The maple

Onder de grote esdoorn, aan de oostkant van de tuin, zat Meredith omhoog te staren. Ze probeerde haar hoofd zo te krijgen, dat ze precies in de zon kon kijken. De bladeren zaten alleen in de weg. Geïrriteerd ging ze wat verzitten zodat haar rug iets minder pijn zou doen aan het einde van de dag. Dit was beter inderdaad. Nu werkte Stam en Wortels ook al niet mee. De ruwe bast stak venijnig in haar rug, schuurde langs haar schouderbladen, terwijl de wortels van de boom ervoor zorgden dat ze niet goed kon zitten. Wat had die boom toch tegen haar? Eerst de bladeren en nu ook al Bast en Wortels! Dat kon maar één ding betekenen. Ze spanden samen. Argwanend keek ze over haar schouder, hield ze de bast in de gaten. Bast werd iets boven haar hoofd verlicht door zonlicht. Zon zat dus ook al in het complot?! Wat had iedereen tegen haar? Nou, zij kon ook stom terug doen hoor! Ze haatte ze allemaal. Dit vroeg om wraak. Haar hand bewoog zich langzaam omhoog, klaar om toe te slaan. En ja hoor, daar hoorde ze de doffe pats van de klap. Verschrikt stond ze op, liep ze naar achteren, Stam niet uit het oog verliezend. Stam was te sterk voor haar en het zou haar niet verbazen als Wortels ook sterker was dan zij was. Laat staan de machtige Zon. Nee, dit complot van die vier was te veel voor haar, als ze hier langer zou blijven zouden ze haar overmeesteren, haar maken tot een slaaf van hen, waardoor ze anderen moest verraden om ook bij het complot te komen. Dat moest ze zien te voorkomen. Ze moest anderen waarschuwen.

Jenico lag rustig in het gras, staarde naar de zon, terwijl hij nadacht. Eigenlijk was het helemaal niet goed, dat hij hier zat. Hij dacht nu veel meer na en alle gruwelen van zijn tijd als soldaat kwamen weer boven. Maar nu, nu de zon zo op zijn gezicht scheen, had hij niet de herinneringen aan de gruwelen. Hij herinnerde zich één van zijn keren toen hij verlof had. Het was een warme dag geweest, zonnig, precies zoals nu en hij was met een paar "maten" bij een beekje gaan liggen. Ze hadden gepraat, gelachen en genoten van de zon en het gras, dat kriebelde in zijn hals. Hij kreeg een zwakke glimlach om zijn lippen, bij de gedachte en die tijd. Hij had er van gehouden, van dagen als die, omdat ze een verlichting waren.
Hij vergat waar hij nu precies was, om eerlijk te zijn. Hij vergat even dat hij in het Lawrence instituut was en dat hij hier opgesloten zat. Het was oneerlijk, dat hij hier zat. Hij was niet gek en hij was niet gestoord en hij had geen probleem of iets. Maar schijnbaar werd er gedacht van wel, want anders zat hij hier niet. Natuurlijk, wat zij wilden joh. Hij kende toch geen leven buiten zijn tijd als soldaat - had zijn vroegere tijd verdrongen. Kon hem het wat schelen dat hij hier zat, het verschilde weinig met de buitenwereld.
Hij probeerde die gedachte vast te houden, maar wist dat het pure onzin was. Het kon hem wel wat schelen dat hij hier zat. Het kon hem heel veel schelen.

