I'm a midnight smoker. No wait, drinker.

Adelaide had de deur van de isoleercel op een kier staan - de deur kon niet meer op slot door een gebroken pinnetje en ze zat er met een fles Jack Daniels. De fles die ze vast had was nog vrijwel vol, maar daarvoor had ze al een fles bacardi opgedronken. Ze was niet depressief dronken, dat was duidelijk, maar op het happy of easy was wist ze zelf niet echt, zou jij het wel weten als je compleet van de kaart was? Precies. Ze keek naar de geprinte legging die ze droeg, onder haar witte, oversizede bloes, die getailleerd werd door een rode riempje. Ze nam een slok uit de fles en een hik klonk in de isoleercel, gevolgd door een giegel, waaruit duidelijk bleek dat ze dronken was, nog nooit had ze iemand zo horen giegelen die nuchter was.

Het was niet zo dat Dane niets op had. Dane kon niet van zichzelf zeggen dat hij stomdronken was en niet normaal kon lopen of zo, wat dronkaards in tekenfilmpjes ook deden. Wat Dane wel van zichzelf kon zeggen, was dat hij wat op had, hoewel het niet zó was dat…Ach, je had Danes huidige toestand vast wel door. Wat maakte het ook uit? Het bleek zo te zijn dat het niemand een reet kon schelen, gezien Danes huidige baan ongegeerd was. Nu ja, leuk voor hen dan. Hij kon best begrijpen dat niet iedereen zin had in constant overwerken – oké, “werken”… - en de mogelijkheid om buiten de werkuren opgeroepen te worden. Dit gedoe nam genoeg tijd in beslag en de bestbetaalde baan ter wereld was het nu ook weer niet. Dane kon best begrijpen dat ze er geen goesting in hadden. Wat Dane dan weer niet kon begrijpen, was waarom ze daarom alles toestonden. Aangeschoten op het werk – waarom ook niet?
Op dit moment vroeg Dane zich af hoe hij hier in godsnaam was geraakt. Wat dééd hij bij de isolatiecellen? Nu ja, maakte niet uit. Hij was er en hij was niet alleen. Hoi Adelaide. Leuk om te weten dat je ook nog ergens anders dan de toiletten kwam. Op den duur begon je je gewoon af te vragen of ze een innige relatie had met de toiletpot. Toilettenfilie – bestond dat? Bij deze wel. En ze giechelde. Ach, waarom ook niet? Dane was niet zo’n giechelaar. Tenminste, dat was hij meestal niet. Dane deed wel vaker dingen die niet helemaal bij hem pasten. Op dit moment? Hij giechelde niet. Geen zin in. Nee, Dane begroette haar. ‘Hallo’, liet Dane horen. Eigenlijk klonk hij nog niet eens zo dronken ook. Niet dat hij dat niet was. Ah, wat maakte het ook uit?

Adelaide keek op van haar bruine goedje. "Heeey, toiletpot vriendje." zei ze, waarna ze een wankele poging deed om op te staan en daardoor zakte ze terug op de kussen. "Kom erbij zitten.." Zei ze, waarna ze op de kussens naast zich klopte. "Vertel, hoe is het tussen jou en Sari?" Nee, erg subtiel was Adi niet, al helemaal niet als ze dronken was en dan kwamen er dingen uit die ze eigenlijk niet zou moeten weten, ze wist vanalles wat er gebeurde - details kende ze niet en daarom wist ze dus niet hoe het momenteel tussen de twee ging. "Ik heb nog wat JD voor je over, maar als je wil heb ik ergens nog wel iets anders." Ze stak de fles naar hem uit - ze had weinig controle over haar hand, dus waarschijnlijk zou het uit haar handen vallen als hij niet snel zou aanpakken of weigeren.

