Fresh air

Boos trok ze een bloempje uit de grond die vrolijk en geel gekleurd was. Een bloem waar elke wesp en bij op afkwam. En nu was hij geplukt en lag hij in de handen van Ciara. Ze trok de blaadjes er af waarna ze ze over de grond heen gooide. Het enigste wat er van het vrolijke bloempje overbleef was de groene steel. Ook die liet ze op de grond neer vallen waarna ze rustig verder liep tussen de bloemen, op haar hoofd stond een enorme frons terwijl ze na dacht. Boos was ze zeker ja, daar was geen twijfel aan maar ze wou niet weer een scéne schoppen en daarom maakte ze arme bloemetjes stuk inplaats een neus, er was geen twijfel mogelijk dat ze bij de verjaardag geén neus van iemand had gebroken. De jongen die een stukje brood naar der gooide, nog steeds was ze boos op hem.
Een licht briesje wind waaide door haar verwilderde haren heen waarna haar haren weer netjes terug vielen op haar schouders die te zien waren, er stonden rode strepen op van de handen die ze zelf in haar schouders had neer gezet omdat ze boos was, maar niemand om de nek heen wou vliegen. Een zucht rolde over haar volle lippen hen waarna ze bukte en opnieuw een bloempje uit de grond trok en die weer stuk maakte, ze voelde zich zeker weten wel een stuk minder boos dan een uur geleden. Maar helemaal gekalmeert was ze echter nog niet.

Voorheen had Vincent de dag anders doorgebracht. Voorheen had hij 's ochtends het nieuws gekeken om vervolgens zijn schoenen aan te doen en weg te rijden. Hij had geen idee waar heen, hij reed gewoon. Iedere dag kwam hij op een andere plek, hij zocht naar afwisseling. Veruit zijn meest geliefde bestemmingen waren stranden, stranden en weilanden. Stranden deden hem denken aan een voorval van lang geleden. Het was zijn enige herinnering aan zijn kindertijd. Het was een herinnering van de tijd dat hij een zesjarig, klein jongetje was. Het was die herinnering aan zijn eerste moord. Het was eveneens de laatste keer dat hij de hand van het kindermeisje met de witte jurk had vastgehouden. Het was kort gezegd een plek die hij, ondanks de moord, graag bezocht. Hij keek uit over het water en wachtte tot de zon onder ging. Wanneer die gebeurde, kreeg het water een rode gloed en deze rode gloed deed Vincent denken aan het bloed dat zich met water mengde. Begreep hem niet verkeerd, sadistisch was hij niet. Vincent dacht na al die jaren nog altijd dat hij het juiste had gedaan. Had dat meisje maar niet zo eigenaardig naar hem moeten gaan glimlachen. Misschien dat ze dan nog in leven was geweest.
Maar nu was het niet 'voorheen', nu was hij na zijn laatste moord ontdekt en opgepakt en in plaats van in een gevangenis, was hij hier gestopt. Hij voelde zich een dier, een dier dat door een natuurorganisatie was gered en vervolgens in een groter hok was gezet, terwijl ze hem als 'vrij' bestempelden. God, hij had niks fout gedaan en nu zat hij híer.
Aangezien hij de drukkende lucht binnen niet meer had kunnen volhouden, had hij de onafgemaakte tekening terug in zijn borstzak gestopt en was hij naar buiten gelopen. Nu liep hij door een soort bloemenveld. De kleuren waren fel, rood, geel, paars. Te vrolijk voor Vincent om te tekenen. Het zou tegen zijn principes zijn om überhaupt een gele bloem te tekenen.

Ciara bleef met grote voet stappen voor zich uitlopen met nog steeds het overige steeltje van het bloemetje in haar handen. Al snel gooide ze hem weer op de grond neer, stapte ze er met een soepel stapje over heen en liep ze weer verder, verder tussen de bloemen met allerlij vrolijke kleuren. Dachten ze nou echt serieus dat kinderen met zulke problemen? Met erge dingen hier blij van werden? Van een stel bloemen? Een paar kleine meisjes zal je er blij mee maken, maar echte mensen met echte problemen niet bepaald. Zelfs een gek kon dat in zien bedacht ze zich. Af en toe stond er eens een boompje tussen met een paar groene bladeren die blijkbaar binnenkort allemaal weg waaiden in de wind door de herfst die er binnenkort weer aan kwam, dan werden alle bladeren bruin en geel en hoe wouden ze mensen dan nog met lieve en gekleurde bloemen zich vrolijk laten voelen?
Met een knap mepte ze boos tegen een boom aan waarna ze weer verder liep, dat haar hand pijn deed negeerde haar niet. Even keek ze rond tot haar blik op een jongen viel, een eindje verderop ergens in het veld. Haar ogen werden groot waarna ze weer een norse uitstraling op haar gezicht terecht kwam, waarom was hij hier? Of had hij ook behoefde aan alleen zijn? Nou dat wist ze nu al dat zijn kans om hier, in het bloemenveld alleen te zijn verpest was. Rustig liep ze gewoon verder terwijl ze even kort naar haar hand keek, er bleek niet zo veel mis mee te zijn na een mep tegen een boom aan, een beetje geschaafd en daarmee hield het dan ook echter op.

