More than a memory

Als je op het eerste gezicht de tuin van het Lawrence in zou lopen, zou je misschien verwachten dat de tuin na een paar enkele bomen op zou houden. Maar datgene was niet waar. Als je achter de bomen liep, kwam je tot de ontdekking dat de tuin veel uitgebreider was. Dit had Elizan ook ontdekt. En het was een van de zoveelste keren dat ze onder het prieeltje zat die de tuin kende. Soms zag ze dat mensen in het prieeltje gingen zitten om te lezen, anderen om het uit te schreeuwen. Maar zij zat gewoon rustig, de tuin te bewonderen. Ze kon uren stilzitten als ze wou én als iemand haar niet stoorde. Maar ook dit zou ze niet erg vinden. Als het iemand was die ze mocht. Anders zou ze misschien even met haar ogen rollen, maar het alsnog niet zeggen. Zo was ze niet, en zo zou ze nooit worden. Tenzij je haar kwetste.

Je kent wel de soort drugs die aan plantjes groeit, planten met van die speciale blaadjes. De knoppen van deze planten werden gebruik voor een kalmerend middel die je een goed gevoel zou geven. Letterlijk een gif die je verlamde, maar jij zou het ervaren als een speciaal moment. Hij liep met een soort zelfgedraaide sigaret met daarin het spul die je dat gevoel gaf. Hij, die rode ogen had en met een joint in zijn handen liep, Verzette zijn stappen richting het prieeltje waar hij in alle rust kon gebruiken. Op zijn gezicht stond een vage glimlach gestempeld. Toen hij bij het prieeltje aankwam was de joint inmiddels opgebrand en was dus weggegooid. Een bekend meisje met prachtige rode lokken kwam in zijn beeld. "Dag mijn Elizan."

Ze hoorde hoe iemand haar naam zei én er mijn voorzette. Ze verplaatste haar hoofd naar het geluid, waarna Allen in haar gezichtsveld kwam. Eerst verscheen er een lichte glimlach rond haar lippen, totdat ze zijn rode ogen zag. Onmiddellijk trokken haar lippen weer tot een strakke lijn. Ze stond op en liep naar hem toe waarna ze hem met haar hand in het gezicht sloeg. “Waar denk je dat je mee bezig bent? Ik dacht dat we een afspraak hadden gemaakt!” Ze moest toegeven dat haar hand vreselijk pijn deed, maar voor deze keer was het het waard. Ze hadden serieus een afspraak gemaakt en dan ging hij alsnog lekker drugs gebruiken. Geloof het of niet. Elizan was boos. En goed ook.

Voorzichtig deed hij giechelen tot hij opeens een stekende pijn op zijn wang voelde. Zij was naar hem toegelopen en had hem hard o;p zijn gezicht geslagen. Meteen was hij ontwaken uit zijn roes die hem zo kalmeerde. Uit reflex onder invloed van de drugs pakte hij haar handen vast en smeet hij richting de grond. Wat dacht ze wel niet? dat ze hem zomaar kon slaan?! "Waar ben je mee bezig! Mij zomaar slaan! Afspraak of niet!" Hij was woedend en had geen controle daarover. Het liefst had hij haar hard terug geslagen. Harder dan het kleine tere meisje kon. "Ben jij godverdomme dan al wat aangekomen?!" Schreeuwde hij weer. "Ik heb je gewaarschuwd voor me, dat ik een hopeloos geval ben, niet meer te redden!" Zijn rode ogen stonden kil en boos. Hij had geen genade voor haar, niet in deze toestand. "Ik kan niet stoppen! Snap dat dan!" Hij vond dat ze hem moest accepteren hoe hij was. Stiekem wou hij hier niet eens weg. Hij kon makkelijk aan zijn verlangens komen door al die andere gekken hier, hij hoefde dan niet meer op straat soms te slapen omdat hij al zijn geld kwijt was aan drugs.

