Kelderruimtes zijn toch zo enorm eng

Ze glimlachte door haar tranen heen. Hoe kon het nou dat hij ineens zo aardig was? Ze begreep niks van deze jongen, maar legde het maar naast zich neer - ze kon wel iemand gebruiken die aardig voor haar was. 'Ja, aan jou heb ik veel!' Ze lachte. Ze voelde zich zowaar al wat beter - terwijl ze nog steeds in een vreselijk donkere kelder zat waar zich hoogst waarschijnlijk duizenden spinnen nestelden... En misschien nog wat andere beesten waar ze niet over na wilde denken. 'Dankjewel,' zei ze, om hem te laten merken dat ze het echt eerlijk heel erg op prijs stelde dat hij plots zo aardig deed. '..Het is gewoon lastig, om hier te zijn. In mijn eentje. Zonder ook maar iemand die ik ken of die om me geeft.' Ja, dat was het ongeveer. Natuurlijk zag ze wel mensen - het instituut zat vrij vol en hier en daar sprak ze wel eens met iemand, maar dat was niet 'echt'. Het waren geen vrienden. Bij lange na niet.

Serieus, die pillen die Eric ingeslikt kreeg waren gestoord. Hij was een puberwijf met eeuwige menstruatie. Zonder de buikpijn. Zijn oestrogeen sloeg gewoon op hol. Wijt het maar aan de pillen, ja, Eric, jij bent natuurlijk zelf absoluut helemaal normaal en het is niet zo alsof jij heel vreemde aanvallen van wroeging kreeg tegenover vreemden en mensen die je al jaren kent zonder met je ogen te knipperen laat vallen of zo. Ja, ja, Eric was doodgewoon. Eric was in ieder geval uitzonderlijk goed in uitvluchten zoeken. Zou heel handig zijn op school. Maar nee, hij kreeg dat talent natuurlijk pas toen hij hier aankwam. Eigenlijk was dat best klote. Maar goed, hij had nog wat af te handelen.
‘Het is beter dan een verpleegster waardoor jij een deur niet meer zag,’ verdedigde Eric zich. En hij had zin om zichzelf te slaan. Waarom, Eric, ben je negen van de tien keer zo schaamteloos als wat en kunnen de emoties van anderen je geen reet schelen en nu het je wel een keer kon schelen – waarom dan in godsnaam op zo’n verwijfde manier? Hé, hij gold als half wijf, ja? Hij was homo – de verwijfde trekjes moest je toch ergens zetten? Hal-lo, een broek met uitzonderlijk smalle pijpen – daar begon hij toch nog niet aan? Ze moesten niet zeuren. Ik ben degene die zeurt, Eric, en uiteindelijk – ik ben jou. Jij, beste idioot, bent fucked up. Uit zijn hoofd, jij!
'Vrienden maken is hier ook vrij moeilijk. Ik bedoel, driekwart is zo achterlijk als wat. Daar zouden ze een extra gekkenhuis voor moeten bouwen.'

Ze had al duizenden keren geprobeerd haar eigen gedrag te doorgronden, maar het was nooit gelukt. Altijd sloeg haar humeur over van het ene op het andere moment en ook zij wist niet waarom. Ook meningen over mensen kon ze zo veranderen en aanpassen - zo was ze wat er een aantal minuten geleden was gebeurd alweer zo goed als vergeten. Ze glimlachte weer toen hij over de verpleegster begon. Oja, dacht ze terwijl ze even haar ogen sloot. Daar begon het allemaal mee. 'Nou, doordat jij de deur open had laten staan ben ik wel aan haar ontsnapt..' Zei ze, weer een beetje hersteld van haar huilbui van daarnet. 'Waarschijnlijk loopt ze nu nog door alle eindeloze gangen om me te zoeken.' Ze lachte bij de gedachte. Ha, eigen schuld. Moesten ze haar maar niet zo graag willen opsluiten. 'En ja, je hebt gelijk. Maar ik ben ook achterlijk.' Ja, het was zo. En het had geen zin meer om het te ontkennen.

Zo, zo, wat leuk. Eric kreeg een tweede kans. Een tweede kans om een chaos te laten ontbarsten en zo meteen met een jankend kind te zitten? Fantastisch. Tweede kansen waren zinloos, meestal. Degene die het had gekregen verpestte het toch weer. Het zorgde gewoon voor nog wat extra hoop. Hoop die verder wreed de grond in werd geboord. Want zo ging het nu eenmaal – wet van de sterkste. Natuurlijke selectie. Zwakkeren gingen tegen de grond. Gebruikt als voetenmatje. Jammer voor hen. Ging niet anders.
‘Had het nog nut,’ mompelde Eric zijn bevindingen. Ja, het had nog nut. Serieus, Eric had besloten dat dit hele gedoe zinloos was en dat mademoiselle tot nu toe de enige reden was dat Eric op zijn plek bleef. Wat deels had te maken dat ze de trap blokkeerde. Niet dat Eric dat zag, maar laten we voor een keer veinzen dat Eric daadwerkelijk alwetend was, dat hij was wie hij hoopte te zijn. Laten we voor een keer pretenderen dat Eric geen doodnormale jongen van negentien was met enkele…bizarre hobby’s, die niet was doorgedraaid, die geen stemmen hoorde. Die geen pillen nam om ze te onderdrukken. Laten we dat eens denken. Je zou een heel andere Eric zien.
‘Iedereen hier. Daarom zitten we toch hier? Te achterlijk om even normaal te doen.’

