Kelderruimtes zijn toch zo enorm eng

Eric daalde af naar de kelder. Hij wist niet eens dat er hier een kelder was. Altijd leuk om achter nieuwe ruimtes te komen! Maar goed. Hij wilde punaises halen. Misschien dat die hier waren – in een ruimte waar de meeste patiënten niet kwamen. Want hier zaten natuurlijk ook ongelooflijke emotionele en kwetsbare gevallen. En die moesten natuurlijk niet in aanvaring met scherpe dingen en al dat gezeik waar ze hier zo fantastisch in zijn. Want ditjes en datjes waren toch zo enorm belangrijk. Allemachtig, mensen die niet “beter” wilden worden, vonden altijd een manier om te volharden in hun gedrag. Maar goed – Eric hield zijn kop wel. Of nee, dat zou hij niet doen. Hij zag hier gewoon niemand om te bekritiseren en jezelf bekritiseren was een stuk minder leuk. Daar bleef je veel langer mee zitten. Maar goed. Overigens – welke dombo had ervoor gezorgd dat de lichtknop hier zo moeilijk te vinden was? Nu ja, hij had de deur open laten staan, waardoor hij de traptreden nog wel kon zien. Maar nu hij hier beneden stond, zag hij serieus geen hand voor ogen. Niet dat Eric een hand voor ogen hield. Hallo, dat was gewoon dom. Hij wist heus wel wanneer hij niet veel zag. Zo intelligent was hij nu echt wel, hoor.

De twee staartjes die ze in haar haren had gemaakt zwiepten alle kanten op toen ze zo hard als ze kon door de eindeloze gangen rende, terwijl ze probeerde de verpleegsters af te schudden. Ze had zich na het ontbijt verstopt in de tuin, maar na een paar uur waren ze naar haar op zoek gegaan. Het was volgens hen 'te gevaarlijk voor een meisje zoals zij' om 'los' rond te lopen in het instituut. Er waren mensen die haar zomaar zonder reden zouden vermoorden, zeiden ze. Maar Yasmijn begreep het niet. Waarom sloten ze díe mensen dan niet op? Waarom juist zíj, een meisje dat vol energie zat en het niet kwijt kon als ze opgesloten zat in die stomme mini-kamer? Ze weigerde hier dan ook aan toe te geven en zodra de verpleegster verschenen was in de tuin was ze zo hard mogelijk weggerend in de hoop dat ze zich van haar kon ontdoen.

BAM! Plotseling lag ze met haar hoofd omlaag, haar benen omhoog op een trap. Tenminste, zo leek het want veel kon ze niet zien. Ze was toen ze achterom aan het kijken was zonder het door te hebben een open deur in gerend, waar kennelijk een trap achter verborgen lag. En nu lag ze opgevouwen op de grond. 'Auuuuuu', klaagde ze en ze greep meteen naar haar hoofd. Ze voelde bloed. Weer kreunde ze en ze probeerde niet naar haar vingers te kijken - ze was wel vaker flauw gevallen na een ongeluk. Voorzichtig probeerde ze overeind te komen en uiteindelijk, met veel gestommel en kabaal, zat ze op de trap. Nou, als die verpleegster haar nu niet kon vinden was ze waarschijnlijk doof, dacht ze.

Wacht even – wát was dat wezen dat zich ongevraagd in zijn zoektocht naar de knop voor les lumières kwam bemoeien? Nu ja, niet bemoeien. Het wezen was gewoon de trap komen afdonderen alsof hij daar echt op zat te wachten. Ja, daar had Eric echt zin in. Een jammerend, ongeïdentificeerd wezen – gewoon de vreugd van het leven. Allemachtig. ‘Ga nog wat harder jammeren. Dan is iedereen er alvast zeker van dat je bestaat,’ liet Eric haar weten dat hij er was en dat hij haar bestaan behoorlijk ergerlijk vond. Allemachtig, hij zocht een lichtknop en daarna zou hij punaises gaan zoeken. Voodoopop achterlaten en er achteraf achterkomen welke sukkel het had opgeraapt en zich had geprikt. Misschien dat ze er nog hard in knepen… Nah, niet te hard lopen op gewonde handen, Eric. Misschien raapte wel niemand het op. Maar goed – hij had nog niet veel. Want allemachtig, hij zat hier in het donker met een wezen dat niets beter te doen had dan de buurt bij elkaar jammeren. Allemachtig, irritant mens.
Nu ja, mensen waren over het algemeen wel irritant. Met hun irritante neiging om zich met alles te bemoeien, om te weigeren dat niet iedereen nu zulk aangenaam gezelschap was als ze zelf dachten dat ze waren.

