Omdat het kan.

Hannah zat op een van de vele vensterbanken in een van de vele gangen van het Lawrence. Haar benen wiebelde heen en weer, de grond kon ze namelijk niet raken. Hannah was dan ook niet zo lang, met haar 1 meter 65. Het was ook niet heel klein, maar ze was graag wat groter geweest. Altijd als ze naar de bibliotheek ging moest zie iemand om hulp vragen als ze weer eens een beok van de bovenste plank wilde hebben. Erg onhandig, hoor, want sommige mensen wilde haar gewoon niet helpen. Waarom? Dat vroeg Hannah zich ook af. Ze was toch niet eng.. Toch?

Als er iemand was die graag groter had willen zijn, dan was het Wynne wel. Hij had een vreselijke hekel aan zijn lengte, zeker nu hij vandaag al drie keer aangesproken was met "jochie" of iets dergelijks. Hallo, hij was twaalf! Als je twaalf was, was je echt geen klein jochie meer, hoor. Niet naar Wynnes mening, tenminste. Hij mocht er dan misschien volgens sommige mensen uit zien alsof hij negen was, maar hij bleef nog altijd twaalf. Nu liep hij door een gang, hij had geen idee welke gang. Hij wist ook niet of de gangen en ruimtes hier namen hadden. Het was niet de eerste keer dat hij verdwaald was. Deze week had hij al minstens aan tien mensen de weg moeten vragen, en die hadden het allemaal met een brede glimlach en een stem alsof ze tegen een kleuter praatten uitgelegd. Nu hij door deze gang liep, zag hij iemand in een vensterbank zitten. Het was een meisje, ouder dan hij, maar bijna iedereen was hier ouder dan hij was. Enkele seconden bleef Wynne staan, om naar haar te kijken? 'Wat doe je op die vensterbank?' vroeg hij vervolgens.

Hakken waren voor Hannah ook geen optie. Ze had die van haar moeder eens aangetrokken. Nou, dat was een ramp geweest. En niet alleen omdat haar moeder tegen haar kwam schreeuwen dat ze met haar fikken van haar spullen moest afblijven, maar omdat ze bij de eerste stap al haar enkel gekneusd had. Ze zuchtte diep. Ze moest er maar mee leren leven, dat klein zijn. Hannah keek op uit haar gedachtes toen ze een stem hoorde en keek - met haar hoofd naar de zijkant, gewoonte - naar het jongetje dat er stond. Wat deed ze op de vensterbank? 'Zitten.' Dat was toch duidelijk? Of was zij nou dom?

Dat ze daar zat, was voor Wynne ook wel duidelijk geweest. 'Waarom?' vroeg hij. De vraag was al over zijn lippen voor hij besefte dat dat wel erg kinderlijk moest klinken. Hij was dan wel een kind, maar het liefste deed hij er alles aan om niet over te komen als een jongetje van negen. Helaas lukte dat altijd niet even goed.
Hé, hij hoefde echt niet te weten waarom het meisje hier vanwege bepaalde redenen op een vensterbank zat, hij wilde gewoon wat mensen leren kennen. Hij was hier nog steeds helemaal alleen, en dat begon zo onderhand best vervelend te worden.

Hannah keek hem bedenkelijk aan toen het jongentje haar vroeg waarom ze hier zat, op de vensterbank. Het was best een goede vraag. Ze wist niet eens meer dát ze hier was komen zitten, zo lang zat ze er al. Dus laat staan waarom. Hannah schudde langzaam haar hoofd. 'Ik weer het niet,' was haar antwoord. Haar donkere ogen bleven hem aankijken. Ze kende hem niet. Niet dat Hannah veel mensen kenden, ze was nooit echt sociaal geweest. Nou ja, ze was wel sociaal, als ze eenmaal in contact was met iemand. Het contact leggen, dat was voor haar het probleem. Ze durfde niet gewoon op iemand af te stappen, ze was altijd bang om iets verkeerd te zeggen of om iemand te storen. Dat wilde ze niet, ze wilde geen verkeerde indruk opwekken. Behalve als ze boos was. Als Hannah boos was dan kon niks aan schelen. Dan ging ze gewoon tegen je schreeuwen en maakte het niet ut hoeveel mensen erbij stonden en wat die wel niet van haar dachten. Maar nu was Hannah niet boos, dus dat scheelde weer. 'Wie ben jij?' vroeg ze voorzichtig, maar er was duidelijke nieuwsgierigheid te bekennen in haar stem.