Ze werd op de grond gegooid. En het deed pijn. Haar ogen knepen even dicht door de plotselinge pijn. Dat zouden grote blauwe plekken worden. Toch zou ze niet toegeven. Nog niet. Ze krabbelde met wat moeite overeind, waarna ze zijn woorden aanhoorde. De woorden of ze al was aangekomen deden haar bijna net zoveel pijn, als toen ze neerviel. Maar alsnog gaf ze niet toe. “Natuurlijk snap ik het wel. Maar verdomme toen je in mijn kamer was heb je geen drugs gebruikt. Toen was je niet hopeloos. Maar je probeert niet eens!” Ze stopte even om diep adem te halen en de tranen weg te krijgen die zich in haar ogen begonnen te branden. “Ik probeer wel aan te komen. Voor jou.” De laatste woorden waren niet meer dan een fluistering en het was nooit haar bedoeling geweest om ze te zeggen. Maar alsnog meende ze ze wel. Ze had het gevoel alsof hij geen aandacht had gehad voor de betekenis achter de woorden die ze veel eerder had gezegd.

Hij was woedend op het schattige en lieve meisje. Meer dan woedend zelfs. Allen had begrip voor alles, luisterde naar het geschreeuw en probeerde het te begrijpen. Helaas was dat niet het geval als je hem met geweld behandelde. Dit was iets waar Allen heel slecht tegen kon, daarom deerde de woorden hem niet. Evenals het gesnik van het 'oh zo lieve meisje.' "Denk je dat ik er niet naar verlangde? Ik verlang er elk moment van de dag naar, Elizan. Ik ging nadat ik was vertrokken er opzoek naar, ik ben een verslaafde godverdomme!" De woorden die ze hierna zo zachtjes had gefluisterd deden hem pijn aangezien de geruchten die nog steeds op het Lawrence waren. Hij had zelfs laatst een gesprek gehad met een verpleegster over Elizan. "Lieg niet tegen me! Je vreet helemaal niks! Je denkt dat ik achterlijk ben hé? dat ik niks weet? Maar schat, ik weet meer dan je denkt." Zijn stem klonk kil en tijdens het zeggen liep hij wat stappen naar voren om wat sterker door te komen bij haar. Hij moest zich inhouden om haar niet nog een mep te verkopen, maar nee, zo zielig was hij niet.

Ze sloeg haar ogen neer en beet op haar onderlip. Na een paar seconden haalde ze haar hand door haar rode lokken waarna ze hem weer aankeek. “Laat maar Allen. Het spijt me. Doe maar wat je wil ik…” Ze schudde haar hoofd en wreef over de pijnlijke plekken op haar rug. “Ik wil hier alleen maar samen weg komen. Ik begrijp het als je dit niet zo ziet. “ Ze liet haar handen naast haar lichaam hangen. Verslagen. Ze kon niet ruzie maken. Ze maakte aanstalten om terug te lopen naar prieeltje welke maar enkele stappen verderop was. “Ik heb echt geprobeerd te eten. Maar zoals je al zei, verslaafden komen er niet vanaf. “ Ze gaf het toe. Vanaf nu was ze officieel gek. Doorgedraaid. Of welke andere term je er ook maar aan wou geven.

Hij hoorde haar stem waarna hij vervolgens weer steeds meer woede in hem voelde opborrelen. Vooral toen ze wegliep kwam een woede in hem op die heel groot was. "Al zou ik weg willen, zou ik het niet kunnen. Ik kan niet van mijn verslaving afkomen! Ik heb niks buiten deze muren, helemaal niks" Schreeuwde hij haar na. Maar nadat ze de laatste woorden zei werd hij echt verschrikkelijk woedend. "Loop maar weg! Loop maar weg van de confrontatie! Jij kan het niet hebben dat ik aan de drugs zit terwijl je zelf ook niet eens vreet? Denk je dat ik niet me best doet?! Elke keer als ik dit doet zie ik jou rode lokken, voel ik het steken in mijn gedachten. Maar ik ben verknipt! En daar kan ik verdomme ook niks aan doen!" Het feit dat hij zovaak 'verdomme' zei irriteerde hem wel. maar hij was oprecht. Hij was oprecht boos.

