Well, well, well, who is my new psychiatrist?

Hij verzette stappen door de gangen, grote, vlugge stappen. Een hele wandeling van de ene kant van het gebouw naar de andere. Hij kwam door verschillende gangen, door de keuken, een zitruimte -die hij nooit eerder heeft gezien-, een hobbykamer en nog vele andere kamers. Wat was het Lawrence toch groot. Hij zag verschillende mensen, verschillende verplegers. Sommige zeiden hem gedrag en sommige waren weer in hun eigen psychische bezigheden. Hij, daarentegen, liep stug door en nam geen contact op met iemand. Eigenlijk was hij een beetje laat. Hij had een soort pieper gekregen als een soort agenda die hem meldde wanneer hij afspraken had met mensen. Nu was het tijd om zijn nieuwe psychiater te leren kennen. Hij had geen idee wat hij moest verwachten en toen hij eenmaal voor de deur stond twijfelde hij even. Voorzichtig klopte hij op de deur terwijl hij wachtte op een antwoord om binnen te treden.

Jalica stopte een paar dossiers terug in de lade toen ze een klop op de deur hoorde. "Kom maar binnen!" Riep ze, waarna ze haar agenda opende en kort op haar horloge keek, haar horloge was wit, iets wat af stak bij haar getinte huid. Ze liep voorbij haar bureau en trok haar high-waist-hotpants goed en stopte haar losse shirtje er goed in. Ze pakte een kladblok van haar bureau en tevens een pen. Ze had in haar pauze haar rode pumps uitgetrokken, maar toen ze de klop had gehoord deze weer aangetrokken.

Een vriendelijke charmante glimlach sierde zijn lippen toen hij de stem van een vrouw hoorde. Kijk, daar zat hij op te wachten, hij voelde zich veel comfortabeler bij vrouwen. Het maakte hem rustig. Hij liet zijn hand de deurknop omklemmen en opende voorzichtig de grote eikenhouten deur. Hij zette een paar stappen naar binnen in het kamertje en sloot de deur achter zich. Een knappe jongedame zat voor zich aan haar bureau. Dit was best ongemakkelijk. Hoe zou hij zijn problemen kunnen bespreken terwijl zij tegenover zo iemand zat. Hij verzette zijn pas richting har bureau en stak zijn hand begroetend uit. "Hallo, Allen Walker" Zei hij charmant en deed even een lichte grijns om zijn lippen toveren. "Ik kreeg een bericht dat ik een gesprek met u heb." Hij klonk nuchter en vriendelijk. Hij was beleefd en zou zich gedragen. Het was tenslotte iemand die makkelijk iets uit je kan trekken en je diep kan raken. Nee, daar hield Allen niet van, daarom was hij maar zo nep mogelijk.

Jalica glimlachte naar de jongen die haar kamertje binnen was komen lopen. "Hoi Allen, ik ben Jalica." zei ze en ze pakte zijn hand aan. "En alsjeblieft, geen u, ik ben ook pas 23." Ze haalde een hand door haar haren en keek kort naar de plek waar haar trouwring had gezeten. 'Vervloekte beloftes', dacht ze, ze hadden geen fuck voor hem betekend en dat had hij haar laten weten toen ze hem op hun bank betrapte met Erica, die haar vertelde dat ze al vier jaar lang zijn vriendin was. Op dat moment was het voor haar voorbij.

"Een mooie naam." Klonk het beleefd en een soepel lachje verscheen. Hij nam plaats op de stoel tegenover haar bureau en bekeek haar even. Ze had een erg bruine huid terwijl hij, door het lange verblijf in het Lawrence, een bleke huid bezat. Oh, wat verlangde hij naar een tropisch eiland met de heerlijke drank die daar geschonken werd en de magische drugs die ze daar hadden. Hij zou daar wel willen sterven, jong of oud. Als hij maar kon genieten van de dingen waar hij op leefde. "Dus, kom maar op met die vragen." klonk het nuchter en een amusant glimlachje krulde om zijn lippen.

