De slaapkamer van Darren

Om eerlijk te zijn was hij teleurgesteld, hij had liever dat het nog wat langer duurde maar helaas. Je kon niet alles hebben in het leven. Zijn ogen gingen open toen hij voelde dat haar lippen verdwenen en zijn armen liet hij weer zakken. Hij liet niet merken dat hij teleurgesteld was, al was hij wel blij om één ding. Ze klonk alsof ze zin had om te eten, iets wat een glimlach op zijn gezicht toverde. Hij kon zijn lachen niet inhouden toen hij dat van haar hoorde. Hij wachtte tot hij was uitgelachen voor ook hij iets zei, al duurde dat niet lang. 'Dan moeten we maar opschieten.'

Adelaide knikte. "Ja, anders word ik chagrijnig en dan ben ik niet gezellig." zei ze en ze pakte zijn hand vast. "Jij hebt vast wel een idee waar we eten kunnen halen, zonder dat de koks ons betrappen, toch?" Ze vroeg zich af waarom die mensen überhaupt 'koks' heetten als ze waarschijnlijk nog geen ei konden bakken - zelfs Adelaide kon dat. Ze liet zijn hand weer los en sprong op zijn rug, met haar hoofd tegen zijn nek. "Je bent lekker warm." zei ze en ze klemde haar dunne armpjes stevig om hem heen.

'Jij, niet gezellig? Waarom kan ik me dat niet voorstellen?' Een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij de woorden uit had gesproken. 'Ik kan me dat echt niet voorstellen, hoor.' fluisterde hij nog even later. Hij had haar hand gevoeld maar deze was al snel weer verdwenen. Uiteindelijk was ze op zijn rug gesprongen, iets waarbij hij normaal gesproken zijn evenwicht zou verliezen als het zo onverwacht was. Maar Adelaide was zo enorm licht, het was alsof hij een kind op zijn rug had. Natuurlijk zat er verschil in maar er zat weinig verschil in gewicht. Toch was hij niet verbaasd, hij had dit kunnen verwachten.
Hij zette de gedachten aan de kant, ze zou wel wat aankomen met wat hulp. Dit gewicht leek namelijk niet echt gezond. Met deze gedachten haakte hij zijn armen onder haar benen zodat ze niet van zijn rug viel en liep hij naar de deur. 'Ik denk dat ik wel wat weet.'

Adelaide lachte. "Ik ben ontzettend chagrijnig als ik ongesteld ben of als ik.. Euhm.. Ja dat was het eigenlijk wel." Ze drukte een kusje in zijn nek en woelde even met een hand door zijn haren. "Als ik jou toch niet had.." Ze deed het lijken alsof ze het enkel over het eten had, maar ze nam aan dat hij ook wel snapte dat ze het over veel meer had dan alleen het eten. Ze legde haar bril bovenop zijn kast en legde daarna haar hoofd weer tegen hem aan. "Nu moet ik wel terug komen." Zei ze, alsof ze daar een tastbare reden voor nodig had, hoewel ze 't ook wel zou doen als haar bril daar niet legt.

Een glimlach verscheen op zijn gezicht, al zou zij die waarschijnlijk niet kunnen zien. 'Geen probleem, toch?' Zijn glimlach werd iets beter toen hij de woorden had uitgesproken. Hij had er geen probleem mee dat ze mee terug ging. Hij liep naar de deur toe en legde zijn hand met een beetje moeite op de deurklink om vervolgens de deur te openen. Het was om eerlijk te zijn moeilijk om ervoor te zorgen dat ze niet viel en zijn arm zodanig omhoog te krijgen dat hij de deur open kon krijgen. Hij trapte de deur open met zijn voet maar deed niet de moeite deze weer te sluiten toen hij de kamer uit was. Wat had hij te verbergen? Een paar sport tijdschriften en enkele edities van de Rolling Stone?

Adelaide knikte. "Geen probleem inderdaad. Ik kom hier met alle liefde terug." Zowel letterlijk als figuurlijk - maar dat sprak ze niet uit. "Wat voor eten heb je in gedachten?" vroeg ze, terwijl ze met haar nagels in zijn nek kriebelde - ze moest toegeven dat haar nagels bijna net zo broos waren als haar botten, zo niet nog brozer. Als ze naar haar polsen - of andere gewrichten - keek, moest ze toegeven dat het geen prettig gezicht was om naar de bijna doorzichtige huid te kijken. Misschien had iedereen om haar heen gelijk, dat ze weldegelijk te dun was, maar iets in haar kon de gedachte niet uit haar hoofd zetten dat ze dunner moest worden.

