[BEGIN] Let’s say a ‘Happy Birthday’ to you!

Het stelde - relatief gezien - weinig voor en in de gehele ruimte was er geen plaats om je ogen goed de kost te geven - behalve aan de andere patiënten misschien, aangezien je die doorgaans weinig probeerde te zien. Iyzebel was - zoals alle andere bewoners - naar haar plaats gemanoeuvreerd, die duidelijk minder bedachtzaamheid had gekregen als vooraf de bedoeling geweest was. Zoals de voorgaande jaren, wanneer de jongen vooraan op een geïmproviseerd podium verjaarde, waren de patiënten naast elkaar gezet in dezelfde vaste volgorde, die nog altijd net zo hard rammelde als altijd. Agressievelingen zaten - ondanks de problemen die dit dikwijls opleverde - nog altijd zij aan zij en hier en daar was er een klein vogeltje tussen geplaats in de hoop de vrede toch te kunnen bewaren - al kon zelfs de ergste idioot inzien dat, dat hopeloos was. Ze keek verveeld de ruimte door, die voor de gelegenheid versierd was met versleten slingers. Hun kleur was vaal geworden en niet veel meer waard, waardoor ze zich er hopeloos aan irriteerde, was het niet dat op dat moment de jongeman voorin de ruimte zijn keel schraapte om zo de onverdeelde aandacht te krijgen. Hij stond voor een uitvergrootte afbeelding van zichzelf, al was er voor de illusie een slordig ‘Gefeliciteerd’ op gekrabbeld - hoogstwaarschijnlijk door één van de stafleden, die daarbij niet helemaal had opgelet wat hij had gedaan. Enkele spetters van de witte verf - aangezien de foto doorgaans vrij donker was - waren over zijn gezicht verspreid, alsof hij dikke vette pigmentvlekken op zijn gezicht had. Hij leek het negeren, al was hij waarschijnlijk de enige en terwijl de stafleden achter hem leken te trappelen om het eten voor hun neuzen te zetten - of in ieder geval zijn neus - deed hij zijn gebruikelijke zegje. Hij was, zoals altijd blij om hen te zien - hoe weinig moeite hij voor de rest voor hen deed - en was gelukkig dat ze ook allemaal waren komen opdagen - alsof ze een andere keus hadden gehad. Toen hij uitgesproken was, klapte hij in zijn handen en stoven de personen achter zijn rug weg, om het eten te halen en terwijl hij het neusje van de zalm kreeg voorgeschoteld, kregen zij wat hier allemaal nog van over was. Geweldig.

Haar ogen waren gericht op de jongeman die op het podium was verschenen, die dit jaar weer dezelfde leugen vertelde als ieder eerder jaar, namelijk dat hij blij was hen allemaal weer te zien. Lyra draaide haar hoofd even opzij naar degene die naast haar zat en klemde haar lippen op elkaar om niet afschrikwekkend te grijzen. Haar aandacht werd van de persoon afgetrokken toen de jongeman begon te klappen, als teken dat het eten kon beginnen. Verschillende patiënten sprongen op om zo snel mogelijk wat te eten te pakken, maar daar zat Lyra niet tussen. Nee, ze zakte onderuit op de stoel en staarde voor zich uit, ieder persoon goed in zichzelf op nemend. Haar handen lagen op haar benen en met haar vingers trok ze aan de spijkerstof van haar broek. Ze verveelde zich en kon niet wachten tot ze naar haar kamer terug mocht.

