As the morning falls

Jalica parkeerde haar rode Mustang op het parkeerterrein van het instituut. Ze had het weekend gespendeerd in haar appartement in Londen en was met haar beste vriendin wezen shoppen - ze vond dat ze nieuwe pumps nodig had - uiteindelijk kwam het erop neer dat ze twee broeken en een paar shirts én twee paar pumps had gekocht, vandaag droeg ze echter een 'oud' jurkje, zwart, getailleerd en wijd uitlopend. Ach, ze droeg gewoon graag jurkjes, don't blame her. Ze had wel een paar nieuwe pumps erbij aangetrokken, rood, om het niet ál te depressief te laten lijken. Maar genoeg gezwets over kleding, terug naar de parkeerplaats. De auto maakte een klik-geluidje, wat betekende dat deze op slot werd gedaan en Jalica's voeten bewogen zich naar de ingang van het instituut, terwijl ze haar tas over haar schouder hing, nadat ze haar sleutels erin had gestopt.

Dane zou zich altijd afvragen waarom het op een maandagochtend altijd zo grauw leek. Op pakweg dinsdagochtend leek het soms zo’n surrealistische ochtend uit een sprookje. Soms was Dane blij dat hij niet in de zomer was aangenomen. Hij wilde niet weten hoe een grauwe maandagochtend door de zomer zou worden ingevuld. Maandagochtend dus. Hallo patiënten, hier was hij weer! Alweer een week in het Lawrence verspillen en net ietsje te laat terug naar huis gaan. Joehoe! Altijd leuk, weten wat er van je werd verwacht. Maar hé, hij koos er zelf voor. Er was niemand die hem dwong. Of misschien de staat, die belastingen kwamen innen. Of misschien de huisbaas. Of misschien het feit dat je nu eenmaal een inkomen nodig had als je in deze maatschappij wilde overleven. Over het algemeen kwamen levensnoodzakelijke behoeften niet zomaar aanwaaien. Misschien dat het in sprookjes voorkwam, maar in feite waren er geen vriendelijke oudjes die je heel toevallig tegenkwam en die niets beters te doen hadden dan cryptische aanwijzingen geven en je natuurlijk een appel meegeven, want appelen bleken heel erg interessant te zijn en een banaan kon natuurlijk verkeerd geïnterpreteerd worden. Of je kon het historisch bekijken en melden dat een banaan een exotische vrucht was en sprookjesschrijvers meestal morsdood waren en dat morsdode mensen meestal hun verhalen niet aanpasten. Het kwam er dus op neer dat Dane aankwam, zijn fiets tegen de gevel plaatste en de fietssleutel eruit haalde. Op den duur had je geen moeite met fietsen die vastbesloten weigerden op slot te gaan. Als je een hoop verbeelding had, kon je bedenken dat de fiets had toegegeven. Of, als je net ietsje nuchterder van aard was, nam je aan dat het een heel erg logische reden was.

Jalica haalde een hand door haar haren, die door de wind allemaal besloten hadden haar te pesten en in haar gezicht te waaien. Danku haar, voor het fantastische medeleven dat je had om het zicht van een fatsoenlijk persoon te benemen. Bedankt en we zullen het nooit, nooit vergeten. Ze zag iemand die op een fiets aan kwam, een toevallige voorbijganger? Nee, waarschijnlijk niet, de boel lag daar veel te afgelegen voor - dat de jongeman besloot zijn fiets tegen de muur van het Lawrence te zetten bevestigden haar vermoedens dat het waarschijnlijk een werknemer of iets in die richting was van het instituut. Ze stak haar hand even op naar de jongen, als wijze van groet, ze kon toch niet zien wie het was - haar haren waren weer eens bezig - en dan een gesprek aanknopen was, raar. Opnieuw haalde haar hand haar haren voor haar ogen weg, maar deze keer bond ze het vast in een staart, doeidoei vervelende lokken.