Wynne had nooit moeite met mensen aanspreken. Hij was alleen altijd bang dat mensen hem zouden negeren of zouden uitlachen. Bijna iedereen deed dat, iedereen van zijn leeftijd, en daarom ging hij liever niet met kinderen van zijn leeftijd om. 'Wynne,' zei hij als antwoord op de vraag wie hij was. Alleen zijn naam moest voldoende zijn, toch? 'En jij?' was de vraag die hij er vanzelfsprekend achteraan stelde. Hij keek nu met iets meer interesse naar het gezicht van het meisje. Hij zag haar er niet voor aan om hem na te gaan roepen, of zo.

Hannah glimlachte toen hij vertelde hoe hij heette - Wynne. Ze vond het een leuke naam, maar Hannah vond bijna elke naam wel leuk, dus dat zei niks. Ze was soms gewoon een beetje overenthousiast. Irritante moodswings ook altijd. Je kon nooit voorspellen wanneer Hannah nou weer eens een woedeaanval, jankbui of lachbui ging krijgen. Het was altijd afwachten. 'Ik ben Hannah,' zei ze, als antwoord op de 'en jij?'. Nu leek ze echter in een gewone bui. Maarja, niets was wat het leek als het om Hannah ging.

Hannah. Wynne vond de naam Hannah ook mooi. Het deed hem denken aan een meisje van zijn school, dat drie klassen hoger zat en hem ooit een keer geholpen had. Haar vriendinnen hadden haar ook "Hannah" genoemd, of iets dat daar op leek. Wynne was niet goed in namen onthouden. Meestal vond hij het niet interessant genoeg om te weten welke persoon er bij de naam hoorde, maar Hannah was geen moeilijke naam en bovendien leek deze Hannah hem nog steeds geen vreemd persoon, al kon hij dat onmogelijk weten, want hij was in het Lawrence. 'Hoi,' zei hij maar, omdat hij eigenlijk geen idee had wat hij moest zeggen.

Hannah lachte toen er enkel 'hoi' gezegd werd, al wist ze zelf ook niet zo goed wat er precies grappig aan was. Ze bekeek het jongentje. Hij leek zo jong. Waarschijnlijk was ie dat ook. Hannah vroeg zich af wat zo'n jong iemand hier deed. Maar goed, Hannah vroeg zich dan ook af wat zij zelf hier deed. Ze had geen idee wat er überhaupt mis met haar was. Ja, ze verzon soms - vaak, altijd - wel eens dingen, maar dat was toch geen reden om haar van huis weg te sturen? Ze schudde haar hoofd, nee, zij vond van niet. 'Hoe oud ben jij?'

Het meisje, Hannah, lachte en Wynne kreeg even het gevoel dat hij belachelijk gemaakt werd. Toen ze vroeg hoe oud hij was, zei hij, met een wat uitdagende klank in zijn stem: 'Ik ben twaalf.' Er was iets opstandig in zijn uitdrukking te zien. Hannah moest nu niet gaan denken dat hij een stom, jong en onnozel jochie van twaalf was, zoals veel mensen dachten.
'Hoe oud ben jij dan?' vroeg hij vervolgens, een vraag die wel te verwachten was. Hij wist zeker dat het meisje een heel aantal jaren ouder was dan hij, waarschijnlijk zestien of zeventien.

Hannah knikte toen hij zijn leeftijd vertelde. Het was ouder dan ze verwacht had, eigenlijk. Hij leek een beetje klein voor een twaalfjarige. Maar Hannah ging daar geen rotopmerkingen over maken, zo was Hannah niet - at the moment, tenminste. Wie weet kwam dat nog wel. Maar normaal gesproken beoordeelde ze niemand puur gebaseerd op leeftijd. Daar zag ze het nut niet van in. Oké, ze zou het raar vinden als er opeens een vijfjarig kindje kwam aanlopen om haar een of andere filosofische preek te geven, maar dat was dan ook echt een uiterste. Een twaalfjarig jongetje was heel normaal, hoor. 'Ik? Ik ben zeventien.' Ja, dat was inderdaad een aantal jaren ouder.