Nog steeds naar achteren lopend merkte Meredith dat ze nu zelf, eindelijk de warmte van het zonlicht op zich voelde schijnen. Even was er dat moment van ontspanning, het moment waarop ze haar blik op Stam losliet om met een glimlach naar de zon te staren. Het mocht niet lang duren. De glimlach verflauwde, haar lippen werden angstvallig samengeperst tot een barse streep. Ze was bijna vergeten dat Zon ook in het complot zat. Wie weet wat Zons volgende stap was. Misschien zou Zon proberen haar te laten koken met zijn warmte, of zou hij haar laten verbranden. Ze wist het niet. Over haar lippen kwamen wat mompelende verwensingen, waarom was iedereen nou altijd zo onvoorspelbaar! Het was gewoonweg niet eerlijk, hoe moest zij dan nog een kans maken om te winnen? Nee, die kans had ze niet, inderdaad. Nog steeds liep ze langzaam naar achteren, totdat ze voelde dat ze tegen iets aankwam. Te laat. Ze viel, naar achteren. Verschrikt hield ze haar adem in, terwijl ze voelde dat ze haar voeten iets hadden geraakt wat ze niet konden verplaatsen, of desnoods vermijden. Hè bah, kon ze die óók al niet meer vertrouwen? Misschien - ook al leek het haar niet erg waarschijnlijk - waren het niet haar voeten geweest die op het slechte pad waren geraakt, maar hetgeen wat niet verplaatsbaar was gebleken. Nee, dat kon het niet zijn. Veel logischer leek het haar dat haar voeten zich simpelweg tegen haar hadden gekeerd, of misschien hadden ze zich ook bij het Complot aangesloten? Ze wist het niet. Maar in tijden van gevaar was simpelweg niets zeker. Haar rug kwam met een doffe dreun op het gras terecht, nadat ze uit een of andere reflex om te kijken wat er in hemelsnaam zo onverwrikbaar was geweest- haar kin op haar borst had gelegd, wat haar hoofd van erger onheil had bespaard. Achteraf was het toch beter geweest als ze haar hoofd niet had ingehouden, dan was ze waarschijnlijk zeker geweest van een plek op de ziekenboeg. Verdraaid.

Hij was diep in gedachten verzonken geweest, toen een pijnscheut plots door zijn been schoot. Met een vloek duwde hij zijn bovenlichaam overeind, kwam in een zittende positie en keek verward om zich heen. Lag hij eindelijk rustig, werd hij weer lastig gevallen. Typical. Hij keek naar het meisje dat in het gras lag en schijnbaar over zijn benen gestruikeld was. Moeizaam kwam hij overeind, klopte het gras van zich af en stak toen zijn hand naar haar uit, om haar overeind te helpen. 'Ben je in orde?' informeerde hij, vrijwel automatisch. Het was niet zijn schuld dat ze daar in het gras lag, maar het was een automatisme. Altijd vragen of iemand in orde was en dan werd er eigenlijk altijd wel ja gezegd - als het om soldaten ging dan. Hij bekeek het meisje even onderzoekend, aangezien dit zo ongeveer zijn kans was om haar te bekijken. Je wist het immers maar nooit met mensen hier in dit gesticht. Sommigen konden je al aanvallen als je alleen maar aan hun naam dacht - maar hij wist haar naam niet en daarnaast was er niemand op de hele wereld die gedachten kon lezen, dus hij vermoedde dat hij veilig moest zijn. Voor zover je hier veilig kon zijn, maar dat terzijde.
Ze zag er jong uit, maar niet zo jong als het meisje dat hij eerder was tegengekomen. Ze had zwarte lokken, merkte hij op. Verder dwaalde zijn gedachten te snel af om verder op haar uiterlijk te letten. Het maakte niets uit, eigenlijk.

