The Lawn

Het plekje hier is heel erg simpel, het is klein veldje met allemaal gras. Dit is voor de meet tussen Hannah en Ciara.

Hannah lag midden op het veldje, op haar rug in het gras. Met haar grote, donkerbruine ogen staarde ze naar de lucht. Ze probeerde figuurtjes te zien in de wolken. Ze had er al twee: Een konijn, wat totaal niet op een konijn leek, maar Hannah vond het een konijn, en een bal. Jazeker, een bal. Een ronde wolk. Heel bijzonder. Dat vond zij wel tenminste. Haar aandacht werd echter van de wolken afgeleid toen ze een vogel voorbij zag vliegen en ze volgde deze geïnteresseerd met haar ogen. Nee, Hannah's concentratievermogen was alles behalve goed.

Ciara keek met grote ogen om zich heen terwijl er onder haar arm een boek zat en in haar andere hand had ze een stel potloden, haar ogen waren woest en wild en keken zoekend rond. Opzoek naar iets wat ze na kon tekenen, iets om haar rustig te maken en te zorgen dat ze niemand vandaag in elkaar timmerde. Voorzichtig liet ze zich door haar benen heen zakken waarna haar ogen vielen op een meisje.
Een meisje met donkere haren en een lichte huid die naar boven staarde, ze keek met vragende ogen naar het meisje waarna ze het boek open klapte zonder ook nog maar iets te zeggen, kon ze haar niet na tekenen? Gezichten tekenen was toch nog iets waar ze zich mee bezig kon houden om het beter te leren. Toch?

De eerste paar minuten had Hannah het helemaal niet door dat er naar haar gekeken werd. De wolken waren dan ook superinteressant. Bij haar twee figuurtjes had zich nu ook een bloem gevoegd. Hoe ze het figuur er in zag was nu ook niet helemaal duidelijk, maar goed. Als Hannah dat vond, dan was het zo. Uiteindelijk werd ze een beetje moe van het naar wolken staren, zo lang hetzelfde doen was totaal niet haar ding, en ging ze overeind zitten. Toen zag ze haar. Hannah liet haar hoofd naar de zijkant hangen en keek het meisje met een nieuwsgierige blik aan. Wat was ze aan het doen?

Al snel keek Ciara nog een keer bedachtzaam naar het meisje met de zwarte haren, even kruisden haar blik de anderen. Toch wist ze zo op het uitterlijk af te gaan, geen hoogte te krijgen van het meisje. 'Hoi' sprak ze ten slotte maar. Zolang het meisje op die afstand bleef zitten, op die twee of misschien zelfs wel drie meter vond Ciara het goed, maar als ze haar ook maar met 1 hand aan raakte, met 1 vinger, met 1 nagel. Dan ontplofte ze weer zoals normaal. Ze ademde eens goed in en uit om niet zelf een beetje naar achter te schuiven, dat stond zo raar.

Nadat het meisje 'hoi' had gezecht bleef Hannah haar nog even, op dezelfde manier, aankijken. Toen verscheen er een brede glimlach op haar gezicht. 'Hallo!' zei ze, met een vrolijke toon in haar stem. Haar blik viel op het boek en de potloden en ze keek bedenkelijk naar de dingen. 'Teken je?' vroeg ze. Nee, daarom had ze ook potloden bij zich. Stomme vraag, Hannah, stomme vraag. Ze keek het meisje weer aan. 'Wat teken je?'

Toch bleef Ciara haar vragend aan kijken, ook al stond er een glimlach op het gezicht van het meisje met zwarte haren. Haar blik werd alleen maar bedenkelijker toen het meisje vroeg of ze tekende. Heel even wachtte ze af. 'Ik zoek iets om te tekenen' sprak Ciara ten slotte als antwoord. Ze toverde een klein glimlachje op haar gezicht waarna ze de potloden in het gras neer legde wat echter ook langs haar benen heen kietelde.

Hannah knikte begrijpend en keek om zich heen, op zoek naar iets wat het meisje zou kunnen tekenen. Toen ze echter niks vond keek ze haar weer aan. 'Ik denk niet dat dit daar een goede plek voor is.. Er is niks behalve gras. En wolken.' Ze wierp vlug weer een blik op de wolken, kreeg opnieuw een glimlach en wees naar een van de witte fluffdingen. 'Zoals die! Die lijkt op een hondje, vind je ook niet?'

