Beoordeel mijn inzending!

Je moest een verhaal schrijven bij een kunstwerk. Dit is mijn kunstwerk (Yellow Roses door Vladimir Volegov):

Spoiler:

YELLOW ROSES

Het meisje was alleen in de ruimte. Op de bank, onder haar grootvader die vanaf een portret streng de wereld in keek. Naast haar stond een boeket met vijftig gele rozen. Lang geleden waren er mensen geweest die elke dag het grote huis bezochten waar het meisje op de bank lag, maar die dagen waren nu al vervlogen. Verleden tijd. Het duurde te lang, alles duurde veel te lang. Minuten verstreken als uren, daar op die bank onder het portret en naast de gele rozen. Het meisje staarde met een lege blik naar haar omgeving, die ze nu al met haar ogen gesloten tot in detail zou kunnen schetsen. In haar hoofd, weliswaar. Haar handen trilden te veel om daadwerkelijk een potlood vast te houden. Haar dunne armen trilden ook en haar ademhaling was traag, raspend en moeizaam. Ze was ziek, al voor een lange tijd. Dezelfde ziekte die haar moeder in de liefdevolle armen van de dood had gedreven, had haar nu in zijn greep.
Er klonk een zachte klop op de deur. Het meisje gaf geen antwoord, maar de deur werd toch geopend.
'Marivel,' fluisterde de vader van het meisje. 'Slaap je?' Ze schudde haar hoofd en keek hem kort aan met haar treurige ogen. Hij wendde zijn blik af. Lichamelijk mocht ze er dan nog goed uitzien, in haar ogen was de aftakeling duidelijk te zien. De ziekte overwon, de geschiedenis herhaalde zich. Moeder en dochter zouden herenigd worden in het land der engelen en vader zou alleen overblijven in het aardse rijk, beroofd van de enigen die hij liefhad.
'Papa,' fluisterde Marivel, 'de rozen zijn dor.' De vader wierp een korte blik op de gele rozen en knikte.
'Ze zijn inderdaad dor,' bevestigde hij op zachte toon. Hierna viel een lange stilte waarin het meisje en haar vader om beurten naar elkaar keken en hun blik weer afwendden wanneer de ander had doorhad. Zo ging het altijd, elke dag. Marivel wist dat het niet lang meer zou duren, maar ze vocht nog tegen het einde. Alleen voor de gele rozen. Aan het eind van de week zouden er nieuwe komen, want zo gebeurde het altijd. Morgen was de dag dat de week eindigde en morgen zou dan ook de dag zijn waarop Marivel vroeg zou opstaan en al haar kracht zou verzamelen om van haar bank te komen en door het grote huis te lopen, helemaal naar de voordeur. Daar zou ze vervolgens wachten tot er zacht op de zware eikenhouten deur zou worden geklopt en dan zou eindelijk het moment aanbreken waar Marivel week na week voor wachtte op de bank onder het schilderij van haar grootvader. Ze zou de deur openen en daar, op het smalle bordes, zou een boeket van vijftig gele rozen wachten tot ze het oppakte, er even charmant aan rook en het ten slotte mee naar boven zou nemen. Marivel wist dat de bloemen voor haar waren bestemd. Elke week lag er weer een kaartje bij met haar naam erop, in de meest sierlijke letters die ze ooit had gezien. Van wie de rozen afkomstig waren, had ze niet kunnen ontdekken. Een geheime aanbidder, misschien. Of, zoals Marivel stiekem hoopte maar nooit hardop uitsprak, van haar moeder. Zij was de mooiste vrouw op de hele aardbol en ze hield het meest van gele rozen.
'Mijn lieve kind,' fluisterde de vader met een gebroken stem, terwijl hij zacht over haar blonde haar aaide. 'Ga nu maar slapen, morgen komt nog een dag. Je hebt je slaap nodig.' Hij kuste het voorhoofd van zijn dochter en liep de ruimte weer uit. Marivel sloot haar ogen terwijl ze zich voorbereidde op morgen en de gele rozen die de morgen met zich mee zou brengen.

