Vincentloze seks - hoe Eric de vrouw ontdekte

Eric hield zich op dit moment thuis in een donker kamertje. Het was niet zo groot en hij vroeg zich af waarom het ook alweer voor hem onmogelijk was om in ruime kamers te zitten. Hogerhand bemoeide zich ermee. Sommige mensen zouden het eng noemen met de donkere stenen en kleine omvang. Maar dit was Eric. Eric noemde weinig “eng”. Hij zeikte op ze, maakte ze belachelijk en als hij in de bui ervoor was, zorgde hij ervoor dat hij het de stomste dingen ooit vond. Er was een reden dat spookhuizen hem geen angst aanjoegen. Eric was nog een keer zo’n eigenwijs doch onschuldig rotjoch geweest. Zulke jochies gingen in spookhuizen en pochten dat ze helemaal niet bang waren geweest. Eric zou nooit toegeven dat hij zin had gehad om te gillen, die ene keer. Maar goed, dat had hier geen reet mee te maken. En overigens, als iemand hem hier later op aansprak- neuh, nooit gebeurd, hoor. Eric was zich nooit doodgeschrokken in dat spookhuis, enkele jaren geleden. Absoluut nooit gebeurd.
Maar goed, het kwam er dus op neer dat Eric in een donkere kamer zat, waarvan hij geen flauw idee had hoe hij er precies was aan gekomen. Had jij dat nooit dan? Ergens komen en je daarna afvragen hoe je ook alweer hier kwam? Ah, wat maakte het ook uit? Eric zat er en hij verwonderde zich er over dat er wel licht binnenkwam, maar dat licht net genoeg was om dingen te onderscheiden. Eigenlijk was het nog niet zo lelijk ook. Zouden ze vaker moeten doen. Alle kamers hier dimmen, zodat je enkel vaag dingen kon onderscheiden. In bepaalde gevallen zou dat wonderen doen.

Sareth noemde wel veel eng. Het was niet iets wat ze vaak toonde, maar echt, het was makkelijk om Sareth bang te krijgen. Het hele probleem was, dat Sareth altijd zeer vertrouwde handelingen uitvoerde met minder vertrouwde mensen op die enge plekken, waardoor ze werd afgeleid van de eng-heid. Haar hersenen waren vaak gewoon niet bezig met hoe donker en griezelig een ruimte was. Ze telden niet hoe veel spinnen er aan het plafond hingen wanneer ze bezig was met iets veel leukers. Dat deed niemand, toch? Niemand ging bedenken waarom een stoel op een bepaalde plek stond, wanneer diegene zijn gedachtes veel beter kon wijden aan een of andere minnaar. Wel, Sareth dus in ieder geval niet. Helaas was er nu geen minnaar in het spel. Dane was naar huis, vermoedde Sareth. Ze had hem al geruime tijd niet gezien en Sareth verveelde zich. Niet alleen Sareth, ook haar lichaam deed vrolijk mee met vervelen. Sareth raakte snel seksueel gefrustreerd, laten we het daar op houden. En Dane was er niet ieder uur van de dag, sinds hij hier werkte. En zelfs al waren ze samen, dan was er niet altijd kans tot intieme bezigheden. Het viel op wanneer een medewerker steeds met een zeker meisje naar de kamer vertrok, weet je. Dus nu liep Sareth, zich stierlijk vervelend, door het Lawrence. Of in ieder geval, dat had ze gedaan tot ze een deur had gezien die haar wederom interesseerde. Ze was op de deur afgestapt en had hem geopend. De deur kraakte onheilspellend, maar wat ze achter de deur aan trof viel erg mee. Het was maar een jongen. Maar.. een jongen. Dit was geen Sarethachtig taalgebruik. Het was niet 'maar' een jongen, het was een jongen. Een jongen die er voor zorgde dat Sareth wederom een glimlach op haar gezicht deed toveren.