Noah was eveneens uitzonderlijk blij om meneer ik-doe-dit-voor-het-geld te zien. Jazeker! Misschien zou het aardiger van hem zijn om langer dan een uur vooraf te weten wat voor dag het vandaag was, maar hé! Noah was niet bepaald een genie qua verjaardagsdata van hoge piefen die een kliniek beheerden. Hij had geen flauw idee wanneer de schooldirecteur van zijn lagere school verjaarde. Maar dat hadden ze ook niet gevierd. Nu ja, die schooldirecteur had een hekel aan kinderen. Daar was Noah nog steeds van overtuigd. En eveneens verwachtte hij niet van het feestvarken dat die stond te springen om een hoop gestoorde mensen voor zijn neus te zien. En Noah. Noah was niet gestoord. Zijn diagnose was belachelijk banaal. Maar goed. Niet dat het erg veel interesse opwekte. Noah bracht wat geld in het laatje. En dat was vast wel genoeg. Joepie!
Maar hé, het grootste voordeel aan dit gedoe was dat het eten een stuk lekkerder dan de dagelijkse kost was. Maakte iemand anders het klaar? Nu ja, Noah was niet dol op de dagelijkse kost. Hij was vast niet alleen. Hij zocht nog wel een keer naar gelijkgezinden. Die moesten hier vast wel ergens zijn. Want hé, desnoods kon hij gaan informeren naar de mensen met anorexia en boulimie. Fantastisch toch, als je je omgeving kende? Met een beetje verstand kon je sowieso je gelijk halen. Noah vond dat best leuk.
Noahs katapult zat veilig in zijn zak – klaar om de eerste die “Happy Birthday” uit volle borst begon te zingen wat munitie in zijn keelgat te schieten. Noah was bereid om daarvoor een stuk brood te gebruiken. Alles om niet stokdoof te worden. Eerlijk gezegd had hij weinig vertrouwen in de zangkwaliteiten van de patiënten hier. Zangtalent was nu niet bepaald een eis om hier binnen te komen. Wat behoorlijk jammer was op zulke gelegenheden.

Avery hield niet van zoveel mensen om zich heen. Ze keek om zich heen, zich afvragend waarom ze hier eigenlijk moest zijn. Ooit had ze wel een boek gelezen over vrienden, maar zij waren geen vrienden omdat de een in de instelling van de ander zat. De vrienden waren vrienden omdat ze samen veel meegemaakt hadden. Avery had niets met Jon Lawrence meegemaakt. Ze kende zijn naam omdat de instelling naar zijn vader vernoemd was - dat wist ze omdat ze onderzoek had gedaan - maar voor de rest kende ze hem niet. Dus waarom moest ze zijn verjaardag vieren? Vierden niet-vrienden elkaars verjaardag ook? Dat had ze nooit gelezen.

De ruimte waar haar voeten stevig in haar versleten schoenen op de grond terwijl ze toch zat, haar haren stonden in een wilde knot op haar hoofd terwijl haar ogen nors voor zich uit staarden. Een zucht rolde over haar vol gevormde lippen heen terwijl ze haar ogen kort door de ruimte heen liet glijden. Het zag er vreselijk uit. Zoals altijd zat ze weer, tussen alle anderen die agressief waren. Ze was dan ook agressief, dat wist ze zelf ook wel, maar toch. Soms vond ze het zo overdreven, dat ze moest zitten. –Waarom laten ze anderen dan niet zitten? Dat soort dingen vroeg ze zich wel eens af- Voorzichtig schoof ze met haar voeten heen en weer waarna opnieuw haar ogen kort door de ruimte heen keken, af en toe bleef haar blik eens hangen op iemand waarna ze weer naar het scherm keek waar de diegene groot op stond. Kort schudde Ciara met haar hoofd heen en weer terwijl ze de woorden probeerde te volgen. misschien was het maar goed dat ze zat, dan waren er amper mensen die haar aanraakten. -Anders zal ze hem totaal weer flippen. Ook al was het maar een klein stootje tegen haar schouder aan. - Haar blik ging weer naar de grond toe tot de man was uitgesproken en vertrok, even keek ze op om te zien hoe de man vertrok. Al snel beten haar tanden op haar lippen en trok ze haar benen nog verder, dichter bij haar lichaam. In de hoop dat niemand haar zal aan raken. Met grote ogen keek Ciara om zich heen, nee, niemand mocht dichter bij haar komen. Zoveel mensen, zo weinig ruimte voor jezelf maakte haar alleen maar nerveus. Zulke dingen deden haar echter niet goed, het maakte haar bang en daardoor werd ze snel boos.
Er kwam een frons tussen haar wenkbrauwen in en ze probeerde nog harder op haar eigen lip te bijten zodat ze niet om niks al begon te flippen, de mensen raakten haar niet aan. Ze deden haar nog niks, maar toch werd ze nu al helemaal gestoord dat iedereen haar hier zomaar kon aanraken. Haar handen trilden terwijl ze zich zelf rustig probeerde te maken, maar echt heel veel nut had het niet.Al snel sloot ze haar blauwe ogen en kneep ze ze dicht, in de hoop dat het nut had. Nog een keertje haalde ze eens goed adem, dacht ze na en opende ze haar ogen weer terwijl ze naar de rest keek die ook zat. Wat er allemaal om zich heen gebeurde boeide haar helemaal niks. Het enigste wat ze had opgepikt was dat er een verjaardag was, gezellig?

