Looking for a safe place

Hij zat in het gras, zijn ogen op een sneu, half vertrapt madeliefje voor hem gericht. Hij vond het zonde van het bloempje, dat het zo vertrapt was. Het stond daar alleen, zonder andere madeliefjes en het was beschadigd, precies hoe Wynne zich voelde. Hij vroeg zich op dit moment af waarom hij naar het Lawrence was gestuurd. Hij was onhandelbaar, hadden zijn ouders gezegd. Hadden ze hem dan niet gewoon naar een internaat voor kinderen kunnen sturen, of zo? Hier kende hij niemand en niemand leek oog voor hem te hebben. Zijn leven was niet leuk geweest, maar op school en in zijn gezin waren er tenminste mensen die hem opmerkte. Toen waren er nog mensen die tegen hem schreeuwen of hem nariepen, en dat was allemaal beter geweest dan deze leegte. Er was hier niets te doen, je werd voortdurend in de gaten gehouden en iedereen liep hem voorbij alsof ze hem niet zagen. Misschien was dat wel zo. Misschien zagen ze hem niet eens. Hij was klein en onopvallend, dus het zou hem niets verbazen.

Ze barstte gewoon van de fantastische ideeën. Ze had een vaas gevonden, prachtige vintage weliswaar, maar deze vaas moest gevuld worden. Dus was ze op dit moment buiten om bloemen te vinden voor in de vaas. Alsof het personeel haar naar het dorp zou laten gaan om een bos bloemen te kopen bij de bloemist. Dacht het niet. Ze had enkele wilde bloemen in haar hand welke zo ongeveer de moeite waard waren, maar perfect was het niet. Haar vaasje zou er armoedig uit gaan zien. Ze zuchtte en schikte de bloemen in haar hand op een andere manier, terwijl haar uit haar ooghoeken iets anders op viel. Een klein jongetje, welke zat in de tuin. Haar wenkbrauwen fronsden onmiddellijk bij dit schouwspel, omdat een klein kind niet in Lawrence hoorde. Ze liep zijn richting op, terwijl ze nadacht of ze had gemerkt of gehoord dat er iemand nieuw zou komen. Niet dat zij wist, maar zoveel wist ze dan ook niet van Lawrence. Ze bleef voor hem staan, waarna ze op haar knieeën tegenover hem ging zitten, zodat ze ongeveer op gelijke hoogte waren. “Hallo, ik ben Elizan.” Haar lippen krulden zich om tot een kleine glimlach terwijl ze naar het jonge kind keek.

Hij had het meisje niet opgemerkt, maar toen ze voor hem ging zitten keek hij op met een wat wantrouwende blik. Toen ze zich plotseling voorstelde en er een spoor van een glimlach op haar gezicht te zien was, ontspande hij een beetje. 'Ik ben Wynne,' zei hij. Het verbaasde hem dat ze zomaar bij hem was komen zitten. Hij had gedacht dat alle mensen hier gek waren. Psycho-nogwat, een woord dat hij niet kon onthouden. Dit meisje leek hem heel aardig, maar er waren meer mensen die op het eerste gezicht heel normaal of aardig leken en dat toch niet bleken te zijn. Hij keek naar de bloemen in haar hand. Onaardige mensen plukten geen bloemen, toch? Onaardige mensen zouden niet bij hem komen zitten. Onaardige mensen zouden hem alleen maar belachelijk te maken. Elizan was vast geen onaardig meisje.

Wynne. Zelfs de naam klonk onschuldig. Ze wist bijna zeker dat zo’n jong kind hier niet hoorde. Tenzij er iets goed mis was. Maar zo zag hij er niet uit. Natuurlijk wist je het nooit zeker maar toch, ze vond hem er normaal uit zien. “Aangenaam Wynne.” De glimlach bleef rond haar lippen, terwijl ze geen idee had waarom. “ Hoe lang.. woon je hier al?” Het was gewoon een vraag die ze vroeg uit nieuwsgierigheid, omdat ze wou weten of ze echt iets had gemist. Ze zou zich vreselijk schuldig voelen als ze hem nooit had opgemerkt. Het arme kind. Ze wou bijna het dossier opzoeken om te kijken waarom hij hier was. Of met de ouders te gaan praten. Er waren vast wel andere instanties dan deze. Niet dat Lawrence slecht was, maar het was misschien niet een van de beste ideeën om iedereen met verschillende problemen bij elkaar te gooien. Al zorgde het natuurlijk altijd wel voor een leuk spektakel. Maar mensen werden er waarschijnlijk alleen maar slechter van dan beter.

