Winter is coming

Bladeren ritselden terwijl de wind ze over het gras trok, een enkeling vloog de lucht in al duurde deze vlucht niet lang meer. Ze waren allemaal al gevallen in deze korte tijd. De winter zou snel komen, zelfs de bomen maakten zich al klaar. De zomer leek nog zo kort geleden, het was alsof het nog maar een week geleden was. Toch was de zomer al een tijdje voorbij maar Darren was niet de beste persoon om de tijd bij te laten houden. Zou je hem vragen welke datum het was zou hij waarschijnlijk met een simpel antwoord komen, een antwoord dat totaal niet in de buurt kwam van het goede. Hij was slecht in datums onthouden, slecht in de tijd bijhouden. Ach, daar had je toch horloges voor? Toch had hij geen behoefte aan kijken hoe laat het was, hij zat hier veel te goed op dit bankje. Zoals altijd zat hij onderuitgezakt en waren zijn benen op het lege gedeelte van het bankje gelegd. Dit vooral omdat er toch niemand in de buurt was om het bankje mee te delen. Waarom zou hij er dan niet optimaal gebruik van maken?

Het was koud, veel te koud voor de jongen om met alleen een vest buiten te lopen. Wynne wilde dat hij een jas had, maar die lag helaas niet in zijn kast met veel te grote kleding. Met de lange mouwen van zijn vest die hij normaal oprolde, had hij zijn handen bedekt en hij liep langzaam op het bankje af. Toen hij zag dat er al iemand zat - nee, er zat niet iemand, er lag iemand -, bleef hij even staan. De persoon had hem duidelijk niet opgemerkt en al was dat op zich niets nieuws voor Wynne, hij had er toch wel de behoefte aan om ergens te kunnen zitten. Wat kon het kwaad om het te vragen? Als de man nee zou zeggen zou hij gewoon weg lopen en naar binnen gaan. Hij liep om het bankje heen en ging met een vertwijfelde blik voor de man staan. 'Mag ik daar zitten?' vroeg hij, terwijl hij op het deel van het bankje wees dat in beslag genomen werd door de benen van de man.

Om eerlijk te zijn leek Darren verward te zijn. Wat deed zo'n klein jochie nou hier in een gesticht? Het was een raar gezicht, een onschuldig lijkend jongetje tussen een gat vol met mensen die niet helemaal honderd waren. Hij keek even naar het jongetje, wendde zijn blik toen weer af en liet zijn benen van het bankje af vallen waarna hij ze aan de kant schoof. 'Tuurlijk.' Zei hij met een klein glimlachje op zijn gezicht. Een glimlach die zeldzaam was bij bepaalde mensen maar de haat die hij voor vele mensen voelde telde niet voor kinderen, ze waren maar onschuldig. Ze moesten hun pad nog kiezen. Had iemand niet eens een keer gezegd dat ieder mens uit twee delen bestond, goed en kwaad. Ze waren bezig met een lang gevecht waar maar één winnaar uit kon komen. Degene die zou overleven was degene die jij voedde. Je koos je eigen pad maar er waren maar weinig kinderen die dat al op een jonge leeftijd hadden gekozen.