Dit is de opdracht:http://nl.gosupermodel.com/community/forum_thread.jsp?id=16861842#page1
Dit is het personage dat ik heb gekozen:
[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]MIJN STUKJE:
Ik heb nooit spijt gehad. Sommigen zullen zeggen dat dit zo is omdat ik een psychopaat ben, maar dat is het niet. Ik heb geen spijt omdat ik weloverwogen keuzes heb gemaakt. Het leven dat ik heb gehad, was geen ongelukje, geen misverstand, geen pech. Ik koos het en ik genoot ervan, zo lang als het duurde. Natuurlijk wist ik dat het niet eeuwig zou duren, maar ik was net zoals ieder ander mens: ik wíst wel dat ik niet eeuwig zou leven, het kwam alleen beter uit om dat te vergeten. Wanneer je de levens van anderen wegneemt, voel je je al snel onsterfelijk. Je weet wel dat het niet zo is, dat je zelf evengoed zal sterven als ieder ander, maar toch...
Nu ben ik in de zeventig en ik wacht op het moment dat de duivel mij komt halen. Ik zou wel erg naïef zijn, mocht ik denken dat ik naar de hemel zou gaan. De liefde van God is oneindig, God houdt van iedereen - iedereen behalve de mensen zoals ik. Nee, dat moet ik anders formuleren. Diep vanbinnen zijn er veel mensen zoals ik. Ze dromen over verre oorden die ze willen bezoeken en over hun vijanden die ze nooit meer aan hoeven te kijken. Het enige wat die mensen scheidt van een leven als het mijne, is liefde. Ik wil mijn daden niet goedpraten door de schuld naar mijn omgeving te schuiven. De hemel biedt mij geen kansen. Ik wil alleen ophelderen hoe ik zo ben geworden. Oud en alleen. Mijn jeugd was kort en triest. Overleven was de hoogste prioriteit in mijn familie, en dat nam alle tijd en ruimte in. Liefde paste er simpelweg niet bij. Ik had het niet nodig, werd me gezegd. Daar zou ik hard van worden. Kijk nou, kijk die jongen toch, zo sterk en zelfstandig. Hij heeft zijn moeder niet meer nodig. Dat moeten ze gedacht hebben. Waar ze echter geen rekening mee hielden, is dat schijn bedriegt. Er is geen enkele jongen die zijn moeder niet nodig heeft. Geen mens kan zonder liefde. Dat wil ik de mensen vertellen, maar ze luisteren niet. Niet naar mij, een oude gek. Wat zou ik nu van liefde kunnen weten?
Ik huil niet. Al zou ik willen, ik zou het niet kunnen. Lang geleden heb ik het mezelf afgeleerd, ik heb afstand gedaan van mijn tranen op het moment dat ik voor het eerst mijn mes in iemands rug stak. Het mes heb ik altijd gehouden. Het ligt nu nog steeds aan mijn keukentafel, mijn vingers strelen het roestige lemmet. Misschien, heel misschien is het nog scherp genoeg om iemand ernstig te verwonden of zelfs te doden, maar ik heb er de kracht niet meer voor. Mijn armen zijn als levenloze stokjes waar een verweerde huid om hangt. Mijn gewrichten zijn roestig, evenals het mes. We zijn samen oud geworden, mijn enige vriend en ik. We wachten samen.
Regendruppels tikken op het dak en dringen op sommige plaatsen het huis binnen door kieren en gaten - soms veroorzaakt door de ouderdom van deze woonplaats, soms door kinderen die een steen naar de ruiten gooien. Ze komen nooit dichterbij, dat hebben hun moeders hen verboden. Als ze een preek krijgen, zie ik hoe de ouders onderling goedkeurende blikken uitwisselen. Ze vinden dat ik het verdien. Ik kan ze geen ongelijk geven, maar ik kan hun blikken ook niet weglachen. Net zoals mijn tranen, ben ik mijn lach lang geleden verloren. Enkel was dit toen mij een mes in de rug werd gestoken - toen ik werd verraden. Ik had het kunnen weten, denk ik nu, veel te laat. Ik had het al veel eerder kunnen beseffen, mijn hele jeugd had erom gedraaid. Overleven is de hoogste prioriteit van hen die zonder liefde leven, had ik geleerd. Gek werd ik nu, van die ene kleine regel. Dat zinnetje heeft me verdoemd, het heeft mijn leven bepaald. Al die tijd dacht ik dat ik aan mijn jeugd was ontsnapt, maar ik besefte niet dat al mijn keuzes gevolgen waren van deze periode.
Mijn vingers trillen terwijl ze zich om het handvat van het roestige mes sluiten. Mijn vriend, mijn enige medestander. Samen zullen we de wereld bewijzen dat ik geen psychopaat ben, nooit ben geweest. Ik was gewoon een jongen die het leven nog niet snapte, maar de wereld velde toen haar oordeel al. Nu is het te laat, zeggen ze. Ik weet overeind te komen. Mijn pijnlijke ledematen zijn oud en vermoeid, maar het lukt me om naar de deur te lopen, die voor een lange tijd dicht is gebleven. Regen valt op de vuile deurmat als ik deze deur nu open, en de scharnieren kraken net zoals mijn eigen botten. Het is nog maar een enkele meter naar buiten, een paar stappen. Als ik niet genoeg kracht in mijn lichaam bezit, zal ik verder lopen met mijn wilskracht. Dit is mijn wraak aan de wereld. Ik zie kinderen, ouders en grootouders. Ze merken me niet op - ze willen me niet zien Mijn ogen zoeken tussen de mensen en vinden een klein meisje dat een jaar of twee moet zijn. Ze kijkt rond in de straat, op zoek naar haar ouders. Haar kleine vingertjes klemmen zich om de handvaten van een kinderfietsje. Alleen jonge kinderen zijn nog onschuldig. Zij hebben hun hele leven nog voor zich en weten nog niet wat ze allemaal fout kunnen doen. Mijn benen dragen me naar het meisje toe, mijn armen heffen het roestige mes op. Wraak, dat is het enige waar ik aan kan denken. De wereld moet weten dat ze fout zat. Er rest nog maar een halve meter tussen het jonge meisje en mijn oude lichaam - het contrast is zo groot. Ik ben bang dat ik breek als ik probeer te bukken.
'Psst.' Mijn oude stem kraakt als ik haar aandacht probeer te trekken. Ze kijkt naar me op en nu buk ik wel om haar aan te kunnen kijken. Ik ben zat van messen in de rug. De grote ogen van het kleintje kijken me verbaasd aan, onderzoekend zoals alleen kleine kinderen kunnen kijken.
'Je moeder is daar,' zeg ik, wijzend naar een vrouw die onmiskenbaar veel lijkt op het kleine meisje op het fietsje. Terwijl ze vrolijk wegfietst naar haar liefkozende moeder, draai ik me om, en met al mijn kracht stoot ik het mes in mijn eigen hart.
Ik heb nooit spijt gehad. Niet omdat ik een psychopaat ben, niet omdat ik de juiste keuzes heb gemaakt. Ik heb nooit spijt gehad omdat ik wachtte op het juiste moment. Nu, denk ik terwijl mijn hart vecht om nog een laatste keer bloed weg te pompen, nu is dat moment aangebroken.
Onderwerp: Help me even, is dit een goede inzending voor schrijfwedstrijd? 
wo okt 03, 2012 3:12 am