'Dat zal je nog wel zien.' Zei hij glimlachend terwijl hij weg van de kamer liep

Tijdsprong

Toen ze net het eten achter de kiezen hadden, had het niet lang geduurd voor ze weer terug gingen. En natuurlijk had Darren iets meegenomen. Hoe kon hij dit nu niet meenemen? Hij keek naar de twee flessen die hij bij zich had. Prima voor een avondje lol. Het was toch niet erg om één keertje gewoon te genieten? Wat kon er mis gaan? Het was maar drank, en trouwens hij was altijd wat blijer als hij wat op had. En natuurlijk minder agressief. De ene fles was gevuld met doorzichtige vloeistof. Dat kon maar twee dingen zijn. Tenminste, in zijn drankencyclopedie was het of wodka, of het was tequila. Toch was aan het etiket al te zien dat het dat laatste niet kon zijn. Hij verlangde ernaar om de fles te openen en het leeg te drinken.

Adelaide liet zich op zijn bed vallen en trok haar schoenen uit. "Darren, jij weet de meest geniale plekken voor eten, zonder dat het naar aangebrand hout smaakt." zei ze en ze ging rechtop zitten. "En overduidelijk ook de beste plek voor drank." zei ze doelend op de twee flessen in zijn handen. "Zou je het een ramp vinden om te delen?" vroeg ze, een klein grijnsde vormde zich rond haar lippen, ze zag er misschien uit als een onschuldig meisje maar ze had waarschijnlijk meer gedronken dan je van haar zou denken. Dat het hielp met kotsen kwam er gewoon bij, tegenwoordig niet meer, maar vroeger wel.

'Om eerlijk te zijn zou ik het normaal gesproken vreselijk vinden om te delen. Maar jij, jij bent een uitzondering.' Er verscheen een grijns op zijn gezicht terwijl hij zich naast haar op het bed liet vallen. Delen met haar vond hij totaal niet erg. En zelfs al was het daardoor sneller op, ze konden altijd nog meer halen. Hij gaf één fles aan haar en daaide de dop van de fles die hij hield. Zijn ongeduld zorgde ervoor dat hij al snel een aantal slokken nam. Om eerlijk te zijn waren het een paar enorme slokken. Hij had nou eenmaal behoefte aan drank. Drank, wat op dit moment in zijn mond en keel brandde, wat het allemaal in lichterlaaie zette.

Adelaide lachte. "Gelukkig." zei ze en de drukte een kus op zijn lippen, die overduidelijk naar Wodka smaakten. "Smaakt goed." zei ze, de wodka en zijn lippen natuurlijk - de combinatie daarvan was ook niet slecht moest ze toegeven. Ze haalde de dop van de fles die zij in haar handen had. Ze nam minder grote en snelle slokken dan Darren, zij was niet bepaald fan van het brandende gevoel, maar drank ging er absoluut wel in. Ze nam nog een paar slokken en zette de fles tussen haar benen om haar haren opnieuw in een knot te doen, omdat de oude knot helemaal was uitgezakt.

Darren glimlachte net voordat hij haar lippen voelde om een kus op de zijne te drukken. Al snel waren ze weer verdwenen en ietwat teleurgesteld nam hij nog een paar slokken. Hij had het om eerlijk te zijn totaal niet erg gevonden als het langer geduurd zou hebben. Ach, wie zei dat dit de laatste was?
Hij keek toe hoe ze haar haar weer in een knot deed terwijl hij weer een aantal slokken nam. Darren was nooit echt geweest van het slome drinken. Hij gooide alles meestal meteen achterover, het was een gewoonte geworden. Hij had het geduld niet om te wachten voor hij weer een slok mocht nemen. Hij dronk alles dan nog liever tegelijkertijd op. Dan maar niet wachten.

Adelaide nam nog een aantal slokken en keek naar het bodempje in haar fles. Ze ging in kleermakerszit zitten. Ze nam de laatste slok uit de fles en zette deze voor zich op de grond. "Darren, je bent echt heel schattig." Oké, erg veel was er niet nodig om Adelaide flink aangeschoten te krijgen. Een fles deed het werk wel. Ze veegde een los plukje haar achter haar oren en legde haar hoofd op zijn schouder. "En zacht." ze sloot haar ogen even en opende ze daarna om naar hem te kijken.

De fles drank die Darren in zijn hand had was gelukkig voor hem nog niet leeg. Het was zo'n fles waarvan niemand nog nuchter zou kunnen zijn als de fles uiteindelijk leeg was gedronken. Ook Darren zou dat niet redden, al kon hij best wel goed tegen drank. Hij luisterde naar wat ze zei, nam ondertussen nog een paar slokken. Hij kon zacht gegrinnik niet inhouden toen hij haar hoorde praten. Hij, schattig? Het leek erop dat ze al genoeg drank op had om zich niet meer te kunnen herinneren hoe niet-schattig hij wel niet kon zijn. Ach, hij kon het zich ook nauwelijks herinneren. Hij kon zich eigenlijk bijna niks meer herinneren. Natuurlijk kon hij goed tegen alcohol maar deze hoeveelheden in dit tempo, daar was zelfs Darren niet tegen opgewassen. Hij drukte een kus op haar voorhoofd en nam vervolgens nog een slok, tot de fles uiteindelijk leeg was. Er was zelfs geen laatste druppel meer te bekennen,, helaas.

