De familiereünie

Eric vroeg zich af sinds wanneer hij een lezer was. Oh, wacht, hij was geen lezer. Nee, Eric was van plan heel sneaky wat krantenpapier pakken, omdat Eric nu eenmaal zin had om eens wat krantenpapier in het lege omhulsel van nog een andere voodoopop. Ja, hal-lo, Eric had niet veel meer te doen dan voodoopopjes te maken. Wat verwachtten ze van hem? Dat hij random productieve en nuttige dingen ging doen? Nah-ah. Blijven hopen. Eric was Eric en Eric was niet iemand die heel veel zin had om nuttig in het Lawrence te doen. Nee, Eric vond het leuker om op mensen te zeiken, wat ze ook deden. Ieder z’n talent toch? Goed, krantenpapier dus. Eric was er niet zeker van of hij die kranten die zich in de bibliotheek om de één of andere reden hadden opgehoopt wel mocht gebruiken, maar waarom zou hij in godsnaam voor een keer geïnteresseerd zijn in wat de regels waren? Maar goed. Die kranten waren er dus, en niemand las ze, want niemand was geïnteresseerd in kranten die iedereen allang gelezen had. Eric begreep gewoon niet waarom ze er zaten.
Maar nu begreep Eric het wel. Die kranten waren er om gelezen te worden en in lege omhulsels van door Eric gemaakte voodoopopjes te doen. Welk egocentrisme?

Aaah de bibliotheek. De plek waar onze nerdjes kwamen om vervolgens wat kennis op te nemen en dat dan random uit te schreeuwen tegen mensen van zijn stand. Of het huiswerk maakten. Alleen daarvoor had hij ooit het nut gezien van die kleine jochies met puistenkoppen en brillen. Een ander nut was er niet. Nu zal je je dan wel af gaan vragen wat onze slimme, prachtige, knappe, hotte Lucian in de bibliotheek deed – het waren zijn eigen woorden neem me niet kwalijk – Nou zie je, hij is een befaamd piano speler. Haal de nette pakken maar uit de kast mensen. Want hij was in de bibliotheek om leuk wat te gaan spelen. Hij had nog wel iets talentvols. Naast mensen uitschelden en hun belachelijk maken. Alle hoop is nog niet verloren. Al was het vooral een idee van mammie om haar zoontje piano te leren spelen. Oh, wat kon ze fijn opscheppen. Well Mother, eat your heart out. Want onze Lucian koos voor father dearest als ouder. Tot ziens mammie. In ieder geval, hij liep nu door de bibliotheek, naar de piano. Welke aardig goed verstopt was. Mochten onze patiëntjes geen piano spelen? Kregen ze dan van die rare woedeaanvallen? Hij zou zich in ieder geval kapot lachen als dat gebeurde. Was het niet zo dat nu al een grijns om zijn lippen hing.

Eric besloot de aftocht te wagen, gezien dat krantenpapier compleet verneukt was en blijkbaar graag gebruikt door mensen die graag dingen scheurden in van die veel te kleine stukjes, die in feite allang de vuilbak in zouden moeten gesmeten worden, maar dat deed niemand, want dit was het Lawrence en in het Lawrence kon je er zeker van zijn dat bepaalde mensen een hartaanval kregen bij vuile kamers, maar nooit in de bibliotheek kwamen, want blablabla. Helaas bleven er niet genoeg mensen uit de bibliotheek, want de kranten waren aan stukken gescheurd en dat deed Eric liever zelf. En uiteindelijk was het niet eens zo simpel om een hoop krantensnippers mee te nemen dan een volledige krant. Jammer, maar helaas.
Wat ook jammer was, was het feit dat Eric op dit moment een bepaalde persoon zag, die hij niet eens wilde zien. Wait a fucking minute, het was toch behoorlijk toevallig als je je grote broer die je net zo graag zag als een man het leuk vond om zijn ballen op te vreten. Wat fijn. Kwam Lucy nog eens opduiken. Het was vast niet verkeerd van Eric dat hij zich afvroeg waarom hij Lucy in godsnaam hier moest tegenkomen in de bibliotheek godbetert. Iemand daarboven was met zijn voeten aan het spelen.
Eric hoopte dat onze enorm toegewijde broer hem nog niet gezien had. Hij had geen zin in een uitgebreide conversatie, absoluut niet. Trouwens, waarom zou je in godsnaam een reünie willen met je toch zó enorm fantastische broer, waar je persoonlijk een gloeiende hekel aan had en die hem memoriseerde als een irritant snotjong. Jij en ik weten dat onze Lucy daar heel toevallig wel gelijk in hadden, maar “jij en ik” zijn niet Eric en Eric was het daar absoluut niet mee eens.

Nu je het toch over familie had, in zijn ooghoek kwam hij wel een heel bekend persoon tegen. Hallo daar Eric klein kutbroertje dat je bent. Het feit dat hij Eric zag was natuurlijk heel erg vervelend, maar toen hij kennis maakte met zijn collega’s was hij zijn kleine broertje immers niet tegen gekomen. Dus dat betekende dat broertje lief net zo’n gestoord patiëntje was als de rest. Dat was nog eens leuk nieuws. De grijns die eerder om zijn lippen lag werd breder, waarna hij Eric zijn kant opdraaide. “Dus, ze hebben ook een plekje gevonden hier voor jou, broertjelief?” Was hetgene wat hij spottend uitsprak. Hij had Eric nooit tot zijn stand geteld omdat hij simpelweg niet spoorde. Bovendien was hij een ongelukje dus hij hoefde er helemaal niet te zijn. Hem werd natuurlijk alsnog wel alles gegeven, maar het idee dat er iemand anders was had hem altijd toch wel vreselijk geïrriteerd, en zijn imago gekrenkt. Want stel nou dat je een keer vrienden mee naar huis nam en dat joch was in de buurt. Hij voldeed niet eens aan de ‘eisen’

Oh god, why? Waarom had onze Lucy het meteen door als Eric in de buurt was, en, wat nog erger was, dat Eric een patiënt was en hij klaarblijkelijk een medewerker – we spraken hier immers over Lucian aka “oh, kijk naar mij, ik ben zo gezond als een vis en die gezondheid is nog veel beter dan die van jou, want het is die van mij”. Ah, had hij moeten weten. Het enige wat er scheelde aan Lucy was een overdreven positief zelfbeeld, waarbij dat van hem in het niet viel. Mensen klaagden dan over hem. Over het algemeen kenden ze Lucian dan niet. Goed, Eric ging zichzelf niet goed praten, maar alsjeblieft zeg, wat voor misselijkmakend wezen kon je zijn? Eric had genoeg van Lucy gezien om niet meteen naar de wc te hoeven rennen, maar een broederlijke omgang met elkaar – dat was teveel gevraagd.
Jazeker, er was een plaats voor hem. Een plaats die Eric maar al te graag voor ons Lucy afstond. Wat in feite echt wel nodig was. Je kon toch moeilijk zó van jezelf houden zonder één of andere krankzinnigheid? Erics overactieve hersenen waren nog niet eens zo verschrikkelijk dan. Goed, maakte niet uit. ‘Ze wilden ‘m niet afstaan aan jou. Jou als patiënt zou je arme ego immers van streek maken en dat kunnen we toch niet hebben,’ reageerde Eric. Als Eric dan de rol van irritant broertje vertolkte, dan deed hij het goed.