A new home

Het was een wonder dat haar schoenen nog niet vol zaten met steentjes terwijl ze al zo vaak de grond in werden getrapt in een poging om de koffers naar binnen te krijgen. Twee stonden er al, nu de rest nog. Ze was al bijna op de helft. Hadden ze haar niet dichter bij de deur af kunnen zetten? Hadden ze haar niet even kunnen helpen? Geen enkel normaal mens kon in zijn eentje vijf loodzware koffers over een grindpad slepen, wat behoorlijk tegenwerkte, en ze vervolgens normaal de trap op krijgen. Het was al een moeite voor haar om ze binnen te krijgen. Ze begon al buiten adem te raken toen ze de derde eindelijk binnen had gekregen. Die laatste zou gelukkig nog makkelijk zijn, dat was maar een kleine trolley. Misschien moest ze die eerst meenemen, dan had ze in ieder geval een pauze. Toch bedriegt schijn, zelfs dat kleine ding was ontzettend zwaar. Wat had ze er wel niet in gestopt? Lood? Een gorilla misschien? Ze wist het niet meer. Ze dacht dat ze er kleren in had gestopt maar dit leek wel onmogelijk. Toch kreeg ze deze sneller binnen dan de rest en kon ze al snel aan de laatste beginnen. Dat was een tegenslag, deze was nog zwaarder als de eerste drie. Het kostte haar net zo veel moeite om de eerste, die vanaf nu de op één na zwaarste was, twee meter te verplaatsen dan om deze een meter vooruit te krijgen. Toch, na een lange tijd kreeg ze het eindelijk voor elkaar. Alle koffers stonden binnen. Ze liet zich op ééntje vallen om een pauze te nemen. De mensen hier waren behoorlijk behulpzaam. Niet dus.

Ze had nu al voor 10 minuten een vreselijk kabaal gehoord bij de voordeur, wat haar humeur alleen maar verder verpestte. Even serieus, wie was zo lang bezig om iets, wat het dan ook mocht zijn, naar binnen te krijgen? Ze had daarom besloten om polshoogte gaan nemen voordat de deur eruit geschopt werd of iets in die trant. Toen ze de trap af liep naar de hal, bleef ze even verbaasd staan om met haar ogen te knipperen. Want die donkerbruine krullen kende ze. Haar – oudere – tweelingzus had precies dezelfde. Maar er waren meer dingen die ze herkende. De geelgroene ogen bijvoorbeeld. Mia. Een brede glimlach verscheen rond haar lippen waarna ze de laatste treden rennend naar beneden liep. “Mia!”

'Eli!' gilde ze toen ze de stem van haar zusje hoorde. Zodra ze het had gezegd sprong ze op waarbij de koffer omklapte en rende ze op haar zusje af. De koffer zou ze later wel opruimen, eerst Elizan. Ze sloeg haar armen om haar zusje heen om haar een knuffel te geven. 'Oh, hoe gaat het met je? Gaat alles wel goed? Ik heb je zo gemist!' Ze zou nog eeuwen lang door kunnen ratelen maar de glimlach stopte haar voordat dat kon gebeuren. 'Oh, ik ben zo blij om je te zien!' Ze liet haar heel even los, zette een klein stapje naar achteren om te kijken of ze ook maar iets was veranderd. Daarna knuffelde ze haar weer. 'Je bent geen haar veranderd.'

Ze liet een klein lachje horen toen ze hoorde hoe haar zus bleef door ratelen. Ook zij beantwoorde de knuffel. "Het gaat prima met me Mia en ik heb jou ook gemist." Nog steeds was er een brede glimlach om haar gezicht. Ondanks dat wist ze diep van binnen dat ze met haar zus zou moeten praten, omdat ze hier plotseling stond. En Lawrence was een instituut voor probleemjongeren. Dus je zou een probleem moeten hebben. En toen ze weg was gegaan, had Mia nog geen probleem. "Dus jij bent diegene die zoveel kabaal maakte." grapte ze waarna ze haar zus los liet. Haar ogen gleden over de koffers, waarna haar glimlach weer wat breder werd. Mia had haar hele kledingkast natuurlijk weer meegenomen.