Het ondergewaardeerde gezond verstand

Dane was bezig met door een gang te wandelen. Kijk, dat bepaalde mensen het nu voor elkaar kregen om om de vijf seconden wel iets interessants mee te maken, hoefde niet te betekenen dat Dane zo iemand was. Jammer, maar helaas. De gang dus. Zeer interessante gang, hoor. Een gekwalificeerde gids zou een hoop kunnen lullen over wat voor prachtige gang het wel niet was en blablabla. Dane vond de gang niets bijzonders. Gewoon een gang met een hoop deuren aan de kant, waarvan hij niet begreep waarom mensen in godsnaam zoveel zinloze kamertjes maakten en vervolgens zichzelf afvroegen hoe het kwam dat sommige patiënten altijd verkeerd liepen. Goh, hoe zou dat toch komen? Allemachtig, soms vroeg Dane zich af of bepaalde collega’s logisch nadachten. Maar goed, Dane zich niet uitspreken over het al dan niet nuttige gebruik van het gezond verstand van zijn collega’s. Nee, je sprak je uit over hoe geërgerd je wel niet kon geraken van de patiënten hier. Dane vroeg zich meermaals af of ze nu serieus zo dachten of gewoon zó sarcastisch waren dat het serieus leek. Of ze waren gewoon rijp voor het gekkenhuis. Heel toevallig was dit een gekkenhuis. Ze wisten in ieder geval waar ze wezen moesten.

Hannah was één van die patiënten die altijd de weg kwijt raakte in het gebouw. Maar wat zou je dan verwachten, met al die gangen die – in haar ogen – precies op elkaar leken. Het was dus niet haar schuld dat ze alweer eens de hele andere kant op moest dan waar ze eigenlijk heen moest gaan. Nou ja ‘moest’, wilde. Ze moest niks. Maar goed, moeilijk en bedenkelijk om zich heen kijkend liep Hannah door een van de – weet ik veel – tientallen gangen van het Lawrence. Ze liep al bijna anderhalf uur te dwalen en had nog steeds haar slaapkamer niet bereikt, dus ze begon onderhand wel te twijfelen of ze überhaupt wel de goede richting op liep. Elke duur die ze tegenkwam trok ze open, met de hoop dat ze haar kamer gevonden had en dat – misschien – de deur verandert was in die paar uurtjes dat ze weg was geweest. Maar nee, alleen maar muurkasten en lege ruimtes en een stuk of twee/drie kelders. Hannah zou bijna denken dat haar slaapkamer gewoon was verdwenen, maar dat leek haar een beetje onlogisch, zelfs voor haar doen. Toen ze een stuk verder in de gang iemand zag lopen kreeg ze echter weer een béétje meer hoop. Misschien kon hij – ze dacht tenminste dat het een jongen was – haar de weg wijzen! Ze zette een paar flinke stappen, zodat ze dichterbij liep. ‘Hallo?’

‘Hallo,’ antwoordde Dane de initiatie tot een conversatie, of iets wat daarop zou moeten lijken. Goed, conversaties in het Lawrence – daar had je een aparte benaming voor nodig. Dane wist niet wat er precies mee was, maar er was vast wel een benaming voor gesprekken met oftewel stoned of dronken, compleet van de wereld zijnde oftewel compleet gestoorde mensen die het tegen onbestaande stemmen over duiven hadden. Dane was er zeker van dat er zo’n woord in het woordenboek stond. Kon hij zijn vocabulaire nog eens uitbreiden. Gecompliceerde woordenschat gebruiken deed je interessanter overkomen, had Dane het idee. Of misschien deed het je overkomen alsof je een sukkel was, gezien je complexe woorden in de verkeerde context gebruikte. Eh, voornamelijk dat laatste, nam Dane aan. Dat hij geestelijk nog zo ongeveer in orde was, hoefde niet te betekenen dat hij een halfgod was die alles van de eerste keer goed deed. Precies het tegenovergestelde in feite. Maar goed – we spraken hier over Dane. Het was een enorm discussiepunt of Dane nu al dan niet geestelijk in orde was. Ik bedoel, hoe messed up kon je zijn? Goed, vergeleken met de patiënten hier was Dane volstrekt normaal en gezond, maar helemáál? Nee, dat zou niemand kunnen geloven. We spraken hier uiteindelijk nog altijd over Dane.