Jalica sloeg een blad van haar kladblok om en schreef er in haar sierlijke handschrift 'Allen' boven. "Dus, Allen, waarom ben je hier terecht gekomen?" vroeg ze, hij zei dat ze 'op mocht komen met die vragen', nou, als psychiater stel je dan ook daadwerkelijk vragen. Ze zag dwars door zijn façade heen, dat had ze haar hele leven al gekund. Ze zei er echter niets van, ze wachtte af of hij besloot zijn masker af te zetten of dat hij haar de hele tijd voor de gek dacht te kunnen houden.

Toen hij haar stem opnieuw hoorde verdween voor het moment de glimlach. Daarna keek hij even naar de grond en toverde hij hem weer op zijn. Hij zou niet het hele verhaal vertellen, natuurlijk niet, dat heeft hij nog nooit gedaan. Zijn vader had zijn moeder vermoord toen hij dertien was en hij moest dat vrolijk gaan vertellen? Meestal was zijn verhaal hetzelfde. "Achja, verkeerde vrienden, je snapt wel hoe dat gaat." In zijn glimlach kon je iets bespeuren toen je hem hoorde praten, een kleine spiertrekking in de kaak, een snellere beweging in zijn ogen, een fractie schellere toon in zijn stem. Het was moeilijk om te liegen als het over zijn ouders ging en nog steeds had hij er een zwak voor. Mensen zagen die trekken van hem niet, als hij loog. En hij was er gerust op dat zij ze ook niet zag.

Jalica keek hem met een neutraal gezicht aan, hij echter had geen neutraal gezicht gehad. "Allen, je kan hier eerlijk zijn, ik heb geheimhoudingsplicht." Ze glimlachte even naar hem en krabbelde wat woorden op het blaadje voor haar neus. "En ik ben niet eng ofzo." Ze lachte even en nam een slok koffie uit haar mok, de mok die ze van haar beste vriendin bij de NA had gekregen toen ze vorige week 5 jaar clean was.

Zijn glimlach verdween nogmaals toen ze doorhad dat hij loog. even wreef hij in zijn handen en ging voorover leunen terwijl hij haar aankeek. "Mijn oude psychiater vertelde me leugens. Daarom heb ik het vertrouwen een beetje in jullie verloren." Klonk het nuchter, serieus. Alsof het hem niet deerde, maar integendeel. Heel zijn hart had hij uitgestort bij een psychiater die zijn vader blijkbaar kende. De psychiater vertelde hem dat het zijn moeders schuld was dat ze dood was, dat mijn vader haar niet onder controle had. Dat zijn moeder loog, bedroog en psychisch gestoord was. Geen van dit alles was waar, maar Allen was klein en naïef en begon het 'verhaaltje' te geloven. Totdat hij erachter kwam. "Ik heb dus alle redenen om te liegen." Vertelde hij weer. Hij vond dat hij gelijk had, heel zijn leven had daarna uit een leugen bestaan.

Jalica knikte even. "Begrijpelijk." Ze schreef weer een paar woorden op en keek hem aan. Ze kon heel goed begrijpen waarom hij geen fan was van psychiaters - als tiener was ze dat zelf ook niet, tot ze naar Timberline Knolls was geweest en zich had gerealiseerd dat ze andere mensen wilde helpen die het niet makkelijk hadden. Ze moest vanuit pleegzorg elke week en later elke maand naar een psychiater, waar ze uiteraard loog over het gebruik thuis en later van haarzelf. Het was dan ook meer dan eens voorgekomen dan ze daar onder invloed zat - eerst van wiet maar later vaker wel dan niet van de coke.

Hij was blij dat ze het snapte. Misschien moest hij wat rustiger aan met haar doen, zij zag er ook wel uit alsof ze wat mee had gemaakt. Hoewel hij dat niet kon voorspellen bleef hij dus wel een beetje afstandelijk doen. Hij knikte nadat ze had gezegd dat ze het begreep. "Dan ben jij de eerste." Grapte hij en hij glimlachte zwakjes. Daarna liet hij zijn gezicht neutraal staan, klaar voor de volgende vraag.