Adelaide drukte een kus in zijn nek, nee, haar moest je absoluut niet nog meer drank voeren. Ze had niet meer zoveel gedronken sinds.. Sinds de week nadat Chase was overleden. Onmiddellijk duwde ze de gedachte opzij. Voor zover deze aanwezig was - fatsoenlijk denken werkte namelijk ook niet bepaald meer. Ze ging op zijn schoot zitten, zodat ze met haar gezicht naar hem toe zat. "En je bent Darren." voegde ze er zo serieus mogelijk aan toe, voordat ze haar lippen vol passie - dronken passie - op die van hem drukte.

Hij liet de fles vallen, al brak hij de val met zijn voet zodat de fles niet aan stukken op de vloer viel maar uiteindelijk rinkelend op de grond belandde. Hij keek toe hoe ze op zijn schoot ging zitten en haar lippen op de zijne drukte. Zijn ogen sloten automatisch, zijn hand ging naar haar rug, hield haar steviger vast dan eerder die dag. Toch dacht hij haar geen pijn te doen, tenminste zo had het niet gevoeld. Deze kus was anders dan alle anderen, deze keer verlangde hij naar iets. Drank deed rare dingen met mensen, zo ook was de voorzichtigheid van Darren verdwenen als hij rond Adelaide was. Het was iets wat hij nu al aan zichzelf kon merken. Alhoewel, hoe kon hij doen alsof hij dit niet eerder had gemerkt. Hoe vaak was hij al wel niet dronken geweest? Hoe vaak was dit wel niet gebeurd? Niet met Adelaide, maar het was toch niet zo dat zij de eerste was?

Adelaide legde één hand in zijn nek en de andere tegen zijn borstkas. Ze had deze keer niet de intentie ooit de kus binnenkort te beëindigen. Haar ene hand streelde met haar vingertoppen over haar t-shirt terwijl haar andere hand met de haren in zijn nek speelden. Vreemd genoeg kon ze met de hoeveelheid alcohol die ze ophad nog meer dan één ding tegelijk kon doen. Gekken zijn blijkbaar nog gekker als ze dronken. En zij.. Ja hoe zij was als ze gedronken had was erg moeilijk uit te leggen.

Heel even haalde Darren zijn lippen van de hare af, per ongeluk. Toch kreeg hij er meteen weer spijt van, iets wat ervoor zorgde dat hij deze keer zijn lippen op de hare drukte. Zijn handen gingen naar haar heupen en bleven daar rusten terwijl hij nog steeds bezig was om haar te kussen. Hij kon nog steeds de smaak van de drank in haar mond proeven, kon nog steeds de drank die hij had gedronken proeven, proefde haar lippen. Hier kon hij wel aan wennen, hier kon hij zeker wel aan wennen.

Adelaide had eigenlijk geen tijd om teleurgesteld te zijn - daarnaast wist ze niet zeker of ze dat zou voelen. Ze duwde hem zachtjes achterover, zonder de kus te te beëindigen. Als het niet nodig zou zijn, zou ze dat waarschijnlijk ook niet doen en ze hoopte dat hij daar hetzelfde over dacht. Haar beide handen lagen nu naast hem op het bed, droegen haar gewicht, ondanks dat ze makkelijk haar gewicht op hen kon laten rusten, dat deed ze niet.

Darren voelde hoe ze hem langzaam achterover duwde maar verzette zich niet. Hij had totaal geen zin om zich te verzetten. Niet nu.
Hij voelde haar lippen nog steeds, verplaatste zijn handen een enkele keer. Het was iets wat ervoor zorgde dat haar shirt ook iets omhoog ging. Ze bleven heel even op haar rug rusten, tot ze weer iets verder omhoog gingen. Uiteindelijk werd hij tegengehouden door haar armen maar hij beëindigde de kus niet, nog niet. Zijn ene hand ging weer terug naar het midden van haar rug maar de andere bleef op dezelfde plaats liggen. Hij kon voelen hoe mager ze was en als hij in een nuchtere bui was zou hij zeker weten bezorgd zijn geweest maar nu niet. Nu boeide hem maar weinig. Zo kon je maar weer eens zien hoe alcohol je gedachten en emoties kon beïnvloeden.

