Fuck you, that's why

Noah was goed bezig met munitie te zoeken. Hij vond niet veel harde dingen. Maar wacht eens…die bolletjes aarde die wonder boven wonder bij elkaar bleef zitten… Die waren niet eens zo hard, maar ze bleven bij elkaar. En Noah vond geen kiezelsteentjes. Munitie gevonden! Mooi zo!
Moet er nu een beschrijving volgen van de prachtige zon, de witte wolken en de blauwe lucht? Helaas voor jou was die er niet. De lucht was grijs en het vermoeden dat het zou gaan regenen was op zijn plaats. Maar hé, weet ik veel of het ging regenen? Noah wist dat ook niet. Eerlijk gezegd wist Noah niet veel van het weer. Hij had niet gekeken naar het weerbericht gisteren. Eigenlijk keek Noah niet zo vaak. Maar goed. Hij wist niet of het ging regenen en als het ging regenen, maakte Noah dat hij naar binnen zou gaan. Maar hé, het regende nog niet?! En overigens, die zon verstopte zich achter de wolken. Best. Als de zon zoveel schroom had, moest ze de job maar nooit aanpakken. En trouwens – niet zijn probleem.
Ja, het was natuurlijk erg tragisch dat de kans bestond dat het ging regenen. Erg komisch natuurlijk dat het ook níét ging regenen. Ja ja, het weer was een heuse tragische komedie. Of een komische tragedie. Hoe zeg je dat eigenlijk? Geen flauw idee. Trouwens, het kan Noah niet veel schelen. Noahs interesse in de woordvolgorde van woorden was beperkt. En hij had iemand nodig om op te mikken.
Noah zag wel enkele mensen, daar in de verte. Maar ze waren niet hier en Noah had geen zin om naar hen toe te gaan. Dus ging hij maar op de grond zitten, liep hij het risico van een vuile broek – oh, de tragiek – en schoot hij maar wat in de wilde weg. En nu hij op de grond zat, kon hij sneller munitie pakken. Win-winsituatie gewoon. Nu ja. Voor hem. Niet voor jou. Zin in wat aarde op dat prachtige, witte zomerjurkje van je?

Met een pruillip had Hannah haar blik op de grijze lucht gericht. Het leek alsof het iedern moment kon gaan regenen. Hannah haatte regen. Haar haar werd nat, haar kleding werd nat, alles. Vandaar dat ze nu opstond van het bankje, waar ze al een hele tijd op zat, best knap als je haar concentratievermogen had, om naar binnen te komen. Waarheen? Geen idee. Alles behalve haar kamer. Die ruimte ontweek ze het liefste de hele dag, al had ze 's nachts niet veel keus. Ze haatte haar kamer. Hij was klein en vreselijk. Nog iets wat Hannah haatte, buiten regen: kleine ruimtes. Ze stopte midden in een van haar passen toen ze iets tegen haar arm voelde en keek er verbaasd naar. Aarde. Ze trok een moeilijk gezicht. Hoe kwam aarde, in hemels naam, op haar arm terecht? Aarde kon toch niet springen, kruipen, klimmen, lopen, of enig andere beweging maken?

Weet je wat aarde wel kon? Het kon afgeschoten worden! Noah, tevreden met zijn slachtoffer, vuurde nog een bolletje aarde was. Hij had geen flauw idee hoe de aarde bijeengepakt bleef zitten, maar hij was er tevreden mee. Altijd leuk toch?
Ja, mens, dat was aarde! En dit was ook ooit deel van Moeder Aarde. En nu zit het op je arm! Allemachtig, betekende hier zitten ook dat je achterlijk was? Het begon erop te lijken. Nu ja, achterlijkheid werd verborgen achter zwakbegaafdheid en aan zwakbegaafdheid kon je natuurlijk niets doen en helaas, op naar het Lawrence, jij! Blijkbaar werkte alles hier zo. Maar goed. Helaas, drama der levens. Leer ermee leven, jij achterlijk wijf. Ja, jij daar, die dit zit te lezen. Noah vond het niet bepaald leuk dat er pubermeisjes zijn gedachten konden lezen. Dat was van hem. En niet van jou. Weg jij!
Nu ja, Noah vuurde nog een hoopje aarde was. Aarde schieten was leuk. Als ze hem niet doorhadden, in elk geval. Als ze hem doorhadden, was het een stuk minder gezellig. Maar de verwarring in het begin was erg grappig. Aandoenlijk bijna. ”Waarom word ik aangevallen?” “Wat is dat?!” Noah had altijd zin om te gillen dat het aarde was en dat ze niet zo achterlijk moesten doen. Maar goed. Noah kon niet verwachten dat verbaasde mensen altijd zo intelligent waren. Eigenlijk verwachtte hij dat ook niet. Van gestoorde mensen had Noah geen hoge dunk. En ja, jij valt onder gestoord.