Jalica haalde haar schouders op. "Dat denk ik niet. Ik ben de eerste die het zegt misschien. Maar als je hier weg wilt, is het eerste wat je moet doen niet zo ontzettend veel zelf medelijden hebben, want 100% hier ongeveer heeft een verleden dat gewoon kut is." ze klonk niet boos. Dat was ze ook niet. Maar ze was gewoon eerlijk. Als je niet de hele tijd las had van 'oh, ik heb dit en oh ik hen dat en ik ben zielig' kwam je vaak sneller tot de conclusie dat je zelf schuld hebt aan je verleden. Niet de volledige schuld, maar een aandeel.

Hij was geschokt door haar eerlijkheid en hij keek even verbaasd op. Alsof hij zijn masker voor een moment had afgezet, verbijsterd. Daarna probeerde hij zin blik weer in de plooi te krijgen en er kwam een hele zwakke glimlach die erg nep was en probeerde te verbergen dat hij zich eigenlijk best wel geraakt voelde. Hij wou niet tonen dat ze gelijk had maar steeds meer moeite kostte dat. Misschien was dit wel een echte psychiater? Eentje die hij kon vertrouwen. "Ik heb geen zelfmedelijden, ik wil juist niet dat andere met mij medelijden gaan hebben en mij tegenhouden, daarom vertel ik het niet." Hij had zich blootgesteld. En misschien was dit één van de gevaarlijkste dingen die hij nu heeft gedaan.

Jalica legde haar pen naast het schrijfblok neer en veegde een pluk haar gezicht. "Als je iets verteld betekent dat niet meteen dat mensen medelijden met je gaan hebben, maar ze zullen je wel beter begrijpen. En ik zal niet ontkennen dat er een paar pannenkoeken tussen zitten die gaan roepen 'oh wat erg', maar daar moet je je niets van aantrekken." Ze had zelf nooit moeite met het vertellen van haar verhaal, waarschijnlijk omdat ze op die manier de aandacht kreeg die ze vanaf dat ze in een pleeggezin terecht kwam niet meer had gehad. Misschien was ze daarom ook wel zo blind geweest voor de affaire die haar ex had gehad.

Hij zuchtte even na haar woorden. "Het gaat me eigenlijk ook niet om het eerste, het tweede vind ik erger. Ik ben bang dat ze me tegen zullen houden voor de dingen die ik van plan ben. Ze zullen me verraden, opsluiten." Hij keek even naar beneden. "Ik vind het hier niet eens zo erg, omdat ik opgesloten ben door mijn drugsgebruik. Maar als ik opgesloten word voor dat andere zou ik het verschrikkelijk vinden." En dat was zo. Hier was hij vrij, maar als hij in de gevangenis kwam zat hij opgesloten in een hokje en zou hij daar in de kou moeten afkicken. Nee, hij wou daar niet heen en daarom vertelde hij het niemand. En hij hoopte al zeker niet dat het bij haar eruit zou floepen, perongeluk. Want dan zijn al zijn jaren van beheersing voor niets geweest.

"En wat is dat andere?" Ze wist dat ze het er waarschijnlijk toch niet uit zou krijgen, maar misschien als ze het lang genoeg probeerde kreeg ze het toch voor elkaar. Je weet maar nooit. Ze sloeg haar benen over elkaar, waarbij haar knie het bureau raakte en er een gedempte 'bonk' klonk. "Want je had voor drugs net zo goed in een jeugdgevangenis terecht kunnen komen. Ik heb er zelf ook gezeten." Ja, toen ze op haar zeventiende coke kocht van een undercover politieagent.

Het was best wel ironisch, aangezien hij net vertelde dat hij dat aan niemand zou vertellen. En dan verwacht zij nu dat hij het nu open op tafel gooit alsof het niks is? Nee, dat was niks voor hem. "Dat gaat je niks aan Madam." Zei hij met een schimmig lachje. Wat verwachtte ze nou van hem? Toen hij het hoorde van over dat hij in de gevangenis kon komen kwam er een grote amusante grijns op zijn gezicht. "Ik wist dat er ook wat met jou was.." Antwoordde hij spottend. Hij zag het aan haar aanpak. Andere die er niks van wisten zouden namelijk het ook anders aanpakken. Zij wist precies wat er in zijn hoofd rond speelde qua drugs. "Maar, ik wist wat ik deed." Zei hij een beetje opscheppend. En het was waar. Hij kon ze herkennen, die undercover agenten totdat een klant hem had verraden. Toen is hij hierheen gevlucht en ze hadden het geaccepteerd. 'Laat hem eerst maar afkicken.' Hadden ze gezegd.