Flynn schoof ongemakkelijk heen en weer op zijn stoel. Grote gebeurtenissen met veel mensen intimideerde hem en het liefste was hij gewoon in zijn kamer gebleven, maar 'dat was helaas niet mogelijk', was hem verteld. Uiteindelijk had hij de 'strijd' opgegeven en was naar beneden gesjokt, alleen maar om een zaal vol met mensen te zien, waarvan een kwart niet eens doorhad dat hij er zat, de andere helft popelde om hem in elkaar te slaan en de rest het waarschijnlijk helemaal niks kon schelen. Bedenkelijk krabde hij aan een vervaagd litteken, hoewel hij niet echt doorhad wat het precies was, maar het jeukte in ieder geval wel en waar jeuk was moest gekrabd worden, toch? Zijn kleine beetje aandacht was gericht op de man. Wie was hij eigenlijk precies? En lag het aan hem of waren er nou twee dezelfde? Oh, de achterste was een foto. In plaats van te letten op wat deze meneer allemaal vertelde richtte hij zijn aandacht op een witte verfspetter op de afbeelding. Het leek in de vorm van een beer te zijn.. Snel wendde hij zijn hoofd af en trok zijn knieën op, om vervolgens zijn hoofd erin te begraven. Toen vervolgens iemand in zijn -of haar- handen klapte en hij het tumult van opstaande mensen hoorde, maakte hij geen aanstalten om ook te vertrekken, maar bleef zitten en staarde naar het vale hout van zijn stoel.

Victoria trok een walgende blik. De geur van al deze mensen bij elkaar was niet te harden. Ze hoestte kort en keek uit haar ooghoek naar de persoon naast haar. Ze krabte kort aan haar pols. Ze wist dat vandaag de ’leuke’ verjaardag was, maar toch had ze moeite met het aanpassen van haarzelf. Victoria rechte haar rug en stond langzaam op van haar stoel. Ze schoof met haar rechtervoet haar stoel aan terwijl ze wegliep, ze draaide zich kort om, om te kijken of die stoel recht genoeg stond. Ze knikte instemmend en liep richting de tafel met eten. Ze pakte een bord uit haar tas die ze zelf mee had genomen en liep langs het eten. Haar gezicht stond verward, dit was niet het normale wat er altijd was.. Victoria keek over de tafel met eten heen en zag toen een mand met wat oude broodjes staan. Ze liep dwars door wat mensen heen en pakte twee broodjes en liep toen terug naar haar stoel.

Myan had een hekel aan deze oppervlakkige verjaardagfeestjes. Waarom vierden mensen eigenlijk verjaardagen? In de ogen van Myan was het nutteloos. Waarom zouden zij zich interesseren in de aantal levensjaren van een ander? Het kon hem in ieder geval niet veel schelen. Daarom staarde hij uitdrukkingloos naar de stoel voor hem en wachtte hij tot alle onzin voorbij was, want zelfs aan langzame, sfeerloze verjaardagen kwam een einde.
Hij moest wel toegeven dat er misschien enkele voordelen aan deze bijeenkomst zaten – het eten, bijvoorbeeld. Toch had hij weinig zin om voor de tafels te dringen en daarom bleef hij zitten waar hij zat. De stoel voor hem was bijna net zo interessant als de enorme foto met verfspetters erop, maar hij moest zijn ogen nu eenmaal ergens op richten.

Jenico zat nonchalant in zijn stoel, zijn armen over elkaar geslagen en staarde wat voor zich uit. Achterlijk gedoe dit, vond hij. Waarom moesten ze in godsnaam blij gaan lopen springen en doen, omdat er toevallig iemand jarig was? In de tijd dat hij nog in het leger zat, werden verjaardagen eigenlijk amper gevierd. Het was nogal cru om te zingen 'van je lang zal die leven', terwijl je wist dat je de volgende dag overhoop geknald kon worden. Nee, dan vierde je echt gezellig je verjaardag. Verjaardagen waren dus niet aan hem besteed en het liefst ging hij weer terug naar zijn kamer, om wist hij veel wat te gaan doen. Het maakte hem eigenlijk niet veel uit, zolang hij hier maar niet hoefde te zijn. Hij vond het onnozel en daarnaast voelde hij zich behoorlijk misplaatst tussen de mensen hier. Sommigen hadden problemen waar zijn haren van overeind gingen staan (en gezien zijn lange haar, is dat nog een behoorlijke opgave) en dan kwam hij aan, met het feit dat hij een afgekeurde en schijnbaar getraumatiseerde soldaat was.
Geklap liet hem met een ruk opkijken, omdat het een luider geluid was, dat plots zijn oren bereikte. Schijnbaar was de lunch geopend en loom pakte hij een stuk brood, hoewel hij hier niet van begon te eten. Om eerlijk te zijn had hij niet het beste humeur vandaag en hij voelde er ook echt vrij weinig voor om gezellig en hyperactief te gaan lopen doen.