Toen het tweede bolletje aarde haar arm raakte kreeg Hannah door dat het of naar haar gegooid werd, of het werd afgeschoten. Ze keek op, in de richting waar het vandaan kwam, en zag de dader. Haar verbaasde uitdrukking maakte plaats voor een boze en ze liep met grote passen op de jongen af. Wie dacht hij wel niet dat hij was! Zomaar vieze, gore aarde op haar witte kleding afschieten? Dat ging er dus nooit meer uit. Niet dat de kleding haar zo veel boeide, het was meer het idee dat hij gewoon aarde naar haar schoot. Toen ze voor hem stond was ze de kwaadheid echter weer even vergeten, want ze was gewoon groter dan hij! Ze moest omlaag krijgen! Een gevoel van trots ging even door haar heen, maar toen besefte ze weer waarom ze hier stond. 'Waarom schiet je aarde naar me?' vroeg ze heel droogjes.

Because fuck you, that’s why. Hal-lo, wat dacht dat wijf? Om een zeer diepzinnige reden, die hem een excuus verschafte? ‘Ik oefen,’ was Noahs antwoord. Ze stond te dichtbij. Dan was er geen kloot meer aan. Veel te simpel. Trouwens, hij oefende echt. Hij had geen zin om erg vaak het risico te nemen dat hij bescherming moest aannemen van vreemden die hem om de één of andere reden dat boden om geen gebroken neus te hebben. Misschien omdat hij niet langer dan 1.61 meter was. Ach, de reden interesseerde hem niet. Hij had geen gebroken neus. En hij zou het Ranzige/Coole Redder en Onbekende Gek niet bepaald kwalijk nemen dat ze dat hadden gedaan. Dat mochten ze best nog een keer doen. Noah had er niets op tegen.
Misschien was dat omlaag kijken ook gevolg dat hij op de grond zat. Niet dat het zoveel verschil zou maken, maar nu vond Noah het toch ietsje minder opvallend. Maar hij moest ook omhoog kijken. Oh, wat leuk, ze moest omlaag kijken. Voelde ze zich nu stoer? Wat leuk toch, fantastisch gewoon! Noah was het heus al wel gewend om naar boven te kijken. Vond hij niets meer aan. Die triomf van anderen irriteerde hem dan altijd, zeker als het zo duidelijk was. Allemachtig, die ogen van ‘r konden onmogelijk nog triomfantelijker staan. Ja, je bent langer. Wees er trots op.

Hannah trok een van haar wenkbrauwen op, iets wat toch wel lastig te zien was onder haar pony, maar okay, het ging om het idee. Menig persoon zou 'ik oefen' een flut excuus hebben gevonden, maar lieve, lieve Hannah nam er genoegen mee. Dus knikte ze. 'Okay.' Ze had echter wel liever gehad dat hij op iemand anders oefende, er waren genoeg mensen hier! Mensen met niet-witte kleding. Over deze kleding gesproken, omdat deze toch al vies was zag ze geen reden om niet tegenover hem, op de grond, te gaan zitten. Zo omlaag kijken was toch wel irritant als je met iemand aan het praten was. 'Wat is je naam?' vroeg ze neiuwsgierig. Boos was ze al niet meer, zo ging dat bij Hannah. Het ene moment was ze boos, en het andere moment al niet meer.

Wacht even – geen lastige consequenties? Dit ging goed! Hij mocht Meisje In Wit nu al. MIW gaf geen ellenlange, behoorlijke saaie preek over het tragische lot van anderen en wat er wel allemaal niet kon gebeuren als ze geraakt werden. ‘Noah,’ antwoordde Noah, ‘de jouwe?’ Jazeker, Noah had nog genoeg ervaring met dit soort dingen om te weten dat er dezelfde vraag gesteld moest werden, hetzij anders verwoord. Noah was niet bepaald sociaal achterlijk. Hij was niet gestoord. Niet echt. Heus niet. In ieder geval blaatte hij geen strijdkreet en ging op je af als je je handen niet waste na het plassen. Overigens – dat zou Noah niet eens doorhebben. Hij bespioneerde mensen niet als ze op de wc zaten. Hij had wel wat beters te doen. Toevallig.
Nu Noah niet meer omhoog moest kijken, maar voor zich, gezien MIW daar stond. Hoi MIW. Altijd leuk om geen consequenties te hebben. Nu ja, in ieder geval geen ernstige. Nu moest Noah sociaal zijn. Wat eigenlijk geen erge consequentie was. Noah vond het zelfs leuk om met een blijkbaar niet-gek persoon te praten. Haast bevrijdend. Goed, MIW leek niet-gek. Er was vast wel een reden waarom ze hier was. Maar ze oogde niet krankzinnig of zo. Wat een goed teken leek.

Hannah knikte toen hij zijn naam had gezegd. 'Noah,' herhaalde ze, 'leuke naam.' Ze glimlachte eventjes, vriendelijk, al bleven haar ogen even glazig kijken als altijd. Emoties waren niet Hannah's sterkste punt, totaal niet. Ze wist nooit welke emotie ze moest gebruiken, dus ze gokte maar wat. Negen van de tien keer ging dit goed, maar soms ging het drastisch fout. Lachen op een begravenis was ook niet erg slim geweest. 'Ik heet Hannah,' zei ze, als antwoord op zijn vraag. Beetje laat antwoord, maar zij kon er niks aan doen dat haar gedachtes even aan aandacht nodig hadden.