Oké, ze moest zeggen, ze was redelijk tevreden met de pijn. Dit zou haar in ieder geval op doen laten vallen in Haar ogen waren half dichtgeknepen doordat het zonlicht nu toch wel erg fel en gemeen in haar ogen prikten. Zie je wel, Zon was ècht tot alles in staat. En opeens was daar een hand die tussen haar wimpers door verscheen. Nieuwsgierig gluurde ze tussen haar wimpers door naar hetgeen waarbij de hand hoorde. Het was blijkbaar een jongeman geweest, waar haar voeten ruzie mee hadden gehad. Dat verklaarde ook direct waardoor haar voeten de strijd hopeloos hadden verloren. Langzaam opende ze haar ogen, nu de jongeman voor de zon stond kon ze tenminste een beetje normaal kijken. Verrukt hoorde ze zijn woorden aan, hij had haar opgemerkt! Ze was tóch niet onzichtbaar, zoals ze lange tijd had gedacht! Een brede glimlach verscheen op haar gezicht bij het merken dat ze voor het eerst sinds een lange tijd - of nou ja, eigenlijk wel voor het eerst - aandacht kreeg van iemand anders dan de hulpverleners, de verzorgers. Maar nu. Ze wou zijn aandacht niet laten verslappen, deze zo lang mogelijk doen aanhouden, maar hoe? Ze had werkelijk waar geen idee. Koud en kil had bij de voorgaande keren niet gewerkt, dus misschien zou ze het nu eens anders moeten proberen. Maar wat? Ze had echt werkelijk waar geen flauw idee. Ze had het! Ze kon antwoord geven op zijn vraag! Ja, dat zou ze inderdaad kunnen doen. Maar ze zou ook kunnen uitstellen om antwoord te geven op zijn vraag, zodat ze langer van zijn aandacht kon genieten. Was het eigenlijk wel een vraag? Misschien was het wel retorisch bedoeld. Ze wist het niet, echt niet. Maar, bedacht ze zich vervolgens, aandacht was aandacht, dus ook als ze een modderfiguur zou slaan als ze een retorische vraag zou beantwoorden. Antwoorden kon dus waarschijnlijk geen kwaad, besloot ze. Maar nu, hoe moest ze dat in hemelsnaam formuleren? Moest ze zich aanstellen en van een mug een olifant maken of moest ze gewoon zeggen dat het wel goed met haar ging, zeker nu hij zich met haar bezighield. Nee, dat laatste sowieso niet. Dat zou hij misschien verkeerd kunnen opvatten. Maar dat kon hij bij dat eerste ook. Bij dat eerste kon hij denken dat ze een aanstelster was en dat hij niets meer met haar te maken wilde hebben. Nee, beide opties waren niet goed. Ze kon misschien maar beter voor een gulden middenweg kiezen. "Ik denk het wel.." kwam er bedachtzaam over haar lippen heen. Ietwat onzeker richtte ze haar blik op de jongen, wie weet wat hij kon aanrichten. Wie weet, misschien zat hij ook wel in het verbond met Zon en Stam. Nee, dat kon niet, daar was hij veels te aardig voor. Misschien kon ze hem maar beter waarschuwen voor het verbond, zodat ook hij zich ertegen kon wapenen. Dat zou later komen, besloot ze. Eerst zou ze zijn reactie proberen te peilen. Of nou ja, eigenlijk kwam het er op neer dat ze argwanend erop lette dat ze niet zou worden aangevallen.

Jenico had nog steeds zijn hand uitgestoken en keek haar aan. Ze kwam nogal apart op hem over, maar goed, wie was hier nu niet apart? 'Volgens mij kwam ne vrij lelijk terecht,' zei hij, duidend op haar valpartij. Het was niet dat hij haar meteen naar de ziekenzaal zou dragen, dat zou absoluut overbodig zijn. Ze was gevallen en lelijk terecht gekomen, maar dat wilde niet zeggen dat het meteen een bezoekje aan de ziekenzaal waard was. 'Kom, ik help je overeind,' zei hij, waarbij hij een vaag gebaar met zijn hand maakt. Hij grijnsde even. 'Of blijf je daar voor eeuwig zitten?' Wat een droge humor jongens. Als Jenico iets was, san was het wel een droogkloot van jewelste. Hij hield er wel van, maar hij had al snel genoeg gemerkt dat niet iedereen hier er van hield. Hij wierp even een blik naar de zon, die warm op zijn huid scheen. Hij hield van de zon, maar ook van de nacht. Eigenlijk hield hij van elk weertype, omdat ieder haar eigen charme had. Oké, hij vond het niet prettig als het zo koud was dat de ijspegels aan je reet vroren, maar goed, zelfs dat was te overleven.