The rose bush

“I feel as if I had opened a book and found roses of yesterday sweet and fragrant, between its leaves.”
― L.M. Montgomery, Anne of the Island

Ergens, in een kleine hoekje van de 'Institute Garden', staan een paar kleine rozenstruiken bij elkaar, alsof ze een geheim herbergen dat ze niet prijs kunnen geven. Het is een stille plek: slechts enkelen weten van het bestaan. Mensen komen hier om uit te rusten en het aroma van de rozen op te snuiven. Het is een plek gemaakt voor veel dingen: stiekeme ontmoetingen, ontluikende romances en gewoon een plek om te kunnen ontspannen in het drukke Lawrence. Neem een vriend of vriendin mee, of kom alleen, want iedereen is welkom. Slechts één ongeschreven regel: verwoest de rozen niet. Ze zijn je vriend en je vijand, je oor als er niemand is die naar je luistert, en je bondgenoot in de strijd in je hoofd.

Maximale aantal personen: slechts 3 personen tegelijk, want het is een klein plekje dat graag verborgen wil blijven.

Flynn kroop tussen de stekelige bosjes door, want bij de mooie roze horen nou eenmaal scherpe doorns. Hij hield van deze plek. Eigenlijk kwam hij hier nooit iemand tegen en dat vond hij maar wat fijn, want dan kon hij tenminste even rustig nadenken. Bovendien deed de heerlijke geur hem denken aan vroeger.. Vroeger. Wat was er vroeger ook alweer? Het leek alsof hij in zijn gedachten een muur tegenkwam waar hij niet langskwam, en daarachter lag zijn verleden. Maar welk verleden? Geen idee. Het enige wat hij zich kon herinneren was het leven op straat. Alleen daaraan denken al liet hem beven en snel schudde hij de gedachte van zich af. Nee, hier, in het Lawrence, was het leven goed. Hij had eten en een bed en hij had de rozenplek.

Hoelang zat ze al hier? In deze rustige, vredige rozentuin? Geen idee. Lang, waarschijnlijk. Maar nog niet zó lang dat de zusters naar haar op zoek waren gegaan om haar terug te brengen naar haar kamer. Bovendien vroeg ze zich af of ze haar hier zouden vinden. Yasmijn hield ervan om op avontuur te gaan, om nieuwe plekjes te ontdekken en om zich te verstoppen, tot ergernis van de vele verpleegsters. Nu zat ze, net uit het zicht voor degenen die de rozentuin betraden, achter een rozenstruik met rode rozen met een flesje bellenblaas in haar hand. Het enige wat haar aanwezigheid hier kon verraden waren de glimmende bellen die langzaam opstegen als ze ze geblazen had, om uiteindelijk uit elkaar te spatten.

Eigenlijk waren de tekeningen die Vincent maakte helemaal niet zo origineel. Een roos was vast wel eerder getekend, meerdere malen. Het maakte Vincent niks uit of hij plagiaat pleegde, hij wist zelf heel goed dat zijn tekeningen mooier en beter waren en dat ze iets op de toeschouwer overbrachten dat een andere tekening niet deed. Dit keer was het een klein jongetje. Het jongetje het zwarte haren tot in zijn nek en een pony die zo lang was dat hij over zijn gesloten oogjes hing. In zijn vuistje had hij een roos geklemd. De roos was rood, bloedrood. Vincent tekende enkel met de kleuren wit, zwart en rood. Niet alleen was de roos bloedrood, je kon het al zien aankomen, er was ook bloed in het spel. De doorns van de roos hadden de handen van het jongetje verwoest. Er druppelde bloed tussen zijn vingers door en over de steel van de roos naar beneden. Onder de roos vielen de druppels op de grond. Een zee van rood breidde zich onder het jongetje uit. Het jongetje zou verdrinken als hij niet snel een veilige plek zou vinden. Vincent mocht dan barbaars zijn, hij liet kleine Vincent niet verdrinken. Hij had een boot geplaatst rond de zesjarige Vincent. De boot was klein, van papier. Het papier nam het bloed in zich op en langzaam kleurde ook het bootje rood. Kleine Vincent zou snel verdrinken, waar het niet dat Vincent geen tijd had om het bootje volledig rood te kleuren aangezien de bosjes ritselden en er een jongen uit kwam kruipen. Ook hallo.

Flynn schrok zich de pleures toen hij een andere jongen zag bij de rozen. Maar.. dit was toch zijn plekje? Wat deden al deze mensen hier? Hij wilde weer terug gaan, naar achteren en weg maar deze jongen staarde hem aan verwachtte misschien wel dat hij iets ging zetten! Wat moest hij nou doen? Bovendien, als hij terug wilde, moest hij weer door die prikkelige struiken en daar had hij ook niet bepaald zin in, hoewel hij de laatste tijd een beetje immuun was geworden voor pijn. "H-hoi", stamelde Flynn verlegen. Hij had geen idee wat hij moest zeggen, hoewel het leek alsof de jongen geen kwaad in de zin had. Echter, dat was voordat zijn oog op de tekening viel. Erop stond een kleine jongetje in een bootje, op een zee van bloed. "M-mooie tekening", piepte hij. Het was inderdaad een mooie tekening, maar het schrikte hem licht af en de verleiding om weg te kruipen werd steeds groter.