Ze was zich doodgeschrokken van de stem die ineens uit het donker luidde. Ze had niet verwacht dat er nog iemand in deze ruimte was, wat het dan ook mocht zijn. Waarom zou iemand hier vrijwillig in het donker gaan zitten? 'Wie is daar?' Haar stem klonk angstig, maar welk meisje zou dat nou niet zijn? Het kon een moordenaar zijn, een van die gekken waar de verpleegsters haar voor gewaarschuwd hadden maar waarvoor ze te koppig was om voor op te passen. Een moordenaar die korte metten zouden maken met een klein, onschuldig meisje zoals zij. Ineens was ze bang - bang voor het donker, bang voor de man, bang dat er misschien spinnen in deze enge ruimte zouden zitten... 'Ik... Ik mep je in elkaar hoor! Ik ben toevallig heel sterk..!' De twijfel in haar stem was duidelijk hoorbaar en elke idioot kon horen dat ze aan het beven was van angst. Ze greep in paniek om haar heen in de hoop dat ze een bezem of zoiets dergelijks zou vinden, maar tevergeefs. Het enige wat ze vond was een spinnenweb - ze gilde en probeerde het zo snel mogelijk van haar hand af te krijgen. Wat wás dit voor nare plek.

Wie hij was? Hij was Eric Feaver en hij vond dit erg vermakelijk. Een bang wijf. Altijd leuk. En ja, dat was puur leedvermaak. Allemachtig, als ze niet wilde dat hij wist hoe ze zich voelde, moest haar stem niet zo enorm hoog worden. Plots. Hoe pieperig kon je praten? Maar goed. Ze deed wat ze wilde.
‘Natuurlijk. Ik zou je met geen vinger durven aanraken.’ Toen ze zo plots begon te gillen, had Eric absoluut geen flauw idee meer met wie hij was verzeild geraakt. Hal-lo – dit wijf was pas gestoord. Begon plots te gillen, was doodsbang omdat ze van een trap was gevallen. Zoveel kon er nu ook weer niet gebeurd zijn. Ze was zo springlevend als wat en een hoofdwond sloot Eric absoluut niet uit. Wat Eric niet erg vond. Er mocht best wel wat meer gebeurd zijn. Aan de andere kant…Eric was erbij geweest… Wat een ongelukkig toeval! Nu ja, blijkbaar was niets hier toeval. Eric had natuurlijk telepathisch haar gedwongen om niet op te letten en om van de trap te sukkelen. Dat had hij natuurlijk absoluut expres gedaan. En de lichtknop? Die had hij natuurlijk expres uit gelaten. Want zo gemeen was Eric toch wel?! Ach, Eric vond het idee best vermakelijk. Maar we moeten toegeven dat Eric absoluut geen telepathische krachten had.

Weer deed de stem haar schrikken; ook al zou het geruststellend moeten zijn. Maar ergens geloofde Yasmijn de stem niet. Waarom zou ze ook? Ze ging met haar rug tegen de muur zitten en probeerde even rustig tot 10 te tellen. Verder dan 5 kwam ze niet, haar hoofd deed pijn. Misschien was het maar beter dat het hier zo donker was, anders had ze vast al het bloed gezien dat uit haar hoofd gutste. Ze deed haar ogen dicht en probeerde te luisteren. Even dacht ze dat ze iemand hoorde adem halen, maar ze wist het niet zeker. Hoe dan ook, ze voelde zich hier niet veilig. 'Nou je kunt toch ook niet zeggen dat je helemaal normaal bent als je hier in een donker holletje zit.' Ze giegelde, maar hield al snel haar mond. Waarom had ze dat gezegd? Zo stil als ze kon klom ze een trede omhoog, om iets verder bij de persoon vandaan te zitten - als hij haar iets aan wilde doen had ze misschien nog een kans om de ruimte uit te komen.