Yasmijn ging er vanuit dat de jongen op een paar meter afstand van haar stond - zijn stem was duidelijk te verstaan maar kwam wel van boven. Ze voelde met haar handen op de zijkant van de trede waar ze op zat en toen ze geen enge spinnen of andere dingen voelde schoof ze een stukje op. 'Wil je ook zitten?' Het was vooral een formaliteit, maar ze begon ook nieuwsgierig te worden. Natuurlijk zou ze als hij naast haar ging zitten nog steeds niet veel over hem te weten komen, maar het zou wel betekenen dat hij daadwerkelijk bestond. Aangezien ze in een gekkenhuis zat kon het net zo goed zijn dat dit allemaal in haar hoofd afspeelde. Toch leek het allemaal echt - maar je kon natuurlijk nooit helemaal zeker zijn. 'Waarom zit jij hier dan?' Vroeg ze, puur uit nieuwsgierigheid. Het was hem waarschijnlijk inmiddels allang duidelijk waarom zíj hier zat, maar waarom hij hier zat was voor haar nog een raadsel. Zijn gedrag was eerst inderdaad nogal raar en eng, maar uiteindelijk bleek hij helemaal niets slechts in de zin te hebben - en normale jongens haalden ook wel eens een grapje uit. Ja, ze was weer eens nieuwsgierig. Misschien té. '..Tenminste, als je het niet wilt vertellen hoeft het niet hoor.' Voegde ze er snel aantoe in de angst dat ze hem misschien gekwetst had of op een gevoelig vlak had geraakt.

‘Heb ik geen problemen mee.’ In feite kon het hem geen reet schelen waar hij was. Als dat op een trap zitten was, oké. Eric was ietsje toegeeflijk de laatste tijd. De laatste tijd? De laatste vijf minuten. En man, hij begreep niet waarom. Wílde hij dat weten? Nah, waarschijnlijk niet. Eric wilde de precieze redenen waarom Eric over het algemeen zo kloterig deed en hij nu ietsje minder kloterig deed. Wat betekende dat hij er vooral geen reet meer van begreep. Maar hij begreep er wel vaker geen reet van. Niets vreemds. Waar was die trap ook alweer? Oh ja, vlak voor hem. Eric besloot rechtdoor te gaan, stootte zijn linkervoet aan iets hards, wat hij identificeerde als de befaamde trap. Aha!
En Eric nam plaats. Dat was meestal de bedoeling als iemand wilde dat je ging zitten. Maar goed – hij nam dus plaats. Ja, ja, Eric was in staat normaal te functioneren.
Waarom hij hier zat? Vanwege hallucinaties. Hallucinaties die een stuk minder frequent voorkwamen, sinds hij pillen kreeg toegediend. Goed, hij had wel eerder pillen toegediend gekregen, maar die hadden een stuk minder goed gewerkt. Het merendeel van de waanbeelden werden onderdrukt nu, hoewel er weleens een hallucinatie kwam piepen. Eric begon zich haast eenzaam te voelen. ‘Oh, hallucinaties.’

Een paar woorden, wat gestommel en ineens zat de o, zo mysterieuze man naast haar. Ze raakten elkaar nog steeds niet aan, maar ze voelde zijn aanwezigheid. Anders dan net, toen hij enkel een stem in de verte was geweest. En gelukkig gaf hij ook antwoord op haar andere vraag en werd hij niet boos of was hij niet beledigd. Hallucinaties. Wat zijn dat ook alweer? Het eerste waar Yasmijn aan moest denken was een fata morgana, zo'n meertje in de woestijn met een aantal palmen eromheen waarvan je zeker wist dat het er was maar het bestond eigenlijk helemaal niet... een hallucinatie. Dus deze jongen zag overal meertjes met palmbomen? Nee, vast niet. Maar wat dan wel? Hij had met dit antwoord haar nieuwsgierigheid aangewakkerd maar ze wist dat ze voorzichtig moest zijn. Hij zou het vast niet op prijs stellen als ze hem zomaar de oren van het hoofd zou vragen. 'Oh.. das vervelend,' mompelde ze terwijl ze zijn kant op keek - ze kon nog steeds niets van hem zien, maar ze wíst nu in ieder geval dat hij er was. 'En eh, wat voor dingen hallucineer je dan vooral?'

Hij zag een levenloos ding dat hij zelf had gemaakt dat hem aansprak en naargelang wie hij voor zich had hem toeschreeuwde wat hij precies moest doen of juist heel vrolijk een praatje ging maken over die wel heel erg leuke jongen die zonet de deur uit was gegaan. Eric had zich sinds het begin bekeken gevoeld. Maar goed, maakt niet uit.
Wat vervelend? Het was niet vervelend. Dit verblijf was vervelend. Die pillen die de hallucinaties zouden moeten onderdrukten en ondertussen hem lieten genieten van wat voor fantástische mood changes je wel niet kon hebben. Allemachtig, hij had de puberteit net doorstaan, oké? Hoefde hij niet nog een keer. Allemaal best dat ze dat de beste jaren van het leven noemden, maar die razende hormonen had hij al gehad. Nah, ze gingen nog eens wat pillen in zijn strot duwen zodat het opnieuw begon. Nu ja, zijn lichaam was in ieder geval niet meer het lichaam van een aliën. Kwam goed uit.
‘Pratende voodoopopjes.’ Jazeker, het klonk krankzinnig. Daarom zat hij hier ook. Men vond hem gestoord, dus hoppa – in een gekkenhuis! Laten we met z’n allen je CV verknallen zodat geen mens je nog wil aannemen! Altijd leuk! Oh, en hij verspilde tijd. Dat ook.