Dane nam plaats naast Adelaide en nam de fles aan. Dat sloeg hij niet af. Stel, je kreeg alcohol aangeboden van een vrouw die je wel mocht en je was zelf nu niet bepaald nuchter meer – dat sloeg je toch niet af? Maar het was geen “stel”, het was nog werkelijkheid ook. Allemachtig, weigeren? Waarom zou hij dat doen? Maar Dane nam de fles dus aan en nam er een slok uit. Dat deed je over het algemeen met drank, ja, je dronk het. Dat was het punt van drank. En hij bedankte haar mompelend. Ja, ja, zelfs een dronken Dane had door wat je bij zoiets doen moest.
Hoe het tussen Sareth en hem ging? Sari. Zo had hij haar soms genoemd. Soms. Nu deed hij dat niet meer. Was dat niet duidelijk genoeg? Allemachtig, Sareth en hij hadden niets meer met elkaar, maar hen kennende kregen ze het voor elkaar om elkaar tegen te blijven komen en in ingewikkelde situaties te komen, die zo absurd waren dat Dane amper geloofde dat het nog echt zo was. Geef toe – hoe hard kon je bezig zijn met een ex? Dane had niet echt het idee dat het de gewoonlijke procedure was dat je na twee maanden je ex als patiënte in een instituut tegenkwam, haar tegenkwam in een niet al te nuchtere bui, terwijl ze goed bezig was met zichzelf ophangen, net iets te vaak je ex kuste dan je in feite met je ex zou mogen kussen. Nee, Dane had geen flauw idee hoe het tussen hen zat.
Als Dane wat op had, werd hij een stuk openhartiger. Dat had geresulteerd in een hoop gedoe waarbij Dane zich meestal voor kop sloeg. Hij zou zich later voor kop slaan over het gedoe dat Dane nu uitkraamde.
‘Goede vraag,’ mompelde Dane, alvorens hij voor zijn gezeur ging, ‘ik heb geen flauw idee. Het ene moment beweert ze dat ze van me houdt en het andere moment kom je te weten dat ze zoals gewoonlijk met een ander heeft gevreeën. Niet dat ze ooit wat anders heeft gedaan. Ik denk niet dat dat als “goed gaan” geldt? Ik begrijp gewoon niet waarom ze zo doordramt.’

Adelaide knikte even, maar de woorden drongen niet door zoals ze dat deden bij een nuchter iemand. "Nou, dan geeft ze duidelijk vreselijk veel om je." Als het niet een licht-sarcastische ondertoon had, dan had het geklonken als een serieuze opmerking, maar het had die ondertoon wél, dus het was een sarcastische opmerking. "Dane, ik heb geen blauw oog." Zei ze, een van de weinige dingen die ze zich herinnerde van hun gesprek, dat hij had gezegd dat hij geen blauw oog bij haar wilde zien. En dat was gelukt. Ze pakte de fles van hem over en nam er een slok uit, niet zo groot dat het vreselijk brandde, maar niet klein genoeg om niet te voelen. "Misschien dramt ze zo door.." Voordat ze haar zin afmaakte nam ze nog een slok en ze keek opzij naar hem. "Om een back-up plan te hebben, proberen te hebben." Ze klein bloedserieus, om eerlijk te zijn was ze dat ook.