Al bij het vroegste ochtendgloren opende Marivel haar ogen. Op haar tenen sloop ze de kamer uit, de trap af, het huis door, tot ze bij de eikenhouten voordeur aankwam. Er stond een stoel voor haar, speciaal voor de ochtenden waarop ze wachtte op de gele rozen. Soms wachtte ze kort en soms wachtte ze lang, maar de rozen kwamen altijd. Elke week. Dit was een week van kort wachten, want er klonk al een klopje op de deur voordat Marivel de kans kreeg om zelfs maar plaats te nemen in haar speciale stoel. Met een kleine, kinderlijke glimlach - de enige glimlach die de hele week op haar gezicht te zien zou zijn - opende het meisje de zware deur. Wat ze daar zag, was echter geen bos met gele rozen en een kaartje met haar naam. Achter de deur wachtte een engel met het gezicht van haar moeder. In haar roomwitte engelenhand bevond zich één gele roos. Marivel slaakte een klein kreetje en staarde haar moeder vol bewondering aan. Ze had het niet voor mogelijk gehouden, maar als engel was de vrouw nog mooier dan ze in haar aardse leven geweest was.
'Het is tijd, mijn lieve kind,' zei de engel. Marivel knikte ernstig, maar een kleine glimlach was nog steeds te zien op haar gezicht. Op het bordes verscheen een trap van stralend witte treden. De engel overhandigde haar dochter de roos en nam haar bij de hand.
'Kom,' spoorde ze zacht aan. 'Volg me. Je zult het hemelse paradijs prachtig vinden. Het staat er vol met bloeiende gele rozen.' Zo verdwenen moeder en dochter - nu allebei engelen - langzaam in de hemelsblauwe lucht.

Neuriënd sneed de vader van Marivel de steel van de laatste roos af. Zijn bos was nu compleet met de mooiste gele rozen uit de tuin. Marivel zou er blij mee zijn, dat wist hij zeker. Ze zou weer een week te leven hebben, een week van wachten en staren naar de rozen in haar kamer. Hij zou haar nog een week bij zich hebben. In zijn mooiste handschrift schreef de vader een kaartje met de naam van zijn dochter, om vervolgens het hek van de grote bloementuin achter zich te sluiten en met een glimlach om het huis te lopen, zich verheugend op de vreugde van zijn dochter. Toen hij echter de openstaande eikenhouten deur in het vizier kreeg, verdween zijn glimlach om plaats te maken voor een geschrokken uitdrukking. De vader liet het boeket dat hij zo zorgvuldig had uitgezocht vallen en rende naar het bordes. Met tranen in zijn ogen kuste hij het voorhoofd van zijn dochter, het laatste meisje dat hij liefhad.
'Nee!' schreeuwde de wanhopige man naar de hemel, terwijl hij het lichaam van zijn dochter omhelsde. Ze was niets meer dan een levenloos omhulsel nu, besefte hij. Tranen liepen over zijn wangen. Hij droeg haar door het huis, naar boven, haar eigen kamer. Als een prinses legde hij haar op de bank waar ze het grootste deel van haar leven had doorgebracht en kuste haar nog eenmaal. Op haar gezicht stond nog steeds die kleine glimlach waar hij zo van hield. Hij liep weer naar de deur van de kamer, keek nog eenmaal achterom. Zijn mooie, kleine meisje. Zijn dode meisje. Hij wierp nog een laatste blik op haar en glimlachte door zijn tranen heen toen hij een klein detail opmerkte: haar bleke vingers omklemden nog steeds een gele roos.

Ik vond Jonas Boets wreed. Jet is ook wreed. :c

Eigenlijk vind ik het geweldig, al raak ik de draad bij het laatste stuk een beetje kwijt. Het is niet zodanig dat ik niet meer begrijp wat er gebeurd, maar op het eerst vind ik het moeilijk de link te leggen tussen het meisje dat de hemeltrap beklimt en het feit dat ze daarna door haar vader wordt gevonden. Nogmaals, ik begrijp het uiteindelijk wel, maar dat laatste stuk kost me iets meer moeite vergeleken met de rest van het stuk, maar wel gewoon fantastisch Jet. Ik ben zo jaloers op jouw schrijfstijl.

Kom ik aan met een stuk over "het laatste avondmaal" bij gebrek aan inspiratie. :'[