Ze draaide zich om. Ze was inderdaad laf dat ze weg liep. Ook al was ze doodsbenauwd dat hij haar nog een keer op de grond zou gooien. Het was haar eigen schuld. En ze zou niet weglopen. Dus ze liep terug. Totdat ze vlak voor zijn neus stond. Hij was ruim een kop groter, en ze voelde zich vreselijk klein tegenover hem. “Als we wel samen weg zouden gaan heb je wel iets buiten deze muren. “ Haar stem klonk kalm, alsof er niks was gebeurd. Maar er was integendeel wel iets gebeurd. Maar het enige wat ze nu wou was hem kalmeren. Dus heel voorzichtig ging ze op haar tenen staan om haar lippen op die van hem te drukken. Ze had eigenlijk geen idee wat ze aan het doen was.

Hij moest even nadenken na de woorden die ze zei. Hij moest denken hoe hij zou reageren. Hij wou niet boos zijn en dat verzwakte ook toen hij haar zachte lippen voelde. Hij proefde haar zoeten lippen voor even en daarna deed hij ze even van elkaar losweken. "Misschien wil ik niet weg, misschien kunnen we hier blijven. Samen." Daarna drukte hij weer zijn lippen op de hare terwijl hij een hand door haar lokken liet glijden. Hij wist als enige dat als hij hier weg zou komen, dat hij meteen opgepakt zou worden door de misdaden die hij was begaan. Hij zou lang vast komen te zitten en dan zou hij nog steeds weg zijn van zijn vlinder.

Ze kon alleen maar knikken als antwoord voordat hij zijn lippen opnieuw op die van haar drukte. Haar handen legde ze achter zijn nek neer. Het was bijna eng hoe de sfeer plotseling veranderde. Nog steeds had ze ergens spijt van wat ze had gedaan, maar aan de andere kant vond ze dat ze gelijk had gehad. Maar nu, nam ze zich voor dat ze haar best zou doen. En dan ook echt haar best zou doen om beter te worden. Of in ieder geval om aan te komen. Toch maakte ze opnieuw haar lippen los om hem aan te kijken. " We zouden hier nooit voor eeuwig kunnen blijven Allen..." Ze wist van haarzelf dat ze ooit weer aan zou komen. Dat de psychiaters zouden zeggen dat ze genezen was en dan werd ze de deur uit gezet. Maar ze wou hem niet achterlaten. "Ik, ik ben bang dat ik hier ooit, misschien wel gauw ook weg ga. En dat ik jou achterlaat." Ze sloeg haar ogen neer waarna ze even op haar lip beet. Ze zou zich desnoods kunnen verzetten om bij hem te blijven.

Hij wist dat hij niet altijd hier kon blijven maar wat moest hij dan? Hij wou haar niet verlaten maar zijn levensdoel was te belangrijk. Hij kent haar niet lang, nu zou hij nog afstand van haar kunnen nemen. Of was het al te laat? Toch moest hij zijn doel afmaken, hij moest zijn vader vermoorden als hij buiten deze muren was. Daarna zag hij wel wat hij ging doen. Hij had genoeg geld gespaard met de drugs om zijn reizen te betalen richting zijn vader en als iemand erachter zou komen dat hij zijn vader vermoord dan zou hebben. Zou hij de gevangenis in draaien. Het was te riskant om het leventje van Elizan nu al te verpesten terwijl ze pas zeventien was. Hij was verdomme veel ouder en zelfs hiervoor zou hij opgepakt worden. Elke keuze die hij had werd abrupt verpest. Hij had eerder moeten nadenken voordat hij afspraken met Elizan maakte. Hij moest afstand van haar nemen voordat het te laat was. "Ik ben ook bang, maar niet daarover." Zei hij snel en nuchter zonder haar aan te kijken. Als ze wist wat in zijn gedachtes rond speelde zou ze het snappen. Maar hij, hij kon het haar niet vertellen. Het was zijn probleem. ".. Ik, eh, ik moet gaan." klonk vol twijfel en met snelle passen liep hij weg. Hij moest weg van haar, moest afstand nemen. Ooit zal hij het haar vertellen, maar niet nu.