Met een vragende blik keek Ciara omhoog naar de wolken, maar een echt hondje kon ze er niet uit halen. 'Ik teken het liefste s'avonds, als het donker word, de schaduwen en de sterren zijn prachtig. Het stille leven dus, ik hoopte hier een dier tegen te komen om eens na tekenen nu..' sprak ze bedachtzaam. Heel voorzichtig sloeg ze het boek open op een witte bladzijde en pakte ze een potlood, zachtjes tikte ze er mee op het papier zoals altijd als ze helemaal niks wist.

Hannah trok een moeilijk gezicht. Ze hield niet van dieren. Als wolken waren ze prima, maar echte dieren vond ze maar niks. Ze waren irritant. 'Kan je goed tekenen?' vroeg ze, met oprechte interesse in haar stem. Dat kwam ook niet vlug voor, een geïnteresseerde Hannah. Normaal was ze nogal onverschillig, maar ze was vandaag, tenminste nu, in een goede bui.

Ciara lachte even zachtjes om haar moeilijke gezicht toen ze over dieren was begonnen, ze snapte het helemaal niet. 'Ik kan redelijk tekenen, wil je iets zien?' vroeg ze ten slotte. 'Ik ben trouwens Ciara, maar als je het wil zien moet je me niet aanraken' sprak ze ten slotte zachtjes. Ze deed heel even haar ogen dicht en schudde heen en weer met haar hoofd in de hoop dat ze dat begreep. Want niet iedereen begreep het.

Enthousiast knikte Hannah. 'Heel graag!' zei ze en ze kroop wat dichter naar het meisje toe, niet te dicht bij, want ze mocht haar immers niet aanraken. Waarom niet, dat snapte Hannah niet. Maar ze had besloten om het niet te vragen. Misschien werd Ciara dan wel boos op haar! 'Ik ben Hannah!' zei ze vrolijk en afwachtend keek ze haar aan.

'Kijk maar' sprak Ciara terwijl ze het boek voor de benen van het meisje wat dus blijkbaar Hannah heette neer legde. Aangezien Ciara in een aardige bui was besloot ze maar eens wat over de naam van Hannah te zeggen. 'Mooie naam' sprak ze ten slotte met een klein glimlachje rond haar mond heen.

Hannah pakte het boek voorzichtig op en bladerde er doorheen. Af en toe mompelde ze eens iets wat leek op 'oh wauw', of iets in die richting. Ze keek met een glimlach op toen Ciara die opmerking over haar naam maakte. 'Dankjewel! Die van jou is ook erg mooi!' Ze richtte zich weer op de tekeningen en na nog even gebladerd te hebben legde ze het boek weer even voorzichtig neer. 'Net als je tekeningen!'

Voorzichtig pakte Ciara haar boek weer beet en legde ze hem op haar benen neer waar het thuis hoorde. 'Waar hou jij van?' vroeg ze ten slotte. Er kwam een andere blik in haar ogen dan anders, geïntresseerd. Ja dat was het, geïnttresseert. Ze keek het meisje aan met een klein glimlachje, nog steeds.

Hannah haalde onverschillig haar schouders op. 'Ik heb niet echt dingen waar ik van hou,' mompelde ze. Dat was ook zo: Hannah had geen echte hobby's. Ze had nooit iets gevonden waar ze langer dan 5 minuten haar aandacht aan kon besteden. Ja, ze vond zoveel dingen leuk, maar die kon je echt geen 'hobby's' noemen.

Ciara keek der vragend aan en haalde ten slotte haar schouders kort op. 'Jammer' sprak ze vervolgens. Voorzichtig ging ze een beetje anders zitten terwijl de grassprietjes langs haar benen bleven gaan. 'Die grassprietjes kietelen' wist ze vervolgens uit te brengen.

Hannah lachte bij die opmerking, maar knikte instemmend terwijl ze naar de betreffende grassprietjes keek. Ze kietelde, ja, maar daar konden die sprietjes zelf ook niks aan doen. Het was niet hun schuld dat ze er zo uitzagen, zo aanvoelde en zelfs dat ze daar, op die plek, moesten blijven staan, hun hele leven lang. Best triest, vond Hannah. Ze zouden nooit de wered zien, maar ja, zijzelf ook niet.

'Ik zal eens verder gaan kijken, of er wat anders te vinden is dan hier te tekenen' sprak Ciara ten slotte. Ze pakte voorzichtig een grassprietje uit de grond weg en legde hem op haar boek neer. 'Wil je mee gaan?' sprak ze ten slotte. Heel kort waren haar ogen op Hannah gericht terwijl ze haar antwoord afwachtte.