Wat fijn. Eric bracht op iemands gezicht een glimlach. Ja, Eric had de onverwachte bezoeker doorgehad. Dat had je door in een redelijk stille kamer, waar men vast wel iets mee deed, maar Eric had nog niet door wat. Maakte niet uit, toch?
Soms was het zo dat je het meteen doorhad als je niet meer alleen was. In deze kamer had je dat zeker door. Misschien kwam dat omdat deze kamer gewoon niet zo enorm groot was. Of misschien ook omdat er weinig anders was om je op te richten. Een geopende deur was enorm interessant, als er niets anders was om je op te fixeren. In klaslokalen vond je dit verschijnsel erg vaak. Dan was de leerkracht zo heel goed bezig met de leerlingen wakker te krijgen, werd er plots op de deur geklopt en kwam de late leerling de klas binnen en dan staarde iedereen naar de leerling. Ooit al opgevallen? Die leerling werd plots gebombardeerd tot meest interessante persoon van de wereld. Heel vreemd verschijnsel. Maar onze gaste en Eric waren geen leerlingen op een school. Ze waren patiënten van het Lawrence en die deden wat anders dan leerstof proberen te onthouden.
Nu had Eric wat gedronken. Ik laat het aan jou om te bedenken wat “wat” in deze context betekent. Nu vielen Eric andere dingen op dan wanneer Eric volstrekt nuchter was. Zoals het feit dat Sareth niet al te veel aanhad. ‘Jij hebt ook niet veel aan,’ liet Eric, heel menslievend, horen. Een feit om te begroeten. Waarom ook niet?

Oh zeg, meen je dat nou? In ieder geval was de jongen zeer straight to the point. Daar was natuurlijk niks mis mee, toch? Momenteel niet, in ieder geval. De jongen sprak precies de waarheid, geen enkel persoon had het duidelijker kunnen formuleren. Sareth kon een verbreding van haar glimlach niet onderdrukken. 'Vind je het niet mooi?' was automatisch Sareth haar antwoord. De overdreven geacteerde, teleurgestelde stem kwam net zo automatisch. Sareth kon er echt niks aan doen dat ze met elk mogelijk persoon liep te flirten, echt niet. Eric was gewoon een zoveelste slachtoffer van Sareth haar verknipte persoonlijkheid en daar zou hij mee moeten leren leven. Sareth wist uit ervaring dat de meeste mannen het geen probleem vonden om daar mee te leven. En Eric was een man. Daar was Sareth heel zeker van. Zelfs nu ze zijn geval nog niet had gezien, wist ze dat die er was. Waar die precies zat, kon ze ons ook vertellen, maar daar later meer over. Inmiddels was de glimlach weer terug op haar gezicht, aangezien de vraag slechts een versiertruc was geweest en ze nog wachtte op het antwoord. En oh, die weinige kleding was bewust hoor. Sareth wist heel goed dat ze meer huid bloot liet dan dat er huid bedekt was. Fijn dat die jongen dat zo goed kon opmerken. Dat betekende in ieder geval dat hij goede ogen had. En dat was fijn, toch?