Hannah glimlachte toen hij ‘hallo’ terugzei. Geen boos geschreeuw, dus dat scheelde weer. Ze had wel vaker meegemaakt dat iemand die ze aansprak direct begon te schreeuwen tegen haar, gewon zonder reden. Daar hield Hannah niet zo van. Waarom zou je boos gaan worden als iemand gewoon aardig probeerde te zijn? Als jij problemen had moest je dat niet op haar gaan afreageren, tenzij die problemen met haar te maken hadden, natuurlijk. Maar dan moest je alsnog niet gaan schreeuwen, dan moest je praten. Twee hele verschillende dingen, hoor! Maar goed, Hannah werd weer wakker uit haar gedachtes en keek naar de jongen tegenover haar. ‘Weet jij misschien hoe ik bij mijn slaapkamer kom?’ Bij nader inzien was het best een domme vraag geweest. Hoe moest hij nou weten waar haar slaapkamer precies was? Voor zover Hannah wist was hij er namelijk nog nooit geweest, tenzij hij stiekem ’s nachts naar binnen was gekomen, maar dat betwijfelde ze. Maar nu had ze het al gevraagd, dus keek ze hem maar hoopvol aan. Misschien wist ie op magische wijze toch antwoord te geven!

Uitstekende vraag. Onderhand had Dane de indeling wel door en hij vermoedde dat hij het wel kon, als hij ook maar een flauw idee had waar die kamer van ‘r bevond. Maar, helaas, helaas, dat had hij niet. Hij wilde haar heus wel naar ergens brengen waar je een hoop slaapkamers vond, maar hoe moest hij weten of ze juist zat? Maar goed, maakte niet uit. Hij wilde haar er best naartoe brengen, naar zo dat gedoe van kijk, hier zijn een hoop slaapkamers, maar drie keer raden? Er is nóg een afdeling met enkele slaapkamers om jullie te verwarren, omdat wij nu eenmaal een stel bitches zijn. Eigenlijk was dat nog best een goede woordkeuze ook. Maar hé, Dane kon zijn woorden heel goed kiezen, als hij ze niet hoefde uit te spreken. Als hij dingen uitsprak, was hij één of andere sul of zo. Maar goed, op dit moment werd hij gepromoveerd tot de gids van het verhaal. Waarom ook niet?

‘Wil ik best doen, als ik wist waar die was,’ antwoordde Dane. Was dat een nee of een ja? Geen flauw idee, eigenlijk. Ach, ze mocht het interpreteren. Dane nam aan dat ze een patiënte was. De meeste collega’s waren oftewel niet intern oftewel wisten ze de indeling van het Lawrence goed genoeg om het niet te vragen.

‘Oh,’ was haar antwoord. Niks meer, niks minder. Gewoon een simpele ‘oh’. Ze klonk zelfs een beetje teleurgesteld. Hannah had zo gehoopt dat hij de weg wist en nu bleek dat niet zo te zijn, tenminste, dat maakte ze op uit zijn vage antwoord. En wat had ze daar nou aan? Zo kwam ze toch niks verder!? Niet dat ze hem de schuld gaf, hij kon er ook niks aan doen dat hij het niet wist. Alhoewel, dat kon ie wel. Door de weg beter te leren kennen. Maar dat kon ze niet van hem verwachten, dat zou hypocriet zijn. Want zelf wist ze het ook niet en je kon geen dingen van iemand verwachten die je zelf ook niet kon. ‘Waarom dan ook al die vreselijke gangen?’ mompelde ze, tegen zichzelf. Ze gaf de schuld dus maar aan het gebouw – of beter gezegd, de bouwers van het gebouw. Wie ontwierp nou zo’n gebouw!? Ze hadden op zijn minst bordjes kunnen neerzetten die je de weg wezen, maar zelfs die waren er niet. Alsof ze het grappig vonden dat mensen verdwaalde. Hannah vond het maar gemeen!