Ze was gewoon met stomheid geslagen. Haar mond hing een klein beetje open en haar armen hingen levenloos langs haar lichaam. Ze wist niet wat ze had gedaan, maar hij was weg. Weggelopen. Had haar niet eens aangekeken. "Verdomme..." het scheldwoord was niet meer dan een fluistering. Maar alsnog bleef het behoorlijk wat dat ze het zo uitsprak. Ze bleef een paar seconden twijfelend staan waarna ze achter hem aan rende. "Wacht! alsjeblieft.." Ze wou weten wat er aan de hand was. Ze snapte niet waarom hij zomaar wegliep. Uiteindelijk kwam ze bij hem en ging ze voor hem staan, licht buiten adem. "Allen, ik weet niet wat er aan de hand is maar misschien ben ik ook wel gewoon naïef maar ik wil niet dat je weg gaat." Haar stem klonk bijna smekend, en als ze moest was ze nog op haar knieën gevallen ook.

Hij liep stug door totdat hij haar woorden hoorde en hij merkte dat ze achter hem aanliep. Waarom stopte ze niet gewoon? Hij zou haar toch in de steek laten. Hij wou méér afstand, snap dat dan. Hij doet dit echt niet voor niets. Hij hoorde haar stem, smekend om uitleg. Hij keek haar doordringend aan, hij kon niet anders. "Weetje, ik kan je dit niet vertellen. Het spijt me maar daardoor moeten we denk ik wat meer bij elkaar uit de buurt blijven. Je bent me liever kwijt dan rijk, geloof me." Klonk het nuchter. Uit zijn blik leek al zijn gevoel voor haar verdwenen te zijn. Hij had zich weer afgesloten, zijn masker had hij weer opgezet. Voor heel even, voor een paar seconde kon hij hem toch wel afzetten? En voor een moment kwam die lieve blik weer en de liefdevolle stem toen hij de woorden zei: "Het spijt me, Elizan." deed hij haast fluisteren. En of het hem speet.

Opnieuw was ze geschokt. Wat bedoelde hij hiermee? Het was leuk je gekend te hebben Elizan maar ik moet niks meer van je. Haar handen begonnen te trillen terwijl ze hem aankeek. "Het spijt je, maar waarom doe je dit dan?" Ze snapte het niet. Ze was verward. "Ik, ik heb je al eerder verteld dat het mij niet uitmaakt maar alsnog..." Nee ze snapte het echt niet. Misschien kwam het omdat ze jong was, misschien omdat ze het idee had dat hij om haar gaf. Hoe kon hij dan plotseling afstand nemen? Alsof er niks gebeurd was? Je zag de ongeloof zelfs in haar ogen.

Hij zag de schrik in haar ogen en hij wist wat ze dacht, dat hij één van de jongens was voor een one-night-stand en vervolgens haar liet vallen om weer naar een ander meisje te huppelen. Eerlijk is eerlijk, hij was dat ook en dat speet hem. "Ik heb tijd nodig om na te denken, het heeft niks met jou te maken." Hij zuchtte even en keek weer omhoog. "Ik wil je niet kapot maken, en dat gebeurd als ik bij je blijf." Hij was oprecht, ze had nog zoveel te zien en te doen. Ze had enkel en alleen een eetstoornis en als ze daar overheen was kon ze weer genieten. Hij, hij zou dat niet meer kunnen. Hij moest zijn doel afmaken en dan had hij pas rust in zijn hoofd, en dan zal hij eveneens stoppen met de drugs. Hij liet zijn blik afdwalen om proberen weer verder te lopen.

Ze gaf het op. Als het zo moest, dan maar. Tranen schoten in haar ooghoeken waarna ze knikte. "Prima, maar weet dat je me ook kapot maakt, als je me alleen achterlaat." misschien was ze te snel aan hem gehecht. Ze wist het niet. Maar ze vond het niet leuk wat hij had gezegd. Alsof hij haar had gebruikt. Sommige mensen zouden zeggen dat het misschien wel waar was. Maar dat durfde ze niet te zeggen over hem. Ze durfde niet eens weg te lopen. Alsof ze het daarmee afsloot.