Er was weinig om over te oordelen, lieverd. Sowieso was Eric geen modefanaat. Hij zou niet kunnen oordelen of het geschikt was voor de catwalk of niet. Nu ja, hij vermoedde dat hij niet eens zou hebben doorgehad als het er recht van afkwam. ‘Ik vind het niet mooi,’ antwoordde Eric. Deels, omdat hij het gewoon lelijk vond. Deels, omdat hij vond dat ze zonder vast een stuk mooier zou uitzien. Kijk, niets tegen kledij. Kleren waren zeer handige dingen, om eerlijk te zijn. Ze zorgden ervoor dat je het niet zo verdomde koud had en over het algemeen was het redelijk irritant om constant naakt rond te lopen. Over het algemeen vond Eric dat in ieder geval. Naakt rondlopen was niet zo één, twee, drie zijn hobby. Als nudist door het leven te gaan, was alvast niets voor hem. Nu we dat ook alweer hebben opgehelderd, kunnen we verder met ons leven. Want het was echt nodig voor het leven dat je precies wist hoe Eric in elkaar zat. Bij deze. Maar onze gaste was zo iemand waarvan je het vreemd vond dat ze de moeite nog deed om kleren aan te doen. Tussen jou en mij – het was niet moeilijk om te verzinnen wat er onder zat. Daarvoor kreeg je genoeg hints. Eric wilde wel weten of zijn idee correct was. 'Ik wil ze uit,' liet Eric doodleuk horen. Ik doe je eraan herinneren dat Eric dronken was, besloot dat voor filantropisch gedrag bepaalde vereisten waren. Oh, later zou hij hier zich voor kop slaan en zich afvragen waarom hij dit ook alweer zei. Too bad.

Oh. Oke. Subtiel. Zeer subtiel, jongeman. Eerst kleding bekritiseren en vervolgens plompverloren melden dat die kleding uit moest. Sareth had met dat laatste echt geen problemen hoor. Kleding ging toch wel uit, Sareth kennende. Maar de manier waarop het werd gebracht was misschien iets té direct. Maar ach, aan de andere kant moest Sareth niet klagen. Ze had vast wel eens gemeld dat ze het fijn vond wanneer iemand direct was, sinds ze alles op dit gebied fijn vond, dus zou het hypocriet zijn als ze nu ging zeuren. Sareth was trouwens echt niet dom. Ze merkte het redelijk snel wanneer iemand alcohol op had en nu dus ook. Maar Sareth was Sareth niet om hier handig gebruik van te maken. Ze haalde haar schouders op en besloot maar eens aan de wens van meneer te voldoen. Kleren uit? Goed. 'Oh, als jij dat wilt,' besloot ze, voor ze zich ontdeed van haar toch al niet zo enorm veel bedekkende shirt. In haar wat pikante bh en lichtblauwe skinnyjeans stapte ze op Eric af. Laten we het houden bij het feit dat Sareth hier zat wegens verslavingen en dat die verslavingen haar hersenen hadden aangetast, want Sareth zoende Eric. Als hij straight to the point was, mocht Sareth dat ook zijn, toch?

Wauw, ze deed het nog ook. Het zat Eric mee, hoor. Hij had de juiste persoon voor zich in dronken, bui. Oké, nee, hij had de verkeerde persoon voor zich. In feite zou hij Vincent voor zich moeten hebben. Maar hé, Eric dacht niet aan Vincent. Ja, ja, dat was fout. Hoofdargument zou zijn dat hij stomdronken was. Joehoe! Fantastisch argument. Maar hé, wat maakte het ook uit? Hij dacht niet aan Vincent. Hij dacht aan het feit dat hij op dit moment gekust door onze gaste werd. Fantastisch toch? Man, in feite was Eric niet eens zo moeilijk. Dump wat alcohol bij hem, zorg dat Vincent niet in de buurt was en je kreeg hem wel met iedereen aan de zwier. Als Eric dronken was, was hij niet meer zo kieskeurig. Als dat dan een vrouw was die zichzelf graag uitkleedde en wiens naam hij niet eens kende was – waarom ook niet? Eric en dronkenschap mondde meestal uit in dit soort taferelen. Al ging het niet altijd zo snel. Maar hé, Eric ging niet klagen.
In feite had Eric nog willen zeggen dat hij dat inderdaad wilde, maar het viel niet mee iets te zeggen als je gekust werd en je boodschap hoogstwaarschijnlijk allang was overgekomen. Eh, ja, inderdaad, Eric. Die boodschap was overgekomen als dat shirt uit was, ja. Maar even serieus, dat shirt vond hij echt spuuglelijk. Maar goed. Wat zei je hierover? Eh, eh, het lijkt me vrij duidelijk wat Eric deed.