"Ik dacht dat ik ook wist wat ik deed. En toen kon ik de jeugdgevangenis in, want coke is nou eenmaal geen legale drug." Een lachje verscheen op haar gezicht. Het was zo'n soort lachje waarbij je terugdacht aan de stomme dingen die je in je jeugd had gedaan. "Kijk, mijn ouders kwamen om bij een vliegtuigcrash, ik heb een tijd bij m'n oma in Spanje gewoond en toen zij overleed kwam ik in een pleeggezin terecht. Water was daar net zo gewoon als de wiet, coke, crack, you name it. Mijn oudere broer heeft niet naar me omgekeken, hij wilde me er niet bij hebben, dat versterkte mijn verslaving. Allen, drugs zijn niet de oplossing voor alles, ik hoop dat je dat begrijpt." Ze glimlachte kort naar hem en vouwde haar handen in elkaar. "Vergooi niet je hele leven omwille van drugs."

Voorzichtig schoof hij zijn stoel aan het bureau terwijl hij met zijn handen op tafel ging zitten, ineen gevouwen. Hij hoorde haar ervaring van de jeugdgevangenis en ze begon te lachen omdat ze waarschijnlijk van dat ze zo dom was geweest. Hij keek geïnteresseerd en om eerlijk te zijn, hij was dat ook. "Mijn vader mishandelde mijn moeder en mij, hij heeft haar op een gegeven moment zelfs vermoord." Hij zuchtte licht. hij had het verteld, maar niet het hele verhaal, niet zijn plannen over dat hij nu wraak wou. "Hij was laf en ging ervandoor, ik werd opstandig en moest voor mezelf zorgen. Hierdoor kwam ik in aanraking met de drugs. Ik moest gekalmeerd worden voor mijn woede." Zijn blik was naar beneden gedwaald naarmate hij verder praatte. Zijn stem klonk ook steeds meer moeilijker. Hij had zich blootgesteld en het was te veel. Hij moest stoppen. 'Allen stop! Je raakt in problemen, vertrouw haar niet zomaar' Maar meer zou hij ook niet vertellen. Hij moest op zichzelf passen. "Als ik niet aan de drugs zou zitten had ik ergere dingen gedaan." Dingen die hij van plan was sowieso te doen. Maar hij wou niet de hele dag eraan denken, zocht naar afleiding.

Jalica's hoofd maakte een knik-beweging. "En nu? Zijn de drugs nog steeds nodig, ondanks dat je hier zit en je vader onmogelijk bij je in de buurt kan komen. Daarnaast mag je altijd komen praten als je het moeilijk hebt - ookal gaat het over het weer." Een klein glimlachje verscheen rond haar lippen - ze wist dat het soms fijn was met iemand te praten, ook ging het enkel over het weer of de sportuitslagen van het weekend. Afkicken was voor haar de hel op aarde geweest, voordat ze naar de werkelijke kliniek ging moest ze eerst nog een week naar 'detox', oftewel, ze moest 'cold turkey' afkicken. Maar achteraf was het goed voor haar geweest. "Weet je, voor elke tegenslag krijg je uiteindelijk een goede ervaring terug. One-Night-Stands zijn dat ook, de loterij winnen is een goede ervaring. Kleine of grote dingen, het gaat erom dat je geniet van elk plezier in het leven."