Verjaardagen. Een van de vele dingen die Hannah maar niet snapte. Waarom zou je vieren dat je ouder bent geworden? Dat was toch niks om blij over te zijn? Het was gewoon een stapje dichter bij de dood. Ze haalde haar blik van de tafel af toen mensen opstonden om te gaan eten. Eerlijk gezegd had ze zelf helemaal geen honger, daarom bleef ze ook gewoon op haar plek zitten. Ze kauwde maar wat op haar onderlip, opnieuw naar de tafel kijkend. Best mooi, dat hout.

De vele mensen, of beter gezegd patiënten, in de ruimte maakten Lyra zenuwachtig. Ze hield niet van grote groepen en deze groep was veel te groot voor haar doen. Ze richtte haar blik op de deur die haar kon bevrijden en haar weer wat eenzaamheid kon gunnen. Haar mondhoeken krulden omhoog toen ze haar gedachten overzette naar haar kamer, haar kamer met haar beestjes. Onbewust stak ze haar hand in de rechter zak van haar jasje. Ze streelde over het ruggetje van de prachtige vuursalamander die enkele weken geleden had gevangen. Voorzichtig probeerde ze hem uit haar zak te krijgen en legde hem op haar schoot terwijl ze ervoor zorgde dat hij niet weg kon. Hij was ongeveer 10 centimeter lang en vertederd keek ze toe hoe zo nu en dan zijn tongetje uit zijn bek flitste.

Spoiler:

Haar vingers roffelden ongeduldig op het tafelblad - al was het eten nog geen minuut geleden voor haar neus uitgestald - en haar blik stond op zijn zachtst gezegd, geïrriteerd. De viering was van alle dingen die ze gedwongen werd te doen, toch de laagste op haar lijst van vermaak - waar overigens überhaupt weinig sprake van was, op de desbetreffende lijst. Ze had een hekel aan de verplichtingen die de jongeman - die inmiddels was gaan zitten - haar durfde op te leggen, maar anders dan gehoorzamen deed ze niet. Ze kon het proberen, maar besefte zich de consequenties, waardoor ze bij veel van deze gelegenheden keurig op haar stoel bleef zitten. Ze keek ongeïnteresseerd naar de personen waar ze tussen zat, zich beseffend dat het meisje aan haar linkerzijde het vogeltje voor vrede was, arm schaap. Haar donkerblauwe ogen schoten angstig door haar kassen, terwijl ze zowel naar haar als de jongen aan haar andere kant keek en ze begreep haar angst - of in ieder geval de helft hiervan. Zelf vond ze zich niet de meest gevaarlijke patiënt van de inrichting waar ze in weg was gestopt en ze leek op geen manier op de andere agressievelingen, de onvoorspelbare waar ze tussen was gezet. Haar blonde haar was op een bepaalde manier te springerig en te vrolijk, om zich tot één van de anderen te rekenen. Het kende vrijheid waar andere tussen waren geklemd. Haar gezicht was niet verminkt, noch had ze de rest van haar lichaam - opvallend - geschaad, kleine littekens zaten op haar bovenarmen, maar ze kon zich niet voorstellen dat die zelf aangericht waren. Ze slaakte een zucht, waarna ze haar handen tegen het tafelblad zette en overeind kwam. Ze schoof de stoel waar ze op zat naar achteren, onbewust feller dat ze bedoelde en het houten voorwerp knalde tegen de grond, waarna ze het in alle kalmte weer overeind zette. Het was het niet waard te blijven, maar in plaats van daadwerkelijk weg te lopen bleef ze staan en keek rakelings langs het fijne gezicht van de jonge vrouw die haar richting kwam op gesneld - alsof ze met opstaan al een fout was begaan. In feite deed ze niets dat ook maar als verkeerd kon worden gezien - al was de stoel een zelfgemaakte fout.