‘Misschien wachtte ik je wel op?’ suggereerde Eric. Allemachtig, als ze dit geloofde, was ze serieus achterlijk. Nu ja, mensen hier waren negen op tien keer achterlijk.
Natuurlijk, hij wachtte haar op. In het pikkedonker. Zonder getuigen. Zonder iemand om het na te vertellen. Een fijn idee. Nu dacht hij niet dat Hysterisch Wijf er hetzelfde over zou denken. Hij geloofde het zelf niet eens. Het was best humoristisch, deze absurde situatie. Maar echt doen? Nah, Eric was meer iemand van het speldenprikjes uitdelen. Een keertje hier, een ander keertje daar. Nooit echt ernstig. Maar goed – als Hysterisch Wijf dit dacht, was dat goed voor ‘r.
Als ze nog meer naar boven zou kruipen, zou Eric haar zien. De deur stond open en een groot deel van de trap was te zien, hoewel de minst verlichte treden niet meer dan een vaag silhouet zouden aanbieden. Nu ja, een silhouet was genoeg om het op te merken. Hij wist niet wat hij zou doen, mocht dit gebeuren. Nu ja, hij maakte zich er nog niet echt zorgen over. Hij had amper door waar ze zat, laat staan dat hij zich er in interesseerde. Echt, mensen vonden van zichzelf dat ze interessant waren. Wat absoluut niet zo was.

'Wat? Stond daarom de deur open? Wist je dat ik me moest verstoppen voor de verpleegster?' Haar stem trilde en ze praatte zacht - hij zou haar toch wel horen aangezien het hier muisstil was. Ze durfde niet meer te bewegen in de angst dat ze weer in een spinnenweb zou lopen, of misschien tegen de man aan aangezien ze geen idee had waar hij zich bevond. 'Nou, als ik hier uit kom, vertel ik mijn pappie hierover en dan...' Ze slikte. '..Dan krijg je straf!' Weer probeerde ze zeker van zichzelf te klinken, maar helaas was ze daar niet zo goed in. Haar hoofd deed pijn en telkens als ze probeerde op te staan ging het harder bonken en voelde ze dat het bloed in straaltjes over haar gezicht liep. Straks kwam het nog op haar kleren! En ze droeg nog wel haar lievelingsjurkje! Ze moest haar best doen niet te huilen, ze wist dat ze daar niets mee zou bereiken en dat ze dan alleen maar zwakker over kwam. Maar ze was nou eenmaal niet sterk en ze kon ook niet doen alsof.

‘Natuurlijk wist ik dat! Twijfelde je daaraan?’ Hoe oud was dit wijf? Tien? Zo oud moest je toch minimum zijn? Veel ouder kon ze niet zijn… Maar hé, dit was een gekkenhuis – alles was mogelijk. Allemachtig, voor alles openstaan. Maar goed.
Ze maakte het hem wel erg gemakkelijk. ‘En jij denkt dat jouw pappie dit ooit te weten komt? Jij denkt dat iemand dit ooit zal te weten komen?’ Ach, natuurlijk dacht ze dat. Eric was niet van plan haar echt iets aan te doen. Hoewel… Nah, dat ging niet echt helpen om hieruit te geraken. Verbale communicatie vond Eric best. Hij wist amper wie hij tegenover zich had. Alleen dat het een wel erg “kwetsbaar” vrouwelijk wezen was. En dat ze hem op de zenuwen begon te werken. Hal-lo, dat ze wegging. Dan kon Eric verder met zijn zoektocht naar de lichtknop, kon hij de punaises zoeken, mochten die hier zitten. Eigenlijk wist hij dat niet eens. Ach, zo veel wist Eric ook weer niet. Boeie.