‘Fijn’, antwoordde Dane, zichzelf ertoe aanzettend te proberen te begrijpen waar dat in godsnaam vandaan kwam. Maakte het ook wat uit? Nah. Ze had geen blauw oog, zag hij ook wel. Leuk, hoor. Altijd leuk om Adelaide zonder blauw oog te zien. Het Lawrence kennende liep er wel een ander met een blauw oog rond. Dane had geen flauw idee hoe ze het voor elkaar kregen.
Dane negeerde die eerste opmerking gewoon, deels omdat hij geen flauw idee had hoe hij erop reageren moest. Hij had absoluut niet het idee dat ze zo enorm veel om hem gaf, wat ze ook beweerde. Ja, hal-lo, zijn ex was weer eens goed bezig met haar missie elke fatsoenlijke piet gebruikt te hebben en tussendoor kwam ze even melden dat ze van hem hield. Tuurlijk, Sareth, tuurlijk. Waarom ook niet? Nee, dat zo enorm veel geven om zat er niet bij. Het probleem was voornamelijk dat Dane van haar hield. Eh, tja, dat was het voornaamste probleem eigenlijk.
Goed, op dit moment maakte het hem niet zo veel uit. Sareth was hier niet en hij kon fijntjes zeuren over Sareth – altijd leuk toch? Fijn. Hij zou dus een back-upplan kunnen zijn. Wat een geruststelling. Wilde hij dat? Nah. Dane had geen zin om tweede keus te zijn. Absoluut niet. ‘Wat een enorme geruststelling.’ Ja, inderdaad, grote geruststelling.
‘Ze heeft, volgens mij, niet eens een back-upplan nodig. Ik bedoel, wat kan er in godsnaam misgaan als je alleen maar seks hebt met mensen die je twee seconden kent?’ Eigenlijk zou Dane trots op zichzelf moeten zijn. Die seks met Sareth had hij een kwartier uitgesteld. Wauw toch? Ah, man, Dane had een staartje aan het verhaal gebreid. Het punt was dat dat verhaal verkeerd liep. Dane had geen zin om back-upplan te zijn, hij had geen zin in deze situatie en hij wilde gewoon doorhebben of hij het schouderophalend zou moeten opgeven of Sareths zogenaamde emotionele momenten zou moeten geloven. Fantastische emotionele momenten eigenlijk. Sareth kon heel goed onverwachtse dingen doen, in feite.

Adelaide haalde haar schouders op. "Hou eens op depressief te zijn, ik ben eindelijk vrolijk." zei ze giegelend en ze pokete met haar vinger in zijn wang. "Get over her, zoek iemand normaals. Dus niet hier." Ze wist dat ze daarmee ook zei dat zij niet normaal was - maar dat was ze ook niet, dus in feite klopte haar punt. Oké, ze vertelde hem op te houden depressief te doen, terwijl zij zelf het onderwerp ter sprake had gebracht. Ach, dronken Adi was nou eenmaal niet te begrijpen. Ze zakte wat meer onderuit, waardoor ze ongeveer op haar rug zat in plaats van haar kont, maar met haar dronken kop had ze niet de behoefte rechtop te gaan zitten.

Dane moest lachen. Openbaar dronkenschap was vast wel een excuus voor gemoedswisselingen. Bij beide personen nog wel. Het ging erop vooruit, mensen. Ze zouden het Lawrence continu – oké, dat gebeurde al, maar hé, het ging om het idee – dronken moeten voeren. Zorgde voor nog wat ambiance. Nee, er was al amuse genoeg hier. Als je van leedvermaak hield, alvast. Er waren hier een hoop mensen met enorm veel leedvermaak, maar eh…Niet allemaal. Nog niet, tenminste. Het was een vraagstuk hoelang het nog ging duren vooraleer de kutkleuters onder de patiënten een gepaste dosis leedvermaak ontwikkelden. Maar goed, maakte niet uit. Dane was op dit moment dronken en niet in staat maatschappelijke problemen fatsoenlijk op te lossen. Niet dat er iemand aan een iemand met een absurde baan, die om de één of andere reden het voor elkaar kreeg om de afwas in de studio nog te doen en zich erna af te vragen hoe hij nog afwas had, als het meer regel dan uitzondering was dat hij gewoon in het Lawrence at. Maak je maar geen zorgen, Dane, afwas had de neiging om uit het niets te verschijnen.
Ja, inderdaad, iemand normaal zoeken. Goed idee, man. Niet hier – goh, inderdaad, Dane ging echt even iemand zoeken in een instelling. Zo intelligent was Dane ook weer wel. Kreeg je vast een hoop gelul over misbruik van de positie, kwetsbaarheid en al dat gedoe dat mensen nu eenmaal beweerden, alsof het erg zinnig was om het erna te zeggen. Maar goed, maakte niet uit. ‘Eigenlijk was ik dat ook niet echt van plan.’