Hallo, mijn beste. Dane definieerde haar als een nieuwe collega. Goed, het woord “nieuw” was relatief, dan. Dane vond dat hij zelf ook redelijk nieuw was, gezien hij hier zo’n anderhalve maand werkte. Maar onze beste collega werkte minder lang, dus Dane besloot dat ze welzeker “nieuw” was. Ook al was hijzelf ook nieuw. Nu ja, hij was minder nieuw. Oh, man, dit klonk echt alsof hij het over producten had. Kon je mensen niet zo bekijken? Als producten? Allemachtig, Dane, je werd nog eens een filosoof. Maar hé, het was herfst – filosofie werd in de herfst opgewekt. Hij had geen flauw idee hoe het kwam, maar het was wel zo. Was dat jammer? Absoluut geen flauw idee. Oh, kijk, Dane deed weer normaal – geen flauw idee hebbend van het “waarom”, maar wel wetend dat het zo was. Eigenlijk was dat een stuk eenvoudiger dan overal bij stil te staan. Over het algemeen dacht Dane niet diep na over de beïnvloeding van de herfst op het menselijk brein. Dat liet hij met veel plezier over aan mensen die er verstand van hadden.
Misschien had Dane een keer een fatsoenlijk geheugen nodig. Nee, wacht, zijn geheugen was prima in orde. Haar naam was vast wel een keer vermeld geweest. Uiteindelijk besloot Dane dat het te wijten was aan het feit dat het Lawrence de laatste tijd de trend in de carrièrewereld was en dat het aan de huidige instroom van collega’s kwam. Of misschien gewoon aan het feit dat hij haar slechts één keer had gezien. ‘Hallo,’ beantwoordde Dane de groet, of wat daarvoor door moest gaan.

"Hoi." Weerklonk het, Jalica had gesproken. Oké, dat klonk té formeel, ze zei het gewoon. Voor een maandagochtend was Jalica té vrolijk - ze kreeg dan ook gewoon genoeg slaap omdat ze niet uitging. Nee, dat zou funest zijn voor haar herstel, dat was zeker. Ze had de jongeman wel eens zien lopen, maar had 'm nooit gesproken en wist dus ook niet eens zijn naam. Toen hij dicht genoeg bij stond stak ze haar hand naar hem uit. "Ik ben Jalica." Zei ze, met een vrolijke glimlach rond haar lippen, haar ogen echter lachten mee, waaruit op viel te maken dat ze écht vrolijk was, Jalica had reden genoeg om dat niet te zijn, maar wie liet zich nou tegen houden door een scheiding en een verslaving. Precies! Iedereen behalve zij.

‘Dane,’ noemde Dane zijn naam en schudde haar de hand. Zo maakte je kennis met mensen, beste lezer. Jalica heette ze dus. Die naam hoorde je niet vaak. Dat was zo’n naam waarvan je het bestaan pas kende als je iemand kende die zo heette. Bij deze wist Dane van het bestaan van deze naam, gezien hij een Jalica kende. Die heel toevallig Jalica heette. Hoi Jalia. Aangenaam kennis te maken. Klaarblijkelijk werkte je hier, want over het algemeen arriveerden patiënten niet zo, laat staan dat ze collega’s waren. Dane kon logisch nadenken. Het kwam niet vaak voor, maar het gebeurde wel. Goed, in feite kwam het wel vaak voor. Tussen jou en mij – door een bepaalde persoon werd het Dane heel vaak onmogelijk gemaakt logisch na te denken. Sommige mensen deden dat met je. Maar Jalica was niet die persoon en dat kwam dus goed uit, dus Dane kon zonder interruptie vaststellen dat Jalica één van de nieuwe collega’s was.

Jalica schudde de hand van de jongeman die blijkbaar Dane heette. Dane.. Nee, ze had geen vrienden die zo heetten, de naam kende ze toch ergens van.. Een tv-serie misschien? Of gewoon gehoord terwijl ze met een collega praatte of simpelweg in de gangen een keer opgevangen. Wat maakte het ook uit? Hij heette Dane en bij deze hadden ze kennis gemaakt. Punt. Einde. Nee, niet waar, dit was niet het einde, de dag en de week waren pas net begonnen, evenals hun gesprek - je kon echter nooit van te voren bepalen wat de duur van een gesprek zou zijn, behalve bij speeddaten natuurlijk. "Wat voor werk doe je in het Lawrence?" Vroeg ze - ze had gebrek aan beter gespreksstof ja?