Die daar – hij zag er behoorlijk zangklaar uit. Noah had behoorlijk wat genade. Maar Noah was te jong om hardhorend te zijn. Hij griste het brood uit de handen van een of andere gek. Ze had er twee! Ze kon er best eentje missen. Hij brak het in twee en mikte het naar de Helmut Lotti-imitator. Noah hield niet eens van Helmut Lotti. Het punt was dat Helmut Lotti er zo’n twee meter afstond, van Noahs daadwerkelijke slachtoffer. Een of ander “boehoehoe, ik moet hier zijn, thug life!”-mens. Wat jammer toch. Maar Noah vond het wel prachtig dat hij iemand had weten kunnen raken. Ah, hij zag wel hoe ze reageren zou.
Eveneens vuurde hij het andere stukje brood af. Geen flauw idee waar hij die naar mikte,vuurde het gewoon af. Uiteindelijk moest je niet al te veel bewijs hebben dat jij het was. Niet dat er veel anderen waren met een katapult. En die ermee konden schieten. Dat laatste was een groot probleem eigenlijk. Noah was niet bepaald de beste schutter, maar hij kon heus wel raken! Iets. Wat behoorlijk vaak een ongeoorloofde scène opleverde. Maar goed. Mensen waren lichtgeraakt. En gekken nog meer.

Haar ogen staarden heel even naar een jongen met brood in zijn handen, al snel voelde ze hoe het brood haar raakte. Haar ogen werden groot waarna ze omhoog vloog. Ze mepte een keertje in het rond, wie ze raakte boeide haar niet meer. Een grom kwam uit haar mond waarna ze richting de jongen rende. Ze was boos, ze was boos en bang tot gelijk. De angst om aangeraakt te worden door iets of iemand maakte haar bang, maar al snel nam haar kwade kant het over en vloog ze zonder moeide iemand om de hals heen. 'rotjong' schreeuwde haar hoge stem. Ze sprong omhoog, klaar om de schouders van de jongen beet te pakken. 'waarom? Waarom? waarom brood op mij? Waarom raakte dat brood mij?' schreeuwde haar stem er nog achter aan.
Al snel voelde ze hoe ze zijn schouders beet had, ze hoopte hem op de grond te krijgen door de enorme vaart die haar lichaam had door het aanrennen, maar bij jongens wist je het eerlijk gezegd nooit zeker ook al was ze voor een meisje aardig sterk, ze was gewoon sterk.

Met een moeilijke uitdrukking op zijn gezicht keek Christoph om zich heen. Hij zag nu al duizenden dingen die hem gewoonweg irriteerde. Een jongen had zijn shirt half uit zijn broek hangen en de veters van een meisje zaten los. Verder merkte hij op dat de tafel niet goed schoongemaakt was, waardoor hij weigerde om het ding ook maar één seconde aan te raken. Toen iedereen opstond om te eten halen besloot Christoph om nog even te blijven zitten. Bij zo veel mensen staan was niet bepaald zijn ding, stel ze hadden niet gedoucht, of zo. Goooor.

Iemand botste tegen Victoria op waardoor het bord uit haar handen viel en in duizend stukjes brak op de grond. Haar pupillen werden groot en het zweet brak haar uit. "Niet het bord..." piepte ze zacht en bukte richting de scherven en pakte er 1 op. Ze leek er door gehypnotiseerd. Haar plan was om te gaan zitten te eten en daarna terug te gaan naar haar kamer. Ze zou daar haar dingen doen die ze moest doen voor vandaag en nog rustig gaan lopen op he terrein buiten. Maar dat kon nu niet, ze kon niet een ander bord pakken, ze zou nu te laat komen op haar kamer, ze zou haar acties niet op tijd kunnen uitvoeren. Haar ademhaling versnelde terwijl ze naar de scherf van het bord keek.