Ze schrok van het geluid van stemmen een stukje verderop. Snel stopte ze haar bellenblaas weg - straks waren ze naar haar op zoek, straks zouden ze haar vinden. Voorzichtig en zo onopvallend mogelijk gluurde ze door de struik heen, maar wat ze zag was geen verpleegster. Het waren twee jongens - ouder, groter dan zij. Eentje was aan het tekenen en de ander leek een beetje bang voor de ander. Ze besloot om op haar plekje te blijven zitten, ze in de gaten te houden en als ze weg gingen - uiteindelijk zouden ze weggaan toch? - kon ze weer rustig haar gangetje gaan en weer bellen blazen, zoals ze al de hele tijd aan het doen was.

Vincent perste zijn lippen in een glimlach en groette de jongen. 'Hallo.' Vincent zijn ogen gleden over het lichaam van de jongen. De jongen was een bijzondere verschijning, spierwit, slank of misschien tenger. Zijn bovenlichaam was in een kleurloos shirt met korte mouwen gestoken. Door deze korte mouwen werden zijn armen ontbloot. Duizenden krasjes waren zichtbaar. Vincent staarde er gefascineerd naar. Net als bloed vond meneer automutilatie een interessant iets. Het toonde iets. Het toonde pijn, angst, haat, woede. Het toonde alles wat Vincent verwoordde in zijn tekeningen en meer. Vincent liet zijn ogen zakken op de tekening en vervolgens zocht hij de ogen van de jongen. 'Bedankt. Wat is je naam?' Hij sprak het niet echt uit als een vraag, meer een opmerking waar hij een antwoord op wilde.

Flynn keek de jongen emotieloos aan en was opeens alle angst vergeten. Het leek alsof de vraag iets bij hem opriep, iets diep binnenin hem dat hem verdoofde. "Flynn", antwoordde hij dof. Het klonk als een soort oude spiegel, vol met stof, die nodig opgepoetst moest worden. Maar wie zou dat doen? Er viel een ongemakkelijke stilte. Flynn had geen idee wat hij moest zeggen. Natuurlijk kon hij een intelligente opmerking maken over zijn tekening, of hem vertellen over een leuke ervaring bij de rozenstruik. Niet dat hij daar zin in had, en deze jongen zag er ook niet uit alsof hij daar nou naar uitkeek. Dus hij liet het maar bij stil zijn en kwam langzaam overeind, om vervolgens de jongen afwachtend aan te kijken totdat hij een vraag zou stellen.

Muisstil verschool ze zich achter de struiken, terwijl ze naar het bijzondere duo gluurde. Het was lang geleden dat ze zoiets spannends had gedaan. Ze durfde bijna niet te ademen uit angst dat ze haar zouden horen en niet te bewegen omdat ze dan misschien ook geluid zou maken. Niet iedereen in het instituut was immers even aardig, er was een groot aantal patiënten die het niet op prijs stelden als je ze aan het begluren was vanuit een rozenstruik. Dus ze hield zich stil.

Och, Vincent had hier niet zo veel te doen. Opzich wilde hij best een stoffige spiegel oppoetsen. 'Vincent.' sprak Vincent op zijn beurt. Het was zijn naam en hij vond het zijn plicht deze te noemen, al mocht de jongen dat misschien niet willen. De jongen was opgestaan en torende nu boven Vincent uit. Vincent was er niet zeker van, maar de kans dat de jongen die nog altijd zou doen als Vincent op stond, was groot. Daarom kon hij net zo goed blijven zitten en inderdaad een vraag stellen aan de jongen. Maar goed, het was niet zo gemakkelijk een vraag te bedenken wanneer je Vincent was. Eén, Vincent was niet bepaald een sociaal wonder. Vincent praatte alleen als hij je interessant vond en gesprekken liepen dan meestal nog niet zo soepel. Twee, er was niet veel waar Vincent een interessante vraag over kon stellen. Ja, over de rozenstruiken hier, of over de jongen zelf. Maar helaas, Vincent was niet het persoon dat direct begon te vragen over thuissituaties. Vragen over de reden van zijn aanwezigheid leken Vincent wat onbeschoft, dus begon Vincent maar over zichzelf te praten. 'Ze zeggen dat ik gevaarlijk ben. Daarom sloten ze me op. Ze sloten me op met andere gevaarlijke mensen. Misschien hopen ze dat we elkaar uitmoorden.. Wie weet?'