Problematische dronkaards

Eric vroeg zich niet eens meer af wat hij in een badkamer deed. Niemand haalde het sowieso in zijn hoofd om Eric te gaan zoeken in één of andere badkamer met een ruim bad. Eric vroeg zich af waarom je zo’n groot bad nodig had. De lengte bijvoorbeeld – dat was toch echt wel groter dan het gemiddelde bad? Ah, hij had er de tijd voor, voor bespottelijke gedachten, waarvoor hij zich voor kop zou slaan als hij weer eens nuchter was. Maar Eric was niet nuchter. Eric was zo dronken als wat. En het kon hem geen reet schelen, in feite. Op dit moment hield Eric zich thuis op een toiletpot, zich verwonderend over het interessante bad. Nee, Eric begreep echt niet waarom je zo’n groot bad nodig had.
Dag toiletpot, Eric ging het bad uitproberen. Dat bad moest toch enorm groot zijn? Eric vroeg zich af of zijn gehele lengte zich zou kunnen uitstrekken. Horizontaal dan. Verticaal zou vrij nutteloos zijn. Dat kon hij vast wel. Tenminste, dat nam Eric aan. Het plafond zou niet naar beneden komen. Hoopte hij in elk geval. Zou wel een raar gezicht zijn. Hij zo in een bad en dan een vallend plafond. Hij giechelde om het gezicht. Een giechelende Eric. In zijn toestand werd het hem vast vergeven.

Adelaide kwam vanaf haar kamer naar de badkamer. Ze was totaal bezopen, maar toch leek een bad nemen haar een goed idee. Ze had een badjas over haar nachtjapon aangetrokken en veegde een lok pluizig, blond haar uit haar gezicht, waarna ze de deur van de badkamer opende en het licht aan wilde doen, deze bleek echter al aan te staan, haar ogen waren daar echter niet bepaald blij mee. Ze had donker verwacht en als je dan in één keer fel licht in je ogen krijgt, is dat nou eenmaal niet zo prettig. Ze keek schuin naar de jongen in de badkuip. Ze herkende hem, maar haar geheugen weigerde haar te vertellen wie het was. 

Eric had de neiging om haar tegen te komen in plekken, bedoeld voor sanitaire behoeften. Eigenlijk was het wel grappig. Om eerlijk te zijn, wist hij niet echt wat hij ook alweer tegen haar had. Goed, dat was niet echt iets om zich over te verwonderen. Eric wist dat op den duur gewoon niet meer. Op den duur had hij gewoon een hekel aan mensen, punt. Redenen interesseerden hem nooit zo. Welnu, onze Eric was niet eens zo chagrijnig of in “oh, daar is een mens, laat ik hem of haar haten”-bui, zoals meestal. Pak je kans, mijn beste. ‘Hé, toiletmeisje!’ liet Eric zijn herkenning blijken, terwijl hij zichzelf uit het bad hees en op de rand ging zitten. Toch wat handiger, hoor.
Eric besloot dat hij haar naam oftewel nooit had gekend oftewel gewoon niet meer wist, dus noemde hij haar maar Toiletmeisje. Het kon erger, uiteindelijk. Eric was niet zo’n fan van duidelijke bijnamen. Helaas was Eric op dit moment zowat overal fan van. Tussen jou en mij, sommige dronkaards werden agressief van drank. Eric daarentegen had daar geen drank voor nodig. Hij had drank eerder nodig om heel plots van de wereld te beginnen houden. Altijd leuk toch, van de wereld houden? Zou hij vaker moeten doen.

En daar was Vincent, lopend zonder duidelijke bestemming. Stenen, stenen, stenen. Het tikken van zijn schoenen op die stenen. Lelijke muren, lelijke stenen, mooie schoenen. Oh, en hé, mooie deur. Hallo mooie deur, hoe gaat het ermee? Wat houd jij voor me verborgen? ('Hallo deur.') Vincent sloot zijn vingers om de deurklink en hij meende te voelen dat deze nog warm was. Dit was waarschijnlijk niet zo, maar daar zou je onze lieve Vincent, die momenteel erg onder invloed was, niet wijs kunnen maken. Warme deurklink, dat betekende mensen. Mensen, Vincent hield van mensen. Oh, oké, leugen. Vincent haatte mensen. Een groot deel, in ieder geval. Uitzondering was Eric. Daar bleef het dus bij. Eric, Eric, Eric. Eric was een mens. Van meervoud dus niet te spreken. Maar nu even wel, oké. Nu hij zijn shag had volgestouwd met wiet, mocht hij voor het eerst eens menslievend zijn. Dus, hij deed de deur open, want achter die deur waren mensen. Deur open, licht was aan. Mooi licht, mooi bad, mooie jongen. Oh, en een meisje. Stom meisje. Meisje stond in de weg. Meisje verpestte mooie plek en mooie jongen. 'Oh, hallo,' bracht Vincent met een glimlach uit. Hallo Eric, hallo.

Adelaide keek naar hem - ze had nog steeds geen idee waarvan ze hem kende, maar hij kende haar van het toilet, want ze werd 'toiletmeisje' genoemd. "Dan ben jij vast toiletjongen." Zei ze, kort daarna opende de deur zich en kwam er een jongen tevoorschijn die ze ook een klein beetje herkende, maar net zoveel als 'toiletjongen'. Ze keek met grote ogen naar de jongen - niet van verbazing, ze had gewoon altijd grote ogen als ze iemand zag en dronken was.

Ja, Toiletjongen. Dat was hij. Eric vond de bijnaam best. Dan was hij maar Toiletjongen. Daarnet had hij ook op een toilet gezeten, maar toen had hij er niet in gepist. Eigenlijk was het nog toepasselijk ook. Op dit moment vond Eric Adelaide leuk. Nee, niet in die zin, idioot. Sorry, nuchtere Eric sprekend. Oké, Eric was dus zo dronken als wat en menslievend. Als Eric menslievend was, wist je dat hij van de wereld was. Maar op dit moment vond Eric het bestaan van Toiletmeisje dus leuk. Wat Eric nog leuker vond, was het bestaan van Vincent. Misschien dat Eric gedefinieerd als “mooi” werd, maar Vincent was, in Erics ogen, wel meer dan dat. Eric ging normaal gezien geen epistel aan zijn Vincentliefde wijden, maar Eric was dronken, dus Eric mocht dat dit keer wel. Aardig toch?
Vincent dus. Aardige Vincent. Nee, niet aardige Vincent. Vincent was niet aardig. Hij was meer dan dat. Meer dan mooie Vincent. Eigenlijk was Eric niet erg geïnspireerd, maar hij wist wel dat hij veel comparatieven nodig zou hebben. Waren dit comparatieven? Oh, man, Eric had geen flauw idee. Eric in publiek dronkenschap en plotse taalkundige vraagstukken? Nee, dat ging niet samen. Wel, je begreep Erics punt vast wel. Oh, trouwens, het scheelde alweer dat Eric dit niet hardop zei. Anders zou hij zich pas voor kop slaan. Maar als hij dit hardop zei, zou hij vinden dat hij ook wat over Toiletmeisje moest zeggen. Eric wilde niemand buitensluiten, tenslotte. ‘Hallo Vincent,’ liet Eric horen. Hij kon spreken toevallig.