Vincent zijn blik viel op het meisje dat haar hand met een klap tegen een boom aan sloeg. Vincent vroeg zich niet af waarom. Vincent vroeg niet vaak om redenen, het kon hem om eerlijk te zijn geen bal schelen waarom dat meisje haar hand zo graag verminkte. Van hem mocht ze, zolang ze het maar bij háár handen hield en ze die van hem met rust liet. Hij moest ze immers nog gebruiken. Voor tekeningen, niet voor vieze dingen, jemig. Ofwel, misschien dat ook wel, later. Maar niet nu. Nu bewoog hij zich voort, vertrapte hij bloemetjes en bestudeerde hij het meisje. Hij had haar eerder gezien. Zij was het meisje dat was verdwenen voor hij zijn tekening had kunnen afmaken. Zij was het meisje met het bloed. Het meisje dat zijn tekening verpestte. De woede van een korte tien minuten geleden wakkerde weer aan en Vincent hield zijn blik op de rug van het meisje gericht terwijl hij zijn pas versnelde. In een snelle beweging frummelde hij het stukje papier uit zijn borstzak.

Ciara liep nog steeds door, zin om nog een boom in te slaan in plaats een stel hersenen. Als die jongen haar ook maar 1 keer beet pakte was hij er geweest. Een zucht rolde over haar volle lippen heen waarna ze nog even rond keek, de pas van de jongen was versneld viel haar enorm op, wou hij naar haar toe? Wat moest hij? 'Wat moet je?' sprak ze ten slotte richting hem. De wind waaide door haar haren heen waardoor ze over haar schouders heen schoven wat voor een branderig gevoel zorgde door de nagels die ze zo nodig in der eigen schouders had moeten zetten. Nu was ze bang, bang dat ze nog een keer haar handen in haar vel moest zetten vandaag om geen hersens in te slaan. Beter gezegd, om de hersens van de jongen niet in te slaan als hij haar aanraakte, per ongeluk of expres. Dat maakte voor haar verschik. Opnieuw zette ze haar handen op haar schouders neer en keek ze de jongen aan.
Nog een keer herhaalde ze ze haar woorden en wachtte ze af op zijn antwoord, of beter gezegd. Zijn reactie, wat ging hij doen?

Wat Vincent moest? Nou meisje, dat zou hij eens haarfijn uitleggen. Vincent werd niet rood, niet van schaamte en niet van woede, maar als hij dat kon dan was zijn gezicht nu vast en zeker rood aangelopen van woede. Hij ontvouwde de tekening en hield deze voor haar gezicht. 'Dít moet ik! Dit is wat ik moet. Begrijp je?' Tuurlijk begreep ze het niet. Het enige wat ze zag was een bloedende haar en waarschijnlijk kwam Vincent nu enorm verkeerd over. Waarschijnlijk dacht het arme kind dat hij haar wilde zien bloeden. Nu was dit ook wat hou wilde, maar alleen om de tekening af te maken. Hij kon er niet tegen als een tekening onaf was en al helemaal niet als dit kwam door iemand anders dan hemzelf. Dit meisje, had zijn tekening verpest. Nu moest hij dit zelf recht zetten en dit zou hij dus ook doen. In een snelle beweging greep hij naar het meisje haar arm. De arm met de wond erin. Het bloeden was enigszins gestopt en dat kon Vince niet hebben voor zijn tekening. Hierom kneep hij in de arm. Net zo hard tot het bloeden weer begon. Hij keek het meisje met een brede grijns aan. Nu moest ze alleen nog voor hem poseren.