Ze wist dat ze hem niet moest geloven, niet naar hem moest luisteren, maar bij elk woord wat uit de mond van de geheimzinnige man kwam werd ze angstiger. Ze had haar armen om haar benen heen geslagen en durfde amper nog op te kijken - niet dat ze iets kon zien. Ze was verdrietig, bang en boos tegelijkertijd. Hoe kwam hij erbij dat haar pappa dit niet te weten kon komen? 'Mijn pappa is een held,' zei ze, maar weer klonk die twijfel in haar stem. Dit werkt niet, zei ze tegen zichzelf. Ik kan hier niet blijven zitten en deze gast me zo bang laten maken. Ik moet... Voorzichtig hees ze zichzelf een stukje overeind en verschoof naar een trede lager. En nog eentje. Ze zou hem laten merken dat ze niet zwak was. Dat hij haar niet zomaar kon manipuleren. Bovendien had hij ergens wel een punt; als ze met dit verhaal naar de verpleegsters zou gaan zouden ze haar nooit meer laten gaan - waarschijnlijk mocht ze dan niet eens meer zelfstandig naar het ontbijt. Want sowieso zouden ze háár beschermen in plaats van hém straffen. 'Wie denk je wel niet dat je bent!?' Haar stem was luider dan de keren daarvoor, en ze hoopte dat hij zijn verontschuldigingen aan zou bieden. Dan pas zou ze deze ruimte verlaten.

‘Jouw papa is hier niet. En jouw papa gaat niet echt hier binnen stormen om zijn lieve dochtertje te redden.’ Dat gezeur over haar lieve vadertje vond Eric irritant. Oh, wat leuk voor haar dat haar vader een held was. Sterkste van de wereld? De slimste? De stoerste? Ze gedroeg zich er jong genoeg voor, voor zulk soort gedachten. Ach, Eric had ook ooit zulk soort gedachten gehad. Altijd leuk om als zesjarige te voetballen met je teergeliefde vader die het was afgebold en weleens langskwam. Maar goed. Eric was geen zes jaar, was niet eens meer zo dol op voetbal en tot nu toe zat hij met een half hysterisch kind in de buurt.
‘Wie denk jij dat ik ben?’ antwoordde Eric haar vraag met een vraag terug. Ja, hoor, Eric zou zó antwoorden dat Eric de gemene baron was, dat ze heel toevallig in zijn geheime laboratorium was gesukkeld en dat hij het bloed van een onschuldige maagd nodig had om de Steen der Wijzen te bekomen. Ja, ja, zo was het absoluut gegaan. En straks kwam haar stoere vadertje om haar te redden en dan leefden ze nog lang en gelukkig. En oh, ze kwam nog, heel toevallig, een knappe prins tegen die smoorverliefd op haar werd en joepie, alles was goed. Ja, ja.

Ze zat inmiddels op de onderste trede van de trap en ze merkte dat ze dichterbij de persoon was gekomen - ze voelde zijn aanwezigheid en zijn stem was hier duidelijker hoorbaar. Ze durfde niet op te staan, maar hopelijk was dat niet nodig. Ze vond het vervelend dat hij helemaal niet geraakt was bij haar plotselinge aanval en verloor even de moed om überhaupt nog tegen hem in te gaan. Maar ze moest nu wel. 'Een gestoorde gek die zich schuil houd in enge kelders en kleine meisjes lastig valt,' zei ze boos. Als Yasmijn boos was, was het als een schattige puppy die gromde, je kon het moeilijk serieus nemen. Toch was ze er zelf heilig van overtuigd dat ze heel boos en gevaarlijk over kwam.

