' Criss, hij was Criss. Of was hij ook Celia, nu? Waar was zij? 'Ik weet het niet,' zei Criss. Zijn ogen vulden zich met wanhoop. 'Ik weet niet wie ik ben.' Plotseling wilde hij haar alles vertellen over het moment waarop hij zijn zusje was kwijtgeraakt, en daarmee zichzelf. Hoe vreselijk alles was geweest en hoe verkeerd het leek om zomaar verder te gaan, zonder haar. Alles wat hij jaren binnen had gehouden - want het ging niemand aan, behalve hemzelf. Criss was geen prater. Hij was een binnenvetter. Maar binnen kon het hem pijn doen. Binnen maakte het hem kapot. Het moest eruit. 'Mijn zusje is dood,' gooide hij er dus maar uit, en hij haalde diep adem om de rest van het verhaal te vertellen. 'Ze was tien. Ik was zestien. We vertelden elkaar alles. Dat dacht ik. Ik vertelde haar alles, maar zij... Ze had het niet verteld, ik kon het niet weten - maar ik had het moeten weten!' Criss zei het met een stelligheid, een schuldgevoel dat onmisbaar was. Hij had het moeten weten. Hij beschuldigde zichzelf nog altijd. 'Als ik het had geweten... dan leefde ze nu nog.'

Onderwerp: Re: De slaapkamer van Iyzebel za sep 08, 2012 1:44 am

Ze had het kunnen verwachten, kunnen verwachten dat ze hem uit zijn balans haalde, de balans waar hij eerst nog zo zeker over was geweest. Het moment dat hij naar haar had geschreeuwd niet gek te zijn, drong zich aan haar bewustzijn op en ze sloeg haar ogen neer toen hij antwoordde - na een onduidelijk, moeizaam gehakkel. Hij wist het niet, hij wist niet wie hij was en het idee dat zij de oorzaak was, drong zich sterk aan haar op. Zij moest hem vragen wie hij was - ze had hem net zo goed kunnen vragen iets over zichzelf te vragen, maar alleen zij moest hem vragen wie hij was. De wanhoop, die ze tussen haar wimpers door, in zijn ogen kon zien pijnigde haar en opnieuw zei hij niet te weten wie hij was, duidelijk - alsof hij het nu voor zichzelf bevestigde, aangezien het bij haar al doorgedrongen was. Ze keek echter op toen hij het plots wierp op de dood van zijn zusje - een mededeling die haar uit haar balans haalde, want wat had dat er nu mee te maken. Wat was er dat het zo belangrijk voor hem maakte - de band met familie begreep ze zo niet, maar vooral niet waarom het op dit moment zo belangrijk leek, waardoor ze hem in de eerste instantie verward aankeek. Hij verklaarde het echter snel genoeg - al waren zijn woorden een onsamenhangend verhaal, het pijnigde haar. Wat hij zei, de gebeurtenis, maar nog meer hoezeer hij zichzelf er mee pijn leek te doen. Hij kwelde zichzelf met het oprakelen van hetgeen wat hij - klaarblijkelijk - zo lang verborgen had gehouden en voorzichtig stak ze haar hand naar hem uit. ‘Nee,’ zei ze, met een glashelder geluid - hoewel haar ogen nog altijd verward stonden en tranen gevaarlijk op haar waterlijn balanceerden. ‘Ik weet dat ik het niet kan weten, maar ik geloof niet dat je er iets aan had kunnen doen. Had ze het je toegelaten? Als ze dat had gewild, echt gewild, had ze je het ook verteld, gevraagd voor haar op te komen, maar dat deed ze niet. Misschien, omdat ze het zelf wilde uitvechten, een eigen gevecht wilde leveren, zonder de hulp van haar grote broer. Wat als ze wilde bewijzen dat ze sterk genoeg was, om zich zonder je te handelen. Zelfs al had ze je het dan verteld, ik denk niet dat ze had gewild dat je voor haar zou opkomen. Dan had ze het, voor alsnog zelf willen doen en ik mag haar dan niet kennen, zoals jij haar hebt gekend, dat is wat ik geloof.’ Ze haalde haar hand weer van zijn schouder, sloeg haar ogen neer en wachtte zijn reactie af - want waarschijnlijk had ze het recht niet om dit alles tegen hem te zeggen. Ze kende de band tussen broer en zus niet, zoals hij deed, ze wist alleen van haar eigen gevoelens en gedachten, en kon hem daarom alleen zeggen waarom zíj het voor hem zou verzwijgen. Hij zag er uit als de persoon die van dag tot avond voor zijn zusje opkwam en zij, zijzelf zou haar onafhankelijkheid willen bewijzen - na zich al die jaren achter zijn rug te hebben verscholen, maar voor alsnog, wie was zij om dat te zeggen?

Onderwerp: Re: De slaapkamer van Iyzebel zo sep 09, 2012 1:31 am

Tranen stroomden over Criss' wangen. Hij keek naar de vloer, schuddend met zijn hoofd. Het is mijn schuld, Celia, dacht hij tegen zijn zusje. Geen antwoord. Nog steeds niet. Moest hij haar loslaten? Was hij gek geworden? Criss schudde nogmaal zijn hoofd, verward. 'Ik...' Hij bleef een poos stil terwijl hij op woorden probeerde te komen. Ze kwamen niet. Alleen losse gevoelens die dansten en sprongen en om aandacht riepen in zijn hoofd. Criss streelde de wang van Iyzebel. Dit was onmogelijk. 'Ik weet het niet.' Nog een kleine stilte, en toen: 'Ik moet gaan.' Hij stond snel op en opende zachtjes de deur. Binnen een paar seconden was hij weg.

» De Slaapkamer van Elizan
» De slaapkamer van Wynne
» De slaapkamer van Jenico
» De slaapkamer van Dream
» De slaapkamer van Avery