Hij keek haar even aan, voor een moment zag je de gevoeligheid in zijn ogen qua dit verhaal betreft. Het kleine jongetje die net heeft gezien hoe zijn moeder dood in de woonkamer lag. Je zag de pijn in zijn ogen van de dagen die hij met zijn vader doorbracht. Hoe hij Allen aftuigde. Een klein moment zag je de pijn maar al snel veranderde die in woede, woede om hoe hij het leven van Allen had geruïneerd. Hij was nog jong, een beetje dezelfde leeftijd als de jongedame voor hem en hij was nu al verpest. Hij zat verdomme in een kliniek voor psychisch gestoorde. Ja, dat was hij, hij was ziek in zijn hoofd. "Ik wil juist bij mijn vader in de buurt komen." Zei hij kortaf met een lichte woede in zijn stem. Zou hij nog weten hoe zijn vader eruitzag? Natuurlijk, elk moment van zijn verleden kon hij herbeleven keer op keer. En hij probeerde dat te onderdrukken met drugs. Nog steeds. "Ik heb de drugs nog steeds nodig omdat ik het anders keer op keer weer beleef, en ik wil uit die nachtmerrie blijven." Hij keek even naar beneden. "Natuurlijk geniet ik van de goede ervaringen, maar daaromheen achtervolgt mijn verleden mij." Hij kon voor een moment een spottend lachje niet onderdrukken. "Hier is het trouwens ook niet moeilijk om aan drugs te komen, tenslotte kost het niets."

Jalica stond op uit haar stoel en speelde met haar pen tussen haar vingers. "Lijkt het je niet beter closure te krijgen?" Ze liep achter het bureau vandaag en veegde haar haren uit haar gezicht. Ze weigerde het te knippen, maar aan de andere kant had ze een schijt hekel aan d'r haar. "En Allen, drugs helpen nu misschien, maar op de langere termijn zorgen ze alleen voor problemen en ga je meer en meer gebruiken tot je op een dag besluit dat 't genoeg is geweest en een overdosis neemt." Zo ver was het bij haar niet gekomen, maar het had waarschijnlijk niet veel langer moeten doorgaan, aangezien het niet allemaal zo super ging.

Dat spottende glimlachje bleef op zijn lippen hangen. "Dat kan en wil ik niet." Hij draaide zich naar haar toe en keek haar even met een schuin hoofd aan, nadenkend. "Ik heb een doel, een doel die ik niet ga opgeven." Waarom zou hij? Het was zijn levensdoel en hij zal hoe dan ook ontsnappen uit deze chaos. Hij wou zijn doel bereiken en niets maar dan ook niets weerhield hem daarvan. Jalica niet, Noah niet en ook Elizan niet. "Natuurlijk zal die dag komen, maar ik vrees niet ervoor. Om eerlijk te zijn, leef ik er langzaam naar toe." Hij geloofde als een klein kind elke dag weer dat hij zich dan zou kunnen mengen bij zijn moeder. Hij zou niets liever willen.

Jalica beet op haar lip, wat zou ze daar nou in godsnaam voor psychiaterigs op kunnen zeggen? "Denk je niet dat je moeder zou willen dat je 't goed deed, voor haar?" Ze keek hem schuin aan en pulkte aan de licht afgebladderde nagellak van haar nagels. Normaal gesproken zou ze aan haar ring hebben gefrunnikt, maar die droeg ze uiteraard niet meer, een trouwring dragen terwijl je gescheiden bent? Dat is het meest onzinnige ooit. Haar ogen focuste zich op hem, de jongen was haar leeftijd, niet veel ouder of jonger, maar daar ging het niet om. Hij had iets droevigs over zich, leek het - of het was woede, het verschil was haar niet volledig duidelijk bij hem.

Hij zuchtte even en had nog steeds die nadenkende blik, alsof hij elk moment weer terug zag van zijn verleden. "Natuurlijk zal ze hopen dat ik goed terecht kom, maar ik heb dat doel voor haar. Ik wil gerechtigheid voor wat hij ons aandeed." Zei hij kalm, geen emotie deed klinken in zijn stem, behalve de nuchterheid en de kalmte. Het leek alsof het hem niet veel deed ook al waren de woorden wel zo. Het liet het zo alleen niet klinken. "Maar, in ieder geval, genoeg over mij, voor nu.." Zei hij met een charmante zwakke glimlach terwijl hij weer opkeek. Hij was wel geïnteresseerd in haar verleden om eerlijk te zijn. "Wat valt er te vertellen over jou?"