Het was gewoon schattig, hoe ze deed. Haast vertederend. Jammer dat Eric niet zo dol was op kleine kinderen. Anders was hij vast allang begonnen met haar een dikke knuffel te geven uit pure vertedering. Nu ja, Eric was niet zo’n knuffelaar. Laat staan met mensen die hij amper kende. Hij was niet van plan om ooit met een “free hugs”-bord rond te lopen. Nah, niets voor hem.
Maar goed. Eric knuffelde haar dus niet. Doodknuffelen – zou dat een leuke dood zijn? Geknuffeld worden en dan plots gestikt worden en dan gewoon sterven? Best ironisch, als je erover nadacht. Gestikt in naastenliefde. Tragisch gewoon. Ach, die dood zou hij haar besparen. Hij wilde haar niet eens doden. Hij wist niet eens wat hij precies wilde. Ah, helaas. Onwetendheid.
‘Leer ermee leven,’ antwoordde Eric onverschillig. Dit spelletje begon gewoon saai te worden. Natuurlijk, hij was toch zo enorm gemeen. Boehoehoe, we kunnen samen janken. Enorm troostrijk, werd gezegd. ‘Niet dat jij dat nog lang zult doen,’ kon Eric het niet laten erachter te plaatsen. Hé, hij speelde de rol van kwaadaardige moordenaar – hij speelde dit spelletje nog wel even mee. Straks was dat wijf weg. Hoopte hij.

Voorzichtig probeerde ze op te staan, wat vrij aardig lukte. Ze moest zich wel vast blijven houden aan een soort pilaar - wat waarschijnlijk de trapleuning was - maar ze kon blijven staan. Nu voelde ze zich veel zeker van zichzelf, ook al was de man hoogst waarschijnlijk veel groter dan zij. Het ging om het idee. De opmerking maakte haar niet bang meer, tenminste niet meer zo bang als ze net was. Ze fronste en keek de duisternis in, in de hoop dat ze hem kon lokaliseren. Maar nee. Nog steeds een grote duisternis. 'Ik ga overigens niet weg voordat je sorry hebt gezegd.' Oh, altijd zo koppig. Het was voor haar onmogelijk om iets los te laten, om iets te laten gaan. Als ze nu de ruimte zou verlaten - hoe was haar een raadsel, de trap op was toch iets lastiger dan de trap af - zou ze er nog weken last van hebben dat ze zo bang was geweest. Dat ze als een lafaard weg was gerend zonder ook maar het kleinste beetje weerstand te geven. Veel kon ze niet doen, maar ze moest het in ieder geval proberen.

‘Dat is dan een lange tijd dat je hier moet blijven.’ Allemachtig, wat had hij dit keer gedaan dat excuses blijkbaar noodzakelijk waren? Ach, ze vond wat ze niet laten kon. Eric ging zijn excuses niet aanbieden – niet als het niet nodig was. En het was niet nodig – absoluut niet. Hal-lo, misschien had Eric niet bepaald de barmhartige Samaritaan uitgehangen, maar dat deed hij niet echt vaak. Ze vroeg gewoon om verveelde “dreigementen”, of wat daarvoor door moest gaan. De rol van kwaadaardige baron, broer-van-koning of wat voor gruwelijke broedermoorden er de laatste tijd tienjarigen werden bijgebracht. Ah, broedermoord. Of vadermoord. Nog zo’n leuk verschijnsel. Kwaadaardige broer stoot goedaardige koning van de troon en een of ander kindheld redt de wereld en die zooi. Om eerlijk te zijn dacht Eric niet echt dat het realistisch was – een onbekend kind met invloed. Nah, kinderen hadden niet veel invloed op mensen die ze nog nooit hadden gezien. Natuurlijk, vertedering werkte in hun voordeel, maar een wereld redden – een klein beetje vergezocht. Maar goed – dit was Eric en zijn eeuwige kritiek op alles en nog wat. Als klein snotjoch was hij er dol op geweest.
Als ze dat gedoe echt ging doorzetten, zou Eric eerder weg zijn dan zij. Nu ja, misschien zou hij ooit nog die vervloekte lichtknop vinden, haar hier laten zitten en doen waarvoor hij was gekomen. En dan kon hij weg, joepie jee. Alleen had hij niet veel meer dan het licht dat uit de deur stroomde. En die deur was zo verschrikkelijk oenig geplaatst waardoor je relatief weinig licht hier had. Welke sul had dit gebouw ontworpen? Ze moesten hem afschieten.

