Little Angels

Hij zat op een tafel, met zijn rug tegen de muur en zijn ogen op de deur gericht. Niet omdat hij iemand verwachtte, maar Wynne vond het nu eenmaal prettig om te weten of er mensen zouden komen die hem in deze ruimte gezelschap zouden houden. Hij had niet erg veel zin in aandacht, maar hij moest ook zeggen dat het leven in the Lawrence Institution behoorlijk saai was. Het had hier geen zin om tegen de beveiliging en de psychologen en al die andere mensen met namen die hij niet kon onthouden, te schreeuwen, want dan zouden ze hem vast allerlei medicijnen of therapieën geven en bovendien zou er niemand naar hem luisteren. Hij was hier amper een week en hij verveelde zich nu al, maar Wynne verveelde zich over het algemeen nogal snel, tenzij hij ergens verf, papier of lijm vandaan kon toveren.

Avery zat in een hoekje van de kamer. Haar toch al kleine lichaampje had ze zo klein mogelijk gemaakt. Eigenlijk wenste ze dat ze achter het boek dat ze las zou passen, maar dat zou onrealistisch zijn, wist ze. Volgens de anatomie van het menselijk lichaam zou dat zelfs onmogelijk zijn - en liet dat nu net het onderwerp van haar boek zijn. Ze had het al meerdere keren gelezen, maar hier in het Lawrence was geen constante toestroom van nieuwe boeken en de bibliotheek was ook niet erg behulpzaam.

Hij wendde zijn blik van de deur af, keek om zich heen en zag iemand zitten die hem eerder nog niet was opgevallen. Het leek een meisje te zijn, dat zich half achter haar boek verschool. Hij kon de letters op het boek vanaf deze afstand niet lezen - of misschien kon hij het wel, maar hij had geen zin om zich erop te concentreren. Hij was nieuwsgierig naar het meisje, vooral nu hij zag dat ze ook jong was. Misschien was ze wel zijn enige leeftijdgenoot hier. Wynne wilde naar haar toe gaan, maar hij bleef zitten waar hij zat. De andere kinderen van zijn leeftijd waren nooit aardig geweest. Misschien was dit meisje ook helemaal niet aardig.