Wat hij in feite deed? Goede vraag. Over het algemeen was hij bezig met de situatie met Sareth te compliceren door de ene keer toe te geven dat hij van haar hield en haar de andere keer straal te negeren. Daarnaast had hij veel interactie met de patiënten die het onmogelijk vonden om zonder hulp ergens te geraken. Maar in feite werd hij betaald om technische problemen op te lossen. Hoewel “technische problemen” hier betekenende dat Dane alles deed waarbij ze een stel handige handen voor nodig hadden. ‘Zo’n beetje van alles,’ antwoordde Dane vaag. Maar uiteindelijk dekte het de lading wel. Dane was niet van plan uit te leggen hoe het precies zat tussen Sareth en hem. Een, omdat hij geen flauw idee had hoe het nu in feite zat. Twee, omdat hij vermoedde dat, zelfs als hij het wel wist, het een lang verhaal zou worden. Tenminste, als je het duidelijk wilde houden. ‘Wat doe jij dan?’ antwoordde Dane, terug met een vraag. Ja, Dane kon het verschijnsel van een “vraag” plaatsen. Hij wist welzeker wat het was.

Jalica knikte even, ze kon er uit opmaken dat hij zo'n beetje alles deed wat nodig was. Tenminste, dat was wat zij dacht. "Ik werk hier als psychiater." Antwoordde ze en ze zocht even in haar tas - onder mannen zal zoiets waarschijnlijk beter bekend zijn als 'zwart gat', hoewel de hare niet zo gigantisch was - en haalde haar personeelspasje eruit. Ze nam Dane kort, maar krachtig, in zich op en kwam tot de conclusie dat hij waarschijnlijk een paar jaar jonger was dan zijzelf en het typische film-klusjesmannen-lijf had, je weet wel, waar die cougar-vrouwen dan over kwijlden en giegelden.

Deden ze dat? Oh fantastisch dan. Altijd leuk om te weten dat dat gebeurde. Had hij zelf nog niet eens door. Joehoe, Dane was heel erg blij met deze plotwending. Niet dat Dane gedachten kon lezen. Helaas zou hij je niet kunnen vertellen wat Jalica’s oordeel over hem was. Nu ja, elk ander zou dat hoogstwaarschijnlijk wel weten, want klaarblijkelijk wist iedereen meer over jou dan jijzelf. Eigenlijk was het een vreemd gegeven. Maar hé, Dane ging zich niet over de menselijke psyche uitspreken. Uiteindelijk was dat haar taak, niet? Te weten wat mensen doormaakten en hen daarmee helpen? Dane kon niet zeggen dat hij daar veel van kende. Over het algemeen begreep hij het gedrag niet van de patiënten. Oh, en de helft van de tijd had Dane niet door waarom ze precies waren opgenomen. In feite zat het Lawrence daar vol mee – met van die excentrieke types, die misschien niet helemaal zoals de norm waren, maar dat was toch geen reden om opgenomen te worden? Nee, Dane had geen flauw idee wat het probleem met de helft van de patiënten was. Misschien kwam dat ook gewoon, omdat hij voornamelijk onrechtstreeks met de patiënten omging. Voor zover je contact onrechtstreeks kon noemen. Goed, het kwam er voornamelijk op neer dat het niet zijn taak was, wat zijn taak ook moge zijn, om de opgenomen mensen te begeleiden en behandelen en al die toestanden die zogezegd zouden helpen. ‘Dat doe je toch niet zolang, geloof ik? Ik heb je niet vaak gezien, eigenlijk.’ Dane en praten over het werk – het begon traditie te worden dat dat zijn eerste gesprek met mensen was.