Koppig ging ze weer zitten, sloeg haar armen over elkaar en keek boos het donker in. Ze weigerde om weg te gaan, ook al vond ze alles aan deze plek vreselijk. Ze kon nu niet meer terug, niet meer opgeven. Waarom kon ze hem geen pijn doen? Hoogst waarschijnlijk omdat ze niets van hem wist. Het enige wat ze wist was dat hij een hij was - of het was een vrouw met een wel héél lage stem - en dat hij ouder was dan zij. Dat móest haast wel. Ze kende geen kinderen van haar leeftijd die zich zo gedroegen. 'Maar even serieus,' begon ze in de hoop wat meer informatie te krijgen of meer licht op de situatie te krijgen - ha-ha, licht... - 'Wat dóe je hier?'

Eric was mannelijk. Het was maar zodat je het zeker wist. Hij had bepaalde, zowel primaire als secundaire, geslachtskenmerken die dat bepaalden, weet je. Als je het zeker wilde weten, kon je natuurlijk nog altijd zijn broek aftrekken. Maar hé, dat zou behoorlijk…raar zijn. ”Hé, ik zie je eerst als een moordenaar en nu trek ik je broek af – leuk toch?!” Zelfs Eric had zijn grenzen. Ja, ja, Eric kende het woord “grenzen”. Hij overschreed ze vaak – dat moest hij toegeven, maar bepaalde dingen vond ook hij niet kunnen. Zoals heel plots iemands broek aftrekken. Dat deed Eric niet. Niet vaak, in ieder geval. En niet zonder aanleiding. In bepaalde situaties was een broek absoluut niet noodzakelijk. Maar op dit moment hield Eric graag zijn broek aan. Ze zou hem maar op zijn woord moeten geloven.
‘Ik had iets nodig. Ik kan ook aan jou vragen waarom het blijkbaar zo onmogelijk is voor een achterlijk kind als jij om een deur te zien,’ was Erics antwoord. Ja hallo, die deur was toch zo duidelijk als wat? Waarom kon dat mens niet zoals elk normaal mens voor zich kijken en zich realiseren dat ze niet door een deur kon lopen? Oh, wacht even – gebruikte hij nu het woord “normaal”? Zijn fout, zijn fout. Ze zaten in een kloterige kliniek – natuurlijk waren hier geen “normale” mensen. Allemachtig. Eric werd over het algemeen niet beschouwd als de doorsnee negentienjarige, maar in ieder geval had hij door dat je niet door een deur kon lopen. Hij was niet Harry Potter of wie dan ook en hij had, wonder boven wonder, door dat je niet door massieve dingen kon lopen. Laat staan een stationmuur. Of, in dit geval, een deur.

Veel kleine meisjes waren koppig. Als ze niet naar bed wilden, dan gingen ze ook niet. Ohnee, dan kon je alles zeggen en doen wat je wilde, maar in bed krijg je ze niet. Yasmijn wilde niet meer naar hem luisteren, want elk woord wat uit de niet-zichtbare mond van de man kwam maakte haar bozer en meer vastberaden om te blijven zitten totdat hij toegaf dat hij haar lastig gevallen had. Hij beledigde haar. Alweer. Niet in de verdediging schieten, dacht ze, dat is juist wat hij wil. En niet wat jij wilt. Je zou meer over hem te weten komen, zodat je hém kon beledigen, weet je nog? Ze knikte - was ze nou ook al zo gek dat ze in zichzelf praatte? Ach, dat kon er ook nog wel bij. 'Wat heb je nodig dan wat hier te vinden is?' Begon ze, haar stem luid en boos. 'Sowieso knap als je hier iets vindt, het is veel te donker.'

Eigenlijk wilde Eric dat niet. Eric wilde haar weg. Dat zou heel aardig van haar zijn. Maar helaas – in een kliniek kwam je zelden aardige meisjes tegen. Correctie – aardige meisjes die je niet aanzagen voor hun moordenaar. Blijkbaar had Eric iets heel onguurs rond zich. Ach dat ze deden wat ze wilden. Eric ging hen dat niet verbieden. Hij wilde alleen dat hij het hen kon verbieden om zo verschrikkelijk irritant te doen. Eric bleef van je af als je hem geen aanleiding gaf. Eric zag dan wel heel veel als een aanleiding, maar dat zijn details. Een belangrijk detail misschien. Maar het bleven details. Maar goed. Het kwam erop neer dat Eric alleen met rust wilde gelaten worden. En het liefst ook niet met irritante anderen in contact moest komen. Dat was aanleiding genoeg. Maar goed. Dit was niet de reden waarom hij hier zat. Joepie toch?
‘Wat ben jij toch geïnteresseerd,’ was Erics niet bepaald hulpvolle antwoord. Nah, Eric ging zijn diepste geheimen niet opduikelen. Helaas voor ‘r. Je hoefde iemand niet te kennen om diegene te beledigen. Mensen wilden niet achterlijk worden genoemd. Lelijk was ook zo’n drama en zo kon je blijven doorgaan. Natuurlijk, je raakte mensen harder als je informatie had, maar goed – uiteindelijk…