Adelaide voelde hoe zijn handen haar blote huid raakten, waardoor er zich kippenvel op haar hele lijf vormde. Niet van de kou, want koud had ze het niet, maar van het heerlijke gevoel van zijn warme handen op haar rug. Ze liet zich langzaam op hem zakken, haar lippen raakt kort los van die van hem, maar vonden ze al gauw weer. Ze was niet van plan binnenkort weg te gaan - waarschijnlijk pas als ze nuchter was, hoewel, waarschijnlijk zelfs dan nog niet eens.

De hand die was blijven liggen was nu bezig met de sluiting van haar bh, al was zijn motoriek niet al te fijn na een fles wodka. Wie kon dat dan ook verwachten van hem? Hij kon toch verdorie niet iemands bh uittrekken zonder dat hij iets kon zien en zonder dat zijn vingers ook echt deden wat ze moesten doen? Nee, het was op dit moment een rottig klusje maar dat maakte hem nu al niet meer uit.

Tijdsprong.

Zijn arm bungelde levenloos tussen de muur en het bed terwijl zijn ademhaling zachtjes te horen was. Het bewegen van zijn borst was niet te zien, dat werd verborgen door het matras waar het in drukte. De lakens bedekte maar een klein deel van zijn lichaam maar hij merkte er maar weinig van. Hij lag immers gewoon te slapen, toch zou hij nog wel wat merken zodra hij wakker zou worden. Waarschijnlijk werd hij zo meteen wakker met een flinke kater, dat kon hij wel verwachten met een fles wodka op.

Adelaide lag tegen hem aan, haar warme huid voelde die van hem, hoewel onbewust omdat ze uiteraard lag te slapen. Na zo'n inspanning had een mens rust nodig. Toen ze dronken was geweest had ze er geen fuck om gegeven dat ze naakt was, maar waarschijnlijk zou ze - ondanks de verwachte kater - onmiddelijk haar kleren aantrekken en zichzelf in een hoekje zitten schamen dat iemand haar naakt had gezien, omdat dat het Darren was. Ze persoon maakte niet uit, ze voelde zich niet prettig met haar lichaam en daar ging het om. Maar als je dronken in slaap valt, merk je daar niets van.

Hij wou zich op zijn zij draaien maar zijn arm hield hem tegen. Als een haak liet zijn arm hem niet verder draaien en als hij dat wel deed kon hij pijn verwachten. Jammer maar helaas. Toch bleven zijn ogen nog gesloten, hij was nog steeds moe. Alhoewel, Darren kon altijd moe zijn. Hij kon altijd en overal in slaap vallen. Maakte niet uit hoe. Hij geloofde er niet in maar sommige mensen leken te vinden dat hij gezegend was of iets dergelijks. Ja, overal en altijd in slaap vallen was ook echt een gave. Tuurlijk, het kon handig zijn maar wat had je er voor de rest van de tijd aan?
Hij probeerde in slaap te vallen maar de pijn was te erg om hem weer terug in slaap te brengen. Hij kon zijn hart voelen kloppen en bij elke keer ging er weer een steek van pijn door zijn hoofd heen. 'Godverdomme.' Fluisterde hij, al kon hij zelf niks meer verstaan dan wat gemurmel.

Adelaide lag nog steeds tegen hem aan, maar merkte dat ze wakker werd door zijn gedraai - de poging tot althans. "Hmm..?" Ze opende even haar ogen - gelukkig voor haar hoofd was het donker, maar de kater werd al duidelijk voelbaar. Haar violet-kleurige ogen waren tot spleetjes geknepen, want het kleinste straaltje licht gaf haar het gevoel van migraine. Ze sloot haar ogen weer en drukte een kus op zijn borstkas. "Rustig maar, het is maar een kater, dat kan niet de eerste keer zijn." Zei ze, waarschijnlijk klonk het zo zacht dat het nauwelijks te verstaan was, maar voor haar klonk het alsof ze te dicht bij de speakers op een concert stond.

Zijn gezicht vertrok lichtjes van pijn toen hij haar hoorde praten. Wat ze uitsprak kwam minstens tachtig keer te hard aan. Het klonk veel te luid, al was het eigenlijk maar een fluistering. Natuurlijk was het niet zijn eerste kater. Hij had ze wel vaker, veel te vaak eigenlijk. Toch kon hij er maar niet aan wennen. Wie kon er nou aan pijn wennen? Vooral aan iets vreselijks als hoofdpijn. En hoe goed hij zich wel niet voelde toen hij dronken was, zo slecht voelde hij zich nu. Tja, zelfs goede dingen hadden zo hun nadelen. Je kon niet alles hebben in het leven. Hij glimlachte even naar Adelaide maar zijn lach was als die van een boer met kiespijn en hij betwijfelde of ze het wel zou kunnen zien. Ze had haar ogen immers gesloten. 'Is het ook niet, maar het is gewoon vreselijk.' Zei hij na een gaap zijn mond had verlaten.