Er verscheen een geschrokken uitdrukking op zijn gezicht toen Elizan vroeg hoelang hij hier woonde. Woonde hij hier? Was dit de plek waar hij zijn leven voor eeuwig zou moeten doorbrengen? Maar dat kon toch niet? Hij was pas twaalf, hij wilde hier niet voor altijd opgesloten zitten. Het idee beangstigde hem. 'Ik- Ik ben hier pas een week,' zei hij stilletjes. Hij zweeg een paar seconden en stelde toen de vraag die hem dwars zat. 'Moet ik hier voor altijd blijven?' Hij keek het meisje aan met vragende, geschokte ogen. Wilden zijn ouders hem dan niet meer terug? Hij had gedacht dat hij hier maar een paar weken zou zijn en dan weer terug naar huis zou mogen. Dat alles dan weer goed was, en dat Liv dan aardig tegen hem zou doen en dat hij naar een andere school zou mogen.

Een week. Zie je nou wel, zoveel had ze niet gemist. Ze hoorde zijn vraag, waarna haar ogen voor een paar momenten een bijna verdrietige uitdrukking kreeg. Maar kort daarna schudde ze haar hoofd. “Nee, je hoeft hier niet altijd te blijven. Ik weet zeker dat jij na een paar weken weer naar huis mag Wynne.” De glimlach was weer terug op haar gezicht en ze legde de bloemen naast haar neer. Nog steeds snapte ze niet waarom de ouders van dit jongetje hem hiernaar toe had gestuurd. Ja, van veraf leek het prachtig, maar konden mensen zelf echt niet verzinnen dat het slecht was om iedereen bij elkaar te gooien? En dan helemaal als je een jong iemand ertussen gooide. Hij zou misschien dingen gaan zien welke hij helemaal niet hoefde te zien.

Er leek een hoopvolle glans in de ogen van Wynne te verschijnen, maar die werd snel opgevolgd door een zucht. 'Volgens mij willen mijn ouders me helemaal niet terug,' fluisterde hij. 'Ik denk dat niemand me terug wilt, dat ze me daarom hierheen gestuurd hebben.' Hij staarde opnieuw naar het gras, terwijl hij dacht aan hoe het zou zijn als zijn ouders plotseling op de stoep stonden om hem weer mee naar huis te nemen. Wynnes fantasie was groot, maar toch kon hij het niet voor zich zien. Zijn ouders die hem ophaalden? Liv, die vriendelijk naar hem lachte. Dat leek iets van een eeuw geleden te zijn. Ze hadden hem nog aardig gevonden toen hij een jaar of drie was, toen hij nog Livs schattige broertje was en niet het irritante jochie dat voortdurend dingen afpakte en in de weg liep. Hij kon er toch niets aan doen dat hij zich zo gedroeg? Het was de schuld van zijn ouders. Zijn ouders deden nooit aardig en Liv al helemaal niet, en daarom gedroeg Wynne zich als een irritant jongetje. "Eigen schuld, dikke bult," was wat Liv altijd zei als hij straf kreeg. Het was helemaal niet eerlijk dat hij straf kreeg. Liv zou straf moeten krijgen, maar Liv was lief dus Liv kreeg geen straf. Nee, Liv kon niets verkeerd doen.

Elizan kreeg langzamerhand steeds meer medelijden met het kleine jongetje welke voor haar zat. "Zo moet je niet denken, ik weet zeker dat je ouders jouw terug willen. Voor je het weet ben je weer thuis" Een glimlach kwam om haar lippen. Wat moest ze nog meer tegen hem zeggen? Ze kende zijn geschiedenis niet eens. Voor hetzelfde geld hadden zijn ouders hem mishandeld of iets dergelijks. Maar ze vond het zo sneu dat hij hier zat. Alleen, afvragend of hij überhaupt ooit weer thuis zou komen. Maar zij kon niks anders doen dan hem helpen en zorgen dat hij zich niet alleen voelde in het Lawrence. Iets anders zat er niet op. Ze mocht niet in de dossiers kijken, en kon zeker niet met zijn ouders praten of wie hem dan ook hadden gestuurd.