Yasmijn had zin om trappen op te stampen, deuren dicht te slaan en heel hard te gaan schreeuwen - maar ze wist dat het allemaal niets uit zou richten. Ze had zelden iemand ontmoet die haar zo de kast op kon jagen, meestal trok ze zich niets van dit soort mensen aan en ging doodleuk verder spelen. Maar op de een of andere manier kon ze het nu niet loslaten. Ze kon niet gewoon verder gaan met waar ze mee bezig was - wat dat dan ook precies mocht zijn. 'Ik vraag me gewoon af wat er in je brein omgaat, dat je zulke dingen tegen een klein meisje zegt.' Het rolde eruit voordat ze er erg in had. Tja, daar had ze wel vaker last van. Eerst doen, dan pas denken - hoe erg ze ook probeerde om het andersom te doen.

‘Wat er in mijn brein omgaat?’ Zei ze dat nu serieus? Daar hoefde ze geen vragen voor te stellen – Eric zei die dingen al meer dan genoeg. Vreemd toch – als je een keer iets anders zei dan wat je dacht, wilden mensen je plotseling doorgronden. Er was niet zoveel doorgronden – het was voornamelijk zijn karakter. Ja hal-lo, wat verwachtten ze? Een enorm trauma waardoor Eric vertederende meisjes ging lastigvallen? Natuurlijk, man. Het had er absoluut niets mee te maken dat Eric nu eenmaal zo was en zo asociaal was om te weigeren om voor “emotioneel kwetsbare” patiënten zichzelf te gaan censureren. Hallo, dit was een gekkenhuis? Moesten ze maar eerder aan denken.
‘Wel, nu gaat er vooral in mijn hoofd om dat jij me irriteert. Weet je dat ook alweer.’ Allemachtig, ze maakte het hem uitzonderlijk gemakkelijk om haar te beledigen. Die vragen van ‘r – het antwoord daarop kon je ongelooflijk simpel vervormen tot een belediging. Ze moest haar manier om vragen te stellen bijschaven.

Het was alsof iemand de stop van het bad eruit had gehaald, alsof iemand de kraan open had gezet. Al haar boosheid verdween. Haar zekerheid, haar koppigheid... alles. Het enige wat ze nu was, was een gekwetst en hulpeloos meisje. Maar ánders dan dat ze daarvoor was geweest. Ja, nu had hij haar recht in de roos weten te raken. ....dat jij me irriteert. Irriteert. IRRITEERT. Waarom zeiden mensen altijd zulke dingen? Waarom was zij altijd dat irritante kind? Dat irritante meisje? Je weet wel, diegene die zo irritant is? Ze wás helemaal niet zo, ze wílde ook helemaal niet zo zijn. Ze wilde gewoon zijn zoals elke andere 17-jarige, en dat was niet kinderlijk en irritant. Nee, zeker niet. Maar ze kon er niets aan doen. Ze zat opgesloten in haar eigen lichaam - zo voelde het af en toe. Alhoewel ze het grootste deel van de tijd het niet eens door had. Irritant. Altijd maar irritant. Ze had al tientallen mensen weggejaagd omdat ze irritant was. Haar ouders vonden haar irritant, en dat was waarom ze hier was beland. De verpleegsters sloten haar op omdat ze irritant was en ze dus geen zin hadden om de hele dag op haar te letten. Maar het was geen keuze en ze kon er ook niets aan doen. Ze was nou eenmaal zo en er was niemand, maar dan ook niemand, die dat leek te accepteren. Zachtjes begon ze te snikken - helemaal alleen in de duisternis. Helemaal alleen op de wereld. Alleen met een jongen die haar irritant noemde. Nou, wat een feest.