Met een vragend gezicht staarde Ciara naar de tekening die voor der neus hing. Ze zette haar nagels in der vel om er geen mep in te geven en wou een stap achteruit zetten. Toen hij erin begon te knijpen trok ze haar arm boos terug en zette ze hem weer op haar schouders neer en kneep er zo hard in als ze kon om hem geen klap te verkopen, ze moest niet weer iemand willen meppen. Als ze hier ooit weg wou moest ze hem niet meppen, niet weér iemand meppen. 'Blijf van me af als je geen gezichtsverbouwing wil' sprak ze terwijl ze haar kiezen op elkaar plakte, het was eerder gesis dan dat ze echt sprak.
Nog een keertje haalde ze goed adem, nee ze moest hem écht niet meppen. Ze bleef het in haar zelf herhalen en herhalen terwijl ze haar nagels al dieper in der vel bleef zetten in de hoop hem niet te meppen.

Vincent grinnikte en trok de vulpen weer uit zijn borstzakje. Vincent was erg onder de indruk van de nieuwe wending van het meisje. Ze was boos geworden. Het mocht dan haar intentie zijn om hem af te schrikken, Vincent kreeg een steeds mooier beeld van de tekening in zijn hoofd. Nu ze ook nog boos was, kon hij een perfecte emotie over brengen via de tekening. Met een triomfantelijke blik liet hij de arm los. Hij hield de tekening nogsteeds voor het meisje haar gezicht. 'Zou je nu zo kunnen gaan staan?' probeerde hij. Vincent wilde niks liever dan zijn tekening af maken en als zij daar niet goed voor zou poseren dan moest hij haar maar zo ver krijgen. Of hij moest iemand anders laten poseren, maar dat zou hem niet het goede gevoel geven. Dan zou de tekening niet compleet zijn op de manier dat Vincent dat wilde. Hij draaide de tekening weer naar zichzelf en wachtte tot het meisje haar beslissende antwoord zou geven.

'Nee, ik zal niet kunnen staan' beantwoorde ze boos, wat dacht die wel allemaal niet? Dat hij haar zomaar kon na tekenen, kon hij het niet normaal vragen of het mocht? En dan had hij ook gezorgd dat ze nog eens bloede. Nu haalde hij het bloed onder haar nagels vandaan. Ze liet langzaam haar schouders los waarna ze een stap dichter bij hem zette met een woedende blik in haar blauwe ogen. Boos gaf ze hem een harde en rechtstreekse mep in zijn gezicht. 'Nu kun je jezelf na tekenen' sprak ze boos. Opnieuw zette ze haar handen in haar schouders, ze mocht niet nog een mep uit delen.

Vincent zijn sarcastische gezicht verdween als sneeuw voor de zon en maakte plaats voor iets bijna angstaanjagends. Het meisje had hem geslagen? Waar in hemelsnaam haalde het kind het lef vandaan? In een snelle beweging pakte Vincent het meisje voor een tweede keer bij haar arm. Hij bracht zijn gezicht dicht bij het hare. 'Je bent niet erg slim bezig..' Hij trok zijn gezicht weer terug en trok de dop van de pen. Even keek hij naar het meisje om haar reactie te peilen. Vervolgens trok hij haar arm naar hem toe zodat de arm gestrekt was. Hij hief de pen op en stak het gedeelte waar de inkt uit kwam lopen in de wond. Vervolgens liet hij de pen los. Vincent begon te lachen, hysterisch te lachen. Toen hij weer bij zinnen was wierp hij het meisje een knipoog toe. 'De pen mag je houden.' Vincent had nog nooit een pen weg gegeven, legendarisch moment.

Boos keek Ciara hem aan. 'Deze pijn is niks vergeleken met de pijn van vroeger, have fun, zet al je pennen in mijn armen, doe je best. Ik geef er geen 1 malle moer om' sprak ze boos waarna ze zich los wurmde. Zonder na te denken trapte ze hem richting zijn gevoelige ''mannelijke'' plek waarna ze op hem afsprong, de pen had hij zeker niet moeten doen. Dat was de zet, de zet dat ze ontplofte. Boos greep ze hem beet met een enorme vaart, in de hoop zoals haar vorige ''slacht offers'' dat hij op de grond terecht kwam, ze was namelijk een aardig sterke jonge vrouw.

Rune schreef:

Eigenlijk ga je best wel dood als er inkt in je bloedbaan komt, dus ik zou maar oppassen Sacha. Ik laat jullie weer met rust .

*Clove, of anders Sasha met een S graag, sorry. Haha, omdat jullie ons straks door elkaar gaan halen. Maar ik weet helemaal niks van inkt, hahaha. Ik zal er op letten.

Btw: als de pen in is is er toch niks aan de hand?