De heerlijke geur van eten drong de neus van Flynn binnen en na lang overwegen of hij hier zou blijven zitten of iets te eten zou gaan pakken. Uiteindelijk overwon de honger en langzaam schuifelde hij richting de tafels waar wat eten op stond. Zonder te weten wat hij eigenlijk pakte legde hij wat op een bord neer en schuifelde er mee terug naar zijn stoel. Hij wist niet of het eigenlijk wel de bedoeling zou zijn dat hij daar zou gaan eten, maar eigenlijk maakte dat niet zoveel uit. Snel draaide hij zich om en liep richting zijn stoel, maar op het verkeerde moment op de verkeerde plek, want de arm van een meisje - was het een meisje? Haast zeker wist hij dat hij in een vlaag lang haar voorbij zag vliegen, maar dat kon ook een man zijn natuurlijk - raakte hem vol in zijn gezicht en voordat hij goed en wel de schade kon berekenen lag het bord in scherven op de grond, plus de pudding die blijkbaar op zijn bord had gelegen. Kwam er nou bloed uit zijn neus? Daar leek het in ieder geval wel op. De mensen drongen om hem heen, of was het om het meisje? De muren leken op hem af te komen en het plafond kon ieder moment instorten. Snel probeerde hij zich uit de voeten te maken, maar de grond was bezaaid met pudding en hij viel met zijn hand in één van de scherven. De steeds doordringendere geur en de aanblik van al het bloed maakte hij het niet beter op en trillend zocht hij een kruipend een uitweg tussen alle lange benen.

Pas toen de vrouw daadwerkelijk voor haar stond, priemde haar blik in de groenige ogen en kort zag ze de beweging haperen, voordat ze zacht - maar met duidelijke aanwezigheid - haar bovenarm vastpakte en met eenzelfde priemende blik terug in haar ogen staarde. ‘Je moet zitten, het is nog geen tijd om te gaan,’ fluisterde ze - alsof wat ze zei een geheim was, dat alleen zij mocht horen. ‘Dat.’ Kort stopte ze haar zin, waarna ze doelloos de ruimte doorkeek en uiteindelijk een klein meisje tussen het gezelschap vond en met een slanke vinger op haar tengere gestalte wees. ‘Dat weet ik. Ik was op zoek,’ antwoordde ze dan ook, waarna haar hand zich om die van de vrouw sloot en kalm - met een glimlach op haar gezicht - de vingers los van haar arm wrikte. ‘Dat is toch zeker geen probleem?’ Kort werd ze twijfelachtig aangekeken, waarna de vrouw haar vingers ontspande om haar uiteindelijk los te laten en te knikken. Haar ogen bleven echter wel op haar gebrand, waardoor ze zich met slepende passen naar het meisje bracht en naast de houten stoel tot ooghoogte hurkte. ‘Sorry,’ fluisterde ze - ditmaal alsof zij degeen was die een geheim vertelde - en kort schoot haar blik weer naar de jonge vrouw, die glimlachte zodra ze haar zag - een glimlach die vertelde ‘Ik heb je door, ga daar weg en je hebt een probleem’. ‘Ik zocht je,’ vertelde ze vervolgens, waarna ze glimlachte en het meisje enigszins weifelend aankeek.

De hysterie om haar heen drong niet bepaald tot Lyra door. Wanneer ze bezig was met een van de weinige dingen die ze lief had kon maar weinig tot haar doordringen. Met haar vingers voelde ze over het ruggetje van het beestje die een beetje ineen kromp onder haar aanraking. Een rare glimlach stond op Lyra's lippen terwijl ze hem in haar handen hield en naar haar gezicht bracht en een kusje op zijn hoofd zette. Daarna zette ze het weer op haar schoot en keek even om zich heen, nu pas realiserend dat er van alles om haar heen aan het gebeuren was.

'Ik ken jou niet,' antwoordde Avery koel. Ze had van haar ouders geleerd dat je niet mocht liegen tegen andere mensen. Avery had ook nooit de behoefte gevoeld om ergens over te liegen - het maakte haar niet uit wat anderen van haar vonden. Dat was toch geen probleem? Avery had zich altijd al meer geïnteresseerd voor kwantumfysica dan voor de mening van anderen. Ze begreep niet wat ze had aan een mening die over zo'n klein, onbelangrijk onderwerp ging. De mening van Newton over natuurkunde, ja, díe was belangrijk.

Mensen begonnen te schreeuwen en te tieren, of was dat alleen maar in zijn hoofd? De grond leek te tollen en de mensen om hem heen keken boos, bozer dan ooit. Was het zijn schuld? Wat had hij gedaan. Hij zocht nog steeds een uitweg door het bos van benen maar het leek alsof hij was opgesloten tussen de mensen en hij kon niet wegkomen. Daar! Een uitweg. Snel kroop hij tussen de mensen door en kreeg ondertussen nog een schop tegen zijn heup, maar Flynn kreeg het niet echt mee en zag alleen maar het gat tussen de mensen. Eenmaal daarbuiten bleef hij doorkruipen totdat hij tegen een stoel aanstootte en er iets op zijn rug viel. Flynn bevroor en kon durfde niet te bewegen, want er zat nog steeds iets op zijn rug en toen het er uiteindelijk afging zuchtte hij, maar durfde niet te bewegen.