'Het spijt me.'

Fijn. Het speet haar. Allemachtig, Eric had geen emotioneel moment willen bekomen. Ja hallo, waarom werd alles meteen zo’n enorm tragisch drama? Had hij dat effect op mensen? Allemachtig, Eric overleefde het heus wel zonder dat er iemand half stond te janken voor zijn neus, hoor. Kon hij best aan. Zo dol was Eric niet eens op tranen. De helft van de tijd zorgde het voor een schuldgevoel – niet meteen, maar soms durfde dat geweten van hem weleens de kop opsteken, meestal op het verkeerde moment – en de andere helft van de tijd maakte het hem gewoon kwaad dat iedereen hier zo belachelijk emotioneel was dat ze niet tegen een stootje konden. Drink melk en je kan tegen een stootje! Zoveel melk had Eric niet eens gedronken, eigenlijk, vroeger. Serieus, dat was onzin, maar boeie – het kwam erop neer dat Eric niet meteen begon te janken zodra iemand zei dat hij irritant was. Meestal werd Eric nog irritanter.
Wacht even, hoor, ze snikte. Godverdomme toch, waarom moest ze dat in zijn bijzijn doen? Erics geweten deed de laatste tijd aan overproductie. Je moest haast medelijden hebben met Erics huidige identiteitscrisis! ‘Hé…Huil je nu serieus? Niet huilen!’
Allemachtig, even tussen jou en mij – hoe kreeg Eric het voor elkaar om zelfs als hij medelijden met iemand had, diegene te gaan commanderen dat diegene niet mocht huilen? Ah, Eric was een unicum gewoon.

De tranen liepen over haar wangen en mengden zich met het straaltje bloed wat nog uit haar hoofd liep. Het deerde haar niet. Alleen het verdriet was er nu. En de eenzaamheid. Ze zat in een gebouw vol mensen, maar toch had ze niemand om tegen te praten. Ja, ze was alleen. De stem van de jongen leidde haar even af van haar immense verdriet - wat was dat voor toon? Zo had ze hem nog niet gehoord. Was dit... aardig bedoelt? Nee, dat kon haast niet. Hij maakte een grapje. Was het sarcasme? Ze snifte en haalde met haar vinger een traan van haar wang af. 'Sorry..' stamelde ze, waarna er weer een stroom tranen hun weg naar beneden zochten. 'Ik.. ik,' meestal wist ze wel wat ze moest zeggen, maar nu niet. Ze kon de woorden niet vinden, de woorden die deze jongen uit konden leggen waarom ze zo verdrietig en eenzaam was. Het was zoveel maar tegelijkertijd ook zo weinig. Een mengelmoes van allemaal herinneringen en situaties, van personen en gevoelens. Onmogelijk uit te leggen. Of toch niet. 'Ik ben zo alleen,' snikte ze.

Allemachtig, dit was gestoord. Vijf minuten geleden hadden ze nog een dikke discussie over wie er wie vergiffenis schonk. Eric had zulke discussies ook gehad als kind. Dit was gewoon pure nostalgie. Maar goed, het kwam erop neer dat Eric deze hele situatie gestoord vond. En oh, zijn eigen reacties waren ook gestoord. Hij had nota bene medelijden met een onbekend kind dat hem irriteerde. En hij zei iets waar hij vooral zichzelf mee verraste. ‘Hé, ik ben er toch?’ Het klonk zowaar sussend. Voor zover Eric sussend kon klinken. Wat hij dus absoluut niet kon. Eric troostte niet vaak mensen en hij was er absoluut niet goed in. Maar godverdomme, hij was zichzelf niet de laatste tijd. Allemachtig, was dat niet iets voor rond je veertien, vijftiende? Nu ja, Eric is altijd al een laatbloeier geweest. Ja, dat geven we toe. Eric was er niet bepaald als de kippen bij.