Noah herzag zijn mening. MIW was een slome. En ze heette Hannah. MIW klonk beter dan Hannah. Maar Hannah dus. Noah was niet dol op de naam “Hannah”. Nu ja, het was zijn probleem niet. Als Hannahs ouders haar Hannah wilde noemen, was dat best. Een klein beetje laat om dat nog te veranderen.
Hannah was een slome en behoorlijk mechanisch. Nu ja. Alsof ze op automatische piloot leefde. Maar goed. Dat laatste oordeel komt van mij, gezien ik gewoon een alwetende mening heb. Noah is absoluut niet alwetend en zijn oordeel bleef bij het slome MIW. Leuk toch? Maar Hannah was ook sloom. Hoe moeilijk kon het zijn om haar naam te zeggen? Nu ja, wat had hij verwacht? Ze was eveneens patiënt. Ze waren hier allemaal oftewel ongelooflijk sloom, oftewel zo rap als wat, oftewel waren ze gewoon gestoord op hun eigen gestoorde manier.
‘Waar zit jij in godsnaam met je gedachten?’ vroeg Noah zich hardop af. Hé, als ze niet wilde dat Noah iets vroeg, had ze hem maar nooit moeten aanspreken. Helaas voor ‘r nam Noah niet altijd een blad voor de mond. Niet altijd. Soms wel. Vandaag was niet één van die dagen. Jammer voor ‘r.

Eeeen Hannah was alweer afgeleid. Zag ze daar nou een eekhoorn voorbij rennen? Dat die maar mooi uit haar buurt bleef! Als Hannah ergens een hekel aan had dan waren het dieren. En dan vooral honden. Ze kwijlde zo erg. Maar eekhoorns vond ze ook maar niks. Vroeger stond ze eens onder een boom, heel bijzonder hoor, onder een boom staam, en viel er zo'n noot-ding op haar hoofd. Nu beschuldigd ze daar elke eerhoorn die op aarde rondloopt van. Hannah keek op uit haar gedachtes toen deze verstoord werden door Noah's stem. 'Oh! Sorry! Ik heb het concentratievermogen van een goudvis.' Hadden die überhaupt wel een concentratievermogen? Geen idee.

‘Dat merk ik,’ antwoordde Noah. Hij herzag zijn mening nogmaals – Hannah was niet alleen sloom, ze was eveneens bloedirritant. Goed, Noah was niet meteen het aardigste joch dat je kon tegenkomen. Hij deed niet alles voor vreemden, was niet dapper, niet ín en ín goed en Noah werd zelf weleens omschreven als bloedirritant. Noah was zestien, katapulteerde alles wat hij maar kon vinden naar mensen en was niet bepaald volwassen – dan kon je moeilijk verwachten dat hij de barmhartige Samaritaan uithing. En even eerlijk – wat hadden ze nu voor hem gedaan dat hem eeuwig dankbaar moest maken? Goed, Coole/Ranzige Redder en Onbekende Gek waren best aardig geweest. Ze hadden Lichtgeraakte Schat ervan weerhouden hem een gebroken neus te bezorgen. En Lichtgeraakte Schat had heus wel meer willen doen. Daar was hij zeker van. Maar goed – hij had ze niet meer gezien. En tot nu toe eisten ze nog niet dat hij hun slaafje speelde. Overigens zou Noah de benen nemen als iemand dat van hem verlangde. Allemachtig – Noah was niet bepaald…onderdanig.
Maar wie Noah was, had niets met Hannah te maken. Hij wist niet waarvoor Hannah hier was, maar het was vast niet voor insomnia. Om eerlijk te zijn, verwachtte hij niet echt dat hij gelijkgezinden zou tegenkomen. Want hé, het was best gestoord dat hij hier was om zulk banaal gedoe. Goed, voor zijn opname was het best een vreemde toestand geweest en ja, hij had minder pillen moeten slikken, maar om meteen opgenomen te worden? Gestoord. Gestoord was precies het juiste woord om Hannah mee te beschrijven. Goed, dat was een drastische mind change, maar iedereen die hier wat afweek, was gestoord. Vrij normaal in een gekkenhuis. Pardon, kliniek voor jongeren met nood aan psychische hulp.

Hannah knikte, want erg moeilijk was het ook niet om dat te merken. Maar wat kon zij er aan doen? Als ze langer dan 5 minuten naar hetzelfde moest kijken ging ze zich alleen maar vervelen en als Hannah zich verveelde werd ze zo irritant als de pest. Of ze begon te huilen, maar dat deed ze wel vaker, for no reason at all. Ze trok wat plukjes gras uit de grond voor ze haar aandacht weer op Noah richtte. 'Waarom zit je hier?' vroeg ze nieuwsgierig. 'En dan niet 'waarom zit je hier op de grond' maar 'waarom zit je in deze instelling'?'