Afwezig aaide Lyra over het ruggetje van de salamander terwijl ze om zich heen keek. Hierbij merkte ze echter niet op dat een jongen over de grond kroop in een poging van de hectiek weg te komen en daarbij tegen haar stoel aan botste. De salamander viel van haar schoot, op de rug van de jongen waarna Lyra een ijzingwekkende gil slaakte en met pure woedde naar de jongen keek en vervolgens op hem sprong. Hierbij greep ze hem bij zijn nek en duwde hem tegen de grond, gezien hij toch al in een kruip positie zat, terwijl ze naar de salamander zocht. "Eikel," siste ze pissig in zijn oor terwijl ze over hem heen boog en de salamander weg zag glippen. "Als ik dat beestje niet terug heb dan ga je eraan." Vervolgde ze en zette haar nagels even hard in zijn nek voor ze hem los liet en het beestje achtervolgde.

Dawn staarde met grote ogen naar de chaos. Af en toe stond ze op, wilde ze iets zeggen, maar dan ging ze weer zitten, niet wetend wat het gene eigenlijk was dat ze wilde vertellen. Haar goede voornemen om heel veel vrienden te maken werd de grond in getrapt. Om het feit te verbergen dat ze niet wist wat ze moest doen hing ze haar haren voor haar gezicht en nam een hap van het beetje eten dat op haar bord lag. Hapje voor hapje laadde ze het op haar lepel en stopte ze het in haar mond. Pas toen ze dat zo vaak herhaald had dat haar bord helemaal leeg was, keek ze weer op. Oké, Dawn. Mensen gaan niet naar jou toe komen, jij moet naar hen toe komen. Ze dwong zichzelf om op te staan en zich te mengen in de menigte.

Haar opmerking was raak, paste als een puzzelstuk in de puzzel - al betwijfelde ze of de puzzel haar daadwerkelijk vermaakte om te doen - en kort keek ze het kleine ding verrast aan. Het niet zo zeer verwarring, aangezien ze het de situatie niet waard vond erover verward te raken - het bleef immers de waarheid, maar het feit dat het antwoord uit zo’n jonge geest kwam, verraste haar. Ze had een lieflijk uiterlijk, al waren haar heldere ogen kil en afstandelijk. Ze leek niet onder de indruk van ook maar iets dat om haar afspeelde en antwoorde slechts koel en op pure logica, intelligent. ‘Dus?’ Was het enigszins sarcastisch klinkende antwoord, voordat ze weer overeind kwam en op het meisje neerkeek. ‘Ik hoef je niet te kennen, om je te zoeken.’ Ze ging er van uit dat dit te zweverig zou klinken in de oren van het kind, maar werkelijk interesseren deed dit punt haar niet. ‘Ik hoef je niet te kennen, om een excuus te vinden,’ verklaarde ze uiteindelijk, waarna ze haar armen over elkaar sloeg en - ondanks haar hooghartige houding - glimlachte. ‘Wie ben je?’ Ze hield haar stem nog altijd zacht, terwijl ze de jonge vrouw vanuit haar ooghoeken bestudeerde, om er achter te komen dat zij zich nog altijd alleen met haar bezig hield - in plaats van de chaos die om haar heen ontstond. Chaos die van te voren al te voorspellen was geweest, het was dan ook een belachelijk idee om de viering in stand te blijven houden, maar de jongeman leek - zoals altijd - niet onder de indruk van het rumoer.

Nadat ze had vastgesteld van welk soort hout de tafel was gemaakt, eikenhout om precies te zijn, wat een belabberde keuze, stond Hannah op van haar stoel. Hij zat niet lekker. Ze keek even naar de chaos en ze glimlachte. Grappig! Toen liep ze naar een andere stoel, om daarop te gaan zitten. Ze trok een bedenkelijke blik en knikte toen. Ja. Veel beter! Best vreemd, aangezien alle stoelen gewoon hetzelfde waren, maar leg Hannah dat maar eens uit. Ze zou je toch niet geloven. Haar blik viel op de jongen die tegenover haar zat. 'Hallo!' zei ze, overdreven vrolijk.

» Begin van het RPG